Ξύλινες στιγμές...

(σχέδιο Υιώτας. Κομμάτι ξύλου από τον ποταμό Σελινούντα. 01/16/14)

Ξύλινες Στιγμές

(απόσπασμα από την σύνθεση: Η Ελεγεία του Σελινούντα)

Αμέτρητες οι φορές

που η Σελήνη

καθρέφτισε τ' ολόφωτο πρόσωπό της

στα αρχαία νερά του Σελινούντα. Στολίζοντας

τη κόμη της με διαμάντια

από τα δάκρυα των Πλειάδων, τυλιγμένη

στο αόρατο πέπλο της νύχτας, οπλισμένη

με το αινιγματικό της χαμόγελο,

ροβόλησε ακόμη μια φορά 

τα ξεθωριασμένα μονοπάτια της μνήμης,

στον ορίζοντα της Αρχαίας Ελίκης.

Αρχαία και τα μυστικά τους.

Οι τελετουργίες, οι θυσίες, οι τερψιλαρύγγιες εορτές.

Μέχρι που τα χνώτα

ξερνούσαν αναθυμιάσεις κρεπάλης. Μέχρι που τα λόγια

είχαν χάσει την γλαφυρή έννοια.

Το ατένισμα στον ήλιο

είχε μετατραπεί σε αστίλβωτο όραμα.

Αμέτρητες οι φορές που οργίστηκε και η ίδια

όταν το πορφυρό στεφάνι των ανέμων έπνιξε

την αναπνοή της...

Αμέτρητες οι φορές που εκδικήθηκε τους ανθρώπους.

Μαζί τους και την ίδια τη Φύση.

Α! Αμετανόητοι, στολιζόμαστε, θορυβούντες

μέχρι το νέο ερχομό της Πανσελήνου. Μόνο που

δεν υπάρχει εγγύηση για τη δική μας επάνοδο.

-...-

(Υγ.:Δύσκολες ώρες, μετρημένες, για την ευρύτερη οικογένειά μας.

Θα σας "Βλέπω", μα όχι πολύ συχνά.

Φυσικά, θα τα  ...λέμε, η επικοινωνία είναι καλό γιατρικό.

ΥΓΕΙΑ! κι όσο γίνεται Αγάπη...)

Σας φιλώ,

Υιώτα