ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΙ όλοι που εορτάζουν!

΄Ηρθε η Γιορτή των αγαπημένων μας.

Ευλογημένες οι ώρες που συμβιώνουμε.

Δημήτρηδες και Δημητρούλες,

ΧΡΟΝΙΑ σας Πολλά!

(Με μια παλιά αφιέρωση

από το πρώτο -στην "Αστόρια" της Νέας Υόρκης- βιβλίο μου:)

(σελίδα 16)

..θα ξεκινήσω από νωρίς να μη με βρει ο ήλιος.
Αν τυπωθούν τα ίχνη μου στο δρόμο μου,
οι φόβοι 
θα σπάσουν στη συνάντηση των πρώτων εμποδίων.

Θα κυνηγώ το ελάχιστο
δίχως σε αυτό να αρκούμαι.

...κι όταν θα καθρεφτίζεται σε μια δροσοσταλίδα
η πιο μεγάλη εντύπωση,
η πιο τρανή ημέρα,
θα κλείσω μέσα στις χούφτες μου όλες 
τις αγωνίες
κι όλου του κόσμου τις φωτιές!

Θα ξεκινήσω,
αφήνοντας ένα ρηχό ποτάμι και μια σπασμένη γέφυρα
καταμεσίς του κάμπου.

Ακολουθώ το ανέβασμα του ήλιου με παλάμες.
Κάτι γεννιέται μέσα μου,.
νιώθω το σκίρτημά του!
Κάτι πρωτοφανέρωτο
σαν το άγνωστο του δρόμου.

Θα ξεκινήσω από νωρίς 
πρωτού να βγει ο ήλιος 
ματώνοντας τα σύννεφα κι ασπρίζοντας 
τη νύχτα...

Θα πω σιγά μια προσευχή
με ακίνητα τα χείλη
για να ανταμώσει τα πουλιά στο πρώτο 
ξύπνημα τους.

Ο φάρος της ελπίδας μου,
θα φέγγει από τα μάτια
και το τραγούδι της καρδιάς
στον Υψιστο θα φτάνει...

(Σύνθεση Υιώτας)

Χρόνια Πολλά και με Υγεία!

Πάντα με την σκέψη μου και την αγάπη μου,

Υιώτα

ΝΑΙ ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ! ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ !

Γεια σας  και χαρά σας!!! 
Καλό Φθινόπωρο σε όλες και όλους σας! 
Με υγεία, υπομονή κι αγάπη!

Ομολογώ ότι μου λείψατε. Πιστέψτε με, όμως, ότι η "ιντερνετο-αποτοξίνωση"  (!!!!) ήταν απαραίτητη!  κι ευεργετική, συνάμα!

Ελάχιστοι οι όσοι ανησύχησαν... μετρημένοι στα δάχτυλα εκείνοι που ρώτησαν... ακόμη και οι  "ελάχιστα ...ευεργετημένοι κοντινοί..."
.....
σκέφτηκα να μην αναφερθώ σε "παράπονα"...
μα όταν έχεις χορέψει τόσο παθιασμένα με τον "Χάρο" ...κι έχουν παραλύσει τα "κάτω άκρα σου" λόγω ενός τελευταίου δίσκου που τρύγησε όλη την δύναμη ενός νεύρου....
ΔΕΝ είναι αστείο, ούτε να το συζητάς. 

"... βγήκα αγκαλιά με δυο θεόρατους άνδρες, ίχνη τα πόδια μου δεν άφησαν στο πάτωμα 
να ανιχνεύσω την αμφίβολη επιστροφή... '''
(μικρό απόσπασμα από το: "Τσουρουφλισμένες ώρες!")

... κι έζησα απίστευτες στιγμές, ώρες, μέρες, στο Νάσω Ηόσπιταλ..., δέκα λεπτά πιο ανατολικά του σπιτιού μας... 
Έζησα μια φοβερά δύσκολη, "τσουρουφλισμένη", κυριολεκτικά, εμπειρία, όχι μόνο από μέρους μου, μα κι από άλλους ασθενείς... πλάι και γύρω μου!

Με "πάστωσαν" με steroids, τα οποία αγωνίζομαι, ακόμη, να αποβάλλω από το σύστημά μου... "
...θα πάρει καιρό..." μου λένε...

Το συνταρακτικότερο, όμως, είναι 
ότι την ώρα που έβγαινα από το σπίτι, για το νοσοκομείο,
την ίδια ακριβώς ώρα, 
(με την διαφορά των επτά ωρών που έχουμε με την πατρίδα)
ξεψυχούσε η αδελφή μου, 
ακολουθώντας την αόρατη σκάλα του ουρανού για να συναντήσει τον αγαπημένο πατέρα, Σωτήρη, ανήμερα στην γιορτή του... η μάνα, εκεί, δίπλα, αμίλητη.
Άφησε τα πάντα, δωρεά, στο ίδρυμα 
" Άγιος Χαράλαμπος" στην γραφική ανηφόρα 
του Αιγίου... για τους ανήμπορους.

Μετά από οικογενειακό συμβούλιο, μαζί και με τους γιατρούς, μου το είπαν τέσσαρες μέρες αργότερα... 
Κουράγιο δεν είχα ούτε για δάκρυα, ούτε για κρυφούς λυγμούς... 
από το παράθυρο, σχημάτιζα το πρόσωπό της με τα περαστικά σύννεφα κι αγωνιζόμουν να της στείλω "αντίο" με τις πρώτες αχτίνες του αυγουστιάτικου ήλιου...


Όταν έχω διάθεση, 
θα γράφω "κάτι" από όσα αξίζει να αναφερθώ...

Η ζωή δεν είναι μόνο ΕΝΑΣ, 

αλλά πάμπολλοι...

Και μή χειρότερα...

(φωτογραφία Υιώτας, από τα τέλη Ιουλίου...)

Συγχώρεσα, δίχως δεύτερη σκέψη, πολλούς,

κι ας μη ξέχασα...

(φωτο. Υιώτας, από τον Ιούλιο του .16)

 "...ψηλά όρη του ακούραστου νου..."

Σας χαιρετώ, με αγάπη,

Υιώτα