ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ ...

Ψυχές Αιωρούμενες

Παιδί της αστραπής, είναι ο ποιητής 

που τρέμει στο πάλλευκο της νέας σελίδας. 

Ένας πηλός, οι λέξεις οι απανωτές, που κοχλάζει, 

κι απορεί πώς θα μπουν στα εκμαγεία του νου 

για να αναστηλώσει γκρεμισμένες αξίες.

Στης πλαγιές της μνήμης, ανέμελο το θυμάρι, 

θυμιατό στο φίλημα της βροχής, σαν ροβολάει στις ακρογιαλιές της αγάπης. Η θάλασσα κρύβει τα μυστικά, ευεργετικά, μα όταν αγριεύει, δεν νοιάζεται! Εκδικείται.

Και διαλογίζεται ο ποιητής, πώς να ανασαίνουν 

οι ΨΥΧΕΣ ΟΙ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ και πώς να συνετίζεται ο νους, ο ατίθασος. 

Τάφοι πάνω σε τάφους τα ανθρώπινα κατορθώματα, φαινομενικά ισχυρής θέλησης, σίγουρα μοίρας πανίσχυρης, κι απορούμε ποία, δήθεν, ευφυολογήματα θα δικαιολογήσουν τα ανοσιουργήματα, 

και ποίες δικαιολογίες θα ξεπροβοδίσουν 

τον Μέγα Φόβο της ανυπαρξίας.

Αν τύχει ο ποιητής να σέρνεται όπως η έχιδνα κάτω από ξεραμένα πλατανόφυλλα, ίσως προφτάσει να πει:

- Εδώ Τετέλεσθαι! Ίσως προφτάσει να ζητήσει μια θέση πέραν της Ακοίμητης Φωτιάς...

Μα, αν γίνει η παραπλάνηση, με Ανοιξιάτικα θροϊσματα ή με απόηχους καλοκαιρινών συναυλιών...

άξιος της δικής του μοίρας.

Άγνωστο 

το πώς του ποιητή την καρδιά θα ξεριζώσεις, 

αφού αθέλητα γαντζώνεται -ίδιος κισσός γύρω στο δέντρο της έσωθεν αναζήτησης, 

ή στον ωκεανό της μεγάλης αλλαγής. 

Νους και καρδιά, σφιχταγκαλιασμένα πορεύνται

γι αυτό

ο ποιητής, δεν συγκατατίθεται στον επερχόμενο καβαλάρη του Σκότους.

Παιδί της Αστραπής ο Ποιητής, ο άξιος.

Αναγνωρίζει τον φόβο τον άγριο, λυγίζει 

για να μη σπάσουν οι κεραίες του, 

κι ενώ ακέραιες κρατά τις εντολές της έμπνευσής του 

-ώστε ποτέ να μην πάψει να σκέφτεται, 

ποτέ να μην πάψει να αισθάνεται-, 

διαμελίζει ό,τι ακριβό, ό,τι πολύτιμο 

πίκρες κι εμπειρίες του έδωσαν 

για να θεμελιώσει τον όρκο τον άγραφο:

Ποτέ μην υποκύψεις, ποιητή! 

Ψυχή είναι η ίδια η Ποίηση.

Κι ας είναι 

οι ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ!

Με το νωπό φεγγάρι που σώνεται αδιαμαρτύρητα,

Φίλες και Φίλοι, όλοι αγαπημένοι, 

σκέφτηκα ότι για να μειωθεί η μελαγχολία, ένα μου ποίημα

από τη συλλογή που διακρίθηκε το καλοκαίρι στο διαγωνισμό του 

ΤΕΧΝΗ, Κιλκίς,

θα ήταν ένα αντίδοτο καλόδεχτο...

Ταυτόχρονα, φωτογραφία μου με μερικά κογχύλια (από παλαιότερη επίσκεψη σε ακρογιαλιά του Κορινθιακού -που μου τον θύμησε ο συμπατριώτης ποιητής Σπύρος Δαρσινός, από το Τέννεσσί)
θα σας ψιθυρίσει όσα είναι δυνατόν να ...ειπωθούν στη μακρινή Σελήνη, κάθε φορά που της κάνω παρέα στο μοναχικό μπαλκόνι μας...

και,
προφταίνω ακόμη, να στείλω ευχές για τις Κατερίνες που είναι τόσο μακριά για μια αγκαλιά...

Να είστε όλοι καλά, πάντα με την αγάπη,
Υιώτα