10 Φεβ 2014

Σεισμογενείς Θύμησες...



ΣΕΙΣΜΟΓΕΝΕΙΣ ΘΥΜΗΣΕΣ
(απόσπασμα από την Ελεγεία του Σελινούντα)

Ψηλά, στην όχθη του ποταμού, το λιγνό κορμί, ξαπόσταινε για λίγο,
ώσπου να συναντήσει τις σταφυλομαζώχτρες στη κατηφορική άπλα.
Καλό σημάδι ο πρωϊνός αυγουστιάτικος βοριάς κι ας έμοιαζε οργισμένος.
Οι πρώτες ροδόχρυσες ανταύγειες στον ορίζοντα, άνοιγαν την αόρατη πύλη για τη μυστική είσοδο, στον ιερό της Αρχαίας Ελίκης χώρο.

Παιδί άβγαλτο, αναρωτιόμουν πού είχε τις ρίζες της αυτή η εμμονή, αυτό το αναπάντητο πάθος για την Ομηρική πόλη. Ποιά δύναμη διοχέτευε στο νου μου το μέτρημα του χρόνου αντίθετα, προκαλώντας τη ρίζα του καλού ή και του κακού.
Το μυστικό της ζωής, χαμένος παράδεισος.
Ο συνδυασμός των αστεριών, συχνά λανθασμένος.
Οι σεισμοί, εκ βαθέων.
Τα κλειστά χείλη της γης ακόμα μισανοίγουν, τραυλίζουν, ξερνούν πανάρχαιες αμαρτίες. 
Τα παλιρροϊκά κύματα ακόμα ξαφνιάζουν μπουκώνοντας την εκβολή του ποταμού, κι όλη εκείνη τη γραφική ακτή.
Ενδόμυχος ο φόβος, συμφωνεί τα μεγάλα μυστικά να μένουν θαμμένα.

Ήδη ο θερμός αγέρας, γεμάτος αιωρούμενες ψυχές, να πνίγει την ανάσα.
Με βλέπω, μικρό κορίτσι, προκομένο, δυνατό, σαν πρωτογιός που ήθελε ο πατέρας. Άφοβη, ταυτόχρονα αναστατωμένη, καθισμένη ψηλά στο πέρασμα της όχθης.
Τα δόντια έφιγγαν. Τα χείλη άδροσα. Νόμισα ότι εγώ έτρεμα.
Ένας σεισμός, μάλλον μέτριος, έκανε τις πέτρες να ροβολούν από την όχθη.
Γλυστρούσα αθέλητα. 'Ακουσα τη φωνή μου τρομαγμένη να περνά μέσα
από τα ανοίγματα της τοξοτής σιδερένιας γέφυρας, να καλπάζει σαν πουλάρι ασυγκράτητο, με μάτια ορθάνοιχτα, αβοήθητη, να αναβαίνει, να πνίγεται ψηλά, στο πλατανόδασος των Αροανίων, να συναντάει άϋλες σκιές που φτεροκοπούσαν από τον Ερύμανθο στο Χελμό, να αναπνέει τους ατμούς των μαγεμένων υδάτων της Ωκεανίδας Στύγας, να ξεφεύγει από το μαγνητικό τους κάλεσμα -μη και παγιδευτεί στην είσοδο του Άδη... να ξεγλυστράει από τη γοητεία της Ίριδας με τη χρυσή υδρία... να δροσίζει την αγωνία με δυο-τρεις ξεχασμένες σταγόνες που κούρνιαζαν σε μια οπλή αλόγου..., ξέφρενη να επιστρέφει μέσα από τον φιδωτό Κράθη και να βρίσκει καταφύγιο στη φωνή ενός μοναχικού, τρομαγμένου γκιώνη...

Μάζεψα τα κουβάρια της σκέψης. Φρίκη.
Ο μίτος της Αριάδνης, ουδόλως εύπεπτος.

Μόνο τα αθώα μάτια θα ευλογούν τους χαμογελαστούς ορίζοντες...

Ο κάμπος, φορτωμένος ή όχι, συνεχίζει να γράφει την αναλφάβητη ιστορία του στον άνεμο. 
 Εμείς δεν γνωρίζουμε να μιλήσουμε με τα Πνεύματα, 
να τιθασσεύσουμε τους εντός ανέμους...

======

ΥΓ.:
Φίλες και Φίλοι μου,
...κάτι διαφορετικό, για να αλλάξω λίγο τη ψυχοσύνθεση...
Καλή Εβδομάδα σε όλους.
Σας  "χιονο...ασπάζομαι"
Υιώτα

21 σχόλια:

Κική Κωνσταντίνου είπε...

καλημερα!
οντως κατι διαφορετικο!
καλη εβδομαδα και σε σενα!

Ελενα Λ. είπε...

Πανέμορφο Γιώτα μου χρειαζόμαστε και κάτι διαφορετικό μερικές φορές!
Αχ να μπορούσα να σας στείλω λίγο ήλιο απο την Αθήνα που σήμερα ειδικά μας θυμίζει καλοκαίρι!!
Πολλά φιλιά και υπομονή!

Dennis Kontarinis είπε...

Υιώτα μου καλή σου μέρα.
Στ΄αλήθεια ένα κείμενο πολύ αξιόλογο που μπορεί να μας πει πάρα πολλά.
Νάσαι καλά.

magda είπε...

Πολύ όμορφα λόγια, περιεκτικά, γεμάτα εικόνες!!!
Το ταλέντο σου ξέχειλο!!!!
Πολλά φιλιά και αγάπη!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα
Κι εγώ προέρχομαι από ΣΕΙΣΜΟΓΕΝΕΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ,

κι εσύ από σεισμογενείς θυμησες...


Κάτι κοινό;
και οι δυο απ την Ελλαδα

όμορφο!

Καλό ξεχιόνισμα αύριο.
χαιρετισμούς
με αγάπη

Γαβριήλ

Frezia είπε...

Μας συνεπήρες πάλι με το χάρισμα
της γραφής σου.
Πάλι χιόνια μαθαίνουμε στα μέρη σας,
εύχομαι η λιακάδα που επικρατεί εδω να σας επισκευτεί σύντομα στην Αμερική.
Χαρά και υγεία σε όλους σας.
Σε φιλώ...

Paraskevi Lamprini M. είπε...

πολύ χιόνι ναι... αλλά πολλή όμορφη ποίηση που ήρθε να το "λιώσει" στις καρδιές μας... Άριστη καλή μου φίλη... πολύ σε χαίρομαι...
Εύχομαι τα καλύτερα, γιατί τα αξίζεις... !!!
Χαιρετίσματα πολλά!!!
και καλή σου εβδομάδα!!!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

μου λείπετε!!!

Αστοριανή είπε...

Αγαπητή μου "Ε"!
12.11
ξεμερώνει νέα μέρα, εκεί ήδη ώρα που ίσως πίνεις το καφεδάκι σου...
Μα να δεν γράψω τώρα, πάλι θα μείνουν "πίσω"
οι ευχαριστίες μου.............

Θερμό "ευχαριστώ" κι ας ταξιδεύει από την υπερ-χιονισμένη Νέα Υόρκη...

Να είστε καλά, με Αγάπη,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Έλενα, καλή μου,
ευχαριστώ!
Όσο για τον ήλιο...,
φίλες
και συνάδελφοι
μου τηλεφώνησαν να μου στείλουν ΗΛΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

κι όμως, σήμερα, εμφανίστηκε,
κι απόψε το φεγγάρι είναι κατακάθαρο...
Μα αύριο,
θα ΧΙΟΝΙΣΕΙ ΠΑΛΙ!!!!!!!!

Σε φιλώ, Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Ντένη μου, είμαι ασυγχώρητη!!!
Ευχαριστώ,
θα σε βρώ!

Φιλί,
Υιώ τα

Αστοριανή είπε...

Μάγδα μου,
ευχαριστώ!!!

Μα, αν ρίχνετε μια ματιά στις απαντήσεις... θα δεις ΤΙ τραβαμε με τους ακατάστατους καιρούς....

Σε αγαπώ και σας φιλώ,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
πάλι
και αύριο Σάββατο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Έλεος!

Σ' ευχαριστώ.
Υγ:Πήρα το Μάκη, τα είπαμε με την Εφη.

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Λουλουδάκι μου,
είχαμε λίγο ήλιο, ΣΗΜΕΡΑ!

Αύριο πάλι χιόνι!!!

Εσύ, που τα ξέρεις,
πάλι αύριο,
πάλι
ξεχιονιστάδες...
και συνέχεια εμείς!!!!!

Βαρέθηκα!

Σ' αγαπούμε, Φίλη μας,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Λαμπρίτσα μου!
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω !!!!
Χίλια κι άλλα τόσα!

Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Υγ.:... και πες στη μανούλα σου,
ένα γλυκό τραγούδι για μένα,
θα το ακούσω
κι ο Δημήτρης θα ρίξει μια ... στροφή για σας.

Φιλιά ολόλευκα,
Υιώτα

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Οι σεισμοί, εκ βαθέων.
Τα κλειστά χείλη της γης ακόμα μισανοίγουν, τραυλίζουν, ξερνούν πανάρχαιες αμαρτίες.

Α, ρε, Γιώτα, πόσο έχεις αδικηθεί απ' τη μαμά Ελλάδα!
Αυτό λέω κάθε φορά που σε διαβάζω, είτε σου σχολιάζω, είτε όχι!
Καν' τε κουράγια, εκεί!

Σπυρος Δαρσινός είπε...

τώρα μπήκα /και το ειδα,το διάβασα στα γρήγορα,ειναι υπέροχο,εχω τα εγγόνια μου στο σπιτι,οταν θάρθουν να τα πάρουν θα το ξάναδιαβάσω με προσοχή για να το ευχαριστηθώ.

Αστοριανή είπε...

Σ΄ευχαριστώ, Κατερίνα μου!
Δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα!
Σε φιλώ
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Σπύρο μου,
ευχαριστώ θερμά.
Θα τα πούμε,
ελπίζω!
Φιλί,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Ε
ολόλευκο σε άλικο πλαίσιο!!!
Ευχαριστώ!
Να είσαι καλά,
και με ηλιόλουστες ώρες...
Υιώτα