31 Δεκ 2008

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΓΕΡΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ

να είναι ο Νέος Χρόνος 2009
αφιερωμένος στα παιδιά όλου του κόσμου
όπου υπεύθυνα και με αγάπη
θα τα μάθουμε να ονειρεύονται
"... από ένα κομμάτι ζεστό ψωμί
μέχρι ένα ταξίδι στ’ άστρα..."

Ας φροντίσουμε ΟΛΟΙ μας, επιτέλους!

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ

Αστοριανή

14 Δεκ 2008

Όσο για το «Όνειρο»


Τ' ΟΝΕΙΡΟ!

Πώς να γεννιέται τ' όνειρο;

Χιλιετίες τώρα
δεν επαρκεί διάχυτο κατ' απ' το φως του Ήλιου;
Ή προκαλεί
τα τρυφερά στόματα να διαλαλήσουν:

-Διάτρητο τ' όνειρο
οδεύει προς τη δύση!
Σώστε, μαζί μας τ' όνειρο!

Φίλες και Φίλοι μου,

διάβαζα το ποίημα του Langston Hughes,
προμετωπίδα στο θεατρικό της Lorraine Hansberry
«A RAISIN IN THE SUN»,
μία μεγάλη επιτυχία του 1988.

Μεταφράζοντάς το, σας το μεταφέρω στην "Αστοριανή" :

«Τί να συμβαίνει σ' ένα όνειρο που αντιτίθεται;
Άραγε να ξηραίνεται,
όπως σταφίδα στον ήλιο;
ή εμπυάζει φλογισμένο
έως ότου να τρέξει;
Άραγε βρωμάει
σαν κρέας σαπισμένο;
Ή σκληραίνει και μελώνει
σαν γλυκό σιροπιασμένο;

Μπορεί, απλά, να γέρνει
όπως φορτίο υπέρβαρο.

Ή μήπως να εκρήγνυται;»

Και καταθέτω, ταπεινά, κάποιες δικές μου σκέψεις:

ΟΝΕΙΡΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ

Πού κατοικεί το όνειρο σαν άξεστοι το σκότωσαν;
Μήπως σημαία, στοργική, τυλίγεται στο σώμα
ονειροπόλου π' έχασε το δρόμο στο λαβύρινθο
κι έτσι αγκαλιά κι οι δυο στη γη,
ως που να επανέλθει
κι ένα να γίνει με το Φως
που δεν αντέχεται;

Με την ευχή για ηρεμία του νου και της καρδιάς,

Υιώτα

1 Δεκ 2008

Να ’μαι και πάλι εδώ…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την Ιουστίνη μας!

Ήταν μια ευτυχισμένη αστραπή,
καλοσυνάτη, όμορφη μα και μεγαλοπρεπής!
Η ευτυχισμένη στιγμή με την Ιουστίνη!
Η απλότητά της, η αυτοπεποίθησή της, η ομορφιά της
και… προ πάντων η ατμόσφαιρα για το ως τώρα έργο της,
είχε δημιουργήσει το συναίσθημα της ευφορίας
στο κυρίως Ισπανόφωνο κοινό της Σκέψης και της Τέχνης.
Ειδοποιημένοι και καλεσμένοι, ευχής έργον,
από τον κοινό μας Φίλο, Στράτο Δουκάκη,
ενώσαμε τις λεωφόρους στην Αστόρια,
ο Γαβρίλης κι εμείς στην Ετήσια Έκθεση.
Τα υπόλοιπα, γίνονται μια ξεχωριστή ανθοφορία.
Ανταλλάξαμε βιβλία μας, σκέψεις, υποσχέσεις...

Πρώτη εκείνη -κι εδώ είναι το μεγαλείο της ψυχής της-
παρουσίασε τα βιβλία και το έργο μας στην
ιστοσελίδα της...
Ο χρόνος όλων είναι μετρημένος, άρα πολύτιμος.
Η Ιουστίνη, πιστή και σωστή στην υπόσχεσή της,
μας ...διάβασε, μας... ανέλυσε, μας Τίμησε!

Προσωπικά εγώ, την χιλιο-ευχαρίστησα,
της έστειλα την αγάπη μας, κι ακόμη, προς το παρόν,
όλη τη λαμπεράδα του... Ηλίανθου
να την τυλίγει στις επιθυμίες της.
Ένα καθαρό ρυάκι που έγινε ποτάμι
και προχωρεί να ενώνει τις φωνές του με τη μάνα-θάλασσα.
.
Ιουστίνη μας,
Στο νησί σου, που είσαι τώρα για λίγο,
ρίξε ένα σημάδι στα κύματα,
κάποιο μπορεί να φτάσει στον Αιγιώτικο κόλπο,
για τα χαιρετίσματα.

Με την αγάπη μου και ευχές για "Καλό Μήνα",

Υιώτα
Νέα Υόρκη

14 Νοε 2008

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ;


Φίλες και Φίλοι,

με κλασσικό αλαβάστρινο λευκό, Τέχνη ξεχωριστής ομορφιάς και πρόκλησης, ελπίζω ο Έρωτας να σας πάρει τη Ψυχή και η... αίσθηση την Έμπνευση!

Το ποίημά μου "ΕΡΩΤΑΣ" (Απρίλης, 2004, δίγλωσσο, για το Πόετρυ Φόρουμ οφ Νιου Γιορκ, Ν.Υ.) το αποδώσαμε σαν ένα μικρο-σκετς... Στην ελληνική του αρχική γραφή, φυσικά, διατηρεί τον παραδοσιακό ρυθμό.
Εύχομαι να σας αρέσει.
Υιώτα

ΕΡΩΤΑΣ

-Μαμά, Τί είναι Έρωτας;
Ρώτησε το αγόρι
που χθες το βράδυ φίλησε πρασινο-μάτα κόρη.

Χαμόγελο αινιγματικό στης μάνας του τα χείλη:
-Για δες τον! ούτε δώδεκα, κατσίκι του Απρίλη,
και να ρωτά για έρωτα!

Τί να του απαντήσει;
Με πόσα λόγια πειστικά τον έρωτα να ντύσει,
αφού κι αυτή δεν έμαθε έρωτας τί σημαίνει
με χίλια τόσα όνειρα που ήταν φορτωμένη!

-Αγόρι μου, ψιθύρισε, ο Έρως είναι... Τέρας!
Μα, θα στα πει καλύτερα, σε λίγο ο πατέρας.

(Εκείνος, ξεροβήχοντας, με το βαρύ του ύφος)

-Αλήθεια λέει η μάνα σου!
Ο Έρως είναι... τύφος!
Σαν Τέρας; Χίλια πρόσωπα! Σαν... Τύφος; Σε τρομάζει!
Σε βρίσκει απροετοίμαστο; Σε λιώνει. Σε δαμάζει.

Άλλες φορές, είν' όνειρο...

Σ' άλλες φορές, γλυστράμε...

Μα τώρα, πες στη μάνα σου, τί έφτιαξε να... φάμε
γιατί δεν είδα νηστικό έρωτα να χορεύει...
και, μάθε, ο πατέρας σου ποτέ δεν χωρατεύει!

Την άλλη μέρα, το παιδί άφησε το θρανίο.
-Εγώ,
θα βρω εξήγηση, δίπλα, στο καφενείο...

Ρώτησε κάποιο νεαρό που έπινε μια μπύρα:
-Εσύ, που πίνεις μοναχός, θάχεις μυαλό, και πείρα.
Πες μου: Τί είναι έρωτας;
Μου είπαν είναι Τύφος. Αρρώστεια. Τέρας, άγριο...!

-Μικρέ μου! Με τί ύφος
μας βάζεις ερωτήματα προτού να μεγαλώσεις!
Ο έρως είναι καρπαζιά, αν το μυαλό θολώσεις...

Η σερβιτόρα, γέλασε.
-Έρωτας είναι χρήμα!
Δίχως το φιλοδώρημα, εγώ δεν κάνω βήμα!

... Κι ο γέρος, που τους άκουγε:

- ... Έχεις πολλά να πάθεις...
παιδί!
Γύρνα στο σπίτι σου... Όταν σε βρει, ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ...
.
... Ερωτευμένοι του... Χθες και του Σήμερα,
με τη καρδιά ή και με το νου...
Σας περιμένω, αν τολμάτε!!!
.
Υιώτα

26 Οκτ 2008

Είναι απαραίτητη η ομορφιά στη ζωή μας;

και, πόσο μας επηρεάζει στην επικοινωνία με τους άλλους;


.

Φίλες και Φίλοι μου,

Ένα από τα "σχόλια" πιο κάτω, στην ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ,
ήταν το έναυσμα για ορισμένες σκέψεις-απόψεις
από την μικρή μου ηλικία...
τότε, όπου γονείς σαν τους δικούς μου,
μας έλεγαν με αυστηρό ύφος:
"-Μη ...χαχανίζετε με το παραμικρό! δεν δείχνει σοβαρότητα!
Μη φτιάχνεστε να γίνετε ...όμορφες!!!
Η ομορφιά είναι κόρη του Σατανά.
Να πηγαίνετε στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά,
κοιτώντας ευθεία, με τη σπονδυλική στήλη ίσια (!)
...κι εσύ, (δηλαδή εγώ) που γελάς με το παραμικρό,
δεν θα σε βάλει πεθεράς πόρτα μέσα..."
Πρώτη, από πέντε παιδιά, έπρεπε να γίνω
το παράδειγμα.
Γι' αυτό κι εγώ, περπατούσα στητά, σοβαρή,
συντηρητική,
διακριτικά ευπαρουσίαστη, ήμουν δε και ψηλό-λιγνη,
σωστός... Λοχαγός άνευ Χαρτοφυλακίου!
(Εν-δυό, εν-δυο... Προοοσοχή!!!)

Πόσο αυτά σηματοδότησαν τα μετέπειτα χρόνια;
Η καρδούλα μου το ξέρει!

Για να δούμε, λοιπόν, αφού
Η Έμπνευση είναι στο νου ό,τι στα χέρια η Τέχνη!

Αστοριανή

13 Οκτ 2008

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ


... Φεγγάρι μισό, κατακάθαρη νύχτα.
Κι η "επίσκεψη", φιλική, βαθυστόχαστη.
Το να μάθεις κάποιον "Πώς να δεχτεί το Φως"
είναι τρομερά δύσκολο.
Το φως, δεν διαλέγει. Το διαλέγεις λίγο-λίγο...
Η Ψυχή, όπως και τα μάτια, είναι ευαίσθητη.
Ως "ελεύθερος σκοπευτής" δεν σημαίνει
ότι γνωρίζεις το πώς να σημαδεύεις,
να προφταίνεις, να διορθώνεις...
Το Φως, πρέπει να το έχεις
για να γίνεται σωστή η Μετάληψη.
Καλώς ήλθες, φίλε μου,
στη "θύρα του νου και της καρδιάς"

Αστοριανή

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τί θέλει ο άνθρωπος;
Όταν περπατήσει
να τον βγάλει κάποιος στο Φως.
Να τον μάθει
πώς να το δεχτεί,
πώς να το καλλιεργεί και
πως να το μεταδίδει.

Αγάπη; συγχώρεση;
αρμονία; ευτυχία;
Αυτά θα ρθούνε μετά
μόνα τους.

Και μετά προχωράει ο ποιητής
στο μισοσκότεινο διάδρομο
ανοίγοντας με το δεξί του χέρι
τα διαδεχόμενα παράθυρα στο Φως

και με τ' αριστερό, κλείνει
τα παράθυρα στο σκοτάδι.

Προς τί λοιπόν,
να κοιτάζεις τ' αχτένιστα μαλλιά του
και τις τρύπιες κάλτσες του;
Προς τί να πυροβολείς τη ψυχή σου
πρηνηδόν μέσα στο φως;

Δε βλέπεις που κατέβηκε η σκεπή
πάνω από την όρασή σου;

Σπύρος Δαρσινός

22 Σεπ 2008

Μικρό Αφιέρωμα

Στο Στράτο Δουκάκη
.
Στράτο μου,

Αγάπησα τη Λέσβο, χρόνια πριν, από τη Σαπφώ και τον Αλκαίο. Τώρα, την έζησα από τα κείμενά σου στη θαυμάσια ιστοσελίδα σου. Όμως, το «Τέλος» αυτού του καλοκαιριού σου στην αγαπημένη σου πατρίδα, πραγματικά με μάγεψε. Είναι ένα λογοτεχνικό «πρελούντιο»
όπου ελάχιστοι δύνανται να αποδώσουν την ολοκληρωμένη ομορφιά του. Στη γλυκειά μοναξιά σου, δεν ήσουν μόνος. Η Φύση ήταν γύρω σου, πλάι σου, μέσα σου. Μια τρυφερή γονιμοποίηση συναισθημάτων. Ένα ξεχείλισμα λαγαρών λέξεων. Ένας ωκεανός , κλεισμένος στο μαγικό ήχο ενός ηλιοφίλητου κογχυλιού.
Να είσαι πάντα καλά, να μας μεθάς με το λαμπερό κρασί της σκέψης.
.
Υ.Γ. : Το ανωτέρω κείμενο, το έστειλα στην εφημερίδα της Λέσβου «Εμπρός». Θέλησα, όμως, να το δημοσιεύσω και στη δική μου ιστοσελίδα εδώ στη συνέχεια, ώστε να το διαβάσουν κι άλλοι θαυμαστές της γραφής του!

Με τις ευχαριστίες μου,
Καλό Φθινόπωρο σε όλους,
Αστοριανή
.

Μ’ αυτά θέλω να μείνω…
Του Στράτου Δουκάκη
.
Μεσοστρατίς του Σεπτέμβρη κιόλας με κάτι φθινοπωρινές μέρες που είναι όλο γλύκα. Να βρίσκεσαι στης θάλασσας το άπλωμα και στ’ ουρανού το τέρμα κι αυτή, η μοναδική νησιώτικη φύση, να σου ψιθυρίζει στ’ αυτί λόγια τρυφερά. Να σου μιλάει, θαρρείς, με στίχους. Στίχους από ένα αθέατο λεύκωμα αγαπημένου ποιητή. Κι ένα γύρω σου να χύνεται λαίμαργα τούτη η αληθινή ακατέργαστη ομορφιά και… να σ’ αιχμαλωτίζει. Να σε βασανίζει ο λογισμός νιώθοντας πως όλο και πλησιάζουν οι μέρες του αποχαιρετισμού και είναι τότε που σε πιάνουν οι θλίψεις… Οι μέρες που θα φύγεις, που θα αφήσεις πίσω σου τούτη τη μαγεία.
Η θερμοκρασία, παρόλα αυτά, δεν πήρε ακόμη τον κατήφορο. Η καλοκαιρία καλά κρατεί, θα μας γλυκοκοιτάζει, φαίνεται, για μέρες ακόμη κι ας έφτασε στο τέλος του το καλοκαίρι κι ας άρχισαν να σκορπούν τα άνθη απ’ τις γλάστρες μου κι ας μην ξεπλύθηκαν ακόμη απ’ την ατμόσφαιρα οι μυρωδιές των αντιηλιακών. Δεν τέλειωσε το καλοκαίρι. Δίπλα μας θα νιώθουμε έντονα τις ανάσες του. Ελπίζω μέχρι να στερηθούμε τα ελαφρά μας ρούχα, μέχρι να σβηστούν μια και καλή τα θερινά μας ίχνη στην άμμο, μέχρι να προσαρμοστούμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Άλλωστε στα φουσκωμένα μας στήθη αφήσαμε, όλο αυτό τον καιρό, να χωρέσει μπόλικο θαλασσί για να ‘χουμε απόθεμα, για να σταλάζει στα όνειρά μας και να ποτίζει το χειμώνα.
Τώρα μέσα στη σκέψη μου γυρίζει ανάποδα ο καιρός. Καθώς όλο και κοντεύει η ώρα να κουνήσουμε μαντήλια. Λέω πως θέλω να μείνω με το τραγούδι του τζιτζικιού στ’ αυτιά και την ανάσα των βράχων μέσα μου. Με τις χαρακωμένες ψευδαισθήσεις καρφωμένες στο μυαλό κι από χρωστήρα τεχνίτη οι θαλασσιές πινελιές να τονίζουν τα ξεχασμένα κομμάτια του εαυτού μου. Να ξεχαστώ σ’ απόμερες ακρογιαλιές, κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια. Να χαζεύω τους κύκλους που ανοίγουν στην επιφάνεια της θάλασσας, όταν πετάς τα βότσαλα μέσα της. Να ‘χω θαλασσοπούλια για θέα με το ασύγκριτο πλανάρισμά τους. Να πέφτω με ορμή σε κύματα βουβά και να φυσάω την αρμύρα από τα μάτια γυρεύοντας τη γραμμή της παραλίας. Το μενεξελί δειλινό να συντροφεύει τον ήλιο που βυθίζεται σιγά σιγά στον ορίζοντα. Κι από την άλλη -του βουνού την πλευρά- ένα ολόγιομο φεγγάρι να εμφανίζεται και να αντανακλάται στη γαλήνια επιφάνεια της θάλασσας. Και τότε, χίλιοι κόκκοι σπασμένοι σ' ασημόσκονη, να ντύνουν τη νύχτα με όνειρα. Κι αυτός ο Αντώνης με την κιθάρα του να παίζει απαλά «Το χέρι δως μου, δώς μου την καρδιά σου και πάμε αν θέλεις ως τον ουρανό, τραγούδι του Σεπτέμβρη ειν’ η ματιά σου αυτά τα μάτια πόσο τ αγαπώ. Κι αν σκόρπησαν τα φύλλα με τ αγέρι τον δρόμο κι αν τον σκέπασε η βροχή, για μας ειν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη…». Και δεν έλεγε ψέματα…
Και η παρέα στο ταβερνάκι να σε περιμένει μ’ ένα καραφάκι ούζο Μυτιληνιό, στο τραπέζι με το καρό τραπεζομάντιλο, κι απάνω ψωμί χωριάτικο, κουκιά φάβα, κολοκυθάκια στο φούρνο, παστές σαρδέλες της ημέρας, τριμμένη ντομάτα με λάδι, φέτα, ρίγανη και μπόλικο αλάτι σε γαβάθα πήλινη. Γεύσεις και μυρωδιές να πολιορκούν τον εγκέφαλο. Και λόγια, ιστορίες αληθινές και ψεύτικες από φίλους αγνούς, αληθινούς, πολύτιμους, να ευφραίνεται η ψυχή σου. Μ’ αυτά θέλω να μείνω.
Και τι παράξενο, θέλοντας να συμπληρώσω την τελευταία σελίδα του ημερολογίου μου, σβήνουν οι λέξεις, κλειδώνουν τα δάχτυλα, καθώς προσπαθώ να κρατήσω ατόφια την αλήθεια τους. Βάζω τα δυνατά μου να το γεμίσω -για να μείνουν μέσα- με σκέψεις, λόγια, εικόνες, περιπάτους, σιωπές, πόρτες ανοιχτές, ψυχές ανοιχτές, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με καθαρά βλέμματα και ενθαρρυντικές χειραψίες όλα μέσα μου ωραία, φωτεινά και διάφανα. Κι αποχαιρετώ το καλοκαίρι, με τα καλύτερα που έζησα κατά τη ρότα του, γράφοντας τη λέξη Τέλος!

11 Σεπ 2008

ΔΙΠΛΗ ΕΠΑΝΟΔΟΣ

(Aφιερωμένο στο Δημήτρη Στρατή, 08-29-08)

.
Οικοδέσποινα, πλέον, σας ανοίγω τη "θύρα του Νου και της Καρδιάς", με κάτι δικό μου, ευελπιστώντας η αφιέρωση στον Δημήτρη να θεωρηθεί ένα μικρό δώρο στα όσα μου πρόσφερε στα 38 χρόνια μαζί του.

Αδιόρατο μειδίαμα,
Δίας Μειλίχιος,
υπομονετικά τα τριπλά σκαλιά
ανέβαινε.
Στην είσοδο, χρυσόφυλλα ηλιοτρόπια,
σοδιά φορτωμένα, γέρνουν
μ' ευλαβικό θρόισμα
στο καλωσόρισμα.
Θύρα ορθάνοιχτη,
τραπέζι ανθοστόλιστο,
γαρδένιες και ντάλιες.
Το νέκταρ του Διόνυσου,
αστραπές στο κρύσταλλο.
Φρέσκα μήλα κι αχλάδια.
Σπονδή στην Επάνοδο.
.
Εδώ, στο συμβολικό ιερό της Εύκλειας,
μοσχοβολιά λιβανιού και δάφνης.
Στο μήνα της διπλής πανσελήνου,
η καρδιά του ενισχυμένη,
με τα σημάδια της νίκης
εμφανή στο θώρακα, χαρτογραφεί
τα ίχνη κλειστής οικογένειας
σε θετή Πατρίδα.
Εκεί, στη Βεργίνα, ταυτόχρονα,
θριαμβολογούν για τα νέα ευρήματα
στην Αγορά των αρχαίων Αιγών.
Η καρδιά της πατρίδας τραγουδάει
Ιστορία ένδοξη, με χειροποίητα
χρυσά στεφάνια.
Τύχη Αγαθή,
καιροί και άνθρωποι προχωρούν
γιορτάζοντας τη ζωή
στα σπλάχνα της Μάνας-Γης
και στο μέλλον.
.
Να είστε πάντα καλά,
Αστοριανή

9 Σεπ 2008

ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Στου κύκλου, ήμουν, το χορό
σαν μ' έβαλαν να σύρω.
Λευκό μαντήλι ύψωσα,
φλόγες φωτιάς στα πόδια,
θαλασσοπούλια στη καρδιά,
δυο πέρδικες στο στήθος,
κι είπα:
"Ας γίνω αστραπή στα βήματα του Κόσμου"



Σε δυο μέρες, όλοι θα θυμηθούν και την ημέρα της φρίκης,
στη καρδιά του Μανχάταν.
Τότε όπου ανύποπτα, αθώοι διαμελίζονταν και σκορπίζονταν,

λες και χαρτομάντηλα στον αέρα,
από τους Δίδυμους ουρανοξύστες του World Trade Center.
Ο κόσμος, έχει τόσες πληγές όπου μάτι και νους,

πλέον, δεν τους καταχωρεί.
Έχει, όμως, και τόσες μικρές ευτυχίες,

όπου πολλές φορές περνούν απαρατήρητες.
Ας δώσουμε λίγο φως, έστω και στον ελάχιστο χρόνο της αστραπής.

Τί άλλο μας μένει;

Αυτά, στο ξεκίνημα της Αστραπής.


ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ
(έστω κι αν, τώρα, δεν είμαι...)