Ο ποταμός ΣΕΛΙΝΟΥΝΤΑΣ (συνέχεια, "Φωλιές του Ήλιου, εκδ. Απανεμιά, Αθήνα, 1991,
8 Οκτ 2015 ( Βλέπε στο "astoriani.blogspot.com" )
Ο Δρόμος των Λωτών
(Απόσπασμα από το "Η Ελεγεία του Σελινούντα", αρχαίος ποταμός της Αιγιάλειας, νομός Αχαϊας)
((Σχέδιο Υιώτας: .."Στα βήματα του φεγγαριού" . 2015)
Ο Δρόμος των Λωτών
Ο δρόμος του ολόγιομου φεγγαριού, αφώτιστος, αδιάβατος.
Η εποχή των λωτών αργοπορεί.
Η υπομονή δίπλωσε τα φτερά της.
Ανίκανη πλέον να πιστέψει την Ελπίδα.
Το αρχαίο χρώμα, λες και θειάφι ουράνιο, προσπάθησε,
το νέφος εκεί, αμετατόπιστο.
Κι όμως.
Ήταν στιγμές που πίστευες στην λάμψη των ματιών και τραγουδούσες στους χτύπους της καρδιάς, τους χαρμόσυνους.
Τότε, η μέρα γιόρταζε. Τα παιδιά τιτίβιζαν στις αυλές, τις χωματένιες.
Τα χέρια, αμφορείς έπλαθαν.
Τα πέλματα, αποστάσεις.
Τότε, το σώμα είχε την δική του διάλεκτο.
Το όνειρο έπλεκε τα δικά του οράματα. Όλα
ακολουθούσαν την τροχιά του ήλιου.
Ήταν τότε, όπου η σιγή τής νύχτας σκάρωνε τα δικά της τραγούδια στις γαστέρες, τις εύκαρπες.
Τότε, που το κλάμα του μωρού ήταν πρωινό ξελόγιασμα.
Τότε, όπου το σκαρί άντεχε να διασχίσει ωκεανούς και θύελλες, να παλέψει σε χώρους απρόσιτους με θεριά πολυπρόσωπα, ανθεκτικό να διψάσει,
να δοκιμάσει την ένδεια, να λυγίσει,
να συρθεί,
δυνατό να ανορθώσει το μπόι και να ακολουθήσει
την ονειρο-σκιά, την εύθικτη.
Τότε, όπου τα δόντια έσπαζαν στο σφίξιμο,
τότε, όπου τα νύχια πληγές άνοιγαν στις σφιγμένες παλάμες, τότε, όπου
το ελάχιστο μοιραζόταν
και πολλαπλασιάζονταν.
Τότε, όπου τα πάντα βάδιζαν στον αστερισμό του «δύναμαι».
Δρόμοι ανασφαλείς οδήγησαν τους ναυαγούς της άνοιξης, στις χώρες των λωτών.
Δρόμοι, όπου ο Κερδώος Ερμής ύπουλα έστρωνε με κέρματα λαμπιρίζοντα.
Η Πανδώρα κάγχαζε, γνωρίζοντας την στυγνή πραγματικότητα.
Στην άσπιλη αυγή, άγγελοι με δαίμονες ζευγάρωναν, αδιάντροπα.
Οφθαλμοφανές.
Το δίκιο του δυνατού ζυγίζεται από το βάρος των μυστικών αποθεμάτων.
Συχνά, συμβάλλει και η άρρωστη φαντασία των μη εχόντων.
Πνεύματα συγχυσμένα του παγκόσμιου ωκεανού
αναμένουν ναυαγοσώστες της Αλήθειας.
Της Λευτεριάς. Της κάθε Λευτεριάς.
Η Σελήνη, εύμορφη κυρά, παραστρατημένη στον ουρανό, σήμερα, γεμίζει την ποδιά με φρούδες ονειροπωλήσεις.
Τις ζεσταίνει, ευγενικά, με χλιαρές ανταύγειες του δύοντος ηλίου, καθρεφτίζεται φιλάρεσκα στα νερά του Σελινούντα,
του πανάρχαιου αυτού δυνάστη
όπου μερο-νυχτίς συνουσιάζεται με την καλλονή,
την Αρχαία Ελίκη,
για να μην αμβλυνθεί ο θρύλος του εξοντωτικού σεισμού,
όπου ζώα, άνθρωποι και θεόμορφα ξύλινα ξόανα άφησαν
το είναι τους στην τύχη των βουνών και στα θολά νερά του .
Κι ο ποταμός,
ο Αρχαίος αυτός υδατο-σύρτης, όπου δέρνει το σώμα του
ως την εκβολή του γαλαζόμορφου Αιγιώτικου Κόλπου, είθε
να συνεχίζει το θρύλο του.
Μόνο έτσι συνεχίζεται το άπιαστο όνειρο
ότι κάποτε υπήρξαμε
Δυνατοί κι Ελεύθεροι.
*********************************************************
Φίλες και Φίλοι μου,
ευχαριστώ για την αγάπη σας. Θα ...τα πούμε, σύντομα. Υιώτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου