(Φωτο-σύθεση Υιώτας. Ερωδιός και λυγαριές. 07-11-23)
ΤΟ ΓΛΑΡΟΠΟΥΛΙ
Ωσάν γλαροπούλι λιχνίζω την άμμο.
Μετά την πλημμυρίδα, για καλούδια ψάχνω.
Τον Ποσειδώνα προς τι να εχθρεύομαι
όταν σβήνει τα ίχνη από τα βήματα
όπου σαν μικρά αμαρτήματα
της ακτής το πρόσωπο υφαίνουν.
Στων ματιών το βάθος, τ΄ ουρανού το γαλάζιο,
ίδιο μ΄ εκείνο του ωκεανού.
Υπερξέχειλος ο Ήλιος -χώρο λες και στερείται,
στις φτερούγες μου κρύβεται,
αν χρειαστεί να ζεστάνω
τα ανέμελα ταξίδια των πλοίων.
Συμφωνώ,
με εξαίρεση ένα κάποιο παράπονο:
Αφού, Θεέ μου κύκνο δεν μ΄ έπλασες,
γιατί δεν μ΄ έκανες αητόπουλο,
ή τουλάχιστον εωθινό αηδόνι !
**************
Καλά να περνάτε, Φίλες και Φίλοι μου.
Τρομερή η νοσταλγία για την Πατρίδα!
7 σχόλια:
Η ομορφιά τής φωτοσύνθεσης,
τα καλούδια των τρυφερών στίχων,
η νοσταλγία παρούσα και πάλι.
Κι εγώ, αν και ορεσίβιος,
να γράψω για το θαλασσινό πουλί:
Φτεροκοπά το γλαροπούλι
μέσ’ στο γαλάζιο τ’ ουρανού,
μα δεν του φτάνει μόνο τούτο,
ποθεί και του ωκεανού.
Άμα θα φύγεις, γλαροπούλι,
για τον πλατύ ωκεανό,
μπορεί να βρεις αλλού πατρίδα,
σε κάποιον τόπο μακρινό.
Κι άμα φωλιάσεις, γλαροπούλι,
σε χώρα σαγηνευτική,
μπορεί παγίδα να σου γίνει
και η φυγή οριστική.
Μα η ελπίδα δε θα σβήνει,
θα επιστρέφεις νοερά,
πάντα ψηλά θα σε κρατούνε
της νοσταλγίας τα φτερά.
Αυτό κι αν είναι γροθιά
στην καρδιά!!!
Άρη μου,
αν και γεννήθηκα στην σεισμογενή ακρογιαλιά της "Αρχαίας Ελίκης" ...
οι ρίζες του παππού μου είναι 800 μ. πάνω από τη Θάλασσα... (Βαλιμή, εξ ου και Βαλιμήτικα ... όπου οι εύποροι κατέβηκαν στην Αιγιώ-τικη πεδιάδα ... την πανέμορφη!) Τον Θυμάμαι, ...(...όταν οι γυναίκες ανέβαιναν στους συγγενείς, 8 ώρες ποδαρόδρομο ...μια ή δυο με μουλάρι ή γάιδαρο, να φτιάσουν τραχανάδες ή χυλοπίτες, τυριά κλπ. βοηθώντας η μία την άλλη, ...) κι εγώ θα ήμουν 3-4 χρονών, που με βάζανε κυρίως στο μουλάρι να ξεκουράζεται η μάνα μου (νύφη του παππού) ... κι όταν έμενα στο σπίτι μαζί του και μου πρόσφερε νερο, ψωμί και τυρί να φάω, μου έλεγε με την βουνίσια αγριάδα του : "-Το τυρί το λεν' τυρί ... το τηράν' (βλέπουν) και τρών' ψωμί ..." Το νόμιζα για τραγουδάκι, και το απομνημόνευσα... ΤΙΠΟΤΕ άλλο ΔΕΝ θυμάμαι από κείνον... κι ούτε θέλω να θυμάμαι... ο Πατέρας μου, 3 χρονών παιδάκι έμεινε ορφανό, εκείνος ξαναπαντρεύτηκε, έκανε 4 ακόμη παιδιά... τον πατέρα μου τον πετάξανε έξω από την προίκα της μάνας του... τα "αδέλφια" έφυγαν με 100.000 δρχ ο ένας, τότε με την ζήτηση της Αυστραλίας ..., υπερ-πρόκοψαν ...(μπράβο τους, !) μόνο που στην Διαθήκη του ο Πα-Τέρας του πατέρα μου= ό οποίος με τις γκρίνιες κ.λ.π. κατέβηκε νεαρός στην πεδιάδα...) ...του άφησε ένα μικρό λιοστάσι -που κι αυτό τού το ζήτησε η αδελφή του όταν παντρεύτηκε- ... Και μια προβατίνα ΠΟΥ περίμενε αρνάκι ... και του την έδωσαν ΟΤΑΝ έκανε το αρνί, αδύνατη και ταλαιπωρημένη... ΑΥΤΗ ήταν η κληρονομιά του πατέρα μου... !!!!!!!!!!!!!!!!
Οι συγγενείς της μάνας του =που έχω και το όνομά της- ήταν -και είναι- από την Συλήβαινα-Ακράτας, εκεί, ...στα μισά του ανήφορου... ΒΛΕΠΕΙΣ, λοιπόν φίλτατε, ότι ..."Επιστρέφω πάντα νοερά ... " ...
και, σου έχω και μια Εκπληξ稴 Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ΄ρθω για λίγο Αθήνα (!!!) (ετοιμάζω κι ένα βιβλίο για τον Δημήτρη μου) βλέπεις, μετά από το 2005 δεν μπορέσαμε να ρθούμε και το είχε παράπονο ..."
-πότε θα με πας στη Σύρο" μούλεγε ...
Καταλαβαίνεις, λοιπόν ΠΟΣΟ με συγκίνησε και τούτο σου το ποίημα: ..Λένε "όπου γη και τάφος..." όμως ΔΕΝ είναι έτσι!!!! Δώσε μια σφιχτή αγκαλιά στο ευλύγιστο ταίρι σου από μένα και μια καρδιακή ευχή Καλής Τύχης στο καμάρι σας... Να είσαι καλά, Φίλε μου. Ευτυχής που σας γνώρισα ! Υιώτα.
Πολύ όμορφο ξενιτεμένη μας φίλη.
...Thank You so much!
Have a nice t;ime
Yi;vta
πάντα με έμπνευση Γιώτα μου, η πατρίδα σε αγαπάει
καλό βράδυ
θα χαρούμε να σε δουμε...
Beautiful blog
Δημοσίευση σχολίου