ΠΑΤΡΙΔΑ, Καλό Μήνα!
(σχέδιο Υιώτας, 2020)
ΠΑΤΡΙΔΑ,
Καλό Μήνα!
(Μάρτης του .86, και Μάρτης του .22. Από το βιβλίο μου «Στην ‘Άλλη Όχθη» (σελίδα 20)
Ένας σεισμός.
Μια προσμονή.
Μιας Μάνας ζεστοκόρφι…
Κουράστηκε το όνειρο να γεφυρώνει
ελπίδες.
Να ομορφαίνει τους καιρούς.
Να ξεμακραίνει εικόνες.
Να κάνει Υπομονή.
Η νοσταλγία μας, Ναός.
Η ανάμνηση, καντήλι.
Εδώ, δεν εσυνάντησα ελιές, Ή κι
ευκαλύπτους.
Χώμα στυφό, ακατάλληλο για στέφανους
της δόξας.
-ίσως, πολλοί κι οι ήρωες στου
μόχθου την παλαίστρα.
Μια χούφτα γη να μούφερνες!
απ ΄το
φτωχοσπιτό μου
δροσιά για τους κροτάφους μου στου
κολασμού την νύχτα…
Για μας,
Πατρίδα απόμεινε ένα κομμάτι
πόνος
στου χάρτη το περίγραμμα.
Και τούτη η γη,
-δική μας γη-
δευτερο-αγαπημένη...
*********************
Καλό κι ειρηνικό Μήνα, σε όλο τον Κόσμο!
Υιώτα
Καλό Μήνα να έχουμε
8 σχόλια:
Δυστυχώς τίποτα πια δεν είναι ειρηνικό: ούτε μέσα μας ούτε και γύρω. Γράφεται ένας πόλεμος στο κορμί της Ευρώπης και οι λαοί ζουν μιαν παραφροσύνη. Αναρωτιέμαι πού πάμε εμείς με την πένα μας, πού; Ξέρω ότι νοστάλγησες πολλές φορές την πατρίδα. Εγώ την έχω γυρίσει πάνω κάτω άπειρες φορές και κουράστηκα πια. Έχω το μυαλό μου γεμάτο από τις εικόνες της. Ωραία την αγαπώ! Ωραία με εξουσιάζει. Κάτι φορές έχω μια πίκρα γιατί οι πολιτικάντηδες την πουλούν και δεν τους νοιάζει ντιπ. Μα εγώ εκεί επιμένω!
Να μου προσέχεις πολύ. Όταν γερνάμε οι άνθρωποι η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα. Και οι αναμνήσεις ποτέ δεν φτάνουν να τα γιατρέψουνε όλα. Γύρισα από Θεσσαλονίκη. Αλλάζει ο κόσμος, άλλαξε. Ίσως εμείς είμαστε οι συντηρητικοί που θα πεθάνουν πεισμωμένοι και μην δεχόμενοι τις αλλαγές. Ίσως. Δεν ξέρω.
Σε φιλώ! Να είσαι καλά! Χαιρετισμούς κι από την Μαριάννα! Εδώ είμαι εδώ είσαι- θα τα λέμε!
Kαλό μήνα με Υγεία - Ειρήνη!
Εξαιρετικά σχέδιο και στίχοι!!!
Αγαπημένοι μου, Μαριάννα και Στρατή,
Πώς να ηρεμώ όταν θυμίζεις το όνομα που φώναζαν τον Δημήτρη μου!
Είναι αυτό που σας έχω στην σκέψη μου και στην καρδιά μου,
ή η μεστή σου έμπνευση, ποτισμένη συναίσθημα, ακριβώς από κάθε σπιθαμή της Πατρίδας!
"Αν έρθεις φορτωμένος Πατρίδα,
σταμάτα στο κατώφλι μου.
Μπορεί να δανειστούν λίγο γαλάζιο
τα μαύρα μάτια μου. "
έγραφα στα μισά του .80 !!!
κι ακόμη περιμένω.
Σε ξέρω πολλά χρόνια. Κι έχω την χαρά και την τιμή να με καλείς Αδελφή. Τί το πλέον ικανοποιητικό για μια ξενητεμένη
που την κούρασαν
αυτές οι παλινδρομήσεις της ζωής ...
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ σκέπτομαι. Το Μέλλον.
Ποτέ δεν με πόνεσαν τόσο τα δάκρυά τους. Ο Φόβος τους. Το συννέφιασμα του "Αύριο" τους.
Ας ευχηθώ να είναι μικροπρόθεσμο όλο τούτο το παγκόσμιο αμφίδρομο μακελιό.
Πάντα με την Αγάπη μου.
Ευχαριστώ.
Ευρυτάνα μου,
Καλό Μήνα, σε όλους σας. Σε όλο τον κόσμο, ΑΝ είναι δυνατόν.
Είθε να τελειώσουν οι θρήνοι, τα χάλια που απροσδόκητα μας ταράζουν μέρα και νύχτα.
Να χρησιμοποιήσουν την λογική
οι "Τρανοί" του κόσμου,
αυτού του κόσμου που κανείς δεν πρόκειται
να κατανοήσει... Τουλάχιστον να λιγοστέψουν οι εφιάλτες.
Να είσαι καλά, Φίλε μου.
Καλό κι ειρηνικό Μήνα, σε όλο τον Κόσμο!" Γιώτα μου!
Είθε! Με υγεία!
Δεν θα σταθώ στις λέξεις σου, τις ποιητικά γραμμένες και τόσο πονεμένες.
Στις φλέβες σου κυκλοφοράει ανώτερο Ελληνικό αλφάβητο και συναίσθημα, είμαι πολύ μικρή για να "κρίνω", να χτυπήσω παλαμάκια ή να κλάψω με τις ώρες.
Το επαναλαμβανόμενο: "κράτα γερά", από μένα!
Το "σε σκέφτομαι": είναι το λιγότερο.
Το "τι φαίνεται": λίγο με νοιάζει.
Εκτονώσου... Ζήσε και γράφε, πρώτ' απ' όλα για σένα και μετά για μας.
Μοναδική και αναντικατάστατη.
Τιμή μου που σε γνώρισα.
Ευχαριστώ τον Θεό και σένα!
Μήνας από τους δυσκολότερους της ζωής μου. Εποχή που τα τέρατα βγήκαν βόλτα... Οι δεινόσαυροι εκκολάφτηκαν...
Κυκλαμίνα, Φίλη πολύτιμη,
Ευαίσθητα τα γραφόμενά σου. Τουλάχιστον, όλη η άμεση οικογένειά μας, σε ευχαριστεί και στέλνει
ευχές να ξεπεράσετε τις δύσκολες μέρες.
Κάπου συμβαδίζουμε.
Κάποτε, αργοπορούμε. Ο πόνος, κι εδώ ασυμβίβαστος.
Κι ο κόσμος, το ίδιο.
Η αγάπη σας είναι πολύτιμη. Ιδιαίτερα από μένα. Τιμή, κι ευχαριστίες που μας βάλατε στην οικογένειά σας. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Θερμά.
ΑΚΡΑΤ!
ΑΠΟ ΠΟΥ να αρχίσω, αφού βράζει όλος ο κόσμος...
Τί να απαντήσω,
αφού φιμώνουν το στόμα κι ο κρυφός πόθος της λογικής και της ειρήνευσης έχει πνιγεί...
Δεν υπάρχουν πλέον λέξεις που να εκφράζουν εκείνον τον τρελό που
ΑΝ δεν υπολογίσει ΤΙΠΟΤΑ
θα "πατήσει" το πλήκτρο της παγκόσμιας εξολόθρευσης...
ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, είμαστε!!!
Δημοσίευση σχολίου