"ΕΝΝΕΑ ΕΝΤΟΛΕΣ #3

 "Εννέα Εντολές... και μία Αγέννητη"  

(συνέχεια, σελίδα 8) 

ΕΝΤΟΛΗ ΤΡΙΤΗ

Πάρτε τους ώμους μου:

Όταν ήταν ακόμη τρυφεροί,

στου ήλιου τα φιλήματα διοχέτευαν 

ανατριχίλες πρωτόγνωρες

σε πεδία απομεμακρυσμένων φαντασιώσεων.

Ήταν τότε που οι ώμοι μου άντεχαν, τότε, που ήταν πράγματι

ένας άλλος αιώνας. 

Τότε, όπου το ειδικό βάρος υπακοής κι ευθύνης

είχε τον δικό του κώδικα.

Ήταν τότε που είχαν δύναμη να σηκώσουν την συγκομιδή 

των μήλων στην χώρα των Εσπερίδων 

(εκείνα τα χρυσά πορτοκάλια)

και τα αυγόκορκα πετρολέμονα της πεδινής Αιγιαλείας.

Τα τσουβάλια, θυμούμαι, 

γερά, αραιο-ύφαντα, 

για να δραπετεύει το άρωμα και 

να ευωδιάζει ο αέρας στο ταξίδι τους

για την Μεγάλη Πολιτεία, στην λαχαναγορά της Πρωτεύουσας.

'Ηταν τότε, 

όπου ο πατέρας έγερνε θαρρείς, θλιμμένος Ιησούς

με τον Σταυρό στους ώμους, 

τότε,

που μοιραζόμαστε προσδοκίες αμφίβολες, 

σφυρηλατούμενοι

και σφυρηλατώντας ...

Δοκιμασμένοι οι ώμοι μου

σε επιβίωσης ανηφόρια, αν και ακόμη 

μεταφέρουν

ένα σταυρό αόρατο.

Εν τούτοις, είναι ακόμη ικανοί να στηρίξουν 

μια κάποια στέγη ετοιμόρροπη ή ένα αρχαίο παράθυρο.

Για τον κήπο των θαυμάτων.

       (το πεύκο που φύτεψα το .70, πριν φύγω, εις την ξένην...)

Καλή εβδομάδα σε όλους σας