Μισοφαγωμένο φεγγάρι
(Φωτο-σύνθεση Υιώτας: Τα δάκρυα της Σελήνης. 2016)
Μισοφαγωμένο φεγγάρι
Έβαλα στην σειρά τα απριλιάτικα φυτεύματα
για μια γνήσια γεύση κατά τον Ιούνη.
Σκληρός ο άνεμος,
μα θα συνηθίσουν.
Κι εμείς,
όπου η καρδιά έχει μείνει γροθιά μισή
κι ο νους δεν αντέχει πλέον τους χτύπους της,
χαμογελούσαμε
στο μισοφαγωμένο φεγγάρι
που χαριεντιζόταν απόψε
με τα απείθαρχα σύννεφα…
Σκέφτηκα πως θα πέρασε
κι από την δική σου γειτονιά,
μα δεν μου έγνεψε!
Μου μήνυσε όμως για ασήκωτο νέφος,
πνιγηρές ειδήσεις, θρήνους, αναφιλητά,
και πριν να συνεχίσει, έτρεξα
και κρύφτηκα
στο χώρο της απομόνωσης
να μαζέψω τα δάκρυα
πριν τα δεις
και μαυρίσουν τα γκριζοπράσινα μάτια σου.
5 σχόλια:
Comments
Mareld del Sol
Reply20h
Katerina Pitta
Χωρίς σχόλια...!!!!!!!❤❤
Reply19h
Helen Skarla
Reply13h
Effie Mpartzou
Γιωτα μου!!!!!!!!!!
Reply13h
Ελισάβετ Κυριακού
Μας συγκινείς πολύ με την υπέροχη γραφή σου!
Χωράς μέσα στην μοναξιά και το ξέρω· είναι πολύς ο πόνος σου και τον καταλαβαίνω· αντιστέκεσαι όμως και αυτό είναι σπουδαίο! Όταν μεγαλώνουμε ζούμε με τις αναμνήσεις. Και μας λείπουν πολύ αυτοί που αγαπάμε. Είναι δύσκολα τα γηρατειά τα έρμα. Έχεις τις λέξεις πάντως και τις πλέκεις ωραία αποδίδοντας αυτά που έχει μέσα η ψυχή σου. εκεί να είσαι που θα ξέρω που να σε βρω. Εκεί να είσαι. Σπουδαία και κυρία και καλοβαλμένη μέσα στον δύσκολο κόσμο μας! Τα φιλιά μου!
Στρατή μου,
Μου μιλάς λες και ζεις την πίκρα μου.
Μου γράφεις λες και συμπλέεις
στην μοναξιά μου!
Εδώ είμαι. Εύκολο να με βρεις.
Αν πάρεις
τις χρονολογίες της "Αστοριανής", από το 2008... θα συναντήσεις πολλές πτυχές μιας εσθήτας που κάλυπτε εντέχνως -'οσα μπορούσα κι όσα ήταν επιτρεπτά...
Δεν σημαίνει ότι ήταν ευκολότερα χρόνια... και τότε ο ύπνος ήταν ελάχιστος.
Η σύγκριση τα δείχνει ελαφρύτερα.
Και στα "λιγο-σέλιδα" βιβλία μου, ίδια ήμουν. Όπως και στα σκόρπια χειρόγραφα, σε μητρική μα και σε μητρια-κή (!) γλώσσα, Ο ποταμός της σκέψης, απλά, δεν συμφωνούσε με τα έξοδα της επιβίωσης για να τυπώνεται και να ϋπάρχει.
Με τα παρόντα γεγονότα ενός αδίσταχτου πολέμου από τον Βορρά, θα σου αντιγράψω 11 σειρές από το δίγλωσσο "πορτοκαλί" βιβλίο μου: ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ : 1986, έκδοση ΔΡΥΜΟΣ, Αθήνα, σελίδα 38:
Σβήνει η ματιά. Η δύναμη λύγισε.
Η οργή μου
-οργή εντίμων στο άδικο.
Οι βάρβαροι του σκότους, νίκησαν.
ΠΟΥ είναι οι λεβέντες της φωτιάς
Ανάσταση να φέρουν;
Λειώνει η ζωή στο θέαμα του άσπλαχνου μοιρασμού σου,
Κύπρος, εσύ, σφαγμένη γη, αιματοποτιαμένη,
-μισό κορμί που ακόμα ζει,
που ακόμα σπαρταράει,
Πού είναι η καρδιά σου;
Είν΄στο Νοτιά
ή στον Βοριά,
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;
Τότε, ήταν για την Κύπρο... Τώρα, για την Ουκρανία!;
Ποιος έχει σερά,
Φίλε μου,
Αδελφέ του Νου και της Καρδιάς:
Κλείνω με μια αγκαλιά γεμάτη χρώματα του ουράνιου τόξου που μας επισκέφτηκε ξημερώματα, κι όλα τα διαμαντένια δάκρυα που κρέμασε η βροχή σε θάμνους και σε δέντρα
όταν την αιφνιδίασε ένα απότομο κύμα παγωνιάς. Μια απίστευα όμορφη εικόνα, σαν άνοιξα την πόρτα μας να πάρω την εφημερίδα...
Όμως, η γη, γυαλί, απάτητη, επικίνδυνη!
...και μιας και "άρχισα..."
Πες μου πιστεύεις στα όνειρα;
Ξέρεις ότι από μικρή... όταν έβλεπα εφιαλτικό όνειρο, πάντα είχε Σημαντικό Γεγονός στο εγγύς μέλλον???
Ονειρεύτηκα ότι Φυγάδευσαν τον τότε Βασιλιά Κωνσταντίνο... πάνω σε ένα άσπρο άλογο... ανάμεσα σε βουνά και όρη... κι όταν τους το είπα, με έλεγαν "ονειροπαρμένη"!!!
Εδώ,
κατα τις εκλογές του Τραμπ... είδα ότι ήμουν σε ένα καταπράσινο τεράστιο βράχο.... ο Δημήτρης κάπως μακρύτερα, και
ήρθε ο Τραμπ , με έπιασε από το χέρι και μου είπε "σώσε με"!!!!
και κύλισε τόσο βαθειά σαν ένα κουβάρι... που μετα βίας φαινοταν...
κι όταν το είπα στον Δημήτρη :- δεν παθαίνει τίποτα αυτός, μου είπε, είναι δυνατός...
Κι όμως, έχασε, κι αργότερα, έχασα κι εγώ τον Δημήτρη...
Τώρα, περασμένη Δευτέρα προς Τρίτη, είδα τον Δημήτρη, όμορφο,
κάπου στα σαράντα του, ολόγυμνο, πεταμένο απέναντι, στην άκρη του δρόμου,...
αλαφιασμένη φώναζα: -στο θεό που πιστεύεις, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ !!!!
Θεέ μου! να φέρω μια κουβέρτα να σε τυλίξω !!!
-Ξεκαρδίστηκε στα γέλια : - Μη φοβάσαι! Δεν περνάει κανένας ! Δεν υπάρχει άνθρωπος...
Και πετάχτηκα, μη μπορώντας να συνέλθω...
Λένε, σε 3 μέρες θα φανεί κάτι πολύ δύσκολο...
Το συζήτησα μάλιστα με την κόρη μου, ξέρει ότι δεν πιστεύω σε ..μάτιασμα ... σε γρουσουζιές... δεν λέω ούτε "...αντε στο διάβολο... μόνο άντε στην οργή... δεν πιστεύω στην κατάρα των Σαββατογεννημένων,,,
Κι όμως.
Την άλλη μέρα, είχα τηλέφωνο για θάνατο προσφιλούς προσώπου,
έμαθα για ξαφνικό χωρισμό μετά από μια 4ετία...
και
το ξεκίνημα του Πολέμου, .... ????????????
ΕΙΝΑΙ ή δεν είναι σημαδιακοί οι εφιάλτες αυτοί???
Άντε, και σε ζάλισα... ας είναι. Πότε θα πεθάνω θάθελα να δω.- Αν κι έχω ετοιμάσει ΤΙ θα φορέσω!!!
Αρκετά, με μένα.
Σε ευχαριστώ που με σκέπτεσαι. Ποιητικά. Ανθρώπινα. Να είστε ΟΛΟΙ καλά.
Φίλη μου ήθελα να γράψω για το ποιήμα της ανάρτησης... ΑΛΛΑ με συνεπήρε αυτό που έγραψες προς τον Δημήτρη. Τι να πω... το ρούφηξα...
Φίλε πανάξιε,
Ακρατ,
Η παρουσία σου, χαρά ξεχωριστή. Αυτό και μόνο είναι αρκετό!
Ευχές πολλές,
Υιώτα
Δημοσίευση σχολίου