16 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ και πάλι επίκαιρο...
ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ συνομιλούν ... και
μερικά από τα "σχόλια" του ... τότε !!!
5 Απρ 2009
MANNA ME ΔΥΟ Ν, της Κατερίνας Σταματίου-Παπαθεωδώρου
Στην μνήμη της «Μάννας με δύο ν»
Η νύχτα δεν μ’ άφηνε να φύγω. Προσπάθησα να πάρω μια-δυο βαθιές ανάσες στην υγρή μοναξιά του κήπου. Τα μαρτιάκια* είχαν κλείσει τα κατακίτρινα γυαλιστερά πέταλά τους σχηματίζοντας ένα στρογγυλό κεφαλάκι με πράσινες πινελιές.
Η νύχτα δεν μ’ άφηνε να φύγω. Προσπάθησα να πάρω μια-δυο βαθιές ανάσες στην υγρή μοναξιά του κήπου. Τα μαρτιάκια* είχαν κλείσει τα κατακίτρινα γυαλιστερά πέταλά τους σχηματίζοντας ένα στρογγυλό κεφαλάκι με πράσινες πινελιές.
Οι λευκές καμπανούλες περίμεναν καρτερικά την βροχή που θα ξεκαθάριζε την πνιγηρή ομίχλη.
Ότι σκέψεις και να συσχέτιζα με το προσωπικό μου πένθος, καθόλου δεν ταυτίζονταν μ’ εκείνον το σίφουνα, εκείνον τον ανεμοστρόβιλο που με στριφογύριζε αμέτρητες φορές, μέχρι που να με ρίξει στη γη που καταπίνει τα πάντα κι ισοπεδώνει τον εύθραυστο ψυχικό κόσμο.
Ασυναίσθητα ακούμπησα την παλάμη στην πρωτόβγαλτη χλόη. Με την ανάποδη του άλλου χεριού μου καθάρισα το νωπό πρόσωπο. Ήταν οι πρώτες στάλες βροχής. Τα δάκρυα, που συνήθως κυλούν αυθόρμητα από τα μάτια μου, είχαν γίνει στρώμα αδιαπέραστο.
-Μαμά, δεν είν’ η νύχτα σου απόψε, είπα κι αποφασιστικά γύρισα στο δωμάτιό μου.
Ότι σκέψεις και να συσχέτιζα με το προσωπικό μου πένθος, καθόλου δεν ταυτίζονταν μ’ εκείνον το σίφουνα, εκείνον τον ανεμοστρόβιλο που με στριφογύριζε αμέτρητες φορές, μέχρι που να με ρίξει στη γη που καταπίνει τα πάντα κι ισοπεδώνει τον εύθραυστο ψυχικό κόσμο.
Ασυναίσθητα ακούμπησα την παλάμη στην πρωτόβγαλτη χλόη. Με την ανάποδη του άλλου χεριού μου καθάρισα το νωπό πρόσωπο. Ήταν οι πρώτες στάλες βροχής. Τα δάκρυα, που συνήθως κυλούν αυθόρμητα από τα μάτια μου, είχαν γίνει στρώμα αδιαπέραστο.
-Μαμά, δεν είν’ η νύχτα σου απόψε, είπα κι αποφασιστικά γύρισα στο δωμάτιό μου.
Επίμονη η νύχτα απομακρυνόταν κρατώντας με όμηρο.
Πήρα πάλι, το δεκα-οκτάχρονο βιβλίο της Κατερίνας και ξεφυλλίζοντάς το κατευθύνθηκα στο δωμάτιο του κομπιούτερ…
«-Κάν’ υπομονή, κυρ’ Αφροδή μου!
τούτα τα συναισθήματα είναι μόνο για σένα...
Ο χρόνος δεν μειώνει τον θρήνο και την αγάπη της κόρης που κατέγραψε σχεδόν στιγμή προς στιγμή την αφοσίωσή της για σένα. Δεν σε ήξερα, Μάννα, καλή!
Αυτή, μ’ έκανε να σε γνωρίσω, να σε αγαπήσω, να μεταφέρω μαζί σου ό,τι ευγενικότερο και σε κείνη.
Δέξου, λοιπόν, τ’ ανθάκια της εδώ γης μου, όπως σαν να ήμουν στη δική σου,
Δέξου, λοιπόν, τ’ ανθάκια της εδώ γης μου, όπως σαν να ήμουν στη δική σου,
μαζί με τις φωτεινές σκέψεις μου, τούτο το βράδυ…
Μόνον έτσι θα ξαλαφρώσει ο νους μου…»
*μαρτιάκια=
Μόνον έτσι θα ξαλαφρώσει ο νους μου…»
*μαρτιάκια=
τα κίτρινα ανθάκια που ακολουθούν τις λευκές καμπανούλες, και τους κρόκους κατά τον Μάρτη, τουλάχιστον εδώ…
ΠΟΙΗΜΑ - ΑΦΙΕΡΩΣΗ της Υιώτας Στρατή
ΠΟΙΗΜΑ - ΑΦΙΕΡΩΣΗ της Υιώτας Στρατή
ΣΤΗΝ «ΜΑΝΝΑ ΜΕ ΔΥΟ Ν»
και
στις Μάνες του Κόσμου, που έφυγαν...
Της Κυρ-Αφροδής (03/29/09)
Της Κυρ-Αφροδής (03/29/09)
Χώμα νωπό,
με αγιασμό, με γύρη από γαζίες.
Διαπερνά ο στεναγμός κοίτη από κυπαρίσσι.
Το λευκο-σέντονο υγρό,
λίμνη γεμάτη δάκρια.
Πνίγετ’ η έσω σιωπή. Πόδια και χέρια τρέμουν.
Βαρύς ο αναστεναγμός,
σπάζει ο λυγμός στη μέση.
Στ’ άγγιγμα κρύου μάρμαρου χείλη ανατριχιάζουν…
-Πώς δεν ακούς το θρήνο μου, Μάννα,
γλυκιά μου Μάνα!
Τώρα, που μάνα έγινα
και τη καρδιά σου νοιώθω
να ξεριζώνεται εντός, στα σωθικά του πόνου,
πες μου πιο άστρο ν’ ασπαστώ
νάρθει να σε χαϊδέψει
στις ώρες περισυλλογής, στις νύχτες της ξαγρύπνιας;
Στείλε μου μήνυμα!
Η πνοή του νοτισμένου αγέρα,
πάνω στο μέτωπο ας είν΄ το τρυφερό φιλί σου.
Τώρα που ένα έγινες στο σώμα της ελπίδας
ξεπήδησε σαν της πηγής τη δροσισμένη ανάσα...
Φλόγες στα μάτια η μνήμη σου!
Ο ουρανός, ραγίζει.
Στείλε ευχή, η αγάπη σου να με τυλίγει,
Μάννα!
και τη καρδιά σου νοιώθω
να ξεριζώνεται εντός, στα σωθικά του πόνου,
πες μου πιο άστρο ν’ ασπαστώ
νάρθει να σε χαϊδέψει
στις ώρες περισυλλογής, στις νύχτες της ξαγρύπνιας;
Στείλε μου μήνυμα!
Η πνοή του νοτισμένου αγέρα,
πάνω στο μέτωπο ας είν΄ το τρυφερό φιλί σου.
Τώρα που ένα έγινες στο σώμα της ελπίδας
ξεπήδησε σαν της πηγής τη δροσισμένη ανάσα...
Φλόγες στα μάτια η μνήμη σου!
Ο ουρανός, ραγίζει.
Στείλε ευχή, η αγάπη σου να με τυλίγει,
Μάννα!
40 σχόλια:
Κατερίνα, Αγαπημένη, το ελάχιστο δώρο μου για τη Μάννα!
Χαρά και τιμή μου, που σε γνώρισα μέχρι τα μύχια της ψυχής σου,
χάρη στον ανυπέρβλητο ύμνο που αφιέρωσες στην Μάννα!
την μητέρα σου!
Εύχομαι να μην αλλάξεις, μα και ούτε να φθαρείς, αφού Μάννα έγινες κι εσύ και όλοι σε χρειαζόμαστε!
Με την αγάπη μου,
Υιώτα Στρατή,
Νέα Υόρκη
"Αστοριανή..."
....
άσε με να κλάψω...
τα λέμε μετά....
.......
Γιώτα, συγγνώμη...
Δως μου χρόνο, να συνέλθω...
Ένα χρόνο σχεδόν το πάλευα, μέχρι απόψε. «Βάστα βράχε, βάστα», έλεγα στον εαυτό μου. Μη λυγάς. Αντέχεις.
Και άντεχα.
Μαύρα σύννεφα από παντού, μαύρα ακόμα και τα ρούχα για τους γονείς του άντρα μου. Μαύρες στιγμές, μαύρη ψυχολογία, γενικώς. Μαύρα πλασάρει η μόδα στη ζωή μου, με το έτσι θέλω φέτος.
Και αντέχω.
Άντεξα μέχρι τώρα. Βρήκα μια σκληρή πέτρα και την έβαλα στη θέση της καρδιάς μου. Και προχωρώ.
Προχώρησα, μέχρι απόψε.
Με πονάει όμως. Αυτή η πέτρινη καρδιά με σφίγγει. Ήθελα να την πετάξω πέρα και να βρω τη δική μου, μα κάποιος την είχε κρύψει. Δεν ήξερα που, δεν ήξερα πως.
Μέρες το πάλευα. Ήθελα να πάω στο χωριό μου. Ήμουνα σίγουρη ότι εκεί έχει κρυφτεί. Δεν μπορούσα όμως. Εμπόδια, παντού. Στο βάθος δεν ήθελα και να πάω. «Θα την πονέσω άμα την βρω αυτή την εποχή. Αργότερα. Καλύτερα που κρύβεται. Θα γλυτώσει!» σκεφτόμουνα.
Κοίταζα τους δρόμους, τους φωτογράφιζα, μα εκείνη η πέτρα σκληρή.
Είχε αναλάβει το καθήκον της.
Μη λυγάς Κατερίνα. Προχώρα. Μπορείς.
Και το μπόρεσα ως απόψε.
Όλο τ’ απόγευμα έπαιζα με φωτογραφίες και τραγούδια, για να ξεφύγω και να μην με πάρει από κάτω. Μέρες με τριγυρίζει.
Κοίταζα απέναντι την φωτογραφία της Μάννας και της έλεγα:
«Ακόμα, Μάννα. Θα έρθω όμως. Δεν σε ξέχασα. Σε σένα είναι η καρδιά μου. Στην αυλή μας, στο σπίτι μας».
Κι εκείνη δεν μου απάντησε.
Συνέχισε να κρατάει εκείνο το γεμάτο ποτήρι κρασί και να μου λέει: «Στην υγειά σου!»
«Ποια υγειά, Μάννα; Την χάσαμε κι αυτήν…»
Κι ήθελα να κλάψω, να κλάψω, μέρες τώρα. Να κλάψω για μένα πια, για κανέναν άλλον. Μόνο για μένα.
Μα, οι πέτρες δεν έχουν δάκρυα.
Κι απόψε έψαχνα την καρδιά μου. Μήνες τώρα. Από τότε, απ’ το Νοσοκομείο, με τον Άλλον Πατέρα, δεν την έχω ξαναδεί.
Και την βρήκα απόψε.
Ήρθε από Αμερική. Ναι, μέχρι εκεί είχε φτάσει η χάρη της. Ένας δυναμίτης με μήνυμα της Μάννας, κι αμέσως μπήκε στην θέση της.
Έσπασε ο βράχος, θρίψαλλα έγινε, εξαφανίστηκε.
Άμμος ήτανε, σαν το Χορευτό.
Χορεύοντας έφυγε κι εκείνη.
Τώρα που βρήκα την καρδιά μου, Γιώτα μου, … τελίτσες.
Δεν έχω ούτε γράμματα, ούτε λέξεις.
Το «Ευχαριστώ» είναι λίγο, το «Επιφυλάσσομαι» είναι πολύ.
Δεν ξέρω πως και που να κρύψω το δώρο σου.
Δεν ξέρω με τι χαρτί να το τυλίξω.
Δεν ξέρω αν το πειράζει η ζεστασιά, αν φοβάται το κρύο.
Ξέρω μόνο πως,
μου είναι ΠΟΛΥΤΙΜΟ!
Χρόνια ήθελα να τολμήσω να ζητήσω από έναν ποιητή να μου γράψει ένα ωραίο ποίημα για την μάννα, τη δική μου μάννα, την Αφροδή και ντρεπόμουνα.
Εγώ δεν ξέρω να γράφω ποιήματα.
Κι ήρθες εσύ, έτσι απλά, ένα μελαγχολικό βράδυ και με κερνάς απλόχερα, ποίημα, καρδιά, λέξεις, μνήμες…
Πώς να μην κλάψω, Γιώτα μου;
Πώς να μη βρω την καρδιά μου;
Σ’ ευχαριστώ για όλα!
Κυρίως για την λύτρωση που έβγαλε το κλάμα της καρδιάς μου, αυτή την δεδομένα δύσκολη για μένα στιγμή.
Να σ’ έχει ο Θεός καλά, κι εσένα και την οικογένειά σου!
Καλή επιτυχία σε ότι κι αν κάνεις!
Η Μάννα μου, σ’ ευχαριστεί…
«Στην Υγειά σου!» είπε κι Αυτή!
Γιώτα μου, τώρα είμαι καλύτερα.
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Εσύ ήσουνα η ευχή της και το σύνθημά της!
...Την Ανέστησες πριν το Πάσχα και μετά από τόσα χρόνια...
Τώρα μπορείς ν' αλλάξεις ανάρτηση.
Τόσο εγώ, όσο κι η Μάννα, πήραμε το μήνυμα...
Να είσαι πάντα καλά!
Τι όμορφα, τι τρυφερά λόγια κι απο τις δυό σας. Η Γιώτα βούτηξε την πέννα της στη λυρική της αλήθεια και μεγαλούργησε δικαιώνοντας την υπαρξιακή αναζήτηση της Κατερίνας.
Οχι άλλο μαύρο, ηλίανθοι ν΄ανθίσουνε παντού, ναι;
Σας αγαπώ πολύ
Στην Κατερίνα μας,
δεν θα πω άλλη λέξη, παρά:
Υπομονή!
είσαι μάνα και πρέπει ν' αντέχεις, τόσο για σένα, την Κατερίνα, όσο και για τους δικούς σου.
Έκανα εκείνο που αισθανόμουν. Τίποτε παραπάνω! και σε φιλώ...
Τώρα, για την άλλη ευαίσθητη καρδιά,
την Ιουστίνη μας,
ξέρω
ότι σε μια ακρη της καρδούλας της, υπάρχει ένα πολύτιμο εβένινο κουτί που έχει κλειδώσει μια αδελφική αγάπη που πονάει πολύ.
Μα την έχει μεταμορφώσει σε μια γοητευτική Ψυχή, σε μια πεταλούδα και την θωπεύει όταν την Eκείνη την επισκέπτεται...
********
Ο πατέρας μου,
κάααποτε, πριν φύγει, έλεγε:
-αν πεθάνω, μη φορέστε μαύρα! ζωηρά χρώματα... και να τραγουδάτε.
Τραγούδια χαράς! Γιατί θα σας βλέπω (!)και θα στενοχωριέμαι εγώ!
Ήμουν νιόπαντρη, εδώ,
και... με μωρό...
Ήταν ο αδελφός μου, συμπτωματικά έξω από τη δουλειά του, του έβγαλα το εισιτήριο... και πήγε εκείνος...
Ακόμη και τώρα, νομίζω ότι και δύο τους υπάρχουν... και πιάνω τον εαυτό μου να τους μιλάω!!! *****
"...ΌΧΙ ΑΛΛΟ ΜΑΥΡΟ,
ΗΛΙΑΝΘΟΙ Ν' ΑΝΘΙΣΟΥΝΕ ΠΑΝΤΟΥ!!!
Ιουστίνη Φ. 4/5/09 "
Σ' Ευχαριστώ
Ιουστίνη μου, κι εκ μέρους της Κατερίνας που μας ένωσε τον θρήνο.
Στην επομένη ανάρτηση,
αντί για κεράκι, θα βάλω έναν πελώριο Ηλίανθο. Δίχως λόγια! ΕΣΕΙΣ, θα ξέρετε το μήνυμά του.
Σας αγαπώ,
Υιώτα
Ξύπνησα να δω αν ήταν αλήθεια και όχι όνειρο!
Κι εγώ σ' αγαπάω, Ιουστίνη μου!
Κι εσένα, Γιώτα μου, πολύ! Ήρθες έτσι ξαφνικά στη ζωή μου και με κράτησες σε δύσκολες στιγμές.
Σας ευχαριστώ και τις δυο!
Τώρα μπορώ να πάω να κοιμηθώ λίγο ακόμα, αφού εσείς είστε εκεί!
Φιλάκια και Καλημέρα για όταν ξυπνήσετε κι εσείς!
Είναι οι μέρες που το καλούν, να θυμόμαστε τις ψυχές!
Ναι, Γιώτα μου! Ηλίανθο αντί για κεράκι!
Φυσσάει ένας αέρας δυνατός, τα γκρέμισε όλα έξω.