ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

 

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ( 2008), με 40  ΣΧΟΛΙΑ :  ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ

Τ' ΟΝΕΙΡΟ!
                                  (Φωτογραφία δανεισμένη)

:Πώς να γεννιέται τ' όνειρο?

Χιλιετίες τώρα δεν επαρκεί, διάχυτο κατ' απ' το φως του Ήλιου;
Ή προκαλεί τα τρυφερά στόματα να διαλαλήσουν:

-Διάτρητο τ' όνειρο
οδεύει προς τη δύση!
Σώστε, μαζί μας τ' όνειρο!

 

Φίλες και Φίλοι μου,

διάβαζα το ποίημα του Langston Hughes, προμετωπίδα στο θεατρικό της Lorraine Hansberry «A raisin in the Sun” - μία μεγάλη επιτυχία του1988, όπου μεταφράζοντάς το, σας το μεταφέρω στην «Αστοριανή» :

«Τί να συμβαίνει σ' ένα όνειρο που αντιτίθεται;
Άραγε να ξηραίνεται, όπως σταφίδα στον ήλιο;
ή εμπυάζει φλογισμένο έως ότου να τρέξει;
Άραγε βρωμάει σαν κρέας σαπισμένο;
Ή σκληραίνει και μελώνει σαν γλυκό σιροπιασμένο;
Μπορεί, απλά, να γέρνει όπως φορτίο υπέρβαρο.

Ή μήπως να εκρήγνυται;»

Και καταθέτω, ταπεινά, κάποιες δικές μου σκέψεις:

ΟΝΕΙΡΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ

Πού κατοικεί το όνειρο σαν άξεστοι το σκότωσαν;
Μήπως σημαία, στοργική, τυλίγεται στο σώμα ονειροπόλου

που έχασε το δρόμο στης το λαβύρινθο
κι έτσι αγκαλιά κι οι δυο στη γη,
ως που να επανέλθει
κι ένα να γίνει με το 

Φως

που δεν αντέχεται;

(Με την ευχή μου, για ηρεμία του Νου και της Καρδιάς)

Υιώτα

Αναρτήθηκε από την Αστοριανή στις 1:33 π.μ. 40 σχόλια: 

(αντιγραφή από τα (40! Εκτεταμένα) σχόλια😊)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στον αξέχαστο ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ:

Για κείνους
που ακολουθούν, κοιτάζοντας το βάθος των πελμάτων μας στο χώμα,
όπου αμίλητο μας δέχεται, μα όχι αμέτοχο,

για κείνους
όπου τη ζέστα του κορμιού διαισθανόμαστε κύματα-κύματα να μας τυλίγει
κι ας ανέγγιχτη τούτη η ανέπαφη αφή να μας μιλάει
με όποια γλώσσα των καιρών και των σημάτων,

για κείνους

όπου η σκιά σηματοδότης γίνεται απλησίαστος
-κι ας προσπαθούνε να την σβήσουν επιτήδειοι, μια μονοκονδυλιά
-το σάλιο τους δε φτάνει-

για κείνους
που την καρδιά κορμού ελιάς ψηλάφισαν κι έγιναν κτήμα τους
αιώνες σελασφόροι,

για κείνους
που την μπουκιά ψωμιού μοιράστηκαν,

που τύλιξαν λιβανωτά απ' της μάθησης την κλίνη,

κι άνοιξαν τη παλάμη χλυκοχάραμα σπαρτά να δρέψουν,

θεριστάδες σοδιάς νέας στ' αλώνι της θυσίας,

εκείνοι ξέρουν
πώς να κοιτούν το φως κατάματα.

Εκείνοι ξέρουν
ότι το φως Αγάπη είναι...

Φίλε μου, ακριβέ, Χαιρετισμούς από μια βροχερή Νέα Υόρκη,
Υιώτα

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008 8:49:00 μ.μ

 

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ Οι ποιητικές γεύσεις και σκέψεις που παρατίθενται στο τραπέζι σου Γιώτα μου είναι μοναδικές και σπάνιες. Όσο για τα όνειρα, το θέμα είναι να μπορούμε να κάνουμε όνειρα ώστε να έχει νόημα και περιεχόμενο η ζωή μας.

Το μέγα πρόβλημα για τον άνθρωπο αρχίζει όταν δεν μπορεί πια να κάνει όνειρα. Τότε έχει πια καεί...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2008 2:43:00 π.μ.

Απάντηση

Αστοριανή:

Φαίδωνά μου,
τα λόγια σου, τόσο γλυκά και καλόδεκτα!
(μου θύμησαν "γλυκειά κολοκυθόπιττα"...(ψάχνω από χτες να βρω συνταγή!!!... αυτό είναι το μικρό "όνειρο"!
Όσο για το μεγάλο? ακόμη καίει για να το πλησιάσω...)
ΥΓ.Ρώτησε την κ. Θεοφίλου, αν ξέρει, (έστω και με τυρί) κάνε την "ε-μαιλ" ή κι εδώ, να τη δουν οι φίλοι μας...
Σίγουρα θα τα πούμε τα "Χρόνια Πολλά", έχουμε λίγο καιρό!
Ήδη έχω αργήσει,
με την Καληνύχτα μου,
Υιώτα        Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2008 10:16:00 μ.μ.

Απάντηση

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Αστοριανή
Χαίρομαι που οι απόψεις μου για την ποίηση και τα όνειρα, δημιουργούν και τερψιλαρύγγιες προσδοκίες!!!! Πρέπει να σου πω όμως Γιώτα μου πως η Έφη είναι τόσο απησχολημένη με τους δικούς δημιουργικούς τομείς, που δεν έχει και ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τη μαγειρική. Η γιαγιά Μαριάνθη ήξερε τη συνταγή της γλυκιάς κολοκυθόπιτας, καθ' ότι Ιέρεια της κουζίνας, αλλά θα ήταν μέγα θαύμα αν την είχαμε ακόμα εν ζωή..Παρασκευή, Δεκεμβρίου 19, 2008 8:27:00 π.μ.

Απάντηση

Αστοριανής

Tούτη η απάντηση... είναι από μνήμης, Φαίδωνα. Δεν ξέρω γιατί "χάθηκε"!
Έγραφα, λοιπόν, ότι
σε κέρασα ροδοζάχαρη-γλυκό, από τον τόπο μας για να γλυκάνουμε λίγο την ατ(ι)μόσφαιρα λόγω των ημερών όπου λίγο-πολύ, ποιητές, συνθέτες και λοιποί, αγωνίζονται να δώσουν το παρών και να μη μείνει έξω η άποψή τους (...μαζί κι εγώ, το ξέρω)
για να μπούμε στην εορταστική ατ(ι)μόσφαιρα, άλλα κι εκεί...

Η γιαγιά-Μαριάνθη, δεν ξέρει πλέον τίποτα!
Η κ. Έφη, όμως, ξέρει να ΤΡΩΕΙ, δίχως να βασανίζεται με ταψιά και φούρνους!
Θα τη βρω, όμως, πού θα μου πάει. Τα υλικά τα  έχω, θα την κάνω αλά-Υιώτα, κι η γεύση θ' ακολουθήσει!
Θα πάω κι από κει, στο δικό σου, σίγουρα, κάτι Ενδιαφέρον πρέπει να έχεις!
Χαιρετισμούς,
από μια κάτασπρη Νέα Υόρκη,
Υιώτα

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 19, 2008 3:38:00 μ.μ.

 

                             Πρόσφατες ΣΚΕΨΕΙΣ της Αστοριανής:

Με τα χρόνια,

Φίλοι «του Νου και της Καρδιάς»

παραμερίζονται στο αόρατο κουτί των ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ …

 

Στην «ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ» όμως, μια ξεχωριστή Φίλη, από τον ιστορικό Βόλο,

-που ποτέ δεν την συνάντησα-

συναρμολόγησε με την γνώση της την «πρόσοψη» της ιστοσελίδας μου,

ώστε να ξεχωρίζουν οι αναρτήσεις  μου, μαζί με τα υπέροχα σχόλιά σας, χρονολογικά,                       

                                 αρχίζοντας από το 2008 !!!

Όλα μαζί, είναι ένα πολύτιμο μακροσκελές ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!

 

Ειδικά το «ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ»

όπου η ίδια ήταν -και μπορεί ακόμη να είναι – διαχειρίστρια !!!

είναι το σπουδαιότερο δώρο που θα μπορούσε κάποιος να μου χαρίσει.

 

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, 

όπου πάρα πολλοί σημαντικοί γραφείς «του ΝΟΥ και της ΚΑΡΔΙΑΣ»

με τίμησαν!

 Αμέτρητα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» σε Εκείνη,

Και σε όλους ΕΣΑΣ!       ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ                                             

Πάντα με την Αγάπη μου,

Υιώτα,  10-15-24