ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

 

ΑΝΕΚΑΘΕΝ ένας Ερωδιός ήμουν 

                               κι ας μη το κυριολεκτούσα ...
                              

                                                    (Φωτο-σύνθεση Υιώτας, 2020. Τίτλος:"Πετώντας στο Άγνωστο")

ΕΔΩ κι 8 μήνες ... χαρούμενη έγραφα:

8 Ιουν 2022

200.500! επισκέψεις στην ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ!(astoriani.blogspot.com)

(Δίχως να συμπεριλάβω το "παρακλάδι της "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ" 

με 75.000 περίπου ακόμη.14 χρόνια αναρτήσεις, φωτογραφίες,

και φωτο-συνθέσεις μου, λες κι είναι μια συνεχόμενη μικρή 

βιογραφία ή ίσως ένα Ημερολόγιο!

Αν και υπάρχουν τα "κενά" και τα "καινά" του ΝΟΥ και της ΚΑΡΔΙΑΣ, 

από το 2008 

η Αστοριανή συνεχίζει να στέλνει χαμόγελα κάθε χρόνο, δίχως διακοπή! *******

Κοίταξα, απόψε, από περιέργεια και τί διαπίστωσα: Πάνω από 

22.000 επισκέψεις, μέσα σε 8 μήνες! 

_ Α! Θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος 

ο ...Ερωδιός μου, είπα, και ομολογώ, ΧΑΡΗΚΑ! 

Γιατί όλα αυτά?

Φίλες και Φίλοι μου, όταν ζεις 53 ολόκληρα χρόνια μακριά από την Πατρίδα, με 

ελάχιστες επισκέψεις -κυρίως Τιμητικές Λογοτεχνικές προσκλήσεις-, 

η Ελληνική Γλώσσα έχει αρχίσει έναν αθέμιτο αγώνα με την Αγγλική! 

Έναν αγώνα υπερίσχυσις, ένα μπέρδεμα ενοχλητικό, συχνά είναι απροσδόκητο.

Συζήτησα με την κόρη μου αυτό το γεγονός, φυσικά ρίχνοντας ευθύνη στα χρόνια

που με κυβερνούν .... και η απάντηση:'  _Συμβαίνει και σε μένα, Μαμά. 

Μη στενοχωριέσαι. Είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. 

Αποδεδειγμένη ιστορία."

Σπούδαζα την Αγγλική από 16 χρονών ... εντάξει, ήρθα εδώ "πανέτοιμη" όμως

ΤΙΠΟΤΑ δεν ήταν ικανό να θέσει σε δεύτερη μοίρα την Γλώσσα μου! 

Ίσως βοήθησε τα μέγιστα και η συμμετοχή μου στους εκάστοτε Λογοτεχνικούς

Διαγωνισμούς, η συνεχόμενη Λογοτεχνική παρουσία μου στην Ομογένεια 

της Ελληνοκρατούμενης Ομογένειας, η χαρά να λαβαίνουν μέρος στις εκδηλώσεις,

στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ, οι κόρες μας... 

Ίσως τα επαινετικά λόγια, αληθινά και ...όχι (καταλαβαίνετε, ελπίζω,

την ανθρώπινη αντιπαλότητα ...) ίσως διότι ένοιωθα Περήφανη να ΖΩ σε Μητριά

χώρα και να θυμίζω ότι ένα τεράστιο κομμάτι της Γλώσσας μου, το μεταχειρίζεται

για να εκφραστεί η ίδια!

Τα πρώτα 10 χρόνια, ήμουν Μέλος σε Συλλόγους της Νέας Υόρκης (το κρυφό καμάρι 

του Δημήτρη μου.)

Ειδικά η "National League of American PEN WOMEN"   απαιτούσε να έχεις 

τουλάχιστον 2 βιβλία στην Αγγλική, να αποδείξεις με αντίγραφο επιταγής 

το χρηματικό ποσό που είχες βραβευθεί για το κομμάτι που διαγωνίστηκες, και,

την συνέχεια να υπηρετείς τα Γράμματα. 

Αν σε είχε δεχθεί αυτή η Εταιρία, 

από κει και πέρα διάλεγες εσύ σε ποια θα ήθελες να γίνεις Μέλος.

Το 1980 άρχισαν "γραφιάδες" Έλληνες να δημιουργούν την "Εταιρία Ελληνο-

Αμερικανών Συγγραφέων της Νέας Υόρκης". 

Το -ακόμη ενεργό, έστω με μεγάλες δυσκολίες- "Κ.Ε.Π.", στην Αστόρια, είχε 

αρχικώς, την Ελένη Φλωράτου-Παϊδούση, την Ρεγγίνα Παγουλάτου, 

τον Νίκο Σπάνια, τον Μάκη Τσιλιάνο, την Λουκία Μαρουλέττη, τον Τάσσο Μουζάκη, 

τον Πάνο Βοζίκη, και μερικούς άλλους, μαζί και 

έναν αριθμό φιλόδοξων ηθοποιών, ένας "χρωματισμένος πολιτικά σύλλογος" που 

δεν ...πολυδεχόταν άτομα με "Ασπρη Σημαία" (όπως ας πούμε εγώ ...)  

Είχαν κι επαφές 

με την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, Αθηνών, δυο-τρεις ήταν ήδη μέλη από 

την Ελλάδα, πριν μεταναστέψουν στην Νέα Υόρκη. 

Είχε τότε κυκλοφορήσει η φήμη

ότι "αν είσαι μέλος της Ε.Ε.Λ., Αθηνών, με απόδειξη λογοτεχνικής δραστηριότητας, 

με ανάλογη συστατική αίτηση ενεργών μελών και τρείς (3) υπογραφές, μετά 

από ορισμένα χρόνια θα είχες το δικαίωμα Λογοτεχνικής Συνταξιοδότησης, και ας

μήν ζούσες στην Ελλάδα!  (Τρέξτε "εγγράμματοι μετανάστες ποιητάρηδες, ηθοποιοί, 

και άλλοι ευκαιριάκηδες, με "αληθινά ή κιτρινο-πολυχρονισμένα χαρτιά', τρέξτε, 

η μαμά-Ελλάς

ΘΑ σας συνταξιοδοτήσει, και ίσως δεν θα χρειάζεται να ...δουλεύετε σκληρά 

εις την Ξένην!

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό το θέμα, κάπου με ενοχλεί... Αλλά ας συνεχίσω.

Η Αλήθεια είναι πικρόχολη, μα ΤΙΠΟΤΑ δεν την πιάνει.

Ήμουν κι εγώ, θύμα αυτής της πληροφόρησης. Κυρίως για λόγους ευθιξίας:

"Συντάξιμη από την Ε.Ε.Λ. Αθηνών", Οποία Τιμή και Αναγνώρηση"! 

Παράδειγμα: η τότε "ώριμη στα χρόνια, Ρεγγίνα Παγουλάτου" όπου κυκλοφορούσε 

το "μυστικό αλλά όχι το ποσόν της συνταξιοδότησής της" ευρέως. 

Υπέγραψαν, τότε, την Αίτησή μου, ο Μάκης Τσιλιάνος και ο Νίκος Σπάνιας, 

ανώτατα μέλη της Ε.Ε-Α.Συγγραφέων Νέας Υόρκης, κι ας μην ήταν Μέλη ή ήδη

συντάξιμοι, μιας και καλεσμένη λόγω Βραβεύσεως, στην Αθήνα... (μέναμε πάντα 

φιλοξενούμενοι σε μιας Θεσσαλιώτιδας-Αθηναίας το σπίτι, της ποιήτριας  της Π.Ε.Λ., 

Χρ. Αγγρογιάννη-Κανελλοπούλου, στην Αγίου Μελετίου,) όπου με την παρέα της, 

θα πήγαινα εκεί, προσωπικώς !!!

Δεν είχα βέβαια την τρίτη υπογραφή, (καμία από τις Κυρίες δεν ...με πρότεινε(!), 

μα ... είχα τόσο "βιογραφικό" που 

τουλάχιστον θα μάθαινα τί ακριβώς γίνεται πίσω από όλα αυτά...

Κοντολογίς, η ευγενική υπάλληλος-γραμματέας με επώνυμο συζύγου Παγουλάτου, 

με σύστησε στον τότε Πρόεδρο, ... ο οποίος τελικά μου εξήγησε ότι

 " ...ήταν μια κάποια πρόταση, που ΔΕΝ ευδόκησε...  όσο για "μερικούς συνταξιο-

δοτημένους" δεν γνώριζε πολλά επί του θέματος... Μάλιστα, μου είπε ότι γνωστοί 

ποιητές πέθαναν πρόσφατα και ΔΕΝ είχαν χρήματα για να τους θάψουν... "

Η Εταιρία, από "περιοδικά" που μου έστελναν, εδώ, διότι με "δέχτηκαν" ως 

εγγεγραμμένο Μέλος..., είχε πολλά "σκαμπανεβάσματα" μα τελειυταίως έχει 

δημιουργήσει μια σοβαρή νέα ιστορία...  

Φυσικά, λίγα χρόνια πριν, σταμάτησα "την ως μη απαραίτητη" να στέλνω

και την ετήσια συνδρομή μου, -όπου με αυτή την έκφραση θυμήθηκα την 

Κυρία της Ελληνικής Ομογένειας του Σικάγου, την Θεανώ Παπάζογλου-Μάργαρη 

-που δεν είχα την τιμή να την γνωρίσω παρά να τύχω δέκτης ενός 

Βραβείου $ 1.000, με ένα Διήγημα, ΤΙΜΉ στην Μνήμη της, καλεσμένη 

από τον Λογοτεχνικό Σύλλογο Σικάγου,(βλέπε:ΕΘΝΙΚΌς ΚΉΡΥΚΑς ΝΈΑς ΥΌΡΚΗς).

Επανερχόμενη,

η ιστορία "ελληνική συνταξιοδότηση, κ.λ.π." έκανε τον γύρος της, δημιούργησε άλλες

τραγελαφικές θεωρείες, αντιζηλίες δίχως βάση, μέχρι που και 

-αποθανόντων ορισμένων μελών, όχι απλά ψυχορραγεί 

μα έχει πέσει σε πλήρη αφάνεια.

Αυτά, είναι μερικά από τα όσα έκαναν την "Αστοριανή" να συνεχίζει τον ΔΡΟΜΟ της,

ΜΟΝΑΧΗ, ταπεινή, απασχολημένη με τις  Αστραπές "του Νου και της Καρδιάς" 

όπου

αυτό έγινε και η προμετωπίδα της Ιστοσελίδας της.

Δεκάδες πανάξιοι Επισκέπτες έχουν αφήσει την Γνώμη τους, την Άποψή τους,

την Έμπνευσή τους, το εκάστοτε "δυναμικό τους", κυρίως την Αγάπη τους, 

στο χώρο της ιστοσελίδας της.

Ξεκίνησα το 2008, και επιτυχώς, διαβαίνω το 2023... !!!

Παρόλο ότι το "Φέϊς-Μπουκ" έχει τον ταχύ δρόμο των επαφών,

η "Αστοριανή" διατηρεί την Αγάπη που ξεκίνησε μια κάποια ευλογημένη Ώρα.

Το ΜΕΛΛΟΝ εκάστου, είναι Άγνωστο.

Όπως και το της "αστοριανής" όπου από το 2007 ΔΕΝ ζει στην "Αστόρια" παρά

στο Γουέστμπερυ, Λονγκ Άϊλαντ Νέας Υόρκης, το αγαπημένο-μισητό "Μακρονήσι"

με το ορθάνοιχτο στόμα κάποιου ... καρχαρία να κολυμπάει αιώνια 

στα παφλασμένα κύματα του Ατλαντικού...  

Εδώ, εις την ΞΕΝΗΝ,

όπου τα "παιδιάς μας" μένουν και μιλούν ή τραγουδούν την Αθάνατη Γλώσσα μας.

Αρκεί το "ΦΕΪΣ-ΜΠΟΥΚ" να υπάρχει για να υπάρχουμε κι εμείς.

Φίλες και Φίλοι μου,

με τον "λιγνό-Ερωδιό" - ετήσιο μεταναστευτικό πτηνό στον υδροβιότοπο Αλυκή, 

της πρώτης Πατρίδας μου- που ήταν και είναι φωλιασμένο στην τοπικά χωρισμένη

καρδιά μου, σας αφήνω τα αμέτρητα "Ευχαριστώ" μου.

Καλή Σαρακοστή σε όλους. 

Ευχή για Λογική Ειρήνευση, Αλληλο-Βοήθεια και Αλληλο-εκτίμηση.

Σας Αγαπώ,

και με την Βοήθεια του Μεγαλο-Δύναμου,

η  ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ, συνεχίζει.