" ΓΙΑΓΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ "
(.... μια κάποια ώρα θα τα πούμε από κοντά...
11, και 14 Αυγούστου, 2013)
Εις Μνήμην
(Από την Ιστοσελίδα μου: "ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ" = ASTORIANI.BLOGSPOT.COM )
"ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ KΑΡΔΙΑΣ ... "
8 Αυγ 2013
.. .ένας μικρός θάνατος, δεν παύει να είναι θάνατος !
Ένας μικρός θάνατος δεν παύει να είναι θάνατος!
Με
ένα αστεράκι-φούλι στην καρδιά, ανέρχεται ...
Δεν ήταν η ώρα του να δραπετεύσει! κι άλλωστε δεν υπήρχε καλλίτερη γωνιά, ανάμεσα στα βιβλία και τις γλάστρες, με γλυκιά συντροφιά τα άλλα δυο του ομοιόχρωμα αδελφάκια!
Ήταν ένα καναρίνι που επέζησε της
αδύναμης μάνας του, που καθοδήγησε τα άλλα δύο στο πώς να τρώνε, να
δυναμώσουν...
κι
όταν άρχιζε το τραγούδι, τα αδέλφια του σιωπούσαν μέχρι που σιγά σιγά άρχισαν
κι εκείνα να σιγοντάρουν...
Όνομα
δεν είχε! Μόνο άσπρη ουρίτσα, απλά για να ξεχωρίζει η πρωτιά! Ούτε και τα άλλα
δύο έχουν όνομα, και θα είναι πολύ δύσκολο τώρα να τα ξεχωρίζω αφού μοιάζουν
περισσότερο με σπουργίτια παρά με καναρίνια.
(Θυμάμαι ότι κάπου έχω μια μικρή ιστορία για δυο κατακίτρινα καναρίνια, τότε
που ήμουν στο άλλο μας σπίτι, στην Αστόρια. Τραγουδούσαν και ξεσήκωναν τη
γειτονιά.
Έζησαν
δέκα χρόνια. (Δεν ξέρω πώς, γέμισε η κοιλίτσα τους λίπος, ... πήρα το ψαλιδάκι κεντήματος, τα εγχείρισα, τα έρραψα, μέχρι που έγινα κι ο γιατρός τους... ως που έγιναν μια χαρά...
Μα
αυτή είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία.)
Αυτός,
ο "ασπρονούρης μας," ήταν καλοφαγάς, ενεργητικός..., περιηγητής για
ένα εικοσι-τετράωρο... αφού άνοιξε την αριστερή πορτούλα τους -κάπως σκάλωσε κι
έμεινε ανοιχτή- και περιηγήθηκε από κάδρα μέχρι φυτά...
Τον
έπιασα με μια απόχη, χτυποκάρδισε για λίγο, δεν μου τραγουδούσε για δυο-τρεις
μέρες... μέχρι που ξεθύμωσε.
Στην αρχή του Ιουνίου, όταν τον έβγαλα από το γαλάζιο τους σπίτι, να το
φρεσκάρω... πάλι δεν μου μιλούσε!
Κάποια
στιγμή, μάλιστα, γοργοφτερούγησε, κι έπεσε λιπόθυμος πλάι στο κουπάκι με το
νερό!!!
Τον
άρπαξα, βούτηξα το κεφαλάκι του στο νερό, τινάχτηκε, μετά έβαλα την μυτούλα
του... και συνήλθε.
Χθες, όπως τους άλλαξα, παρατήρησα ότι ήταν σαν ...φουσκωμένος διάνος... Κάτι δεν μου πήγαινε καλά, κι "... έψελνα στον
Δημήτρη που μας έχει τρελάνει με τις ανεμιστήρες και το αιρκοντίσιον... ότι
αυτός είναι η αιτία να μου κρυώσουν τα πουκλάκια..."
το
παρακολουθούσα... το στομάχι του δεν ήταν φυσιολογικό...,
μετά,
ασχολήθηκα με άλλα πράγματα...
Σήμερα το πρωί, ξαπλωμένος ανάσκελα, ζεστούλης ακόμη... μα ο μικρούλης μας
ένοικος είχε πετάξει!
Δεν θα συνεχίσω, Φίλες και Φίλοι μου.
Τον
τίμησα όπως με αγάπησε...
κι
επαναλαμβάνω: Ευτυχώς που έχω τα άλλα δύο ... τα αβάπτιστα! Θα τους δέσω μια
διαφορετική κλωστή, για να τους ξεχωρίζω...
Την
καληνύχτα μου, γι΄απόψε,
μαζί
με την αγάπη μου.
Υιώτα
*****************************************************
(Αναρτήθηκε από την Αστοριανή στις 5:36 μ.μ. 
Σημείωση: Ακολουθούν αγαπημένα σχόλια, που θα τα διαβάσετε όταν "μπήτε" στην " Αστοριανή ..."
Πόσο
"μέσα" με έβαλες!
Είναι η μαγεία της γραφής σου!
Λυπάμαι για τον ένοικο αλλά ευτυχώς έχεις τα άλλα δυο!
Στον Δημήτρη χαιρετισμούς από το λιμάνι.
Υιώτα μου αγαπημένη μια αγκαλιά!
Κυριακή, Αυγούστου 11, 2013 12:23:00 π.μ. 
Αστοριανή είπε...
Αντιγόνη
μου γλυκιά,
μια κάποια ώρα
θα τα πούμε από κοντά...
είναι εκείνα που γράφονται
κι εκείνα που λέγονται,
ή κάπως έτσι...
Πάντα με την αγάπη μου,
Φιλιά στα κορίτσια,
Υιώτα
