ΒΑΡΚΑ ΝΙΟΦΤΙΑΧΤΗ …(από την συλλογή "Μνήμες Ξεθωριασμένες")

ΒΑΡΚΑ ΝΙΟΦΤΙΑΧΤΗ …

ΒΑΡΚΑ ΝΙΟΦΤΙΑΧΤΗ …

(από την συλλογή :«ΜΝΗΜΕΣ ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ»)

Βάρκα νιόφτιαχτη, λευκόχρωμη, 

στη ρηχή ακρογιαλιά ξαπλωμένη

έρημη, αδιάντροπη, ακάλυπτη, γιατί προσφέρεσαι στα χάδια

του ήλιου δίχως αιδώ, δίχως έλεος;

Πώς να εναποθέσω τ΄ ανώριμα οράματα στην ξέβαθη σου

αγκάλη, πώς θα τα προφυλάξεις απ’ τον βοριά τον απείθαρχο;

-να, δες, δαιμονισμένος ταρακουνά τον φράχτη 

με το σχισμένο συρματόπλεγμα, ενώ στη ράχη του ξαπλώνουν το γιασεμί, το ευωδιαστό, με το ήρεμο χρυσό-λευκο αγιόκλημα;

Ακούω το συριστικό μουρμούρισμα, αγωνίζομαι να

διαλευκάνω την θυμοσοφία σου. 

Όνομα δεν σου έδωσαν. Άγνωστος ο βαρκάρης. 

Κι ο λόγος που σε ξέχασε;

Ή πνίγηκε στο κύμα, με τον θανατερό σεισμό, 

στης Παναγιάς την Μέρα*….

Κι ο Ήλιος; Δες πώς μας κοιτά, προσφέροντας μια φέτα

άσκοπα ψεύτικης σκιάς, πλάι σου να ξαπλώσω. 

Συνωμοτείς κι εσύ, με τον βοριά, που με παρα-ζαλίζει, 

να ταξιδέψω με Τριήρη παμπάλαια,

στην πολυτάραχη Κολχίδα! 

Άδεια, όπως κι εσύ, από κουπιά, δίχως πανιά, και κωπηλάτες, στην τύχη και στο μένος της θάλασσας;

Αβάφτιστη, κι εσύ, κι εγώ, δίχως φτερούγες, δίχως πυξίδα,

άπειρη, μονάχη, ανίδεη. Πού να στραφώ για σιγουριά;  

Οι γλάροι, ειρωνεύονται όνειρα σαν και τούτο. Είναι οι

κρωγμοί τους άγριοι κι ας μην αυτοί το νιώθουν. Μόνο 

οι μαύροι αχινοί στα βάθη της ακτής σου, στριφογυρνούν,

φοβίζοντας τα άπραγα τα ψαράκια..

Ο θρύλος, της Ελικώνιας* θάλασσας, άλυτος, αδιευκρίνιστος.

Σειόμενη άμμος, βότσαλα, άγριες σπηλιές, ρουφήχτρες,

τρύπες για όφεις θαλασσινούς, σκιές, οφθαλμαπάτες. 

Όπως, ακριβώς, τα όνειρα, 

και τα οράματα. Αόρατη η Τύχη. 

Και η καρδιά; Άπλαστη ζύμη. 

Να ονειρευτώ; Άδικος χρόνος. 

Τύμπανα σιωπηλά οι συμβουλές, 

ήχοι βουνών αντίλαλοι, αγράμματοι… 

κι οι γέροντες, πόσο σοφοί να είναι αφού κι αυτών η τύχη

τους είν΄ άλλων μονοπάτι;

Σ΄ αφήνω, βάρκα νιόφτιαχτη, αμίλητη. 

Μείνε με το σαρκίο σου, κι όταν θα επιστρέψω 

μη με ρωτήσεις πού έμαθα να κάνω μακροβούτια. 

Όπου με πάει ο Γεραμπής, 

όπου με βγάλει Τύχη.

 Σε μία πέτρα ΄λιόφωτη θα φέρω το όνομά του...

                                        (φωτο-σύνθεση Υιώτας, 09-04-20)

* η Αρχαία Ελίκη

* 15 Αυγούστου, 1995

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!! Καλέ Γιορτές !!!

Πάντα με την αγάπη μου,

Γιώτα