Απριλιάτικο Δώρο !

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ, 

ΑΝΕΚΑΘΕΝ

μια Άνοιξη του ΝΟΥ και της ΚΑΡΔΙΑΣ ήταν. 

Μια αστραπή στο σκοτάδι της ΝΥΧΤΑΣ,

ένα ΧΑΜΟΓΕΛΟ στον άκακο εσπερινό, 

ένα ΦΙΛΙ στο άστρο της Αυγής. 

Διττή η παρουσία ύπαρξης και φθοράς.

Ήσουν κι Εσύ, σημαιοφόρος της ζωής, 

ΠΗΓΗ αστείρευτη 

με τον ανεμοστρόβιλο των παθών σου, 

με το δρόσισμα της ανάσας σου, 

με την σπορά που μου χάρισες σε στιγμές

ανεπανάληπτες για να συνεχίζεται το πολύτιμο αίμα στις ψαλμωδίες και στα νανουρίσματα.

Η αχαριστία δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της συμπόρευσης. 

Ο φθόνος, ήταν ξένο περίβλημα.

Η Αγάπη,

κόρη του Ωκεανού, εύκαρπη διφορία.

Ένας αμύθητος Ατλαντικός την χόρευε

στα σκόρπια του τεχνάσματα, δραματική πορεία

στην εκπλήρωση πόθων και οραμάτων. 

Άπιαστη η Αρχή, απρόσιτο το Τέρμα. 

Η Ευτυχία;

Μικρές στιγμές, σκιές άπιαστες. 

Ερωδιοί στην εποχή των ερώτων.

Αρκεί που ερχόταν κι ας ήταν λιγόχρονη.

Λαμπίριζαν τα μάτια, άνθιζαν τα χείλη. 

Φούσκωνε το στήθος περηφάνεια. 

Λιθογραφούσε χαρές η ικανοποίηση, σε βράχους απρόσιτους. 

Κι ήταν ο Ουρανός ατλάζι, με σύννεφα-παιδιά παιγνιδιάρικα.

Τόσο σύντομη, σαν το νερό, ή την άμμο, να γλυστάει ανάμεσα από τα τρεμάμενα δάχτυλα.

Πικρή γεύση η ενδιάμεση πορεία. 

Μορφή σταθερή

δεν έχει η λαχτάρα της Δημιουργίας. 

Το σώμα, διεκδικεί την δική του αντοχή.

Τα δάκρυα, όσα κι αν τρέχουν, 

δεν φτιάχνουν 

ένα ποτάμι ή μια θάλασσα.

Να κολυμπάς στην στεριά, αδύνατον!

Να σέρνεσαι στην γη, πιθανότερον.

Να ανυψώνεις το Πνεύμα, 

πεθυμιά αστείρευτη, ακατόρθωτη. 

Βαρύ καθήκον η Υπομονή. 

Ασήκωτη μοναξιά ο χρόνος. 

Προχωρούμε, ασυνείδητα, ασυναίσθητα,  απρογραμμάτιστοι, δίχως γνώση της επομένης στιγμής, δίχως ωράριο λήξεως.

 Ένα ημίφως, ανέλπιδο, στερεί την παρουσία μας

στον κόσμο που ψεύδεται η Ελπίδα.

Και οι ΕΥΧΕΣ, οι πολύμορφες, οι πολύχρωμες;

Η ηχώ τους ας είναι αυθόρμητη μικρή ευτυχία

στα φύλλα της καρδιάς.

Καλή Ανάταση, σε ΟΛΟΥΣ.

Πάντα με την Αγάπη μου

Υιώτα