ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΑΝΏΡΙΜΗ
(Φωτο-σύνθεση Υιώτας, 15 Αυγούστου, Αθήνα, 2023)
ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΑΝΏΡΙΜΗ
Πώς τόλμησες, καρδιά μου,
να ξεγλιστρήσεις, άμυαλη,
μεσονυχτίς με συντροφιά
την ώριμη σελήνη, που κρύβεται δακρύβρεχτη
πίσω από τα σύννεφα κι απ΄
του ουρανού το μένος!
Φόρεσες αστραπής φτερά,
γοργά να ταξιδέψεις στον κόσμο που δεν γνώρισες,
κι ούτε που θα γνωρίσεις.
Χρόνια σαν ζύμη σ’ έπλαθα,
εύπλαστη μ΄ εύδιες λέξεις, να φτερουγίζεις άφοβη,
αγέρωχη να ιππεύεις τον
Πήγασο, τα σύννεφα, τις θύελλες του Δία,
να κολυμπάς ατρόμητη σ΄ ωκεανούς
απρόσιτους, να χάνεσαι ολομόναχη σ΄ οροσειρές,
σε δάση απόμακρα, αδιάβατα,
γυμνόποδη να περπατάς σ΄ απόκρυφα
λιβάδια,
να τριγυρνάς στο απύθμενο το παρελθόν της Γνώσης…,
και πού δεν σ’ άνοιξα πηγές-πληγές με φόβο αλλά και θάρρος…
Απόψε δεν βασίστηκες στης
πείρας μου το βάθος.
Των κουρασμένων ώμων μου στο
βάρος της Αλήθειας, το πονεμένο σώμα μου
που γέρνει
κι ας μην πέφτει, αγνόησες.
Δραπέτευσες, αμίλητη, μ΄ ένα ζευγάρι μάτια ήδη αδύναμα κι αυτά να αντισταθούν
στον Ήλιο.
Ποιο μονοπάτι διάλεξες, ποιο
δρόμο, ύψος, βάθος, ποιος σ΄ έπεισε ανώδυνο
πως θα ‘ναι το ταξίδι;
Ο κόσμος, είναι απέραντος,
κι όμως δεν σε χωράει.
Γλίστρησες απροετοίμαστη. Δραπέτευσες
στο χάος, νια πεταλούδα, άμαθη
στων λουλουδιών τον κήπο. Μα
η νύχτα είναι ύπουλη κι ας φέγγει το φεγγάρι.
Κι οι νυχτερίδες, κρύβουν την
πείνα τους για θύματα, αίμα ν΄ απομυζήσουν …
Μισή καρδιά με άφησες, μ’
υπομονή φευγάτη. Κι ο κόσμος,
μοιάζει κόσμος σου, κι ας είναι αυταπάτη.
Μια συμβουλή σου δίνω, εδώ,
καρδιά ξεστρατισμένη. :
Όση και δύναμη να λες πως έχεις,
κι ότι φτάνει να αγκαλιάσεις του Θεού το όλο μεγαλείο,
δεν σκέφτηκες πως η
φωλιά χώρο πολύ δεν έχει.
Αμβλύνονται οι πίκρες της
για να επιβιώσει. Πάνω από τα ίχνη τους, καινούριες
παίρνουν θέση, κι ο κύκλος
είν’ ατέλειωτος, ως τη στερνή την ώρα.
Τώρα, πώς θάρρεψες
αψήφιστα νύχτα να ροβολήσεις, ντυμένη με ολόλευκη εσθήτα
Ναϊάδων, … τον φθόνο δεν τον
σκέφτηκες, πότε κρυφό, πότ’ έκδηλο, των
άλλων
που δε βλέπουν παρά την υπερίσχυση δικής τους παρουσίας;
Ξέχασες ότι ο αμνός είναι τροφή
του λύκου;
Ότι η βροντή κι η αστραπή διάρκεια δεν έχουν, όμως βροχή υπέρμετρη
μπορεί να χαμηλώσει οροσειρές δεντρόφυτες, γέφυρες να γκρεμίσει,
και να θυμώνει
ο ωκεανός στο λασπωμένο χρώμα; Ακόμη και τα χρώματα
στο θείο,
ουράνιο τόξο, δεν είναι παρά λιγοστή η έκπαγλη ομορφιά τους.
Ένα ξεχνάς, ευαίσθητη μα
ατίθαση καρδιά μου:
Όλος ο κόσμος ΔΕΝ χωρά σε λιγοστό χωράφι.
Κι εσύ, η μοσχο-ανάθρευτη,
έχεις όλη την Φύση σε τούτο, το μοναδικό κομμάτι
της καρδιάς μου -όσο
απόμεινε εύφορο, να αναθρέφει Αγάπες.
Σου έχω ένα αδιάβαστο
βιβλίο, φυλαγμένο, στο ράφι που στοιβάζονται τα χρόνια της ζωής μου, κι ένα
συρτάρι ανοιχτό με φρούδες νοσταλγίες.
Θλιμμένος κι ο Ερωδιός, συνθέτει
μελωδίες για το στερνό μονόπρακτο …
Είναι πολλά τα όνειρα και
λιγοστά τα χρόνια.
Επέστρεψε στη θέση σου,
ανώριμη καρδιά μου!
