ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας: Ερωδιός, μαγεμένος. Μάης .23)

 

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

(από το βιβλίο μου: «Οι φωλιές του Ήλιου», εκδόσεις: «Απανεμιά» 

Αθήνα-Νέα Υόρκη, 1991, σελ. 11)

Γεννήθηκα στο ξημέρωμα του λευκού π’  αλλάζει

το λαδί του έλατου σε τρυφεράδα χλόης

και το μαβί του ορίζοντα σε γελαστά ηλιοτρόπια.

Λίκνο μου η αγκαλιά του Σελινούντα

όπου κυλά τραγούδια Ελίκεια, ως την γαλαζόαιμη θάλασσα.

Καταχωρήθηκα στον Τοξότη, μελλοντικά μεταθέτοντας

την ακμή του τρύγου στην αιχμή της τόλμης.

 

Έδεσα του βουνού τη δύναμη, στους αρμούς και στο στέρνο

για το ταξίδι που ναύλωσαν η Σκύλλα κι η Χάρυβδης.

Α! των λιβαδιών η οσμή τ’ Αυγουστιάτικου μούστου

και της άγριας ανεμώνας. Αχ! των χαμηλών βουνών

η γοητεία, η αξέχαστη! Με την φαινομενική τους απάθεια,

την διάσπαρτη ευαισθησία! Δεν νοιάζονται αν γερνούν, 

ή αν δεν ψηλώνουν.

Αν τύχει και τους μιλήσεις, ευφραίνονται κατάκαρδα.

Αντιλαλούν περήφανα σε γλώσσα μοναδική, κυρίαρχη…

 

Αλκυονίδες ημέρες με οδήγησαν στου Ατλαντικού τον αντίποδα,

με μία χούφτα γιασεμί για ώρες ανήλιαγες,

κι ένα κλαδί αγιόκλημα για τους μοναχικούς Ιούνηδες

μιας θάλασσας απρόσιτης, προκλητικά χαιρέκακης…

 

Στο σταυροδρόμι, την ελπίδα γέννησα και την αδέλφωσα

στην προσδοκία. Για την συνέχεια. Για διαιώνιση.

Τον δε καιρό του άπληστου ήλιου, τις μνήμες μπόλιασα

στην Πατρίδα που με υιοθέτησε,

για να ανθίσει το Χθες στο σήμερα

και στα μελλοντικά οράματα.

Τώρα, μελοποιώ τις κραυγές τής ανίατης νοσταλγίας

στων παιδιών το νανούρισμα, σαν ξαγρυπνούν αντοχή αμφίδρομη,

απομυζώντας ΑΓΑΠΗ!

************************************

Φίλες και Φίλοι μου,

πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα