...όταν ο Θάνατος ανεμίζει την κάπα του...

(Σχέδιο Υιώτας, .12)

Σκιές τα καράβια που ταξιδεύουμε. Σαθρές οι άγκυρες. 
Τα λιμάνια
αφιλόξενα. Οι ωκεανοί, άδοξο όνειρο.
Ο Θάνατος, συμπλέει πίσω από τον ώμο μας.
Αόρατος.
Αδιάφορος. Αδιάφθορος. 
Αβάπτιστα ποιήματα. Ομίχλη αδιαπέραστη
του "Αχ!" του αδικαίωτου.

Πολλές φορές του ξέφυγα
κι ας ερωτοτροπούσε ο Αδίστακτος...
κι άλλες τόσες καμώθηκα 
ότι τον αγνοούσα 
ως ανύπαρκτο
σαν τριγύριζε ανεμίζοντας τη μαύρη κάπα του
για καρδιακούς μου ανθρώπους...

Αν και το μαύρο του μαχαίρι πορφυρό 
έσταζε αίμα
που το ξέπλενε 
σε λίμνες γεμάτες πίκρα και γόο,
γονυπετής παρακαλούσα να τυφλωθεί, 
δρόμο ν' αλλάξει...

Συμφωνίες δεν δέχεται. 
Παρατάσεις δεν δίνει.
Έχει ένα προσύμφωνο αόρατο
ν΄ανεμίζει επάνω μας...
Η "ώρα" μας; Εκεί. Αδιάλεκτη μοιάζει, 
σε καταλόγους αδήρητους ...

Ο χρόνος, αδιόριστος κι ας εξακοντίζει 
σημάδια
αδιατύπωτα. Η εξουσία του 
αδιαμφισβήτητη. Κι ας δείχνει
πολλάκις αγύρτης.

Στις ξαγρύπνιες μου, ταπεινή,
Τον καληνυχτίζω μ΄ευγένεια.
Μήπως ο ούριος άνεμος τον σπρώξει 
μακριά μας...

(Στον αγαπημένο συμπέθερο, ακόμη ένα υποψήφιο θύμα του) 

Υγεία. Αγάπη. Κατανόηση.

Φίλη σας,
Υιώτα