μηδενικο...

ΥΠΕΡ-ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ" ...

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Η πάλη των Βράχων. Μάης. 22)

Αδελφέ του "Νου και της Καρδιάς" γράφεις:

μηδενικο...

 Ίσως δεν βλέπω πια όσα θα έπρεπε· ερευνώ αγγίζοντας ένα άλλο βάθος·

είναι η καταβύθιση σε ένα απρόσμενο κρησφύγετο του εαυτού που κάνει δύσκολο

το να το δεις και να το εκφράσεις· (απόσπασμα από την ανάρτηση του Στρατή Παρέλη

στην ομώνυμη ιστοσελίδα του, 1 η Δεκεμβρίου.22)

*** *** ***

κι είναι

δελεαστική η γραφή σου ώστε να μη την αγνοήσω

-πάντα στα όρια αγαστής Εκτίμησης και πολυετούς Φιλίας.

Συνδιαλέγομαι

και τολμώ να παρουσιάσω σκέψεις ατίμητες για μένα, πάντα

με την γνωστή μου έκφραση: " ΥΠΕΡ-ΑΤΛΑΝΤΚΟ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ"

-ευελπιστώντας πράγματι σε μια επικοινωνία ποιητικής Αστραπής του νου!

Μισή η Σελήνη απόψε.

Τη θωρώ πίσω από το κρυσταλλιασμένο τρίγωνο του μισού παραθύρου 

που ανταγωνίζεται τον ενοχλητικά αναρριχόμενο κάκτο 

γιατί ποτέ του δεν άνθισε να το στολίσει.

Κάποιος ιδιοκτήτης έχτιζε δική του εκκλησιά 

στα βορεινά του σπιτιού που τελικά απέρριψε. 

Η Πίστη δεν είναι αντικείμενο να το αγγίζεις.

Θέλει εκείνη την κρυμμένη, την άσωστη δύναμη του βυθού της θάλασσας.

Εκείνη τη βαθιά ταραχή που κάνει την δόνηση να παραμιλά, 

να γκρεμο-τσακίζει ό,τι μένει άφωνο και μοιάζει να την απορρίπτει.

Εκείνη τη δύναμη που τη φοβάσαι 

όταν την διαπιστώσεις.

 

Έχω περάσει αμέτρητους φόβους από τότε που το ζεστό καρβέλι 

της προσφοράς, έπαψε να μου χαρίζεται. 

Δίπλα στον κυκλοθυμικό Σελινούντα ποταμό, με την κομματιασμένη ιλύ 

- εκείνη την ανοιχτόχρωμη λάσπη που απορροφούσε τα γυμνά πέλματα 

φτιάχνοντας προϊστορικά καλούπια, πλεόναζαν 

τα ξηρά κλαδιά ταγμένα να τροφοδοτήσουν την Εστία.

Τα μάζευα με ενθουσιασμό, δίχως να υπολογίζω το βάρος τους, 

ούτε και την πιθανή διέλευση της οχιάς ή του φαρμακερότερου γιου της, 

του αστρίτη.... Πολλάκις έπλαθα σχήματα ανορθόδοξα αφήνοντάς τα 

στην ράχη του, να στεγνώσουν. 

Η αφή εκείνης της λάσπης έχει μείνει απαλό δέρμα στην θύμηση 

των άπειρων χρόνων όπου η φύση ήταν η μόνη απόλαυση ...

Τότε, που ο φόβος ήταν απλή περιέργεια, 

ανυπεράσπιστη, ανώριμη γνώση.

Τότε που η Σελήνη, άδεια ή ολόγεμη, 

τραγουδούσε μαζί μου.

(απόσπασμα)

Αδελφέ μου,

(...όπως κι εσύ έχεις , εδώ, μέρος από κορμί της "αστραπής" σου,

διακόπτω και την δική μου, χάριν κάποιας μελλοντικής συνέχειας,)

Φίλες και Φίλοι μου ΟΛΟΙ αγαπημένοι,

Προσωρινά, 

με μια ακόμη "δημιουργία μου, με τίτλο: "Οργισμένη Θάλασσα . 22"

Εύχομαι Καλό Μήνα,.,

Πάντα με την Αγάπη, Υιώτα