30 Δεκ 2011

...παρθενική ευχή: ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!!!

... με τα χρόνια, διαπίστωσα ότι ό,τι κι αν έγραφα, θα ήταν ελάχιστο συγκρινόμενο με τα λόγια και τις σκέψεις του Γίγαντα των Γραμμάτων, του οποίου τα έχω αποστηθίσει σαν προσευχή:
"... απ' όλες τούτες τις γενεές, απ' όλες τις δυστυχίες και τις χαρές, από τους έρωτες, από τους πολέμους, από τις Ιδέες, αναδίνεται μια φωνή αγνή και γαλήνια, αγνή και γαλήνια, γιατί περιέχει όλες τις αμαρτίες και τις ανησυχίες του αγωνιζόμενου ανθρώπου και τις ξεπερνάει κι ανεβαίνει..." (Ν. Καζαντζάκης)

Η πιο αγνή και γαλήνια φωνή

είναι του μικρού παιδιού που ατενίζει το μέλλον μ' ελπίδα!

Φίλες και Φίλοι, όλοι αγαπημένοι, τις πλέον ειλικρινείς ευχές μας

για ένα ευτυχισμένο ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΩΔΕΚΑ!!!

Πάντα με Αγάπη
Γιώτα, Δημήτρης, Πίτερ-Τζέϊμς, Έμπι, Άντζι (οι αγαπημένες ... συνέχειές μας), οι γονείς τους και όλοι όσοι μας περιβάλλουν με στοργή και αγάπη.



25 Δεκ 2011

ΤΙΜΗΤΙΚΟ το ΔΩΡΟ της Παραμονής των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ...

' ...ΝΑΙ, ΒΙΡΓΙΝΙΑ" ΚΙ ΕΓΏ ΠΙΣΤΕΎΩ στο όμορφο όνειρο...
Έρχεται τότε που νόμιζες ότι σε ξέχασε! Εμφανίζεται τότε που τα φτερά ήταν κουρασμένα! Αγαπιέται τότε που πίστευες ότι ο κόσμος στέγνωσε από συγκίνηση κι ότι τα "παραμύθια" και οι "ιστορίες" είναι για τις..."χαζούλες νοικοκυρές..."
Φίλες και Φίλοι μου,
με γνήσια χαρά σας παραδίδω ...το πνευματικό μου "παιδί", γραμμένο κάποιο μερόνυχτο τότε, στην Αστόρια...
Στο Χριστουγεννιάτικο ένθετο της μοναδικής Ομογενειακής ημερήσιας εφημερίδας "Εθνικός Κήρυξ" την παραμονή των Χριστουγέννων, η αγάπη όλων των συνεργατών της Νέας Υόρκης και εκείνων της Αθήνας, με υπεύθυνη την κα Χρυσούλα (Χρόνια Πολλά!!!) Καραμήτρου, συνοψίστηκε αυτή τη φορά, για μένα με το διήγημά μου:
ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗς ΜΟΝΑΞΙΑς!
Δεν είναι η πρώτη φορά που η αγαπητή εφημερίδα με τιμά για την ομογενειακή, θάλεγα, προσφορά μου. Από τότε που η ύλη μοιράζεται μεταξύ Αθηνών και Νέας Υόρκης, λόγοι πολλοί -μεταξύ άλλων ότι δεν είναι ...λογοτεχνική εφημερίδα...- έχουν αλλάξει τις προτεραιότητές της. Είναι όμως μία από τις παλαιότερες εφημερίδες, κάπου ογδοντα-τεσσαρων χρονών...κι αυτό λέει πολλά...
Φίλοι μου,
αν είστε ...ανυπόμονοι και πολυάσχολοι όπως εγώ,
θα σας δώσω το διήγημα δίχως συνέχειες....................
κι όποτε θέλετε και μπορείτε, θα χαρώ να το διαβάσετε!!!

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗς ΜΟΝΑΞΙΑΣ

(ελληνο-αμερικανικό διήγημα της Υιώτας Στρατή)
http://astoriani.blogspot.com
e-mail: yiotas@optonline.net

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

-Χριστέ μου, κάνε τ’ όνειρο θαύμα γι’ αυτό το βράδυ, είπε η Νόρα, δίχως να είναι σίγουρη πως θ’ άκουγε ο Χριστός την παράκλησή της απόψε, παραμονή της Γέννησής Του. Μάλιστα, ούτε που θυμόταν εάν την είπε δυνατά ή από μέσα της, έτσι όπως ήταν ναρκωμένη στην πολυθρόνα από την ευεργετική ζεστασιά της γερασμένης φωτιάς που ξεψυχούσε αφρόντιστη. Εκείνη η αναπάντεχη φθινοπωρινή βροχή ένα μήνα πριν -όταν κατέβαινε τις σκάλες του τραίνου- την είχε στείλει για μέρες στο νοσοκομείο. Καλά που η ασφάλιση της κάλυψε μια γερή αναρρωτική άδεια κι έμεινε στο σπίτι, παγωμένες μέρες όπως αυτές.
Η Νόρα προσπάθησε ν’ ανασηκωθεί. -Αν δεν κινηθείς, κυρά μου, θα πιαστείς ολόκληρη, μονολόγησε.
Οι λέξεις έβγαιναν κουρασμένες από το στέρνο της καθώς έσκυβε τρίβοντας υπομονετικά τις σκουριασμένες κλειδώσεις των ποδιών της. Μετά, σαν αυτόματο, αναστήλωσε το κορμί και άπλωσε με δυσκολία τα χέρια. Έμοιαζε χτυπημένο θαλασσοπούλι σε αφιλόξενη ακτή.
-Αχ! Αυτός ο σφάχτης, ο αφόρητος. Οι ώμοι δεν μ’ αντέχουνε, τα πόδια δεν κρατάνε. Αλλά τι! Δεν τσάκισα τότε που γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου, τώρα θα λυγίσω;
Κοιτάχτηκε στον παμπάλαιο καθρέφτη κι ίσιωσε λίγο τα μαλλιά της. Της άρεσε η εικόνα που της έδειξε. Χαμογέλασε στη διαπίστωση αν και κάπου-κάπου, την θύμωνε.
–Αυτός ο ζαρωμένος καθρέφτης, σε ξεγελάει, κι εσύ, χαζή, κουβαλάς τον δίδυμο εαυτό σου ωραιοποιημένο, για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι την μοναξιά σου στις ατέλειωτες ώρες της εγκατάλειψης.
Σιδηρόδρομος γινόταν ο μονόλογος। Γενικά, δεν ήθελε να μιλάει σε κανένα για τον εαυτό της. Φιλική, με όλους, μα σε απόσταση, είτε γυναίκες είτε άνδρες. Μονόχνοτη κατ’ ανάγκην. Ακόμη και τα τρία καναρίνια της -με θέα στο παράθυρο του νοτιά, μόνο όταν δεν την έβλεπαν ελευθέρωναν τα τραγούδια τους. Είχε μια ζωή δίχως μεγάλα γεγονότα, δίχως σημαντικές ευκαιρίες. Ίσως να μη τις έβλεπε όταν παρουσιάζονταν, ίσως να μην ήθελε να τις αναγνωρίσει. Ό,τι ήθελε να πει, το συζητούσε στο αντίγραφό της, στον καθρέφτη κι έδινε την ανάλογη ερμηνεία, την ποθητή τροχιά. Γι’ αυτό αναρωτήθηκε γιατί της ήρθε να ευχηθεί απόψε:
«-Χριστέ μου, κάνε τ’ όνειρο θαύμα γι’ αυτό το βράδυ…»
Κάθε χρονιά, έκανε την ίδια ευχή. Η μνήμη της την είχε αποστηθίσει και την επαναλάμβανε σαν κουρντισμένο ρολόι κάθε παραμονή των Χριστουγέννων. Υπομονετικά, περίμενε ένα ολόκληρο χρόνο, για να διαπιστώσει τι; την πορεία του Τίποτα; Εξασθενισμένο, πλέον, το παλιό όνειρο. Μα η πίκρα; Πότε θ’ άδειαζε η πίκρα της προδοσίας; Ο παλαιός, ζαρωμένος καθρέφτης δεν της απαντούσε…
Ρίγησε στις αναμνήσεις των εύπλαστων χρόνων της. Αυτή η νύχτα τις επέστρεφε το ίδιο δυνατές, με όλα τα κατάλοιπα της καταστροφικότητας: την πύρινη εικόνα του αρραβωνιαστικού της και της μικρής της αδελφής. Εκείνη κι εκείνος. Εκείνος κι εκείνη. Άσχετα ποιο πρόσωπο εμφανιζόταν πρώτα, ευτυχισμένο, ειρωνικό ή χαιρέκακο. Μαζί, πάντα και τα δύο, κάνοντας την ζωή της αφόρητη. Όταν δε, ήρθε και το μωρό τους –ο σπόρος της απιστίας τους- ανήμερα την νύχτα της Παραμονής… Όχι, δεν ήταν, πλέον, εύκολο να σβήσουν τα σημάδια από τις οικείες μαχαιριές.
Ποτέ της δεν κατάλαβε από ποια αστείρευτη πηγή έτρεχαν τόσα δάκρυα ακόμη και ώρες που δεν υπήρχε αιτία σοβαρή. Τότε, η μόνη της λύση ήταν η δραπέτευση. Όσο μακρύτερα πήγαινε, τόσο το καλύτερο γι’ αυτήν. Έφυγε για τη μεγάλη χώρα, να χαθεί στην πανσπερμία, σβήνοντας μαζί και την ημερομηνία της Επιστροφής. Ευτυχώς, που με τα χρόνια, οι κρουνοί των δακρύων κάπως άδειασαν.
Άφησε το καθιστικό με το ευεργετικό τζάκι και διασχίζοντας το σαλόνι, κατευθύνθηκε στο βορινό παράθυρο. Το χιόνι, ήθελε τούτα τα Χριστούγεννα ολόλευκα και τη βελανιδιά τής μπροστινής αυλής της αμίλητη μέσα στην ησυχία ν’ απλώνει τις ξυλιασμένες παλάμες της στις χιονονιφάδες.
Η απόφαση να πάρει αυτό το σπίτι ήταν η πιο καλή της. Λίγο μικρό, μα για ποιον μεγαλύτερο; Η μοναξιά μπορεί και γεμίζει όλους τους χώρους.
Καλύτερα μικρό. Η Νόρα αυτό το γνώριζε πολύ καλά. Στην πραγματικότητα, η βελανιδιά ήταν εκείνη που την έκανε να χρεωθεί και να το αγοράσει. Φυσικά, στο πατρικό της, η γέρικη βελανιδιά δεν είχε ποτέ φιλοξενήσει τόσο χιόνι στ’ αρχοντο-κλαδά της, όμως στις νύχτες του βοριά χόρευε ευλύγιστα τα τρυφερά όνειρα της Νόρας.
Οι παλιές αναμνήσεις ήδη έβραζαν…
-Μου έκλεψαν την ίδια την ζωή! ψιθύρισε και χτένιζε με το βλέμμα τον δρόμο δίχως να βλέπει τίποτα. Στο βάθος των ματιών, η χαραγμένη εικόνα εκείνου κι εκείνης ολοζώντανη κι ας της ήταν ξένοι πλέον, μετά από τόσα χρόνια εθελοντικής απομάκρυνσης.
-Άραγε, πως να μοιάζουν τώρα; Διερωτήθηκε. Και το μωρό του ΄70; Θα έχει γίνει άντρας!
Θα ήθελε να ήξερε τίνος μοιάζει, τουλάχιστον. Θα τον ήθελε να μοιάζει του πατέρα της.
Η μάνα τους, έσβησε στη γέννα της μικρής αδερφής. Αυτή και ο πατέρας την ανάθρεψαν, «-γι’ αυτό μας βγήκε και κακομαθημένη… » Στα αφτιά της, κατακάθαρη η φωνή του πατέρα.
-Μη τη συνερίζεσαι τη μικρή. Βλέπεις, δεν γνώρισε καθόλου την μάνα της, εσύ είσαι άλλο, είσαι η δυνατή, της έλεγε συχνά.
Ασυναίσθητα, με τις πικρές αναμνήσεις, χάιδεψε το προτελευταίο δάχτυλο του αριστερού της χεριού.
-Εδώ, θα μπορούσε να ήταν το δαχτυλίδι που εικοσιπέντε χρόνια πριν, μου είχε προσφέρει εκείνος… Το δαχτυλίδι που θα λαμπίριζε σαν το Άστρο με τα πολύχρωμα φωτάκια των Χριστουγέννων… όχι να μένει άδειο, τόσα χρόνια… κι αυτά τα δάχτυλα, θα μπορούσαν να γίνουν σπαθιά ατσαλένια και να πάρουν το δίκιο μου πίσω… Ανάσανε βαριά, ακόμη άγριο θηρίο…
-Ας συγχωράνε όλοι, την πρόωρα φουσκωμένη κοιλιά της μικρής αδερφής. Έπρεπε να του δώσω πίσω το δαχτυλίδι. Έπρεπε, για την τιμή του σπιτιού, για την αξιοπρέπεια του πατέρα, για την μνήμη της μάνας. Έπρεπε, για τον Γολγοθά τον δικό μου.
Η Νόρα πάλι μονολογούσε. Ήθελε να ρίξει γροθιά στο παγωμένο τζάμι. Άρχισε να εκνευρίζεται μ’ όλες τούτες τις σκέψεις που επέπλεαν πάλι απόψε σαν φύκια σε ταραγμένη θάλασσα. Δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν κάποιες άλλες φορές, που δικαιολογούσε την απειρία της μικρής αδελφής της.
-Τη μικρή, τώρα με τα χρόνια, κάπως την καταλαβαίνω. Εκείνον όμως; Αφού τον έβλεπα τα καλοκαίρια, σαν ξάπλωνε στην ακρογιαλιά να ηλιάσει το κορμί του, το πως γλυκο-χαριεντιζόταν με τις φίλες μου… Πώς πίστευα ότι την αδερφή μου θα την άφηνε; Με βρήκε πολύ εύπιστη, πολύ βολική. Ίσως, ίσως γι’ αυτό και με αρραβωνιάστηκε, να του καλύπτω την ματαιοδοξία του. Εκμεταλλεύτηκε ό,τι καλύτερο είχα. Την πίστη στην αγάπη. Την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Η πρώτη αγάπη, όλοι το λένε, είναι τυφλή, μα ποιος νέος το παραδέχεται. Αμφιβάλλω αν η αδερφή μου θα τον συμμόρφωσε…
Από τον μονόλογο, η άχνα της έβγαινε καυτή και ίδρωνε το τζάμι. Με τους αγκώνες ακουμπισμένους στο πρεβάζι του παραθύρου, συνέχιζε να κοιτάζει τον κάτασπρο δρόμο. Ένας απροσδόκητος αγέρας βάλθηκε να στροβιλίζει γρηγορότερα τις νιφάδες. Οι παλάμες της βελανιδιάς άρχισαν να συμμετέχουν στο χορό, τινάζοντας στο έδαφος το εύθραυστο φορτίο τους. Τα μάτια της Νόρας τις ακολουθούσαν μαγνητισμένα, μέχρι που δύο ξασπρισμένες φιγούρες στο απέναντι πεζοδρόμιο, απορρόφησαν όλη την προσοχή της.
-Τρελός παπάς θα τους βάφτισε, αν δεν είναι μεθυσμένοι. Τι πάθανε και χτυπάνε την ξένη πόρτα, δώδεκα και η ώρα… Θ’ ανοίξει να τους αρπάξει ο Κολομπιάνος και τι θα γίνει εδώ απόψε…
Έκπληκτη, τους είδε να κοιτούν κατά τη δική της μεριά και βουτώντας μέσα στο χιόνι, ν’ ανεβαίνουν τρεκλίζοντας τα δικά της σκαλιά. Μισανοίγοντας το παράθυρο,
-Ποιον ζητάτε; τους ρώτησε σιγά, για να μη ξυπνήσει τους γέρους γείτονές της.
-Την κυρία Νόρα Περούζη θέλουμε, αν έχει ακόμη το ίδιο όνομα. Είναι κάτι σοβαρό… πολύ σοβαρό. Δεν είμαστε τρελοί να γυρίζουμε έξω, νύχτα σαν κι αυτή, απάντησε ο πιο εύσωμος.
-Οι Έλληνες, εδώ, είναι κάμποσο τρελοί, μα εσείς δεν δείχνετε για κάτι τέτοιο. Ναι, εγώ είμαι, τους είπε, ενώ καθώς τους περιεργάστηκε στο φως, έμεινε έκπληκτη. Τους άνοιξε την πρώτη πόρτα, σαστισμένη. –Μα, εσύ, είσαι ο κουμπάρος… ο… Δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομα.
-Ναι, είναι ο νουνός μου… της είπε ο νεαρός που έμοιαζε με τον πατέρα της στις νεανικές φωτογραφίες του. Εγώ, είμαι ο γιος της αδελφής σας, συνέχισε τινάζοντας έξω το χιόνι από πάνω του όπως το πουλάρι που τίναζε την σκόνη απ’ τη χαίτη του.
-Το ταξί μάς περιμένει παρακάτω. Δεν εύρισκε χώρο να σταθεί ενώ εμείς σας ψάχναμε, της διευκρίνισε ο κουμπάρος, τρίβοντας γρήγορα τα χέρια του για να ζεσταθούν. Κάτι πήγε να ρωτήσει η Νόρα, μα δεν ήξερε από που να αρχίσει.
-Θεία, βάλε μπότες ψηλές, το χιόνι είναι δύο πιθαμές, τυλίξου καλά. Τα άλλα, τα λέμε στο δρόμο.
«Θεία»! Η προσφώνηση ακούστηκε σαν κανονιά στ’ αυτιά της. Αυτός ο νέος της μιλούσε φυσικά, με άνεση, λες και την είχε δει και χθες, και προχθές… Στη γωνία έχασκαν οι μπότες της, μα ούτε τις έβλεπε. Πήρε βαθιά ανάσα να συνεφέρει τον εαυτό της για να ετοιμαστεί. Δεν κατάλαβε πως άρπαξε κι ένα τσουρέκι για την κρύα διαδρομή μέχρι το νοσοκομείο.
-Πάμε, τους είπε τελικά, βγάζοντας τα κλειδιά για να κλειδώσει.
Χιονοστιβάδες κυλούσαν τα γεγονότα που της εξιστορούσαν στο ταξί, αν και σε ανακατεμένες δόσεις... Η καρδιά της, συμπλήρωνε τα κενά. Στιγμές-στιγμές, ήθελε ν’ ανοίξει την πόρτα του ταξί και να πηδήξει έξω, να χαθεί στο παγωμένο δρόμο. Το σπουδαιότερο όμως, ήταν να σταματήσει να βλέπει στα μάτια του ανιψιού της τα μάτια του πατέρα της, απαράλλαχτα όπως ήταν όταν της ζητούσαν την βοήθειά της…
-Θεία, εντάξει, δεν είχαν ιδανικό γάμο οι δικοί μου, κι αν κράτησε ως τώρα, είναι από την υπομονή της μαμάς. Μα αν δεις τώρα τον πατέρα, δεν θα τον αναγνωρίσεις. Άσε που πιστεύει πως η κατάσταση της μαμάς έγινε εξ αιτίας του… Ξέρεις, πούλησε εκείνο το μεγάλο χτήμα για να μας φέρει όλους εδώ και να της προσφέρει ό,τι είναι δυνατόν, για να την κάνει καλά. Ήδη, το ένα νεφρό της το αφαίρεσαν, για το άλλο, μάλλον θα χρειαστεί μεταμόσχευση… Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, μα ας ελπίζουμε, Θεία, κακό δεν κάνει η ελπίδα, της είπε ο νέος με τρέμουλο φωνής.
-Θεέ μου, υπάρχουν κι άλλες ζωές ραγισμένες, σκέφτηκε η Νόρα κρύβοντας τις κραυγές που κόχλαζαν στα βάθη τού είναι της. Άπλωσε το χέρι της κι ακούμπησε το δικό του.
-Κοίτα, να, φτάσαμε στο νοσοκομείο, καλά μας έφερε ο ταξιτζής , είπε ο κουμπάρος.

Αντικρίζοντας την μισο-ναρκωμένη αδελφή της στο κάτασπρο κρεβάτι, η Νόρα ξανάφερε την αξεθώριαστη εικόνα της μάνας τους, τότε, στην μοιραία γέννα. Ασυναίσθητα άπλωσε το χέρι και τ’ ακούμπησε στο χέρι της αδελφής της. Με ρίγος διαπίστωσε πόσο έμοιαζαν αυτές οι δύο εικόνες.
-Ω! Χριστέ, που γεννιέσαι κάθε χρόνο, δίχως να το μετανιώνεις, κάνε το θαύμα σου, μουρμούρισε, απορροφημένη στην τρομερή ανάμνηση. Τα μάτια της έκαιγαν, μα δάκρυ δεν κύλησε.
-Μόνο αν ταιριάξει το δικό σου νεφρό, κι αν, βέβαια, εσύ θελήσεις να συμβάλλεις στο θαύμα.
Η Νόρα γύρισε έντρομη, μαγνητισμένη στο άκουσμα της φωνής του.
Ήταν δυνατόν, να τον προσπέρασε στο διάδρομο χωρίς να τον αναγνωρίσει; Απότομα απέσυρε το χέρι της από την αδερφή της, μα δεν του το πρόσφερε.
Τον κοίταξε στα γρήγορα. Για ένα τραγικό δευτερόλεπτο, νόμισε πως θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια.
Εκείνος, ο άνδρας της μαραζωμένης αγάπης της, όπου στα μάτια της ήταν καράβι ψηλο-κάταρτο, εκείνος, ο γόης των καλοκαιριών της νιότης της, που ξάπλωνε τα μέλη του στον ήλιο της ακροθαλασσιάς και χαμογελούσε πονηρά κι ενθαρρυντικά ακόμη και στις φίλες της, εκείνος, ο άπιστος μα αγαπημένος αρραβωνιαστικός της -που κοιμήθηκε με την μικρότερη αδελφή της αφήνοντας την έγκυος, εκείνος που τίναξε στον αέρα τον ιδανικό κόσμο της, ήταν αυτός ο ίδιος, μεταμορφωμένος σ’ αυτόν τον περίλυπο, εύσαρκο κύριο με το μοναδικό τσουλούφι στην κορυφή του κεφαλιού του; Για ένα δευτερόλεπτο, αισθάνθηκε γοητευτική. Αξεπέραστη. Τίναξε το κεφάλι της ψηλά, ευχαριστημένη. Ήταν η ώρα της μεγάλης εκδίκησης. Ήταν η στιγμή της υπεροχής. Ήταν η ικανοποίηση των πρώτων εντυπώσεων μετά από τόσα χρόνια σκοτεινών επιθυμιών και απεγνωσμένων ονείρων. Ήταν το μέτρημα του ΕΓΩ και του ΕΣΥ στο ΤΩΡΑ. Ήταν η νίκη.
Μα, η ζωή της; Η φυγή της στα πέρατα του κόσμου; Τα δάκρυά της γι’ αυτόν, που αν τα μάζευε, με τα χρόνια θα γέμιζαν την πατρική στέρνα όπου κάποτε, όταν ήταν μικρά, πηδώντας μέσα, χόρευαν και πατούσαν τα σταφύλια… εκείνα τα δάκρυα τί θα τα έκανε; Θα γύριζαν πίσω να την πνίξουν! Αυτή, λοιπόν, ήταν η πλήρωση των πάντων και του τίποτα;
Απότομα συνήλθε, λες και ντροπιάστηκε.
-Το θαύμα, το θαύμα ήδη έγινε! Είπε. Η φωνή της ξεχύθηκε στην αίθουσα καθαρή, σταθερή, ελεύθερη. Αθρυμμάτιστη, σαν την καμπάνα των Χριστουγέννων.
-Τώρα που είσαι εδώ, Θεία, κι εγώ το πιστεύω, συμπλήρωσε ο ανιψιός της, αγκαλιάζοντάς την. Όπως την αγκάλιασε, το σφίξιμο πάλι της θύμισε τον πατέρα. Αυτός ο αξιολάτρευτος νέος, ήταν ο ανιψιός της, ήταν ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας, ήταν το δαχτυλίδι που είχε πετάξει στα πόδια τού τότε άπιστου αρραβωνιαστικού της.
Ήταν το παιδί που θα μπορούσε να ήταν δικό της, μ΄ εκείνον που αγαπούσε και θα την είχε κάνει μάνα. Χαλάρωσε το αγκάλιασμα του ανιψιού της…
Έκανε λίγο πίσω για να τον καμαρώσει.
-Ξέρεις πόσο μοιάζεις του παππού σου; του είπε ικανοποιημένη, καλωσορίζοντας το πρώτο χαμόγελο της συγγνώμης στα άβαφα χείλη της. Η αδελφή της, τρεμόπαιξε τα υγρά βλέφαρα. Απόλυτη η σιγή στο δωμάτιο που άρχισε να ζεσταίνεται με την αγάπη της συγνώμης.
-Αύριο, θα φροντίσω εγώ για τον γιατρό και τις εξετάσεις, συμπλήρωσε σιγανά ο κουμπάρος, κρατώντας το χέρι της άρρωστης, ενώ τα μάτια του δεν έφευγαν από την Νόρα.
-Αύριο; Ποιο Αύριο; το Αύριο είναι Τώρα. Είναι το Σήμερα, απάντησε η Νόρα λάμποντας. Το Θαύμα, γεννήθηκε Σήμερα.
Ήταν το συμβόλαιο ελπίδας που νοερά υπέγραφε η Νόρα στον ώμο του ανιψιού της, καθώς τον έδενε πάλι στοργικά στην αγκαλιά της.

ΤΕΛΟΣ

ΚΑΛΈς Μέρες να έχετε! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΑΣ

Πάντα με την Αγάπη,

Υιώτα


24 Δεκ 2011

ΝΑΙ, Βιργινία, Υπάρχει ο Σάντα Κλάους !!! ο Άγιος Νικόλας. Ο Άγιος Βασίλης !!!

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ "ΣΑΝΤΑ"

(από το "Ντέϊλυ Νιους, της Νέας Υ'ορκης )
ΝΑΙ, ΒΙΡΓΙΝΙΑ !!!
Υπάρχει ο Σάντα Κλάους! Ο Άγιος Νικόλας!
Ο Άγιος Βασίλης!
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στα "ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ"
και σ΄όλα τα "ηλιανθάκια του κόσμου!
YES,VIRGINIA…
(Saτ., Δεκ. 24th,.२०११, Daily News, page २०)
Ναι, Βιργινία
Στις 21 Σεπτεμβρίου, 1897, ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ δημοσίευσε εκείνο που έμελλε να γίνει το πλέον πολύ-διαβασμένο γράμμα μιας εφημερίδας। Το έστειλε ένα 8-χρονο κορίτσι, η Βιργινία Ο’Ηάνλον, η οποία ζούσε με τους γονείς της στο Μανχάταν.
Επάνω είναι ολόκληρο το κείμενο της επιστολής -κι εδώ η μετάφραση μου,
της απάντησης που εμφανίστηκε στο «Κύριο Άρθρο» του ΄Ηλιου,
από την Φράνσις Φαρσέλλους Τσέρτσς:

«…Αγαπητή Αρθρογράφε, είμαι 8 χρονών.
Μερικοί από τους μικρούς μου φίλους, λένε ότι δεν υπάρχει «Σάντα Κλάους»= ‘Αγιος Βασίλης.
Ο πατέρας μου λέει, «αν το δεις γραμμένο στον ΗΛΙΟ, είναι αλήθεια».
Πες μου, σε παρακαλώ, την αλήθεια, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗς;
Βιρτζίνια Ο’Ηάνλον
115 Γουέστ, 95η Οδός
(Μανχάταν, ΝΥ)
Βιργινία, οι μικροί σου φίλοι κάνουν λάθος! Έχουν επηρεαστεί από το σκεπτικισμό μια εποχής σκεπτικισμού. Αυτοί δεν πιστεύουν παρά μόνον ότι δουν με τα μάτια τους. Νομίζουν ότι τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν το καταλαβαίνουν τα μικρά τους τα μυαλά.
Όλα τα μυαλά, Βιργινία, είτε είναι ανθρώπων ή παιδιών, είναι μικρά. Σ’ αυτό το μεγάλο κόσμο μας, ο άνθρωπος είναι απλώς ένα έντομο, ένα μερμήγκι, στην εξυπνάδα του, σε σύγκριση με τον απεριόριστο κόσμο που τον περιβάλλει, καθώς και το μέτρο της ευφυίας του στο να καταλαβαίνει την όλη αλήθεια και γνώση.
Ναι, Βιργινία, υπάρχει Άγιος Βασίλης. Υπάρχει όσο υπάρχει αγάπη, γενναιοδωρία, κι αφοσίωση, και γνωρίζεις ότι είναι άφθονες προσφέροντας στη ζωή σου την μεγαλύτερή τους ομορφιά και χαρά. Αλίμονο! Πόσο μονότονος θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε Άγιος Βασίλης! Τόσο δυστυχισμένος όσο αν δεν υπήρχαν «Βιργινίες». Τότε, δεν θα υπήρχε παιδική πίστη, ούτε ποίηση, ούτε ρομαντισμός να κάνουν υποφερτή αυτή την ύπαρξη. Δεν θα είχαμε καθόλου ευχαρίστηση, παρά μόνο στην αίσθηση και στην όραση.
Το αιώνιο ΦΩΣ με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο, θα είχε εξαφανιστεί.
Να μην πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη! Τότε, να μην πιστεύεις στις νεράϊδες! Μπορεί να βάλεις τον πατέρα σου να μισθώσει ανθρώπους για να παρακολουθούν όλες τις καμινάδες κατά την Παραμονή των Χριστουγέννων για να πιάσουν τον Άγιο Βασίλη, μα ακόμη κι αν δεν τον είδαν να κατεβαίνει, ποια θα ήταν η απόδειξη; Κανένας δεν έχει δει τον Άγιο Βασίλη, μα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Τα πλέον αληθινά πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα που ούτε οι άνθρωποι μα ούτε και τα παιδιά έχουν δει. Είδες ποτέ σου νεράϊδες να χορεύουν στο γρασίδι; Φυσικά δεν είδες, μα αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν είναι εκεί. Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει ή να φανταστεί όλα τα θαύματα που δεν φαίνονται κι είναι αόρατα στον κόσμο. Διαλύεις την «ροκάνα του μωρού» και βλέπεις μέσα τι είναι εκείνο που δημιουργεί τον θόρυβο, αλλά στον αόρατο κόσμο υπάρχει ένα κάλυμμα που τον σκεπάζει , το οποίο ούτε ο δυνατότερος άνθρωπος, ούτε όλη η δύναμη των δυνατότερων ανθρώπων που υπάρχουν μπορεί να το διαλύσει. Μόνο η πίστη, η φαντασία, η ποίηση, η αγάπη, ο ρομαντισμός μπορούν να σύρουν στην άκρη αυτή την κουρτίνα, να δουν και να περιγράψουν την υπέρτατη ομορφιά και την εκείθεν δόξα. Είναι όλα αληθινά; Ω! Βιρτζίνια! Σ’ όλον αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι αληθινό και μόνιμο!
Όχι Άγιος Βασίλης! Δόξα τω Θεώ, ζει, και είναι παντοτινός. Χίλια χρόνια από σήμερα, Βιργινία, μάλλον 10 φορές 10 χιλιάδες χρόνια από σήμερα, θα συνεχίσει να κάνει χαρούμενες τις παιδικές καρδιές.
Φράνσις Φαρσέλους Τσέρτς
...και ο δικός μας "Αη-Βασίλης"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ήδη τον γνωρίζετε!!!!!!!!!!
Τελειώνει το Χριστουγεννιάτικο "ντύσιμο", στο γρασίδι ο πάγος τρίζει...
και η καρδιά, στ' αγκάλιασμα του μικρού εγγονού, πανηγυρίζει!
Να έχετε ένα θαυμάσιο ΣΗΜΕΡΑ, ένα χαρούμενο ΑΥΡΙΟ
κι ένα Χρόνο γεμάτο Υγεία, Καρτερία
και Αγάπη!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Υιώτα-Δημήτρης
και παιδιά!







22 Δεκ 2011

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, στα παιδιά και ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

'ΑΓΙΑ ΝΎΧΤΑ!

Κάνε το θαύμα σου, Χριστέ!

Υπάρχει ακόμη χρόνος για Ελπίδα

υπάρχει ακόμα χρόνος για θαύματα!

... μια μάνα αυτό αναζητάει για το παιδί της!

Αυτή η μανούλα

σας ευχαριστεί για όλα όσα της έχετε προσφέρει με τον γλυκό σας λόγο

και μαζί με την ολόλευκη καρδιά του πρωτογιού τους

ΣΑΣ ΕΥΧΟΝΤΑΙ

Ο,ΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΣΕ ΟΛΟΥς!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΣΥΜΠΝΟΙΑ,

και ΑΓΑΠΗ!

Θερμότερες Ευχές, για Όλες και Όλες που με τιμάτε με την αμέριστη Αγάπη σας!


Υιώτα, Δημήτρης και ΠΑΙΔΙΑ!






ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ, ΚΥΡΙΑ ΑΓΗ ΜΠΑΛΤΑ, ΓΕΝΙΚΗ ΠΡΟΞΕΝΕ και ΠΡΕΣΒΕΙΡΑ, στη ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ!

Αξιότιμη ΚΥΡΙΑ του Ελληνισμού

στο Προξενείο της Νέας Υόρκης,

Σας αγαπήσαμε

κι αυτό τα λέει ΟΛΑ!

Στη νέα θέση όπου θα συνεχίζετε να κερδίζετε την εκτίμηση

και την αγάπη του Ελληνισμού με τον σπάνιο χαρακτήρα σας,

οι ευχές μας θα σας συνοδεύουν για μια λαμπερή επιτυχία!

Προσωπικά, μέσω του Συλλόγου των Αθηναίων Νέας Υόρκης,

Τιμήσατε δύο φορές την συμμετοχή μου,

στο θεατρικό: "Η υψίστη Αρετή του Ευρύτου"

ως και την "Εφ' Ολης της Ύλης" λογοτεχνική παρουσίασή μου

στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής, στην Αστόρια.

Με συγκίνηση και ικανοποίηση θυμάμαι το πόσο απολαύσατε αποσπάσματα από τα έργα μου,

κυρίως από το μουσικόδραμα "Γελωτοποιός από...Σόϊ"

ιδίως την ανοιχτή επιδοκιμασία με την επίσης αξιότιμη κυρία Κούλα Σοφιανού, Πρόξενο

της Κύπρου στην Νέα Υόρκη, σε ποιήματά μου από το τελευταίο βιβλίο μου

"Γραμμένα με αίμα"!
Άψογη, καταδεκτική και πάντα γελαστή,

αφήνετε την ωραιότερη παρουσία σας να πλανάται για καιρό
στην Ομογένεια της απαιτητικής Νέας Υόρκης.

Να είστε καλά, και με τον εξίσου Αξιότιμο Πρέσβη και σύζυγό σας,

να τιμάτε τον Ελληνισμό όπου κι αν είστε!

Δεχθήτε κι από την δική μου οικογένεια τις θερμότερες ευχές

για τις Εορτές των Χριστουγέννων

και του Νέου Έτους.

Οι αναμνήσεις μας θα σας συνοδεύουν με Αγάπη.

Υιώτα και Δημήτρης Στρατής


18 Δεκ 2011

... Καλημέρα, ΔΑΣΚΑΛΕ !

Καλημέρα ΔΑΣΚΑΛΕ! Καλημέρα!

Το χαμόγελο σου, αντανακλά στα μάτια


και μετά στα χείλη των παιδιών.


Η ζεστασιά της παρουσίας σου μετατρέπεται σε χαρούμενο χτυποκάρδι για ν' ανέβει ο ήλιος και να λαμπρύνει την μέρα τους. Ο ίσκιος σου, προστατεύει τις αδυναμίες τους, τις αμφιβολίες τους, για τη σωστή απόδοση των όσων κάθε μέρα σπέρνεις στις καρδούλες τους, μαζί και τη χαρά τους όταν αποδίδουν τον καλύτερό τους εαυτό!


Η αυτοπεποίθησή σου για τη Ζωή, για το Πνεύμα, για το Καλό, θα είναι η ενέργεια που θα μείνει μαζί τους για τα υπόλοιπα χρόνια της μάθησης.


Δάσκαλε, μείνε πιστός, ευθύς, κι αγαπημένος!


Τα παιδιά, αυτοί οι τρυφεροί ηλίανθοι, αυτό κυρίως, επιζητούν.


ΜΕΙΝΕ ΔΑΣΚΑΛΟΣ !


(Στον Αντώνη, στην Πόπη του, και σ' όλους τους εκπαιδευτικούς που γνωρίζουν την αγάπη μου για τα ηλιανθάκια του κόσμου!)


ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ


Υιώτα


17 Δεκ 2011

Στρατής Πατρέλης: ...ένας ώριμος καταρράκτης σε... "σώματα ανθισμένων ιδεών"...

...πρέπει ν'αντέχουν οι ώμοι σου για να σηκώσεις εννέα "τόνους" ποίηση! και
πρέπει να είσαι στην σωστή ώρα της απομόνωσης για ν' απολαύσεις μια παρόμοια ΔΩΡΟ-ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ... που μου ταχυδρόμησε ο γνωστός ιντερνετικός Φίλος, εδώ, στην "άλλη όχθη!"

Το ένα μετά το άλλο βιβλίο, δίχως χρονολογική σειρά..., σαν την μέλισσα, πετούσα από σελίδα σε σελίδα... μέχρι που τα μάτια κουράστηκαν, ζαλισμένα από την πολυποίκιλη θεματική έμπνευση... του Παρέλη!

Κατάφερε να με κάνει κοινωνό της "χημείας των μελωδικών λέξεων" του (βλέπε τελευταίο βιβλίο του, ...που δεν χωρούσε...)

και ν' αναζητήσω τον Άνθρωπο, όπου σαν πολυταξιδεμένος χαμαιλέοντας καταγράφει επιτυχώς την παραμικρή κίνηση της καρδιάς του! Έψαξα για...βιογραφικό του, ... και μετά αποκόμισα ότι η ίδια η ζωή του αναφέρεται πεντακάθαρα στην ποίησή του...

Γράφει, επίσημα, κάπου ३३...χρόνια! Ακούραστος καταρράκτης που εύχεται να "πέσει" σε εύφορη κοιλάδα, να τέρψει, να προβληματίσει, να συνταράξει!

Θα τον συναντήσετε στην "Αστοριανή", δεξιά, στους εκλεκτούς μου Φίλους!


Καλή σου συνέχεις στις Εμπνεύσεις, Στρατή μου,

και να έχετε ΟΛΟΙ Καλές Εορτές!
Πάντα με την Αγάπη, Υιώτα








11 Δεκ 2011

...είναι ο...Κυναίγειρος;;; κι αν "ναι", πού είναι η...ψυχή του!!!;;;

Φίλες και Φίλοι,
όπως σας υποσχέθηκα στο προηγούμενο,
αναρτίζω το δισέλιδο νοητό διήγημα που υπέβαλα στο Δήμο Σαλαμίνας, σύμφωνα με τους όρους του Διαγωνισμού:
Υπεβλήθη με το ψευδώνυμο: «Θαλασσένια» )

ΤΟ ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΥ
«…Φίλτατε αδελφέ, Αισχύλε,
Αυτήν την ώρα τολμώ να ασεβήσω στην αγάπη που σου έχω και στον θαυμασμό που με κατέχει για το θεϊκό σου πνεύμα με το να ψάχνω για λέξεις σωστές που να μη βαραίνουν σαν άψυχα κορμιά στο βάθος της θάλασσας που περιβάλλει την αγαπημένη μας Σαλαμίνα.
Με βασανίζει που δεν είχαμε χρόνο να υμνήσω την ανδρεία σου, όταν πολεμούσες σαν λιοντάρι τους Πέρσες, ούτε για τον τρόμο που πήρα σαν έπεσες κατάχαμα, πληγωμένος… Στ' αντίκρυσμα της πτώσης σου, τόση ήταν η οργή που με κυρίευσε που ξέσπασα σ’ έναν βαριαρματωμένο, μακρυμάλλη τοξότη, του πέταξα την περικεφαλαία και τον ξάπλωσα αιμόφυρτο, μόνο με δυο χτυπήματα! Ακόμη κι όταν τα μάτια του είχαν βασιλέψει, τα πόδια μου, ενεργώντας σαν να είχαν δικό τους νου, τον κλότσαγαν μέχρι που να γυρίσει μπρούμυτα να μη βλέπω το μισητό πρόσωπό του!
Τέτοια αγριάδα δεν είχα φανταστεί ποτέ μου ότι κατοικούσε εντός μου, αγαπητέ μου αδελφέ, μα εκείνο το ρηθέν του «Μεγάλου Βασιλιά τους» ότι μας ζήτησε «γην και ύδωρ» για να μή μας επιτεθούν, είχε καρφωθεί μέσα μου κι έτρωγε νυχθημερόν τα σωθικά μου.
Δεν ζητούσε «γην και ύδωρ» αδελφέ μου! Ζητούσε την πατρίδα μας και την θάλασσά μας! Όταν έκαναν «γέφυρα» τα πλοία τους για να περάσουν στην πολύτιμη γη μας, Αυτό εννοούσαν! Όταν ειρωνικά φοβέριζαν ότι τα βέλη τους θα σκοτεινιάσουν τον ήλιο μας, Αυτό εννοούσαν! Οι εντολές τους, ήταν νόμος κι οι στρατηγοί τους αδίστακτοι!
Η ψυχή μου και το αίμα μου βράζουν στην όψη της αδικίας

κι όταν ο βρασμός είναι για την πατρίδα, τίποτα δεν τον μετριάζει!
Αδελφέ μου, εσύ, αναμειγνύεσαι με τα κοινά και τους νομοθέτες। Η ιστορία θα μνημονεύσει τα ονόματα και τα κατορθώματά τους. Μα η γη θέλει αίμα για να ποτιστεί, για να φυτρώσουν ήρωες! Η γη μας, θέλει τον ήλιο της καθαρό για να λάμψει, κι η θάλασσά μας θέλει τραγούδια των γλάρων πάνω από τα κατάρτια των πλοίων της για να μπορεί, ανοίγοντας δρόμους, να μοιράζεται το χρώμα και τα χαμόγελα του ουρανού.
Αδελφέ μου, αν δώσω το αίμα μου για την πατρίδα, Ιερή η αιμοδοσία!

Αν γκρεμίσω ένα εχθρικό πλοίο στην κοιλιά της θάλασσας, δεν θα είμαι μόνος μου!
Θα έχω την θεά Αθηνά και τον παμμέγιστο Δία να μ’ επιβλέπουν και να με καθοδηγούν…

Αδελφέ μου Αισχύλε, εύχομαι να μπορέσω να σου δώσω τούτη την έκρηξη της ψυχής μου που με πνίγει.
Ανέκαθεν μ’ εντυπωσίαζε η λαμπρότητα του μυαλού σου μα και με δείλιαζε! Βάζω αυτήν την επιστολή κάτω από την ασπίδα, στο μέρος της καρδιάς και προσεύχομαι πρώτα για την Πατρίδα, μετά για τον πατέρα μας τον Ευφορίωνα και μετά για σένα. Εύχομαι οι θεοί να μου δωρίσουν έναν τιμημένο θάνατο...»

.................................................................................
…κι έτσι έγινε! Οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί και η παράκληση του Κυναίγειρου εισακούσθηκε!
Φιλόπατρις, ήλιος φλεγόμενος, κυνήγησε με άλλους Αθηναίους τους Πέρσες στρατιώτες που πάσχιζαν να μπουν στα αραγμένα πλοία τους για να διαφύγουν και να σωθούν από το κύμα της δίκης που τίποτα δεν το πισωγύριζε!


Ο μύθος «λέει» πως ο Κυναίγειρος πρόσεξε ότι το κοντινό του πλοίο ανήκε στον στρατηγό Δάτι , κι ότι το μυαλό του θόλωσε! Τα μάτια του έγιναν πελώρια, το κορμί του ατσαλώθηκε, ίδιο κοφτερό διαμάντι πάνω σε γυαλί…
΄Απλωσε το στιβαρό του χέρι να κρατήσει το πλοίο όπου απεγνωσμένα προσπαθούσε να ξεφύγει από τον θανατερό κλοιό… κι ένας βάρβαρος, αλλόθρησκος, από ψηλά, του το έκοψε μ’ ένα τσεκούρι!
Τότε,

τ' αρπάζει το άλλο του χέρι, ο Κυναίγειρος, η ίδια τύχη τον περίμενε!
Μόνον τ' αστραφτερά, γερά του δόντια τού έμεναν να καθυστερήσει το εχθρικό πλοίο ώστε να καταστραφεί…
Έτσι, ο χαλκέντερος, ο παθιασμένος φιλόπατρις Κυναίγειρος, ο Σαλαμίνιος, ακέφαλος πλέον, σπαρτάριζε στην αγκαλιά της θάλασσας, έχοντας το γράμμα, που δεν αξιώθηκε να δώσει στον αδελφό του, ματωμένο να μοιρολογεί δίπλα του…
ΤΕΛΟΣ


Ευχαριστώ σας που με διαβάζετε, Υιώτα





8 Δεκ 2011

"Το ανεπίδοτο Γράμμα του Κυναίγειρου"... (Σαλαμίνια २०११)

Είναι φορές όπου η απανωτή χαρά γεμίζει τα μάτια μου με βροχή...
Ξεχνιέμαι και νιώθω σαν μικρό παιδί που του πρόσφεραν ...παγωτό διότι ήταν "καλό παιδί"! Ανήμερα του Αγίου Νικολάου, είχα πράγματι διπλή χαρά: Πρώτον, τον καρδιολόγο του Δημήτρη να του λέει ότι είναι... λεβεντιά, και δεύτερον, τον Δήμο Σαλαμίνος να μου ταχυδρομήσει την διάκριση που έτυχε η συμμετοχή μου στα "Σαλαμίνια २०११"!

Χαρίζω, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ,

αυτή τη διάκριση στους αγαπητούς μου: Χριστίνα Αγρογιάννη-Κανελλοπούλου, Κατερίνα Παπαθεοδωροπούλου, Χρυσούλα Βαρβέρη-Βάρα και στον Στρατή Παρέλη, για το υλικό που με προμήθευσαν, μόλις δύο εβδομάδες πριν από την λήξη του διαγωνισμού, τον Σεπτέμβρη!!!

και φυσικά

στον ΔΗΜΑΡΧΟ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ, Κύριο ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΒΑΡΗ,

ως και στην επιτροπή του διαγωνισμού!

Ξαγρύπνησα

για ν' απορροφήσω τις λεπτομέρειες της έρευνας... μα έλα που οι όροι για ποίημα ή διήγημα δεν έπρεπε να ξεπερνούν τις δυο δακτυλογραφημένες σελίδες...!!!

Άντε να συμπτύξει κάποιος ΙΣΤΟΡΙΑ και ΘΡΥΛΟΥΣ μέσα σε δυο φύλλα χαρτί!

Μονορούφι... λοιπόν, τρεις μέρες πριν την ημερομηνία λήξεως με εμφανή σφραγίδα του Ταχυδρομείου... έστειλα τα ξενύχτια μου μ' ένα χαμόγελο Τζιοκόντας...

μια διαφορετική προσέγγιση κι ότι ήταν να γίνει... έ! δεν θα χάλαγε ο κόσμος!

Όμως, Φίλες και Φίλοι μου,

να μου επιτρέψετε να σας δώσω το γραπτό που υπέβαλα στην επομένη ανάρτηση.

Σας φιλώ όλους πάντα με αγάπη,

Υιώτα

6 Δεκ 2011

...κι ήταν η Αστόρια, ζεστή μες στον Δεκέμβρη...μ' όλα τα καμώματα παλιάς ερωμένης...

Συγχαρητήρια Νίκο, Αλέξανδρε, και Εβελίνα! Είστε υπέροχοι!!!Φίλες και Φίλοι μου αγαπημένοι, εδέησε να τα καταφέρουμε να βρεθούμε στα "παλιά λημέρια" μας, στην "μικρή Ελλάδα", την Αστόρια!

...αν δεν τα καταφέρναμε, ο Νίκος κι ο Αλέξανδρος δεν θα ήθελαν να μας ξαναδούν

στα μάτια τους... κι επί πλέον δεν θα γνωρίζαμε την γλυκιά Έβελυν!

Τα τρία αυτά γοητευτικά παιδιά, έβαζαν την ψυχή τους ν' αποδώσουν το έργο του Αλέξανδρου: "Με περισσότερες από δύο αποσκευές!..." (γραμμένο και σκηνοθετημένο από κείνον) και θα ήταν αδιανόητο να μη το δούμε!

Θυμάστε, υποθέτω, ότι οι δυο αυτοί καταξιωμένοι ηθοποιοί, έπαιξαν το θεατρικό μου:

"Η Υπέρτατη Αρετή του Ευρύτου"

πέρυσι, υπό την αιγίδα του συλλόγου Αθηναίων, ...

Το δε έργο που είδαμε, είναι από τα ευρηματικότερα της... εγχώριας παραγωγής κι αν είστε πράγματι θεατρόφιλοι, να μην το χάσετε! Είναι το τελευταίο τρι-ήμερο της εβδομάδας!

(Εδώ, ο Δημήτρης και ο Νίκος, παραβγαίνουν στις φιγούρες του:... είμ' αητός χωρίς φτερά... από τον περυσινό χορό των Αθηναίων, που ακολούθησε...)

Παρόλο ότι ευχήθηκα προσωπικά στο Νίκο τα "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" εκείνη την ημέρα,

-μάλιστα πήγαμε για την προσφιλή μας βόλτα στο ποτάμι Ήστ Ρίβερ...-

μέσα από την καρδιά μας, έστω και ...λίγο αργοπορημένοι, ας όψεται ο Πίτερ-Τζέϊμς...!

σας στέλνω

Ευχές κι ...Αστοριανά λουλούδια

σε όλες και όλους όσους γιόρταζαν χθες! Η σκέψη και η αγάπη δεν μετράει ...δωδεκάωρα!

κι ακόμη, μια "διπλή φωτογραφία"

από το περυσινό μας έργο... με τα "παιδιά"...

Γεια σας, πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα