(Ερωδιός στην Αλυκή Αιγίου. Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2010 )
Η ΕΝΤΟΣ ΣΙΩΠΗ
...και μου λέτε να κρατηθεί εντός
η σιωπή!
Αφού πνίγεται και θέλει να σωθεί, βουλιάζει,
ζητώντας χέρι στοργικό.
Δεν έχει σημασία σε ποιό κύτταρο ανήκει.
Αφού πνίγεται και θέλει να σωθεί, βουλιάζει,
ζητώντας χέρι στοργικό.
Δεν έχει σημασία σε ποιό κύτταρο ανήκει.
Σε ποιά στιγμή. Σε ποιό χρόνο.
Η θάλασσα
Η θάλασσα
δεν ξεχωρίζει, δεν καταχωρεί. Αναπνέοντας
απλώνεται, απλώνεται
και συνεχίζει ν' αφομιώνει τα μυστικά μας
στα χείλη
των πολύχρονων κογχυλιών,
και στη στιλπνή γυαλάδα τους.
και στη στιλπνή γυαλάδα τους.
Γι' αυτό στο άτοπο άγγιγμα ματώνουν τα κοράλια,
γι' αυτό χάνουν τις ρίζες τους οι βράχοι ...
Γι' αυτό, το ακάνθινο στεφάνι άνοιξε
αιμορέουσα πληγή, ταυτόχρονα
και μια ελπίδα αντοχής
στης καρδιάς τη ρίζα...
και μια ελπίδα αντοχής
στης καρδιάς τη ρίζα...
Άκουγε την καρδιά όμως
με το νου μιλούσε...
Γι' αυτό και τα δυο ανθίζουν
με το αίμα της ροδιάς...
Με πόνεσε η εντός σιωπή...
Γι' αυτό σας κάνω συντροφιά στην νύχτα.
(20-10.Σελ. 14, από το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!")
Γι' αυτό και τα δυο ανθίζουν
με το αίμα της ροδιάς...
Με πόνεσε η εντός σιωπή...
Γι' αυτό σας κάνω συντροφιά στην νύχτα.
(20-10.Σελ. 14, από το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου