Ξύλινες στιγμές...

(σχέδιο Υιώτας. Κομμάτι ξύλου από τον ποταμό Σελινούντα. 01/16/14)

Ξύλινες Στιγμές

(απόσπασμα από την σύνθεση: Η Ελεγεία του Σελινούντα)

Αμέτρητες οι φορές

που η Σελήνη

καθρέφτισε τ' ολόφωτο πρόσωπό της

στα αρχαία νερά του Σελινούντα. Στολίζοντας

τη κόμη της με διαμάντια

από τα δάκρυα των Πλειάδων, τυλιγμένη

στο αόρατο πέπλο της νύχτας, οπλισμένη

με το αινιγματικό της χαμόγελο,

ροβόλησε ακόμη μια φορά 

τα ξεθωριασμένα μονοπάτια της μνήμης,

στον ορίζοντα της Αρχαίας Ελίκης.

Αρχαία και τα μυστικά τους.

Οι τελετουργίες, οι θυσίες, οι τερψιλαρύγγιες εορτές.

Μέχρι που τα χνώτα

ξερνούσαν αναθυμιάσεις κρεπάλης. Μέχρι που τα λόγια

είχαν χάσει την γλαφυρή έννοια.

Το ατένισμα στον ήλιο

είχε μετατραπεί σε αστίλβωτο όραμα.

Αμέτρητες οι φορές που οργίστηκε και η ίδια

όταν το πορφυρό στεφάνι των ανέμων έπνιξε

την αναπνοή της...

Αμέτρητες οι φορές που εκδικήθηκε τους ανθρώπους.

Μαζί τους και την ίδια τη Φύση.

Α! Αμετανόητοι, στολιζόμαστε, θορυβούντες

μέχρι το νέο ερχομό της Πανσελήνου. Μόνο που

δεν υπάρχει εγγύηση για τη δική μας επάνοδο.

-...-

(Υγ.:Δύσκολες ώρες, μετρημένες, για την ευρύτερη οικογένειά μας.

Θα σας "Βλέπω", μα όχι πολύ συχνά.

Φυσικά, θα τα  ...λέμε, η επικοινωνία είναι καλό γιατρικό.

ΥΓΕΙΑ! κι όσο γίνεται Αγάπη...)

Σας φιλώ,

Υιώτα

...κάτω από τον ευκάλυπτο, ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...

( Westbury Bev., Straub, F., Oct. .14)

"...Κάτω από το φλύαρο φύλλωμα

τoυ ευκάλυπτου, σταματώ του νου το ζύγισμα

στο σμιλευμένο θαλασσόβραχο..." 

Ήταν αρκετή μια φωτογραφία με κλαδάκια ευκαλύπτου, να ανασύρει ένα νεανικότερο ποίημά μου... 

Ο τεράστιος, ίσως 350-χρονος ευκάλυπτος, στη μέση της πλατείας του σταθμού, δεν υπάρχει πιά. "Ενοχλούσε" τα ανοιχτά παράθυρα των τρένων, ενοχλούσε και τον "Γιωργάκη" που έπρεπε να σκουπίζει μέρα-παραμέρα την αυλή του καφενείου του, ενοχλούσε και τις απένατι δυο γεροντοκόρες, διότι τα αμέτρητα σπουργίτια που παιγνίδιζαν στη σκια των μπράτσων του δεν τις άφηναν να κοιμηθούν τα μεσημέρια!...

Αχ! Βάσω, Ευδοξία, Αγγελικώ... πού να είστε τώρα!!!

Σε σκέπτομαι

Στροβιλίζονται οι σκέψεις, ζαλισμένες πυγολαμπίδες.

Πουλιά ταξιδιάρικα, φτερούγες ξεριζωμένες, φωλιάζουν 

σ΄αγκαλιές εποχικές.

Στα δέντρα, τα χρώματα παραβγαίνουν

με τους ανθούς της Άνοιξης, υπερτερώντας.

Εύνομες ώρες συντελούν στη μαγεία

και στα φυλλο-σκεπάσματα της γης.

Σε σκέπτομαι. Κάτω από το φλύαρο φύλλωμα

τoυ ευκάλυπτου, σταματώ του νου το ζύγισμα

στο σμιλευμένο θαλασσόβραχο.

Επιφανειακώς, τα κοράκια χάθηκαν... μαζί και τα σπουργίτια.

Στο βάθος, τα κύματα σταμάτησαν το χορό

με τα αφρωτά τους πέπλα.

Ακροβατούν οι στίχοι.

Το βλέμμα στο κενό, αδιαπέραστο. Η σκέψη δύσβατη.

Η θλίψη, δραπέτης βαρύθυμου ουρανού,

αγγίζει τη σιωπή. Νοτισμένα τα φτερουγίσματα.

Οι αναπολήσεις βαριανασαίνουν στους Σιβυλλικούς

ρυθμούς του Νοέμβρη...

Χαμήλωσε ο ουρανός από το βάρος των ονείρων.

Υπέρβαρη η πραγματικότητα

στους κουρασμένους ώμους.

Η καρδιά σφραγίζει τη δική της υπογραφή.

Κάποια παιδιά παίζουν ανύποπτα στην ακτή.

Καλύψτε με αγάπη το αθώο βλέμμα τους.

Τα παιδιά, απ΄την αρχή, ακούν, και βλέπουν τα πάντα.

(...με μια ακόμη δική μου "σύνθεση" από τις ώρες της μοναξιάς στη "μακρόνησο" του Λονγκ Άϊλαντ)
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα

Χρόνια σου Πολλά, Αγαπημένε μου!

Ημέρα τρίτη (1-3-14)

Μια στροφή ακόμη

κι η όμορφη στιγμή

δένεται ανεξίτηλα στο βλέμμα.

Ξέχειλη η καρδιά στο ειδικό βάρος 

των αναμνήσεων.

Αλμυρό το δάκρυ της χαράς.

Ασυγκράτητο, δίχως έλεγχο.

Ευχή κρυφή να σε κρατώ στα χέρια μου,

σέ ό,ποια στροφή μας μέλλεται.

Σε ό,ποιο ηλιοβασίλεμα μας χαμογελάει

μυστηριωδώς

για την επόμενη ανατολή.

Κι αν είναι ο Χιονιάς, άγριος, απροσδόκητος,

δέξου τον

σαν την Αγάπη.

Αρκεί να είμαι πλάι σου ζωγραφίζοντας Αγάπη. 

Αρκεί να ανθίζω στο δικό σου

όστρακο.

Αρκεί να σε βλέπω!

                          Χρόνια σου Πολλά, Αγαπημένε.

Αφιερωμένο

στο Δημήτρη,

στις κόρες μας, στις εγγονές μας,

και 

στο μικρό Δημητράκη μας.

Υιώτα

"Καλή Χρονιά" - Ημέρα Πρώτη

                                                           Σχέδιο Υιώτας, 1-1-14

Ημέρα Πρώτη

Σφίζει η ζωή στο κέλυφος. Της σιωπής

η πρώτη κραυγή, αχρωμάτιστη.

Βάφοντας τη στιγμή, βάζει το στίγμα της.

Χρώματα αόρατα, δένουν το χθες στα φτερά

του ουράνιου τόξου.

Αβέβαιες οι προσδοκίες. Απρογραμμάτιστες

οι υποσχέσεις της εκκίνησης.

Η ζωή, Μαραθώνιος. 

Άτυχος ο δρομέας

όταν αγύμναστος τολμά στα μονοπάτια 

των φιδιών.

Οι ηλιαχτίδες, 

απροειδοποίητα

διακόπτονται.

Η σιωπή του ουρανού συχνά εκρύγνηται.

Τυχερός αν έχεις άστρο ευνοϊκό, άνωθέν σου.

Να θυμάσαι,

οι αετοί, προσευχή δεν γνωρίζουν!

Να είσαι δυνατός. Να είσαι έτοιμος.

Υιώτα

===================================================

Καλή Αρχή στο Χρόνο, 

Φίλες και Φίλοι μου

της Ιστοσελίδας, μαζί και όλοι οι άλλοι που επικοινωνούμε

διαφοροτρόπως...

Πάντα με την Αγάπη μου.