9 Αυγ 2020

Ο ΧΟΡΟΣ του "Η Σ Α Ι Α "

ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ
(από το "Εννέα Εντολές και μία... αγέννητη" εκδ. ΝΥ, 2004, σελίδα 44)


(σχέδιο Υιώτας. 01-10-20)

Πλώρια, μαύρα σύννεφα στα παιδικά τα μάτια 
που ακόμη δεν συνήθισαν στις ασχημιές του κόσμου. Φτεροκοπάνε οι καρδιές, 
ο ύπνος δεν τα παίρνει. 
Τα ερωτήματα, καυτά στα τρυφερά τους χείλη:

- Γιατί, μαμά, γιατί παππού, σκοτώνουν τα παιδάκια; ΠΩΣ επιτρέπει ο Θεός; 
και ποιοί τις βόμβες ρίχνουν στις εκκλησιές και στα σχολειά; 
Γράμματα πώς θα μάθουν;
 Δεν είναι αυτά καλά παιδιά; 

Πώς ξετυλίγεται η αρχή; 
Το τέλος πώς τελειώνει,
που οργώνουν Γη και σώματα;

Ποιός θα θερίσει αγάπη;

Πότε αρχίζει η ενοχή; Ποιος έμεινε αθώος;

Ποιός θα γενεί εκτελεστής, και ποιά η τιμωρία; 
όταν ο φταίχτης είσαι εσύ, κι εγώ, κι αυτός, κι ο άλλος, 
όλοι μαζί! Υπεύθυνοι! 'Ολος ο κόσμος, φταίχτης;

Ω! Υποκρισία έντεχνη! 
Ιδού το μέγα χάσμα!
Φιλόδοξοι, σαρκόφιλοι, άριστοι μασκοφόροι, του Νόμου οι υπονομευτές.

Έμβλημα; το Συμφέρον. 

...Και παροτρύνουν, με σοφούς: 
-Να εκπαιδευτούν οι νέοι, 
τα λάθη από το παρελθόν, 
να μην επαναλάβουν! 
Να χτίζουν με ιδανικά, έναν ωραίο κόσμο!

Κι όμως! Αγρίεψε η ζωή. 
Θρήνος αντί τραγούδι. 

Το φτεροκόπι των πουλιών, ψυχές των σκοτωμένων 
σε όσες χαράδρες έμειναν 
πτώματα να γεμίζουν.
Δίχως σταυρούς. Δίχως ψαλμούς.

Η θύμιση; Εφιάλτες.

Κι ενώ το Πνεύμα, άταφο, αντανακλά 
την φρίκη όπου βυθίζεται η ψυχή, 
ασφυκτιά στον τρόμο!

Κι η Γη; 
ΠΟΥ πήγε η μνήμη της; 
Πώς καταπίνει αίμα; 
Δεν γέμισαν τα σπλάχνα της 
στο διάβα των αιώνων;
Αν είναι ο κόσμος κόλαση, 
η Ομορφιά πού είναι;

Κλείστε τα αυτάκια των παιδιών 
στους ήχους του θανάτου! 
Κλείστε τα αθώα μάτια τους 
στην όψη του πολέμου!

Δέστε με συρματόσκοινο 
τα τρυφερά τους χέρια, 
πριν να μας σφίξουν στο λαιμό!

Σφραγίστε τους το στόμα, 
πριν ξεπηδήσει
-Γίγαντας- 
η ερώτηση στα χείλη:

Πώς κατακρεουργήσατε, 
Κύριοι, 
την Ειρήνη;

(σχέδιο Υιώτας. 2018)

**********************************************
...δίχως ηλεκτρισμό μας άφησε για μέρες ο ..."Ησαϊας..."
...έχουμε μάθει να χορεύουμε..., όπως και να είναι...!

Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

9 σχόλια:

Άρης Άλμπης είπε...

Γεμάτο καίριες αναπάντητες ερωτήσεις αυτό το περιεκτικό έμμετρο ποίημα. Και είναι καταιγιστικός ο ρυθμός με τον οποίο τίθενται.
Ερωτήσεις διαχρονικές, δραματικές. Συνεχώς ορθώνονται μπροστά μας και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παιδιών.
«Ποιος έμεινε αθώος;» η καταλυτική ερώτηση.
Και το σχέδιο ταιριαστό με τις «απορίες πολέμου»!

Αστοριανή είπε...

'Αρη μου,
μέσα στις σκοτεινές νύχτες -λόγω του "Ησαία"... (ακόμη περιοχές κοντά μας δεν εχουν ρεύμα!!!) σκεπτόμουν μήπως 'ημουν υπερ το δέον συναισθηματική...
¨ομως, ποτέ δεν έχουν μείνει δίχως απορίες αναπάντητες στα μάτια και στο νου των παιδιών, που ακόμη και εμείς -σαν πολύξεροι... -δεν τους δίνουμε σωστή σημασία...
Ευχαριστώ, Φίλε μου για την επικοινωνία. Βάλσαμο στο άγχος των απροσδόκητων καιρών μας.

Σας φιλώ,
από μια "κατακρεουργημένη" περιοχή... ο "Ησαϊας" έσπειρε νύχτα, στη νυχτωμένη ήδη χώρα μας...

magda είπε...

Πόσο λυπάμαι αγαπημένη μου φίλη...Για την κακοκαιρία, για την επιδημία.
Δεν έχω ξαναδιαβάσει ωραιότερο ποίημα! Πόσο περιεκτικό, πόσο αληθινό κι ανατριχιαστικό! Αλήθειες που όλοι ξεστομίζουμε καθημερινά, δοσμένες από την μαγική πένα σου με θαυμαστό τρόπο!!!
Ο,τι ανεβάζω πια είναι από το παρελθόν. Τώρα δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε από το σπίτι.
Δεν ξέρω που θα βγάλει αυτή η πανδημία, λουκέτα παντού, σε καταστήματα, ξενοδοχεία, εργοστάσια...Η απόγνωση και ο φόβος είναι γύρω μας.
Είθε η Παναγία να φυλάγει όλο τον κόσμο.
Δώσε την αγάπη μας στην οικογένεια σου και υπομονή...
Πολλά φιλιά

Αστοριανή είπε...

Μάγδα μου, ευχαριστώ θερμά για την ευαισθησία της καρδιάς σου.
Ποτέ, μα ποτέ δεν φαντάστηκα με το ανήσυχο μυαλό μου... ότι θα φτάναμε σε κάτι όπως αυτή η απαράδεκτη κατάσταση...
Πίστεψέ με, τα παιδιά σκέπτομαι όλη την ώρα... Οι εγγονές μας, που διαβαίνουν τα είκοσι... και η ζωή που είναι μπροστά τους...
τα μικρότερα αγόρια σχεδόν 9 1/2 και 3 1/2...
ΠΟΥ πάει αυτή η ιστορία... Ούτε αρχή, ούτε τέλος... Κρίμα! Κρίμα στα μυαλά της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, κρίμα!

Προσέχετε.
Να είστε καλά, όλοι, αγαπημένη μου.

Κυκλαμίνα είπε...

Γιώτα μου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ! Να χαίρεστε και τον Παναγιωτάκη!
Να είστε ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΓΕΡΟΙ κι ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ, ΚΙ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ, ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ, ΣΗΜΕΡΑ!

Κρίμα στα μυαλά της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, κρίμα! - ΣΥΜΦΩΝΩ

Το ποίημα διαχρονικό, πιάνει παρελθόν, παρόν και μέλλον, δυστυχώς!

Κρατάμε όμως την ελπίδα και την Πίστη μας, άσβεστη!
ΠΑΝΤΑ!
Φιλιά σε όλους, υπομονή κι αγάντα!

Αστοριανή είπε...

Γεια σου Φίλη μου, φορτωμένη με το οξυγόνο του Πηλίου!!!

Δεν έχουμε άλλη εκλογή
παρά να "Κρατάμε την Ελπίδα και την Πίστη μας, Ασβεστη"

Σήμερα είμαστε όλη η "στενή οικογένεια" μαζί, κρατώντας τις "αποστάσεις"
και λαχταρώντας
αγκαλιές και φιλιά με τα "παιδιά του αβέβαιου μέλλοντος"...
"Ευτυχώς" που έχουμε τα ...κουνούπια
να μας τσιμπάνε... για να βγάζουμε κι εμείς το άχτι μας ...πάνω τους!!!... μέχρι που θα μας το απαγορεύσουν να τα λειώνουμε διότι είναι ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΌ ....!!!!

Σε φιλώ, κρατώντας την ... δέουσα απόσταση... μην πάρουμε και πρόστιμο...

akrat είπε...

Καλημέρα Γιώτα. Πάντα επίκαιρη πάντα εύστοχη πάντα λόγος μεστός και ουσιαστικός..

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Κι η Γη;
ΠΟΥ πήγε η μνήμη της;

.......

Frezia είπε...

Επιτέλους βρήκα το μπλογκ σου,ευτυχώς που έκανε δημοσίευση
η Μάγδα και μέσω αυτής βρήκα την Αστοριανή,άλλαξα ΛΑΠ-ΤΟΠ
και μπερδεύτηκαν όλα,Ελπίζω στην επόμενη ανάρτηση σου να
είναι όλα θετικά χωρίς ΙΟΥΣ και ΤΥΦΏΝΕΣ.Καλά να είστε όλοι
σε φιλώ!