Τ Ο Π Ρ Ω Τ Ο Χ Ι Ο Ν Ι

Το πρώτο χιόνι!

( εργασία του εγγονού μας Peter-James)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΙΟΝΙ

Την Πύλη άνοιξε ο Ουρανός απρόθυμα.

Όρμησε ο χιονιάς, Τοξότης άτρωτος.

Δυναμικός, να σπρώχνει τους βοριάδες

όπως ώριμος νεανίας, ερωτευμένος.

Άπιστη η Γη, τις εποχές  φλερτάριζε. Στο σώμα της, 

μύρια τα χρώματα  Ανάμεικτα.

Η εσάρπα της, γαλάζια, θαλασσένια, ανέμιζε  

τρομάζοντας τα γλαροπούλια . 

Στα βράχια, οι Αλκυονίδες έσκουζαν  τον γνώριμο 

τού τρόμου θρήνο.

Τα έλατα καρτερικά αργοπορούσαν το ώριμο κορμί τους 

να λυγίσουν. Να θριαμβολογήσουν.

Τα σύννεφα παραμέρισαν για την απρόσκοπτη ένωση.

Η Σελήνη ύπνο καμώθηκε. 

Η Γη σπαρτάρησε. 

Το ξημέρωμα την βρήκε εύθραυστη. Σκεφτική, 

για τις επερχόμενες εορτές.

Το πρώτο χιόνι,

μέλισσα αχόρταγη σε αφύλακτο κήπο, έφυγε.

Υπεροπτικό χαμόγελο τάραξε τους Δεκεμβριάτικους πανσέδες

που λύγισαν τα πολύχρωμα προσωπάκια τους

σε κατανόηση και υποταγή.

Ο ήχος του πολύβοου δρόμου σκέπασε το μυστικό τους.

Έτσι, ολόλευκος ξεκίνησε ο Δεκέμβρης. Κρέμασε

ολόλευκα σταφύλια μπροστά στην πόρτα.

Θύμησε μήνες θερινούς, στο κρέμασμα 

της Αιγιώτικης σταφίδας. 

Αναμάρτητος.

Άτρωτος. 

Και του χρόνου!

(από το σπίτι μας)

Να είστε όλοι καλά, 

Φίλες και Φίλοι μου.

Πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα