...To ONEIΡO

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας."Τραυματισμένη πεταλούδα" 2000)

Διαβαίνουν οι Μέρες, οι ΄Ωρες, οι Στιγμές, άτια περήφανα στης ζωής το δρόμο. Κυλούν πότε κύματα ήρεμα, συχνά ακατάστατα, εγκυμονούν ωκεάνια θεόρατα, ξετρελαμένα βουνά -λες με μαντίλες αφροκεντημένες, να κόβουν την ψυχή των ναυτικών μαζί και των στεριανών... 
Χρόνου "παιδιά" αχαλίνωτα...
Κι εμείς;
Απλά, προχωρούμε, δυνατοί μέσα στην ύπουλη αδυναμία μας. Ελπιδοφόροι κάτω από την τυφλή μοίρα μας. 
Σκέψεις σαν κι αυτές, μοιάζουν "επικίνδυνες" ειδικά σε μέρες του καύσωνα...  Άτυχοι όσοι έχουν αλλεργία στο ... αίρ-κοντίσιον, δύστυχοι όσοι υποφέρουν από έλλειψη νερού...

Φίλες και Φίλοι μου,

"συνένοχος στις σκέψεις αυτές" είναι μια ξεχωριστή Φίλη, η Κατερίνα., το πασίγνωστο "Κυκλάμινο του βουνού", η δραστήρια, ακοίμητη Βολιώτισσα... Περίπου δέκα χρόνια πριν... είχε αρχίσει να με βοηθάει ιντερνετικά... και μάλιστα κράτησε ένα χώρο στην ιστοσελίδα της "Αστοριανής" με επικεφαλίδα 
ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ !!!
Αν σας πω ότι είμαι χιλιο-υποχρεωμένη, θα το καταλάβετε όταν δώσετε λίγο από το χρόνο σας...
Ανοίγοντάς το, διάβασα μια ...ξεχασμένη από μένα συζήτηση μαζί της... με πολλές προσωπικές λεπτομέρειες... 
Αχ! Κατερίνα μου, τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει... Λες και είμαι μακρινή ύπαρξη του εαυτού μου...
Αντιγράφω, όμως, το "ΌΝΕΙΡΟ", από το 2008!!! 
ΠΩΣ περνούν τα χρόνια, Φίλη μου...

Βάζω, για σένα, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, μια φωτο-σύνθεση μου για να σου επαναλάβω μια φορά ακόμη:
 " Κατερίνα μου, ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!"

(δίχως να ξεχνώ την "Λαμπρίτσα μου= Λαμπρινή":

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Κρινολούλουδα. 2016)

Καλό σου/σας καλοκαίρι,

όπως 

και άλλη μία σε όλους τους 

Αγαπημένους της "Αστοριανής"... :

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. "Η καρδιά της Φρέζιας" 2015)

Φυσικά δεν έχω γίνει τεχνολογικά ικανή στη χρήση της...ιστοσελίδας μου, μα το να λέω και να γράφω "ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ", 
όταν πράγματι το εννοώ, είμαι!

Θα συνεχίσουμε, φυσικά, να επικοινωνούμε, έστω με τον αφόρητο καύσωνα, εδώ 
ή και στο γνωστό "Φέϊς-Μπουκ..."

Να είστε όλοι καλά,

Υιώτα

ΤΟ ΌΝΕΙΡΟ

14 Δεκ 2008

Όσο για το «Όνειρο»

Το ΌΝΕΙΡΟ! 

 (Υιώτας Στρατή)

Πώς να γεννιέται τ' όνειρο;
Χιλιετίες τώρα
δεν επαρκεί διάχυτο κάτω απ' το φως του Ήλιου;
Ή προκαλεί
τα τρυφερά στόματα να διαλαλήσουν:

-Διάτρητο τ' όνειρο!
οδεύει προς τη δύση!
Σώστε, 

μαζί μας το όνειρο!

*************************************************

Φίλες και Φίλοι μου,

διάβαζα το ποίημα του Langston Hughes,
προμετωπίδα στο θεατρικό της Lorraine Hansberry
«A RAISIN IN THE SUN»,
-μία μεγάλη επιτυχία του 1988-
Μεταφράζοντάς το, σας το μεταφέρω 

στην "Αστοριανή" :
«Τί να συμβαίνει σ' ένα όνειρο που αντιτίθεται;
Άραγε να ξηραίνεται,
όπως σταφίδα στον ήλιο;
ή εμπυάζει φλογισμένο
έως ότου να τρέξει;
Άραγε βρωμάει
σαν κρέας σαπισμένο;
Ή σκληραίνει και μελώνει
σαν γλυκό σιροπιασμένο;
Μπορεί, απλά, να γέρνει όπως φορτίο υπέρβαρο.
Ή μήπως να εκρήγνυται;»
*******************************************
Και 

καταθέτω, ταπεινά, κάποιες δικές μου σκέψεις:

ΌΝΕΙΡΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ

Πού κατοικεί το όνειρο 

σαν άξεστοι το σκότωσαν;
Μήπως σημαία, στοργική, 

τυλίγεται στο σώμα
ονειροπόλου, που έχασε το δρόμο 

στο λαβύρινθο,
κι έτσι αγκαλιά κι οι δυο στη γη,
ως που να επανέλθει κι ένα να γίνει 

με το Φως
που δεν αντέχεται;

******************************

Με την ευχή μου, για ηρεμία του νου και της καρδιάς,

 ΥΙΩΤΑ

ΠΗΓΗ