23 Νοε 2023



ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ   ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ


ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ   ΕΥΧΕΣ





Δεν ήταν ¨Γιορτή μας". Δεν την γνωρίζαμε!            Όμως, μετά από 53 ολόκληρα χρόνια, 

με παιδιά κι εγγόνια, ΕΓΙΝΕ και δική μας !


Με ΕΥΧΕΣ μέσα από την καρδιά μας,

HAPPY THANKSGIVING! 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, 

με Υγεία, Ειρήνη, Λογική, Σεβασμό κι Ανθρωπιά

σε όλους, σε κάθε γωνιά της Γης.

Ό καθένας μας 

ΕΧΕΙ κάποιο λόγο να ευχαριστεί τον                                              Παντοδύναμο!

Πάντα με την Αγάπη μου,

Γιώτα


 

14 Νοε 2023

 


ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ   ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ !!!


12 Νοε 2017

Ε Ν Ν Ε Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α ΑΡΓΟΤΕΡΑ !!!
από τη πρώτη μου Ιστοσελίδα !!!!!!!!!!!!

Θεέ μου και πώς πέρασαν!!!
(Το Φεγγάρι της αυλής μου!) Φωτογραφία πιο κάτω) ΜΟΝΟ ΠΟΥ δεν "βγαίνουν" οι Φωτογραφίες..

Τούτο το φεγγάρι
δεν μαρτυράει ΤΙΠΟΤΑ!!!
και εύγε του!!!
Ξεχωριστό, επίμονο στη τροχιά του, αλλοπρόσαλλο στις προτιμήσεις του,
ζαλισμένο από τις γήινες εξερευνήσεις μας,
άραγε πότε θα μας πει:
"Σταματάτε! Σας βαρέθηκα!
Νου δεν βάζετε. Καρδιά σταθερή δεν έχετε!
Τη μια με ονομάζετε γαλάζιο, την άλλη χρυσό,
κάποια άλλη ματωμένο, σκιερό, άπονο, άδικο,
καθρέφτη άμοιρης ψυχής, ταψί μπακιρένιο...
φέτα καρπουζιού...
χρηματίζεστε -δίχως την έγκρισή μου- ποικιλοτρόπως,
με έργα, μελωδίες, και τόσα άλλα!
Μετά βίας σας αφουγράζομαι, γίνατε τόσοι πολλοί... Μέχρι
που φαντάζεστε ότι θα πατήσετε στο κορμί μου, ότι θα ...χτίσετε, θα πηγαίνετε για εξερευνήσεις...
ότι θα με κάνετε σαν τον δικό σας τόπο!!!
Με ρωτήσατε ΑΝ ΘΕΛΩ;
Αν το επιτρέπω;!
Αφήστε με να τριγυρίζω στους δικούς μου μονόδρομους,
στα δικά μου μονοπάτια.
Αρκετά!
(Φωτογραφία πιο κάτω, από το αρχείο του Γαβρίλη: Δημήτρης,Υιώτα, Ιουστίνη, Βάνα, Γαβρίλης)
Από ΠΟΥ ξεκίνησαν όλες τούτες οι σκέψεις;:
Σκέφτηκα να επισκευτώ τις παλιές μου αναρτήσεις
και ...πελάγωσα!
Ξεκίνησα από την πρώτη-πρώτη (κάτω, δεξιά, στη πρόσωψη, με σειρά χρονολογημένη...) υπάρχουν,
και δεν συνέχισα...
Ολόκληρα βιβλία θα είχαμε γράψει!
Επισκευτήτε την μόνο αν... αντέχετε!
Τί και ποιον να πρωτοθυμηθώ!
Τί να διαβάσω και να μην υγρανθούν τα μάτια...
ΤΙ έγινε όλο αυτό το ξέσπασμα;
όλη αυτή η βαθυστόχαστη σκέψη;
Σκέπτομαι: Συνεχίζουν να είναι τόσο ευαίσθητοι οι "ξενητεμένοι μας;"
ή
κάπου τινάξαμε το κεφάλι ψηλά,
δήθεν αδιάφορα σφίξαμε τις πηγές και τις πληγές
και προχωρούμε...
ΠΟΥ;
...ο Θεός το ξέρει.
'Ομως, πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

4 Νοε 2023

 

                                                                (Αύγουστος 2023)


Αργοπορημένη Επίσκεψη


 Στον ΠΑΤΕΡΑ

«Πίστευε στα όνειρα» έλεγες, και το πίστευες!

…Τα όνειρα, Πατέρα; Ποια όνειρα; Μονολογούσα άφωνη.

Εσύ, δεν άκουγες… Μόνο ο ήχος της φωνής σου, ριζωμένος κατάβαθα, έλεγε, και ξανάλεγε: -Πίστευε, παιδί μου, πίστευε.

Ήρθα, απροσδόκητα, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, αυτόν τον ψημένο δεκαπενταύγουστο … Ήρθα, αργο-πατώντας, στο χώρο σου, να σε βρω. Με τη Μάνα, δίπλα-δίπλα.

Πέρασα, διπλο-πέρασα. Γιατί δεν σας εύρισκα;

-Άργησες! Ίσως τους άλλαξαν, ο νους αντέδρασε...

-Τα μάρμαρα κι ο Σταυρός, μόνο με επώνυμο «οικογενειακό» και σκόρπιες φωτογραφίες, εκεί είναι ... κάποιοι μου είπαν.  Κοίταζα, μα ΔΕΝ έβλεπα.

ΔΕΝ σας έβλεπα! Τα γόνατα, έσπασαν. Κρατιόμουν από ξένους σταυρούς, να μη σωριαστώ σε ξένα παγωμένα κρεββάτια …

Κι εκεί, με τα μάτια γυάλινα, με τα χείλη επτασφράγιστα, αναρωτιόμουν με θυμό: «Τα όνειρα! Ποια όνειρα, Πατέρα!

Άραγε, νιώθετε ότι ήρθα; Σας ερωτώ: με ακούτε;»

-«Τα όνειρα», 

μονολογούσα, πότε, και ποιοί μας τα επέτρεψαν; Πότε, και ποιοί μας τα στέρησαν; …κι εσύ, Μητέρα, πότε μας είπες ότι τα όνειρα δεν είναι -δεν ήταν- ποτέ δικά μας!

Γιατί, -σας ρωτάω, γιατί δεν μου είπατε 

ότι πίσω από ένα σύννεφο κρύβεται ένα άλλο. Ότι πίσω από μια θύελλα, ακολουθεί ένας τυφώνας; Ότι πίσω από ένα χαμόγελο κρέμεται ένα δάκρυ… ότι οι χαρές είναι τραγούδια απόμακρα, ούτε ίδιες για όλους...

Αχ! Πατέρα, που φύτευες όνειρα σε άνυδρο έδαφος. Μάνα, που δεν μάζευες στις χούφτες τα δάκρυα, για να καρπίσουν τα όνειρα!

Αλήθεια, πότε ισιώσαμε την ευλυγισία της παπαρούνας; Πότε κατοχυρώσαμε τις ματωμένες λέξεις της στο λιτό αλφαβητάριο

των προσευχών; Πότε με διαβεβαιώσατε ότι οι συμβολισμοί κι οι προσευχές είναι εφεύρεση των ταπεινών κι ότι εμείς απέχουμε τόσο πολύ απ΄ το γαλάζιο της θάλασσας που κανακεύει τα ιστιοφόρα;

Ότι τα ανάλαφρα πετάγματα των γλάρων δεν συντροφεύουν τις μοναχικές αλκυονίδες…

Ω! και να μπορούσαμε να διώξουμε αυτή την εξωτερική εικόνα που φορούμε κατάσαρκα, να συστήσουμε στις σκιές να περπατούν ολόρθες …

Να αγαπούμε δίχως την απαίτηση του υπολογισμού,

να κατανοούμε ότι ανέκαθεν οι εποχές δεν ζητούν άδεια για να αλλάζουν, κι ότι ανήμποροι πορευόμαστε κι εμείς μαζί τους. 

Θυμάμαι, όταν σε φώναξα, Πατέρα, εσύ έφευγες, κι Μάνα δίπλα σου. Σκυφτοί κι αμίλητοι. Ίσως για το παραμύθι που τυλίγατε με το φτηνό ρούχο της ελπίδας. Ας είναι.

Οι ευνοούμενοι της Τύχης, είναι διαλεγμένοι.

Τα αστέρια, πολύ ψηλά να τα αγγίξουμε.

Η Γη, πολύγλωσση, πολύβουη, πάντα μας καλεί .

Εμείς καμώνουμε ότι δεν ακούμε, ότι δεν βλέπουμε.

Ανόητα κι εγωΙστικά πιστεύουμε ότι είμαστε αιώνιοι.

Ζούμε, για ξεγελάμε την σύντομη παρουσία μας. 

Την μηδαμινή ύπαρξή μας. 

Κι η Γη, αόματη, δίχως καρδιά, δίχως νου, πάντα αχόρταγη, να μας οσμίζεται και να κρυφογελάει.

Επιστρέφω, εκεί που με περιμένει ο Ένας, ο Εκλεκτός, ο Αόρατος. 

Δώσε μια αγκαλιά στη Μάνα, Πατέρα. Πάντα την άξιζε! 

Πάντα οι Μανάδες την αξίζουν. 

Να ξέρεις, όμως, τούτο:

Επιστρέφω, με την Αγάπη ανέπαφη. Αυτό είναι το πιο σίγουρο όνειρο.

Εκείνο, ίσως, που δεν κατάλαβα τότε, όταν μου μιλούσατε, ήταν τόσο απλό: Ό,που κι αν είμαστε, κοντά, ή μακριά:

Η Γη, μας ενώνει!