10 Ιαν 2011

Ο Αη-Βασίλης της Αγάπης, (τέλος) Υιώτας Στρατή, Ν.Υ.


(τελευταίο μέρος του διηγήματος)

Η σενιόρα, όπως έγραψε στο σημείωμά της, έφυγαν στις είκοσι-επτά. Από ψηλά, τους είδε στην αυλή, τον χαιρέτισαν, κι αυτός, με νοήματα τους ευχήθηκε να έχουν καλή τύχη.
Τις υπόλοιπες μέρες, έκοβε λίγο-λίγο από το γλυκό σπιτίσιο χριστόψωμο, για να μη του τελειώσει γρήγορα… μάζευε ένα-ένα τα ψίχουλα από την άσπρη πιατέλα της Μπέση, ενώ δεν ήξερε πλέον τι να ευχηθεί για τον εαυτό του.
Η ιστορία με το πόδι του, έκανε τα χρόνια του να τον βαραίνουν πιο πολύ.
Η τελευταία φέτα του χριστόψωμου, ενήργησε όπως το υπνωτικό στον μελαγχολικό κυρ-Ανδρέα. Με τη φωτογραφία του Πέτρου και της Ματίνας στο στήθος του, έκανε με το χέρι ένα σύντομο νεύμα στη Μπέση που τον έβλεπε απόκοσμα κι αποκοιμήθηκε. Σιωπηλές οι ώρες χάνονταν. Το παλιό σταματημένο ρολόι, φυσικά δίχως καινούρια μπαταρία, αδυνατούσε να τις μετράει. Άλλωστε, ποιον να ένοιαζε; Το μέτρημα του χρόνου το χρειάζονται όσοι έχουν κάτι να κάνουν, κάτι να προφτάσουν. Γι’ αυτόν, η κάθε χρονιά ήταν μία αναγκαστική συντήρηση της ύπαρξής του. Μόνο και μόνο να μη δει τον οίκτο στα μάτια της όμορφης Μπέση. Αν ήθελε, σιγά-σιγά, μπορούσε ν’ ανεβοκατέβει τα σκαλιά, όπως και στη γέφυρα μπορούσε, ζεστο-ντυμένος, να πάει να ρίξει σπόρια και μπαγιάτικα ψωμιά στα πουλιά… οι γλάροι, με την κλαψιάρικη φωνή τους, σίγουρα θα τον ευχαριστούσαν με κύκλους πάνω από το κεφάλι του… εκεί, κάποιον θα εύρισκε για παρέα… ν’ ανταλλάξουν δυο κουβέντες… Θα μπορούσε, αν ήθελε, να πάει και να καλωσορίσει τους νέους ενοίκους, έτσι στα πεταχτά… μα δεν ήθελε! Είχε μείνει άδειος κι αυτό τον φόβιζε πιο πολύ. Το βράδυ δε, που έφυγε η σενιόρα, ήταν εφιαλτικό. Δεν είχε μείνει ούτε ένα κοντινό πρόσωπο.
Θύμωσε με το εαυτό του, μάλωσε με το Θεό που τον εγκατέλειψε, με πνιχτές φωνές τα είπε και του Χάρου πως ήταν δειλός κι ανίκανος να τον πάρει μαζί του…

Ήταν ένα βράδυ άγριο, δίχως δύναμη, δίχως ελπίδα.
Τα ήρεμα μάτια της Μπέση δεν μπορούσαν να τον συνεφέρουν. Στο στήθος του κυρ-Ανδρέα, κόχλαζε η μοναξιά οργισμένη. Με το κεφάλι πεσμένο στο στήθος, λες κι αφουγκραζόταν τη καρδιά του, κοιμόταν πάλι σ’ ένα ύπνο ταραγμένο.
Κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει τι του έλεγε το επίμονο βλέμμα της γυναίκας του, ούτε αν πραγματικά επικοινωνούσε μαζί του με τα βαθυστόχαστα μάτια της.

Ένα γρήγορο χτύπημα στη πόρτα, τον τίναξε.
Δεν κατάλαβε πώς κατέβασε το πονεμένο του πόδι από το τραπέζι. Ίσιωσε το μουδιασμένο κεφάλι κι έτριψε τα φουσκωμένα μάτια του.
-… άκουσες τίποτα, Μπέση; … ή μήπως ήταν η κρυφή επιθυμία μου; μονολόγησε.
Ακολούθησε δεύτερο χτύπημα. Πιο δυνατό. Γρήγορα κι άλλο! Πιο επίμονο! Σίγουρα δεν ήταν του ύπνου.
-… ποιος είναι; Απάντησε μουδιασμένα.
-Είμαι ο Πίτερ. …ο γιος του Σάντα!...
-Μπέση! Άκουσες; Κάποιος τρελός θα είναι…
...ποιος είστε; Είπε δυνατότερα.
-Σου είπα! Με λένε Πίτερ, άνοιξε! Μη φοβάσαι!
-Φύγε! Άσε με ήσυχο, όποιος και να είσαι. Ψάχνεις για φαγητό;… σιγά, δεν έχω ούτε για μένα… το τελευταίο κομμάτι της σενιόρας το τέλειωσα πριν… αν νομίζεις πως θα βρεις λεπτά! Την έβαψες! Λάθος πόρτα, φίλε… σώθηκαν πριν από την ώρα τους…
Απόρησε κι ο ίδιος που είπε τόσες κουβέντες έτσι στα γρήγορα…
-Μη φοβάσαι, σου λέω! Άνοιξε! Του είπε η φωνή.
Ταρακουνήθηκε η πόρτα…
Ο κυρ-Ανδρέας νόμισε ότι τρελάθηκε. Όποιος και να ήταν εκείνος που τον καλούσε, είχε τη φωνή του Πέτρου του, κι αυτό ήταν πολύ παράλογο!
Μουδιασμένος από φόβο αλλά και μαγνητισμένος, σηκώθηκε και πήγε να κοιτάξει στο στρογγυλό «μάτι» της πόρτας. Διέκρινε πράγματι ένα κεφάλι που έμοιαζε του Αη-Βασίλη που τον κοιτούσε χαμογελαστός!
-…μα ποιον ζητάς, είπε ο κυρ-Ανδρέας σαστισμένος, δίχως ν’ ανοίγει τη πόρτα.
Δεν γνωρίζω κανένα που να με θέλει… ούτε κι αυτός ο Χάρος…
Όμως, μέσα του, ήλπιζε σαν τρελός να είναι κάποιος που ήρθε αποκλειστικά για κείνον.
-Θυμάσαι τη Ματίνα; Τότε, στο εστιατόριο; Την κοπέλα του γιου σας; Εγώ, είμαι ο γιος της। Εμείς νοικιάσαμε το διπλανό διαμέρισμα… Θα είμαστε κοντά-κοντά.
Απόψε όμως, δεν κάνει να περάσετε το νέο χρόνο μόνος σας!
Ο κυρ-Ανδρέας, τρέμοντας, ακούμπησε τη πλάτη του στη πόρτα। Ούτε που ένιωθε κάτι, ούτε που καταλάβαινε αν έτσι έρχεται η τρέλα। Ζήτησε τη βοήθεια από τα μάτια της Μπέση. Εκείνη, συνήθως, τα ήξερε όλα!
-…να είναι αλήθεια η Ματίνα; να είναι εκείνη η Ματίνα του Πέτρου μας; Της είπε, και…
-... ποιας Ματίνας; Να τη δω, αν είναι αυτή!!!
τους φώναξε ζωηρά κι ας νόμισε πως δεν έβγαινε η φωνή του.
-Έλα, πια!, άνοιξε κυρ-Ανδρέα! Μη φοβάσαι! Για σένα ήρθαμε εδώ!

Η φωνή, σταθερή। Ο ήχος, γνώριμος. Έστριψε το κλειδί και μισάνοιξε… η ασφαλιστική αλυσίδα περίμενε την επιβεβαίωση…
-Έλα, σου λέω. Είμαι η Ματίνα, κι αυτός, ο Αη-Βασίλης, είναι ο γιος μου! Μπα σε καλό σου! Δεν με θυμάσαι κυρ-Ανδρέα; Βέβαια μεγάλωσα, πάχυνα και λίγο… Έ! Τι να κάνουμε;
Στο σπρώξιμο, η πόρτα διαμαρτυρήθηκε για λίγο... που δεν άνοιγε!
-…η Ματίνα; …καλά, πού είναι ο άνδρας σου; της απάντησε.
-Δεν τον έχω πια, κυρ-Ανδρέα μου, όμως το μοναχογιό μου; Κοίτα τον! Ούτε που χωράει στην αγκαλιά μου. Καλέ! Τι τα λέμε εδώ, έξω από τη πόρτα σου; Έλα, στο δικό μας. Να σε πάρουμε ήρθαμε!
Πόσοι άγγελοι ξέφυγαν από τη φάτνη του Μικρού Χριστού νάρθουν στη πόρτα του; Στ’ αυτιά του βούιζαν δεκάδες φωνές. Στη γέρικη καρδιά του φτερούγιζαν δεκάδες χελιδόνια…
-… δεν μπορεί। Δε γίνεται να είναι μόνο δύο αυτοί που ήρθαν να με βρουν τούτα τα μεσάνυχτα!
…Ο κυρ-Ανδρέας, έβγαλε την αλυσίδα, ανοίγοντας διστακτικά τη πόρτα. Μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο άρχισε να ψηλαφεί τα πρόσωπα που σημάδευαν το Νέο Χρόνο με το λαμπρότερο αστέρι.
Ήταν δυνατόν; Αυτή η γεμάτη, η γελαστή γυναίκα, να είναι η τότε γειτονοπούλα τους, η αγαπημένη του Πέτρου τους; Κι αυτός, ο νεαρός, ο κυπαρισσένιος Αη-Βασίλης, που είχε βγάλει τ’ άσπρα, μακριά γένια, και του χαμογελούσε καλόκαρδα, … γιατί έμοιαζε του Πέτρου τους;
Μια επίμονη σκοτοδίνη ήθελε να τον νικήσει, μα δεν ήταν μπορετό. Ο κυρ-Ανδρέας έστριψε απότομα το κεφάλι του, σαστισμένος πιο πολύ.
-…Μπέση! Πέθανα; Είμαι κοντά σου… ή … ήρθε ο Πέτρος μας;
Αφού τον αγγίζω, Μπέση, ήρθε ο Πέτρος μας! ήθελε να της πει… Η φωνή δεν ακούστηκε!
Άνοιξε διάπλατα τη πόρτα. Η ματιά του δεν ήξερε πού να σταθεί. Η Ματίνα τον έπιασε από το χέρι. Έτρεμε ολόκληρος.
-Έλα, έχουμε έτοιμο το τραπέζι। Έχουμε τόσα πολλά να πούμε। Θα ξενυχτίσουμε απόψε! Μαζί θα μας βρει ο Νέος Χρόνος.
-…μια στιγμή, να πάρω το μπαστούνι μου! της απάντησε. Η φωνή του χόρευε στη χαρά του!
-Δεν θέλεις μπαστούνι! Ακούμπησε επάνω μας… είπε κι ο νεαρός.

Στηρίχτηκε στον ώμο της Ματίνας και στο μπράτσο του νεαρού Αη-Βασίλη, μα νόμιζε πως περπατούσε στον αέρα.
-…σίγουρα θα έγινα άγγελος, ψιθύρισε ο κυρ-Ανδρέας, ενώ πίσω τους χαμογελούσαν αινιγματικά τα μάτια της αγαπημένης του.

ΤΕΛΟΣ

ΥΓ.:
Ελληνο-αμερικανικό Διήγημα: «Ο Αη-Βασίλης της Αγάπης» της Υιώτας Στρατή:
Α΄ Βραβείο ($1,000।οο), άνευ συναγωνισμού, από τον παναμερικανικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Οργανισμού: «Λόγος και Τέχνη, Σικάγου», στη μνήμη της αείμνηστης συγγραφέως και συνεργάτιδος του Εθνικού Κήρυκα κυρίας Θεανώς Μάργαρη (1991; -1991)। Πρόεδρος Επιτροπής του Οργανισμού και του διαγωνισμού, ήταν ο κύριος Φώτης Λίτσας, Επόπτης των Ελληνικών Κοινοτικών Σχολείων Επισκοπής Σικάγου και συνεργάτης του Εθνικού Κήρυκα Νέας Υόρκης (1943- 01।13। 1998). Το διήγημα, ως και τα επόμενα τρία των άλλων νικητών, δημοσιεύτηκαν τιμητικά, στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης.
Καλεσμένοι στο Σικάγο, η Υιώτα και ο Δημήτρης Στρατής, πέρασαν ένα φιλόξενο Σαββατο-Κύριακο στη πόλη των Ανέμων. Παρουσιάστηκε στην αίθουσα του Συλλόγου, κατά την Εορτή των Γραμμάτων. Για την Κυρία της ελληνο-αμερικανικής λογοτεχνίας, κα Θεανώ Μάργαρη, μίλησε ο καθηγητής και λογοτέχνης κ. Γιώργος Γιάνναρης.
Η λογοτέχνιδα Γιώτα Στρατή, μαζί με την οικογένειά της, μένει μόνιμα στη Νέα Υόρκη, ειδικά στο Γουέστμπερυ. Λεπτομέρειες , παρακαλώ, στην ιστοσελίδα "αστοριανή".

28 σχόλια:

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ είπε...

Μη νομίζεις, αγαπημένη μου φίλη, ότι δεν το διάβασα το διήγημα σου.
Απλώς περίμενα το τέλος, το σελιδοποίησα σε Α4 και το εκτύπωσα (με ένα μικρό λαθάκι του ΗΡ printer).
Τώρα θα του φτιάξω και ένα εξώφυλλο, που να δείχνει το τρυφερό του περιεχόμενο και την ψυχή της συγγραφέως.
Και θα τα ξαναπούμε....

Πολλούς χαιρετισμούς από την Θεσσαλονίκη.
Καλή σας μέρα!!

Μαριάνθη είπε...

Γιώτα μας την ίδια τακτική όπως του φίλου Σταύρου ακολούθησα και γω. Το εκτύπωνα και το διάβαζα για να το απολαμβάνω στο έπακρο.
Να σαι καλά που τόσο σύντομα έκανες τις αναρτήσεις και κρατήσαμε το συνειρμό.Μπράβο που έχει βραβευτεί και είμαι σίγουρη πως έχει καταξιωθεί πια στη συνείδηση των φίλων αναγνωστών σου πέρα από το βραβείο του Σικάγου.
Το γράφω όπως το ένιωσα:Πλημμύρισε το νου και την ψυχή μου. Το ευχαριστήθηκα γιαυτό και το κρατώ εκτυπωμένο.Ας μην ξεχνάμε πως άλλη είναι η αίσθηση του να ψιλαφίζεις το χαρτί.
Αρκετά σε απασχόλησα.
Φιλιά πολλά κι αγάπη από τη γκριζολευκή Θεσσαλονίκη. Με το καλό να κυλήσουν οι μέρες να φέρουν πιο κοντά τα ευχάριστα στο σπίτι σας
Χαιρετισμούς και από το Νίκο ιδιαίτερους.

χρυσάνθη είπε...

Αστοριανή μου,καλή μου Γιώτα,συγχαρητήρια για το βραβείο!!!!Το άξιζες!
Δεν ξέρεις τι ανακούφιση αισθάνθηκα με το αίσιο τέλος του διηγήματος!Το άξιζε και το δικαιούτο ο κυρ-Ανδρέας,μετά από τόσο μόχθο και αγώνα και τόση πίκρα που πήρε!!!!!Στην κυριολεξία με συνεπήρε ο τρόπος γραφής και έζησα το δράμα του....και ειλικρινά φαντάστηκα ένα τραγικό τέλος!!!!!!Συγχαρητήρια Γιώτα μου!
Γλυκά Ελλαδίτικα φιλάκια!!!!!!!

Τα χνάρια είπε...

Αγαπημένη μου λογοτέχνιδα, δεν περίμενα τον Αη Βασίλη σου, για να δω ότι είσαι πολύ ταλαντούχα και εκτός συναγωνισμού!Το είχα μυριστεί και παραδεχτεί απ' την πρώτη στιγμή!
Χαίρομαι που τελικά έχω πολύ καλή όσφρηση!
Τρίτο και τέλος δεν διάβασα ακόμα, αλλά σχώρα με!
Θέλει και ο Βασίλης την στιγμή του!
Τώρα τρέχω. Στις ανάσες, γιατί είναι ανάσα, αφού έμαθα ότι έχει και ευχάριστο τέλος!
Γι' αυτό να δεις, χαρά!
Λοιπόν, δίνω μπράβο και Εύγε, σταθερά τα έχεις, άλλωστε, από μένα, ΠΟΛΛΕΣ Δικαιώσεις εύχομαι στο μέλλον και πόρτες ανοιχτές για τα γραπτά σου και συνάμα, περιμένω απ' τον Δημήτρη και έναν χιονάνθρωπο! Τόσο χιόνι εκεί, έλεος!
Εσύ βάλε τα ματάκια, με καρβουνίτσα...
Ναι;
Φιλιά! Έφυγα!

Γιάννης Τσίγκρας είπε...

Γιώτα μου καλή χρονιά. Θερμά συγχαρητήρια για το τρυφερό κι εξαιρετικά ευαίσθητο διήγημά σου. Εβαλες τον καθένα μας στη θέση του κυρ-Ανδρέα.Ειλικρινά θαυμάζω το γράψιμό σου.

Αστοριανή είπε...

Σταύρο μου,
Μόλις κατάφερα να αρχίσω να σας απαντώ!
Ευχαριστώ για την ιδιαίτερη "περιποίηση" που έκανες στο δωδεκάχρονο (!) διήγημά μου!
Περιμένω τις ειλικρινείς σου εντυπώσεις!
κι αυτό, διότι η αρχική σκέψη ήταν να έχει μια παλιότερη νοσταλγική αίσθηση, τότε που δεν είχαν αμβλυνθεί τα συναισθήματα για τη πατρίδα (όσο για το εφιαλτικό ΒιετΝάμ, ένας άδικος-άνισος πόλεμος που προσπαθούν να μη τον συζητάνε...) είχε αναστατώσει τη νεολαία του τότε και τα σημάδια του είχαν μείνει πολύ βαθιά...
Η Ελλάδα ήταν το υπέροχο όνειρο, Η Αμερική μια εύκολη λύση... μα η πραγματικότητα τελείως διαφορετική...
Η αγάπη είχε δικές της ρίζες, δεν είναι ένα φυτό που μπορεί να ενσωματωθεί εύκολα με "ξένο" περιβάλλον...
Αναμένοντας, λοιπόν,
χαιρετισμούς στη σύζυγο,
Υιώτα,
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Μαριάνθη μου,
τώρα μόλις ήρθαν για...δεύτερο ξεχιόνισμα!!!
πάω για τσάγια(!!!) και σούπα!!!)
και θα επανέλθω...
Φιλάκια ολόλευκα,
Υιώτα
ΝΥ

Τα χνάρια είπε...

Άνευ, συναγωνισμού, Γιώτα μου! ΑΝΕΥ!
Υπέροχο! Διήγημα ήταν, μα ένιωσα σα να το βλέπω στο θέατρο...
Το τελευταίο παρατεταμένο χειροκρότημα που ακούγεται στην αίθουσα, Γιώτα μου, είναι δικό μου!
Και όλη η συγκίνηση, δικιά μου!
Να σ' έχει ο Θεός καλά, Γιώτα μου και να γράφεις! Μη μας στερείς άλλο, τις ευαισθησίες της ψυχής σου, τις λογοτεχνικές!Χαραμίζεσαι που τρως τον χρόνο σου στα μπλογκ ασχολούμενη περισσότερο με τα "λουλουδάκια" και τα χιονάκια!
Ανέβαζε υλικό όποτε θες και μπορείς κι εμείς να είσαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα το διαβάσουμε και θα χειροκροτήσουμε, όπως κι εγώ απόψε!
Εύγε και φεύγω! Είμαι πολύ υπερήφανη που μ' έχεις φίλη!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Τα χνάρια είπε...

Τώρα διάβασα και τα σχόλια! Αφού έχεις σφραγίδα Γιάννη Τσίγκρα, Γιώτα μου, σημαίνει ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ, κι ας μην τον ξέρουν πολλοί ακόμα και τον ίδιον! Θα το μάθουν, όπως κι εσένα, "σμα κοντά"!
Εύχομαι και στους δυο σας, την καλύτερη δικαίωση το 2011!

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

Απλά, να ενημερώσω πως ο Άη Βασίλης σου είναι ολοκληρωμένος στο ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, για όσους θέλουν να το εκτυπώσουν όλο μαζί.

Αστοριανή είπε...

Χρυσάνθη μου,
τώρα ξαναμπήκα, να σας χιλιο-ευχαριστήσω.
Η μεγαλύτερη χαρά για ένα συγγραφέα
είναι να επικοινωνεί με το γραφτό του...
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν πρόσωπα όπως εσύ, με τόσες καλλιτεχνικές επιτυχίες όσο και ανησυχίες, μα πιο πολύ ότι έχεις παιδί στη Βοστώνη και γνωρίζεις από κοντά τη "γλύκα του ...μοιρασμού", δέχτηκαν και δέθηκαν με τη γραφή μου.
Σ' ευχαριστώ, καλή μου,
κι εύχομαι ό,τι το καλύτερο στα παιδιά σου.
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
"αστοριανή"
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Γιάννη αγαπητέ, κι άξιε Φίλε,
Είναι ικανοποίηση να έχω την ευμενή άποψή σου σε γραπτό μου...
Μένεις στη χώρα που μου έχει λείψει χρόνια...
είσαι από τους αυστηρούς του λόγου,
χρησιμοποιείς τη γλώσσα που κρατώ με τα "δόντια" -λόγω απόστασης και υποχρεώσεων-
και
ταυτίστηκες -μου γράφεις- με τον χαρακτήρα του έργου μου...
τί άλλο να προσδοκώ...
σ' ευχαριστώ
και χαίρομαι που συναντηθήκαμε σε παράλληλους της γνώσης, του νου και της καρδιάς.
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Κατερίνα μου,
(#1 και #2 σχόλια, συν εκείνα που τα σκορπίζεις απλόχερα στα Χνάρια...σου)
Χαίρομαι, μάτια μου! Τη διαίσθησή σου δέχτηκα κι εγώ και εμπιστεύομαι τη διορατικότητά σου, εκτός κι από την απέραντη φιλία σου.
Αν,
Φίλη μου,
και Φίλες μου,
ΚΑΙ Φίλοι μου,
απανταχού,

παρακολουθείτε
εκείνα που ανταλλάσσουμε κάθε φορά μεταξύ μας,
θα διαπιστώσετε ότι ανοίγω τη καρδιά μου μαζί σας πολύ διστακτικά,
μα σταθερά.

Αυτό ήταν και η ανάρτηση του
Αη-Βασίλη της Αγάπης.
Ένοιωσα ότι θα το/με αγαπήσετε...

Κατερίνα μου,
μετά από τη βραβευση στο Σικάγο κ.λ.π.,
το μετέτρεψα σε θεατρικό και
μαζί με την ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης, το ανεβάσαμε στην τότε αίθουσα ΤΙΤΑΝ,
με ξεχωριστή επιτυχία...
Χρειάστηκε:
Ένας αφηγητής, για τις "επεξηγήσεις", κι όλα τ' άλλα πρόσωπα ζωντανά!

Αυτός είναι κι ο λόγος που έχω γράψει τόσα θεατρικά...

Σ΄ευχαριστώ γιατί πίστεψες σε μένα από την αρχή,
και ναι, χαίρομαι που είναι αμοιβαίο.
Σας ευχαριστώ όλες και όλους, πάλι από δω..΄,
με χαρούμενες πεταλούδες...χιονιού στα μάτια,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Με έκανες να διαβάσω όλα απο την αρχή..πολύ όμορφο πραγματικά. Το αντέγραψα στα έγραφα μου και θα το κάνω εκτύπωση κάποια στιγμή να το έχω.

Mr Arvulas είπε...

καλησπερα σε προσκαλω στο blog μου!!!!

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλοι μου Υιώτα και Δημήτρη.
Τώρα μόλις τέλειωσα το διάβασμα του Άη-Βασίλη.
Ήταν το κάτι άλλο.
Νάσαι καλά και σε άλλα
Ντένης

Αστοριανή είπε...

Αχτίδα μου,
να είσαι καλά!
Ευχαριστώ θερμά,
πάντα με ήλιο,
Υιώτα
"αστοριανή"
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Mr Arvulas,

Thank you for visiting my blog!
I have left you a few "footprints" in a special path, as you have suggested...
Be well,
Yiota
"astoriani"
from the snowcoved Apple City.

Αστοριανή είπε...

Ντένη μου,

σ' ευχαριστώ θερμά. Χαρά μου που
το θυμήθηκες...
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα

Τα χνάρια είπε...

Παρακαλώ, να μου μεταφράσετε τι είπατε στον φίλο μας! Όλα κι όλα!
Γιώτα,τι μυστικό του είπες εις την Αγγλικήν;
Γιώτα μου, γλυκιά κι αγαπημένη, εδώ ελαφρώς ερρείπιο και (α). Μερικές φορές είναι καλύτερα να κοιμάσαι, παρά να σκέφτεσαι.
Όλα όσα είπα, ισχύουν και τα αξίζεις με το παραπάνω!
Τώρα, όσο για την διορατικότητά μου, πρέπει όντως να το ψάξω το θέμα, μήπως έχω κάποια άλλα ταλέντα ανεξήγητα και ανεκμετάλευτα! Είπες για τα "φώτα" του Δημήτρη, ρώτησα για την ΔΕΗ, μέσα έπεσα, είπα πως το διήγημα μου μύριζε θέατρο, παίχτηκε μου λες εσύ, εδώ μέντιουμ!
Να ξανίγεσαι Γιώτα μου, τόσο, όσο αυτό που θα πεις, να μην γυρίσει εις βάρος σου. Άλλωστε, απ' το σπίτι σου περνάει κόσμος και κόσμος! Δεν μπορεί να είναι όλοι φίλοι! Καλά και να γράψεις πως σου γκρινιάζει ο Δημήτρης που τον παραμελείς για το μπλογκ, δεν είναι και τόσο προτότυπο! Όλοι γκρινιάζουν, εκτός απ' τους Δημήτρηδες, οπότε,μην διστάζεις για κάτι τέτοια ξανοίγματα!
Με το ζόρι γράφω απόψε. Έχω βγει νοκ άουτ, από χθες. Αρχίσαν οι χοροί...πρώτος ο Γοργίας, ενώ ο παππούς έκλεισε δυο χρόνια, κι είναι και κάποιοι άλλοι αγαπημένοι που κι εκείνοι πλησιάζουν την πίστα... κι όλο αυτό με ρίχνει πολύ.
Θα τα πούμε, καλή μου!Φιλιά!

Αστοριανή είπε...

Κατερίνα μου,
ευχαριστώ που διαθέτεις χρόνο για να επικοινωνήσεις μαζί μου.
Ταυτόχρονα, και άλλοι φίλοι σου σε διαβάζουν, από δώ...
Πάντα εκτιμώ τον αυθορμητισμό σου, τη δίκαιη σκέψη σου, την αγάπη σου!
Τα συλληπητήριά μου για τον συγγενή σου, που έφυγε... ο λυπητερός "χορός" συνεχίζεται σ' όλα τα μέρη...κι εδώ, πολύ κοντά μας, θεία του πατέρα του Ανδρέα μας...όπου νάναι, φτάνει εκεί, για το Καρπενήσι, στα αγαπημένα της χώματα...

Όλοι μας περαστικοί είμαστε.
Το σώμα, φθαρτό.
Η ψυχή είναι πάντα ελεύθερη...
Γι' αυτό και συναντηθήκαμε... ανάμεσα στα ταξίδια της ψυχής...
Επώδυνη η φυγή, κι ο φόβος μεγάλος,
λύση σύντομη κι ανώδυνη ΔΕΝ υπάρχει. Υποχρεωτικός ο θρήνος. Επιτακτική και η προσγείωση: Να ζούμε ανάμεσα στα προσφιλή μας πρόσωπα, έστω και ανεμοδαρμένοι. Η Ανοιξη, πάντα επανέρχεται...
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
ΝΥ

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Καλοτάξιδη, Γιώτα μου και η θεία του Ανδρέα σας! Τυχερή που γυρίζει στ' αγαπημένα της χώματα...
Πολύ αληθινά και ωραία τα τελευταία λόγια του σχολίου σου!
Ας ευχηθούμε ν' αργούν οι χοροί για όλον τον κόσμο ή τουλάχιστον να έρχονται στην ώρα τους, αν όχι βάση ηλικίας, τουλάχιστον κατόπιν κάποιας, έστω και μικρής, ψυχικής προετοιμασίας.
Πρωινά φιλιά, Γιώτα μου!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΡΑΦΗ ΣΟΥ.ΑΨΟΓΗ!!!!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ.

Αστοριανή είπε...

"Σκρουτζάκο" μου,
ευχαριστώ!

Ευγενικό να αφήσεις λίγες λέξεις, μάλιστα στον...υπερθετικό!

Αύριο, πάλι περιμένουμε άσχημη θύελλα!!!
Μα ς κούρασε!

Να έχετε μέρες χαμογελαστές, υγεία, κι έμπνευση.
Με την υπερατλαντική αγάπημου,
Υιώτα
"αστοριανή"
ΝΥ

pylaros είπε...

Ξέρεις άργησα, να δηλαδή βλέποντας την εικόνα να μην αλλάζει νόμιζα ότι δεν άλλαζε και το κείμενο.

Πάρα πολύ ανθρώπινο, ο Άη Βασίλης

μα είσαι κι εσύ που το ξαναδημοσίευσες γιαυτό σου αξίζουν τα συγχαρητήριά μου.
όπως και γιαυτούς που έφυγαν που χάρη σε εσένα τους θυμήθηκα.
Θεανώ Παπάζογλου Μάργαρη και Φώτη Λίτσα.

Congratulations
Gabriel

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
με το οξυδερκές πνεύμα σου,
χάρηκα που έπιασες την άλλη όψη του... νομίσματος!
Τό έστειλα το Ν οέμβρη στον Ε.Κ.... και προφανώς δεν είχαν χώρο! Βέβαια, δεν είναι "περιοδικό" και μάλιστα λογοτεχνικό... μα κι εμείς, οι απόδημοι "γραφιάδες" συμβάλλουμε στη διατήρησή του...

κι όταν η αείμνηστη Θεανώ "έγραφε: μακάρι να είχαμε αλλη μία σαν τη Στρατή... κι ο Λίτσας, διάλεξε το κείμενο να είναι εκτός συναγωνισμού, ακολουθώντας τα τρία επόμενα... " είναι δικοί τους άνθρωποι, που έφυγαν αφήνοντας τα ίχνη τους στην απόδημη ιστορία.

Ευτυχώς,
το Σικάγο, χτίζει Μουσείο! η Νέα Υόρκη, η πανίσχυρη, με φανφαρόνους "εκατομυριούχους" που βγάζουν φω τογραφίες με τα...χριστουγεννιάτικα γλέντια τους, στα γραφεία τους, κ.λ.π....
ακόμη να δει το φως!

Μα τί να περιμένει κανείς από τη ...φαγωμάρα κ.λ.π.,
ως και την κατάσταση της εκκλησίας...

Θυμάσαι που νοίκιασαν την αίθουσα του αη-δημήτρη τους, στους σπανιόλους λογοτέχνες και καλλιτέχνες... κι ούτε καν μερίμνησαν να ειδοποιήσουν την ελληνική παροικία?
αφού κι εμείς, περίπτερο θα νοικιάζαμε, μαζί...
και μετά, σου λένε:
πικρόχολη, κακόγλωσση, αφ' ...υψηλού,... και τα τοιαύτα!

Βλέπεις τι μου..."έκανες"!!!!
ας είναι, πάντα έχουμε
"..του χρόνου"

Σε φιλώ, "θαλασσο-αγαπημένε",
Υιώτα
"αστοριανή"

tania είπε...

Μπαίνοντας στο blog και διαβάζοντας τα κειμενά σου,θεώρησα μεγάλη τιμή την έπίσκεψη αλλά και το σχολιο στο blog μου.
Εύχομαι απο καρδιάς όλα καλά και να μπορέσεις δύντομα να επισκεφτείς τα όμορφα μέρη που έχει η πατρίδα μας.!!
Να είσαι καλά!!

Αστοριανή είπε...

Tάνια μου,
πολλά-πολλά "ευχαριστώ"!!!
Μόλις που έβαλα τη νέα ανάρτηση, ελπίζω να την επισκευθείς...
και βάλε μου ξεχωριστά το μπλογκ σου, καλή μου!
Σε χαιρετώ
από μια κατεψυγμένη Νέα Υόρκη,
Υιώτα
"αστοριανή"