Ώρες ευαίσθητες

.

Καλόδεχτη η Ποίηση σ' αυτή την Ηλιανθόχρωμη σελίδα.

Το έχω γράψει από τα πρώτα... βήματα, ή μάλλον,

από τα πρώτα "κύματα" που μας ενώνουν.

Τώρα ειδικά, που ο χιονιάς κι ο πάγος
μας στερούν τον Ήλιο

και το σεργιάνισμα, ένα καλό ποιητικό βιβλίο,
ένα ξέχωρο ποίημα

μια ανάμνηση, μια τηλεφωνική επαφή,

αναμοχλεύουν συναισθήματα σαν τον αέρα που στέλνει

ένας γραφικός ανεμόμυλος...

κι αναστατώνει Ηλίανθους κι ηλιανθάκια

(που σας καλωσόριζαν χαμογελώντας από πέρυσι,

κατά τα μισά του Σεπτέμβρη... θυμάστε;)
.

Σε άλλους καιρούς και άλλες συζητήσεις πάντα εξέφερα την γνώμη μου ότι η ποίηση υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Είναι ένα γνώρισμα της καρδιάς, του νου και της ψυχής, το οποίο αν καλλιεργηθεί σωστά καταλήγει σ' εκπληκτικά αποτελέσματα. Στην εποχή μας, όπου τα πάντα έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με το περιβάλλον, την χώρα, και τα ποικίλα συνταρακτικά γεγονότα, η ποίηση κάθε λίγο και λιγάκι, αλλάζει ρεύμα. Και τότε, βυθίζεσαι σε μια γνήσια αλλαγή αλλά και με αμέτρητους μιμητές... Πιστεύω ακράδαντα ότι τα πάντα έχουν ειπωθεί... μα κι ότι τα πάντα δεν έχουν ακουστεί ή διαβαστεί... κι ότι η καλή σύμπτωση στην έμπνευση μπορεί να δώσει ένα καλό ποιητικό κομμάτι. Πιστεύω όμως ότι για να ξέρεις τί λες και γράφεις, και για να καταλαβαίνει κι ο άλλος τί λες ή γράφεις, χρειάζεται μια κάποια ειδίκευση, μελέτη, γνώση. Αν είναι για προσωπική ευχαρίστηση-εξάσκηση, ή και για λίγους "δικούς" που πολύ πιθανόν να επαινέσουν το εγχείρημα, τότε είναι όλα καλά. Αν ο στόχος είναι για αυστηρότερους κύκλους μάθησης, τότε ο ποιητής δεν έχει μόνο απαιτήσεις από τον εαυτό του να ψάξει βαθύτερα, έχουν και οι άλλοι απ' αυτόν. Όπως και να το κάνουμε, φίλοι μου, η ΠΟΙΗΣΗ μας έχει δεμένους στο άρμα της. Με τον καινούριο χρόνο, διαβάζοντας και τακτοποιώντας τον κυκεώνα των γραπτών... ανακάλυψα ένα ποίημα Φίλου αγαπητού, ο οποίος κάποτε έγραψε ότι όποτε αισθάνεται να εκφραστεί ποιητικά, γράφει, μα δεν αισθάνεται τον εαυτό του ποιητή... Δεν είναι ότι είναι Φίλος, μα είναι φορές όπου η σεμνότητά του μας στερεί από γραπτά του όπου -τουλάχιστον η γράφουσα- έχει ξεχωριστή εκτίμηση κι αγάπη.Το θεωρώ χαρά μεγάλη να βάλω ένα του ποίημα, εδώ, με την σιγουριά ότι θα μας αγγίξει.

Σε ψάχνω...
.
Σε ψάχνω στις θάλασσες,
στις γωνιές της πόλης, στους δρόμους του κόσμου.
Αποτείνομαι σε πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα, για να σε βρω.
Παίρνω γύρη από τα βλέμματά τους, μήπως και σε συναντήσω
στα μονοπάτια της απουσίας και της απώλειας,
στην ηχώ της ιστορίας...

Οι δρόμοι μοναχικοί.
Οι εραστές ανυποψίαστοι.
Η αμαρτία ανομολόγητη.
Οι σκέψεις προσωπικές.
Ο πόθος αταξίδευτος.
Οι ενοχές ανύποπτες

Κι εγώ,

γλυκιά μου αγαπημένη,

ξέροντας πως υπάρχεις,
σ’ αναζητώ στα όνειρα!
Πόσο κρατάει ένα όνειρο άραγε; Πόσο;

Τα όνειρα παροδικά.
Αιώνιος ο όρκος.
Έχουν ημερομηνία λήξεως οι έρωτες;
Δεν έχουν...

Ο έρωτας ισόβιος.
Το ημερολόγιο ξεφυλλισμένο.
Ο χρόνος πανδαμάτωρ.
Το παρελθόν διδακτικό.
Το μέλλον άγνωστο.
Η εποχή ακατανόητη.
Η προσμονή αιώνια.

«Μεσ’ τα κλειστά βιβλία σ’ αναζητώ
και σε δυο κρίνων τη σιωπή,

στων στίχων, την αστροφεγγιά...»

Τα στολίδια μου...

Φίλες και φίλοι μου,

Μπήκε ήδη η Νέα Χρονιά!
Τα καλά και τα όχι... καλά της προηγούμενης... τι να κάνουμε;
Να τα διαγράψουμε;
Βασικά, σχεδόν, τίποτε δεν αλλάζει... Η γη διψάει...
Γυρίζουμε το «κουμπί» και προχωράμε.
Θεώρησα ότι μια μικρή έκπληξη από το χθες, το πολύ κοντινό κι... εργατικό μου «Χθες», ίσως χαρίσει μερικές οπτικές ευχαριστήσεις σε σας που με τιμάτε με την αγάπη σας.

Ένα «κολλάζ» λοιπόν, από φωτογραφίες σε διάφορες στιγμές ανθοφορίας του μπροστινού κήπου μας, στο Westbury, Long Island, NY. :
# 1: «Τα στολίδια μου». Ο γραφικός μου λαμπερός Ηλίανθος, η ...αριστοκρατική μου ντάλια σε δαμασκηνί χρώμα, η φλέγουσα προκλητική «αδελφή» της και η έκπληξη της περιοχής, οι κατακίτρινοι κατιφέδες (οι ψηλόκορμες τσετσεκιές, της Αιγιάλειας ή ματούδες της Θεσσαλονίκης (!!!), να δείχνουν την ομορφιά τους δίχως συστολή!
# 2: Στο δεύτερο συνδυασμό, "σταυρωτά", ένα μοναδικό δείγμα της... καρποφορίας του κήπου στο πίσω μέρος του σπιτιού:

Επάνω: Μια ρίζα κολοκυθιάς, (με πανέμορφα λούλουδα που τα’ αφήνω για άλλη ώρα) έκανε ΔΥΟ κολοκύθια (θυμάται κανείς το παιγνίδι με την κολοκυθιά!!!;;;) Τα πράσινα, είναι αγγούρια!!! Τ' αγόρασα για «καλαβρέζικα» μα φαίνεται το χώμα δεν τα ...ευνόησε!
Τα σπόρια (!) διότι σπόρια είναι, ήταν μέσα σε δυο μεγάλες κίτρινες πιπεριές που είχαν κτίσει δικό τους κόσμο...
Όσο για τη γιαγια-ντομάτα ! Μη μου πείτε! Πιστέψτε με, έγινε αιτία να γελάσουμε τόσο που στο τέλος έγραψα ένα μικρό «φυτικό» σκετς...
Η δε κόκκινη, καυτερή πιπεριά, πρώτα γέννησε το «αυτί της» για ν' ακούει το τι μου «ψέλνει» ο Δημήτριος... και μετά δυο ακόμη πεντάμορφες!

Μια άλλη έκπληξη, (για άλλη φορά) αν τα καταφέρω θα την εμφανίσω, είναι το «ραδίκι».
Ένα και μοναδικό, δηλαδή μία ρίζα, που μάζεψα τρεις φορές φύλλα κι έκανα βραστή σαλάτα. Ψηλό σαν καλαμιά, πέρασε το ύψος της πρόσοψης του σπιτιού και, ήταν σαν δυο σκουπόξυλα μαζί! Οι γείτονες δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μ' έκαναν να βγάλω φωτογραφίες για το βιβλίο Γκίνεςς!

Είδατε! Ο κόσμος καίγεται... και τούτη η ανάρτηση κομπάζει!
Είπαμε: Να ξεφύγουμε λίγο από τα τραγικά και να πάμε στα «... αριστο-τεχνικά» της φύσης.
Περιμένω εντυπώσεις...
Σας φιλώ γι' απόψε,

Υιώτα

Αστοριανή