19 Δεκ 2020

ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ, ΔΥΟ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ   
 ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ

("Το ματωμένο χέρι μου")

(Δημιουργία Υιώτας. Σεπτέμβρης, 8, .20)


 ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Μια χούφτα αστέρια σού έφερνα

και μια καρδιά γεμάτη νέκταρ.

Λαμπύρισαν τα μάτια σου.

Τα χείλη, τα χιλιοφίλητα, τόξευσαν αχνό χαμόγελο.

Πάντα μιλούσαμε περισσότερο

με τα μάτια. Κι οι ώρες δεν μας έφταναν.


Όταν ριζώνει ο φόβος της απόστασης,

ο χρόνος συρρικνώνεται.

Όπως κι ο ύπνος. Όπως κι η σκέψη.

 

Γλίστρησες

με την ταχύτητα της αστραπής.

Σκάλωσες στην άκρη των χειλιών μου κι ένιωσα

το σθένος σου σε ολόκληρο το κορμί μου.

 

Πότε θα πάψεις να παραμιλάς με τις σκιές της Σελήνης;

Αδυνατώ πλέον, να ιχνογραφήσω μηνύματα ακατάληπτα.

Κρατώ τον ήλιο στο μαξιλάρι που πλάγιαζες αμέριμνος,

μετρώντας τις ανάσες σου.

Το στέρνο μου μοιάζει ανίκανο να ηχογραφήσει

το βάρος σου.

 Η πλευρά που ξάπλωνες, έχει το σχήμα σου.

Αυτό δεν μετριέται.

 

Κι έφυγες σαν Κύριος,

όπως τότε που σε γνώρισα, με το σημάδι

της πληγωμένης καρδιάς σου στο πέτο.

Σε έλουσα στα νερά του αρχαίου Σελινούντα,

σε μύησα στις γιασεμο-στόλιστες τελετές

της Αρχαίας Ελίκης.

Διέλυσα την άμμο μέσα από την βρύση της δικής μου καρδιάς, 

κι άνθισαν οι αμπελώνες.

Το κέρινο σταφύλι,

ρόγα φορτωμένης κύησης, σε τάισε νέκταρ των θεών.

Πολλά έχουν να διηγηθούν οι άγριες ανεμώνες

στα Λιβάδια*

και τα σφερδούκλια στα Παλιάμπελα*.

Θεράπευσα παλαιά αιματώματα στο δέρμα σου.

Σε ανέστησα. Σε οδήγησα στις πλαγιές του ήλιου

να καρποφορήσεις Άνοιξη.

Σε αγάπησα.

Κι όταν η Αγάπη μέστωσε,

πάλι σαν Κύριος έφυγες.


Μου έφυγες!

Ήταν στο τέλος της εβδομάδας, στο γύρισμα του ΄Ηλιου.

Αρπάχτηκα από τις αδύναμες ηλιαχτίδες του

να σε εμποδίσω, να σε μυρώσω, να σε λαμποκοπήσω.

Πέτρινο και το δικό μου χέρι.

Το κορμί, ανήμπορο. Ξύλινο.

 

Μοιάζει να με εκδικήθηκες που έμεινα πίσω.

Τρεμάμενο το στερνό φιλί σου,

δεν ήταν δυνατό από τα σφριγηλά σου χείλη.

Το ένοιωθα.

Χρειαζόσουν

και την έσχατη ρανίδα της ανάσας σου,

απομεινάδι της ελπίδας στην επιστροφή,

που μου αρνήθηκες.

 

Έφυγες Κύριος.

Όπως σε συνάντησα. Όπως σε έζησα.

Όπως ορκιστήκαμε, για να μας αγαπούν. Να μας θυμούνται.

 

Μη μου στέλνεις άλλα σημάδια στον λειψό ύπνο μου.

Μόνο τον δρόμο

Να θυμάσαι…


(Ανάμνηση από την βάπτιση της μικρής και τα γενέθλια της πρωτοκόρης)


*************************************************

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ

ΥΓΕΙΑ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,
ΑΓΑΠΗ

*************************************************


6 σχόλια:

Κυκλαμίνα είπε...

"Μη μου στέλνεις άλλα σημάδια στον λειψό ύπνο μου.

Μόνο τον δρόμο

Να θυμάσαι…"

.........
Κι εσύ να θυμάσαι πως σ' αγαπάμε, Γιώτα μου, κι ας μην βρίσκουμε λέξεις να σου γράψουμε...

Ειρηνικά Χριστούγεννα, με ΑΓΑΠΗ και ΥΓΕΙΑ!
ΚΟΥΡΑΓΙΟ...
Κατερίνα Βόλος -Πήλιο

(Τελικά ήθελε ψευδώνυμο για να περάσει. Καλό αυτό, αν έχεις βέβαια βάσεις και μάλιστα 15 ετών! Μόνο που θα διαγραφούν, λέει η γκουγκλ, δε βαριέσαι, ΤΙΠΟΤΑ δεν αξίζει περισσότερο απ' την ΖΩΗ και τον Άνθρωπο! Η εκτόνωση, η ζωή, οι λέξεις, σκαλίζονται από το χαρτί, ως τις πέτρες. Είδες που σ' αυτό το θέμα βρήκα λέξεις;)
Σφιχτή αγκαλιά, Γιώτα μου, άλαλη.

Paraskevi Lamprini M. είπε...


Άξιζε ένα ποίημα ο αείμνηστος Δημήτριος... φίλος για μάς και πολλά περισσότερα για σάς

εύχομαι Αιωνία ναναι η μνήμη του... και ο Θεός να τον αναπαύσει...

καλά Χριστούγεννα, γιατί η ζωή συνεχίζεται, και καλή Χρονιά
υγεία , ευτυχία...

να χαίρεσαι τους δικούς σου Γιώτα... γλυκειά...

Marimar Maria Maranti είπε...

Yiota Spanou Stratis
Το ποίημα σου μια ελεγεία για τον αγαπημένο σου.
Δεν ήξερα. Πολύ λυπάμαι.. τόσο πρόσφατο. (Η δική μου ημερομηνία είναι 11 Σεπτεμβρίου πριν 5 χρόνια).
Εύχομαι δύναμη που ξέρω οτι την έχεις και μέσα σου, κι από το απόθεμα που αντλήσες όντας κοντά στον Δημήτρη σου τόσα χρόνια. 
Σου στέλνω την αγάπη μου.  Η οικογένεια είναι το στήριγμα σε τέτοιες στιγμές ακόμη κι αν δεν είναι κοντά με τη φυσική παρουσία.
Ήρεμες γιορτές  με υπομονή και κουράγιο αγαπητή  μου Γιώτα. 

Αστοριανή είπε...

Κατερίνα μου,
η φιλία μας είναι τόσων ετών που δεν χρειάζεται περιγραφή εκ βαθέων...
Κάνω κουράγιο, βάζω δύναμη
μα δεν βοηθάει σε τίποτα..
Θα τα πούμε αύριο, καλή μου
Ευχαριστώ πολύ. Να είστε όλοι καλά, ό,σο γίνεται
Πάντα με την αγάπη μου

Αστοριανή είπε...

Λαμπρίτσα μου, ευχαριστώ.
Να είστε καλά, όλοι.
Ιδιαίτερες ευχές στην όμορφη μαμά σου.
Ευχές καθάριες από την καρδιά.
Καλές Εορτές.

Αστοριανή είπε...

Μαρία μου,
πόσο χάρηκα που με τίμησες με τον πόνο σου και τις σκέψεις σου.
Απορώ πώς η καρδιά αγωνίζεται να κλείσει, να επουλώσει πληγές.
Ο Θάνατος, αν και αναπόφευκτος, είναι τραγικό γεγονός.
Δηλητηριάζει και τις παιδικές ψυχούλες... που αναζητούν τον αγαπημένο τους παππού, να παίξουν, να αγκαλιαστούν, να νοιώθουν ότι έχουν κάποιον να παίρνει το μέρος τους
όταν κάνουν ζαβολιές...
Δεν βοηθάει, βλέπεις και ο "γιος" της επιδημίας...
Πήγαν στα σχολεία, τρίτη τάξη και προνήπια... ειδοποίησαν για το μικρό 3 1/2 χρονών να μείνουν στο σπίτι, αυτός είναι καθαρός, μα ο άλλος, έξι χρόνια διαφορά, είναι στο ίδιο...σπίτι, άρα κι αυτός (παίρνει τα μαθήματα στο σπίτι, μαζί και τα ελληνικά φυσικά) και ΔΕΝ θα συναντηθούμε με κανέναν ... μέχρι μετά την Πρωτοχρονιά!!!
Ξέρω, δεν είμαι μόνη! Δεν ήθελα να εκδηλωθώ τόσο... στην ιστοδελίδα μου (αν πας πιο πίσω... θα βρεις κι άλλα...) με δεν μπορώ διαφορετικά. Ο καθένας μας νομίζει ότι ο πόνος του άλλου είναι ελαφρύτερος...
Άστα, καλή μου. Μου λένε ότι είναι ακόμη νωρίς... Κάνω υπομονή, όσο μπορώ.
Να είσαι καλά, να σφίγγεις τα χέρια σου πάνω από την καρδιά σου να ακούς τους κτύπους του.
Χίλια "Ευχαριστώ" που μοιράτηκες μαζί μου μέρος από την καρδιάς σου.

Να είσαι καλά, Μαρία μου, να χαίρεσαι ό,τι μπορείς, ό,σο μπορείς.
Καλές Γιορτές, με υγεία και αγάπη.