ΝΥΧΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ
Συμβαδίζοντας με το φως,
ο κόσμος μειδιούσε στην άνοιξη των ματιών της.
Στην οδό Λωτών, οι ελπίδες φτερούγιζαν, πεταλούδες ανώριμες...
Οι απαιτήσεις ασελγούσαν στου χρόνου το πεντάγραμμα.
Οι προσδοκίες ωρίμαζαν αγριοκέρασα πίσω απ΄το φράχτη
όπου ριγούσε το χρυσόλευκο αγιόκλημα.
Τρεμούλιαζε η γη στο κάθε βήμα της
απορροφώντας το μυστικό της.
Κόρη της μπακιρένιας σελήνης,
η Φύση διαλέγει απερίσκεπτα τις εστίες της.
Εμείς, μοιάζουμε έτοιμοι
στ΄αόρατα δύχτια της,
θύματα απροσάρμοστης αυτοπεποίθησης.
Το όραμα, κρατά το κεφάλι ψηλά.
Το επτασφράγιστο μυστικό αινιγματικά σέρνεται
στα τοξοτά χείλη.
Καλπάζει η φύση κι ας μοιάζει αργοκίνητη.
Α! κόρη, που αποφεύγεις τον ήλιο μου...
η δική μου άνοιξη με προσπέρασε αδιάφορη.
Ακόμη αποκρυπτογραφώ τις αρχαίες σκιές της.
___ ... ___
Αγαπημένοι Φίλοι μου,
...με τη νύχτα να περιγελά την ημέρα μου,
το σπίτι στην οδό Λωτών αδειάζει...
οι ποταμοί ξεχύλισαν, εγκυμονεί ο ωκεανός,
κι η ζωή προχωράει, μυστηριακή, ανένδοτη.
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
