Λείο λιθάρι...

(Σχέδιο Υιώτας. Κολάζ, 2015)

ΛΕΙΟ ΛΙΘΑΡΙ

Καλοπλασμένο το λιθάρι που στοχεύουμε

στην ήρεμη επιφάνεια του νερού. Λυγίζουμε

το σώμα σαν κλαδί καταπιεσμένο από τους αγέρηδες,

-ίσως κι από το ίδιο του το βάρος,-

τινάζουμε το χέρι να το εξακοντίσει, να φτερουγίσει

προκλητική η ευεξία στην υγρή επαφή, σχεδιάζοντας

κύκλους χαριτωμένους,

που απλώνουν, κι ανοίγουν, σε θαυμασμό,

ως που να βρει το βάρος του, 

το λείο λιθάρι,

να καταποντιστεί στην δική του άβυσσο...

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας, 2016)

΄Αβουλο λιθάρι είμαστε. Λειαίνουμε

παντιοτρόπως την επιφάνεια για να γλυστράμε.

Εφήμερες πεταλούδες. Άσκοπες περιπέτειες.

Αίλουροι στις αντιξοότητες.

Λησμονούμε την αρχή της εκκίνησης.

Ευαγγελιζόμαστε με σκαμπανεβάσματα,

ξεπλένουμε την αρμυράδα των δακρύων

με την ευεργετική βροχή. 

(Φωτο-σχέδιο Υιώτας. 2016)

Συνδέουμε την αγριάδα

της θάλασσας με τα μαύρα σύννεφα της αμαρτίας.

Με σχισμένα πανιά και σπασμένα κατάρτια 

πνιγόμαστε

σε ρηχό ή βαθύ ωκεανό. Αρνούμαστε 

την έσω αναθεώρηση. Την έσω βάπτιση.

Την έσω αναγέννηση. Οι αρτηρίες μας, δύσκαμπτες

από την τροφοδότηση εφήμερης ευχαρίστησης.

Διαδρομές αστόχαστες. 

Σύντομα θα μας μιλήσει

πολύβουη, πολύχρωμη, ακατάληπτη,

η ορμή της Άνοιξης. Φωνές αταίριαστες.

Φόβοι ασχημάτιστοι στο βάθος του είναι.

Γύπες σαρκοβόροι, για τρυφερές σάρκες.

Για αζύμωτα μυαλά.

( Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2015)

Η Άνοιξη, ευφραίνει. Προγραμματίζει. Απαιτεί.

Συγχωρεί τους αδαείς. Διδάσκει. 

Η Άνοιξη γνωρίζει την αναλγησία του θανάτου.

Αγκαλιάζει την Αγάπη.

Μισεί την εσκεμμένη προδοσία της αθωότητας.

Του κεκρυμμένου μίσους. Κουράζεται

στην ανώφελη επανάληψη του λάθους.

Σε ανοιχτή παλάμη δεν κρατιέται το ζείδωρο ύδωρ.

Η Άνοιξη εκδικείται.

******************************************

Καλή εβδομάδα, αγαπημένοι μου,

Υιώτα