Μια πέρδικα φτερούγισε
δίχως να πει αντίο!
(Στην αξέχαστη Φίλη μας: Μαίρη Βαρβατάκου.
Στιγμές από τη ζωή των μεταναστών στη Νέα Υόρκη... )
(18 Φεβρουαρίου, 2020.)
Το "σημάδι"
Τάραξε η απότομη βροχή τις λευκές καμπανούλες που έτρεμαν σαν σαστισμένες πεταλούδες.
Τρέχοντας πήγα στην πίσω αυλή να κόψω μερικές
πριν ο Φλεβάρης τις κάψει με τις απότομες εναλλαγές του. -Πού είσαι, βρε φιλενάδα, να σου προσφέρω μερικές, ξεπετάχτηκαν νωρίς φέτος λες και σε περιμένουν... Άντε, και σ' είδα στον ύπνο μου πάλι να ψάχνεις στο δρόμο μας, να βρεις την πόρτα μου...
- Ανοιχτή είναι, σου φώναξα, μα με κοίταξες απόμακρα, λες και δεν με γνώριζες...
Πάλι κλειδοστόμιασες, "μανδάμ"; Τι σου συμβαίνει! Τηλεφωνώ, ξανα-τηλεφωνώ, τίποτα... Εγώ σε σκέπτομαι κι εσύ θα αλωνίζεις με την Σούλα και το Χριστινάκι, στη Κύπρο... Άντε, εγώ παραμιλάω κι εσύ μας ... γράφεις!
(32-74 46ος Δρόμος, Αστόρια, ΝΥ. Φεβρουάριος .72.
Η Μαίρη, δεξιά, κρατώντας την πρωτοκόρη μας, Χαρά,
με την φιλοξενούμενη Χριστίνα Αγρογιάννη
-η οποία διέκοψε το ταξίδι της για το Κολοράντο,
να μου παραδώσει το Βραβείο της Π.Ε.Λ., Αθηνών,
για το διήγημα: Ο Μίστερ Έϊμος )
Έτρεξα μέσα στο σπίτι γιατί η βροχή τώρα χόρευε με τον απρόκοπο αγέρα. Ίσα που πρόφτασα να απαντήσω στο τηλεφώνημα της δεύτερης κόρης μας, της Όλγας.
-Μαμά, σε ψάχνω..-Τί συμβαίνει, παιδί μου, πρωί-πρωί... Το μωρό, καλά; - Καλά είναι, μαμά. ...ξέρεις, χθες, ονειρεύτηκα πάλι την Μαίρη.... Η κάρτα με τα παιδιά που της έστειλα για τα Χριστούγεννα, επέστρεψε χτες... μα δεν σου είπα τίποτε... πήρα μια φίλη να της πω για το όνειρο, κι αυτή μου είπε να ψάξω στο Γκούγκλ... Η φωνή της βραχνή.
-Κι εγώ, βρε παιδί μου την είδα απόψε να ψάχνει για το σπίτι μας, της μίλησα, μα δεν μου απάντησε... έστριψε κι απομακρύνθηκε. Για πες μου, βρήκες, έκανες τίποτα;
-Μαμά... περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Η φίλη μου μου είπε ότι ο Εθνικός Κήρυκας του Σαββατο-Κύριακου, γράφοντας για το ΚΕΠ, ανέφερε σε μια σελίδα για κείνους που "έβαλαν λιθαράκι" τους ...
-Τί εννοείς, παιδάκι μου!
-Μαμά, πήγαινε στα Η-μέϊλς σου, σου στέλνω φωτοκόπυ...
ΔΕΝ πίστευα στα μάτια μου!
Εγώ την είχα να γυρίζει στην Κύπρο...κι αυτή! Δεν μπορεί! Δεν γίνεται!
Έτρεμαν τα χέρια μου. Ο Δημήτρης ακόμη κοιμόταν...
-Πες μου, παιδί μου στα γρήγορα. Βρήκες άκρη;
Με ταραγμένη φωνή μου είπε ποιές ενέργειες έκανε, και τί κατάφερε, εν συντομία...
Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα, μαμά. Δεν θέλω το μωρό να με βλέπει κλαμμένη, καταλαβαίνει τώρα. Πάω να τον βάλω να πάρει λίγο ύπνο και θα σε πάρω πίσω...
(Τα Κογχύλια μου,
πολλά από την αγαπημένη Αιγιώτικη αμμουδερή ακρογιαλιά, κοντά στον Σελινούντα,
όπου μπορεί να υπάρχουν στις υπόγειες σπηλιές ίχνη
της Αρχαίας Ελίκης...)
Η συνέχεια, σε κάποια άλλη μεριά...
Εδώ, μόνο για να τυπωθεί, να μη ξεχαστούν οι λεπτομέρειες!
Την όλη απόδοση, με δικές μας αναμνήσεις με τη Μαίρη, την αδιάκοπη συνεργασία μας στις Ομογενειακές Λογοτεχνικές και Θεατρικές μου εκδηλώσεις, την οικογενειακή μας φιλία, τις καλές και τις δύσκολες ώρες που μοιρζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, την αγάπη των παιδιών μου γι' αυτήν, θα την μοιραστούμε μια κάποια άλλη ώρα...
Η Όλγα, κατάφερε να βρει μια κάποια άκρη.
Εντόπισε την Χριστίνα, την "τατα-νίτσα ψυχοκόρη" της Μαίρης, κόρη της Σούλας, στην Κύπρο ...
18 του Φλεβάρη, 2020, όταν η Όλγα εντόπισε την Χριστίνα, αυτή είχε γενέθλια της κι άναβε κεράκι στην "νονά της"...
Η Όλγα κι εγώ είδαμε την Μαίρη, αμίλητη, στον ύπνο μας...
18 του Δεκέμβρη, 2018, δύο χρόνια και δύο μήνες, η
Μαίρη "εφυγε" δίχως να μπορέσει να μας ειδοποιήσει...
Με τα κίτρινα ανθάκια από τον κήπο μας
και πολύ συγκινημένη,
τελειώνω για σήμερα (1η του Μάρτη!!!)
αυτή την ανάρτηση.
Την άρχισα χτες, τέλος του Φλεβάρη, το κομπιούτερ πάγωσε... δεν μπορούσα να το κινήσω καθόλου, την άφησα όπως ήταν όλη την νύχτα, σήμερα, πρωτομηνιά, πήρα τεχνικό και τελικά
την αρχίσαμε ΠΑΛΙ !!!...
ΔΕΝ ξέρω τί να πω και τί να πιστέψω..
Θα επανέλθω σύντομα.
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ "ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ"
ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
Υιώτα
