ΕΝΑ ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΟ
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"
- με τα χρώματα της αγαπημένης Πατρίδας
16 Φεβ 2020
10 Φεβ 2020
50 χρόνια μαζί !!!
ΟΚΤΩ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΟΚΤΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
στην πανέμορφη εκκλησία
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ,
ΑΘΗΝΑ...
Χαρούμενος Φλεβάρης: 50 Χρόνια μαζί!
18250 μέρες και νύχτες...
Ποιος μετράει τα δίσεκτα,
ποιος λογαριάζει
τα όνειρα...,
τα τριαντάφυλλα, τα αγκάθια,
τις λύπες, τα χαμόγελα,
ποιος
ζυγίζει τα αγκαλιάσματα...
Ποιος τα πρώτα κλωνάρια μας
και τα κλωνάρια τα δικά τους...
Ποιος
της καρδιάς τις ανάσες,
ποιος της ΑΓΑΠΗΣ το βάρος.
Είθε να είμαστε όλοι μαζί για άλλα τόσα χρόνια!
Σύμπτωση, ή καλός οιωνός,
ανήμερα,
το μαγικό πλησίασμα της Σελήνης...
Φίλες και Φίλοι, όλοι ξεχωριστοί,
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
για τις ευχές σας, στο σπίτι,
στο Φέις-Μπουκ,
και πέραν του Ωκεανού...
Είθε οι καρδιές σας να ευωδιάζουν πάντοτε.
Υιώτα και Δημήτρης
5 Φεβ 2020
ΛΕΙΟ ΛΙΘΑΡΙ
ΛΕΙΟ ΛΙΘΑΡΙ
(σχέδιο Υιώτας. 2014)
ΛΕΙΟ ΛΙΘΑΡΙ
Λείο, καλοπλασμένο το λιθάρι
όταν στοχεύουμε στην
εύγλωττη επιφάνεια του νερού.
Τσακίζουμε τα πόδια. Λυγίζουμε το σώμα ωσάν κλαδί καταπιεσμένο από άγριους αγέρηδες,-ίσως από το ίδιον βάρος- τινάζουμε το χέρι να το εξακοντίσει,
να φτερουγίσει -λες και προκλητική
ευεξία στην υγρή επαφή,
να σχεδιάσουμε κύκλους χαριτωμένους.
Κύκλους που
απλώνουν κι ανοίγουν, τυλιγμένους σε παιγνιδιάρικο θαυμασμό, ως που να βρει το
βάρος του,
το λείο λιθάρι, να καταποντιστεί
στην δική του άβυσσο...
Λείο, ή όχι, άβουλο λιθάρι είμαστε.
Λειαίνουμε την επιφάνεια να
ευκολο-γλιστράμε, αίλουροι στις αντιξοότητες. Λησμονούμε την αρχή της
εκκίνησης. Ευαγγελιζόμαστε με άσκοπα σκαμπανεβάσματα, ξεπλένουμε
την αρμύρα των
δακρύων με
την ευεργετική βροχή, συνδέουμε
την αγριάδα της θάλασσας με τα μαύρα
σύννεφα της αμαρτίας.
Με πανιά σχισμένα, με κατάρτια
σπασμένα πνιγόμαστε σε ρηχό κόλπο ή βουλιάζουμε
Αρνούμαστε εγωϊστικά
(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Τα βήματα του Φεγγαριού. 2014)
την
έσω αναθεώρηση.
Παραβλέπουμε την εσώτερη βάπτιση.
Διαγράφουμε την θεία αναγέννηση.
Οι αρτηρίες μας, αγωνίζονται δύσκαμπτες
από την τροφοδότηση της εφήμερης ευχαρίστησης.
Του δε χειμώνα η άκοπη νάρκωση
τους αρμούς σκουριάζει.
Οι
διαδρομές; αστόχαστες.
Σύντομα θα μας ξυπνήσει πολύβουη, πολύχρωμη, ακατάληπτη, η ορμή
της Άνοιξης.
Οι φωλιές, απροετοίμαστες.
Η καρδιά,
ανέτοιμη. Οι φωνές αταίριαστες. Ο νους σε υπνηλία. Στο βάθος τού είναι
της εγρήγορσης οι φόβοι νωθροί, ασχημάτιστοι .
Γύρω, καραδοκούν οι σαρκοβόροι γύπες, για τρυφερά θύματα. Για μυαλά αζύμωτα.
(Φωτ. Υιώτας. Μαρτιος 2007)
Ακάθεκτη καλπάζει η Άνοιξη.
Ευφραίνει αισθήσεις. Προγραμματίζει επίπονα σχέδια. Διδάσκει. Και απαιτεί.
Συχνά, συγχωράει τους
αδαείς.
Γνωρίζει την αναλγησία του
θανάτου.
Θερμαίνει κι αγκαλιάζει την
Αγάπη.
Μισεί και εξανίσταται στην
εσκεμμένη προδοσία της αθωότητας.
Γυρίζει αντίθετα το πρόσωπο
στην τέχνη του κρυμμένου
μίσους.
Κουράζεται στην ανώφελη
επανάληψη
του λάθους. Κι αδιαφορεί.
Οι πυρκαγιές δεν την αγγίζουν.
Έχει τις θύελλες.
Σε ανοιχτή παλάμη δεν
κρατιέται
το ζείδωρο ύδωρ.
Η Άνοιξη θέλει δύναμη.
Απαιτεί
πάθος. Αλλιώς εκδικείται.
(Υιώτας, Τουλούζ. Γουέστμπερυ, 2007)
Κι εμείς, λείο λιθάρι, επιφανειακά καλοπλασμένο, πνιγόμαστε σε ρηχό κόλπο ή σε βαθύ ωκεανό.
Καταποντιζόμαστε στην δική μας άβυσσο, στην απύθμενη αγκαλιά της
θάλασσας
από όπου κάποτε ξεκινήσαμε, έρμαιοι,
στην κατεύθυνση των ανέμων.
************
Πάντα με την αγάπη και την υπομονή,
Φίλες και Φίλοι μου.
Υιώτα
1 Φεβ 2020
Ουρανέ μου! Πατρίδα μου! Καλό Μήνα!
Ουρανέ μου!
Πατρίδα μου! Καλό Μήνα! σε όλους.
(Φωτ. Υιώτας. Απρόσμενη ανατολή στο Γουέστμπερυ, Λ.Ι., Ν.Υ.)
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
Λες και διαιστάνθηκε ότι ο Γενάρης έκλεισε με δυσκολία, -ευτυχώς περαστική, για τον Δημήτρη-, λες κι άκουσε
τους χτύπους της καρδιά μας που άφησαν σημάδια στους κρύους τοίχους....
ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΟ, σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΒΑΪΕ!
Αντιγράφω από το
FACE BOOK
Το νέο βιβλίο της ποιήτριας, Γιώτα Στρατή,
«ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ»
ΠΟΙΗΣΗ ΝΥ 2015
(Γράφει ο επαναπατριζόμενος Θεσσαλός συγγραφέας, Βάιος Φασούλας)Ξεκινώντας με έναν στίχο, ένα μότο της Γιώτα Στρατή που συναντούμε στα γραπτά της που λέει…, «Η Έμπνευση είναι στο νου
ό,τι στα χέρια η Τέχνη»,
ανεπιφύλακτα θα αναφέρω ότι αυτό θα το δει ο αναγνώστης διαβάζοντας το ποιητικό της βιβλίο,
«ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ» ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 2015.
Είχα ενημερωθεί από το διαδίκτυο για την καινούρια της έκδοσή της και δε χρειάστηκε πολύ να σκέφτομαι, τι περιεχόμενο να έχει άραγε το νέο της βιβλίο, μέχρι που πήρα ένα ταχυδρομικό σημείωμα παραλαβής του.
Ευχαριστώ τη Γιώτα Στρατή για το υπέροχο βιβλίο της όσο και για την αφιέρωση της, η οποία με τιμά δεόντως.
Προσθέτω δε ότι η πολυγραφότατη, ακούραστη και πολυβραβευμένη Γ. Στρατή, που την έχω «βαφτίσει» «Δασκάλα», είναι και μέλος της ΕΕΛΣΠΗ.
Για όσους δεν γνωρίζουν τη Γιώτα Στρατή, τιμής ένεκεν σε αυτή την ακούραστη σκαπανέα και πρέσβειρα του ελληνικού πολιτισμού, ας μου επιτραπεί να αναφέρω λίγα λόγια.
Ποιήματά της που γράφτηκαν στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, μέσα από ακράτητο λυρικό ενθουσιασμό και αειθαλή πείσμα, ταξιδεύουν τον αναγνώστη μπροστά - πίσω-μπροστά, εντοπίζοντας το χτες ή και το σήμερα, άλλοτε προειδοποιώντας, άλλοτε προφητεύοντας κι άλλοτε με ποικίλες μεταφορές, με πειθώ και με ολοκληρωμένη γλώσσα σαγηνεύει τον αναγνώστη και τον οδηγεί σε άγνωστα «λημέρια».
Η εξωτερίκευση του «μέσα» πλούτου της, η αμείωτη προσπάθεια αφύπνισης
των συνανθρώπων της (ποιητικό χαρακτηριστικό το ύφος, η δομή και γενικά ο επεξεργασμένος λόγος της, μεστός, αυθεντικός και περιορισμένος στα πλαίσια της ποίησης) δίνουν στον αναγνώστη την ευκαιρία ν’ αρπαχτεί στο άρμα της και να ταξιδέψει παλινδρομικά μ’ επιτυχία.
Να δει τις παραστατικές εικόνες, ν’ αφουγκραστεί παλιά και τωρινά, και τέλος, να βρεθεί στο «τώρα» -που θα μπορούσε να ήταν καλλίτερο αν η ανθρώπινη «φροντίδα» ήταν περισότερη.
Και με αυτό το «τώρα» μεταφέρω στον αναγνώστη σύντομο ποιητικό απόσπασμα από το…, «πατρίδα μου, στον ύπνο μου…,»
Επίκαιροι στίχοι, συναρπαστικοί, χτισμένοι με καταπληκτικό και αυστηρό τρόπο στη σύνθεσή τους, βασισμένοι πάνω στην τρέχουσα κατάσταση που έχει περιέλθει η Χώρα μας, η Ελλάδα, ταξιδεύουν τον αναγνώστη…, και τον αλαργινό που δεν τη φτάνει και τον κοντινό που αδιαφορεί…, εκεί στην πατρίδα και μέσα από τους στίχους να την αφουγκραστεί.
Λοιπόν, στη σελίδα 22 διαβάζουμε το:
«πατρίδα μου, στον ύπνο μου…»
«μα και στον ξύπνιο μου,
οι σκιές δεν λείπουν.
Τις προκαλώ. Δεν απαντούν.
Η σιωπή τους σπάζει στις λέξεις.
Ουρανέ μου!
Πατρίδα μου!
Ο φθόνος, τόσο επιμελημένος, γλιστράει σαν δελφίνι στα μυθικά σπλάχνα σου.
Μεθοδικά μεταμορφώνουν την εικόνα σου, τρυπούν το Άγιο Κορμί σου
για να αρπάξουν
το Πνεύμα σου.
Τροποποιούν τον αμέτρητο πλούτο των εννοιών σου για να φορτίσουν την τραγική, σύγχρονη τεχνολογία.
Στυγνή για αυτούς η παραδοχή ότι Υπάρχεις.
Λες και δεν είσαι Αρκετή.
Αδίστακτα μπήγουν σπαθιά
στων παιδιών τα μάτια, ξεριζώνοντας Πίστη…»
Αυτή μας λέει η Γ. Στρατή, η Ομογενής Ελληνίδα, μια προικισμένη με Δώρα από τις μούσες
που μέσα από τις σελίδες της του νέου της βιβλίου «ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ»
βλέπουμε ολοζώντανες παραστάσεις όλων των επιπέδων. Είναι αυτό που λέει:
«Η Έμπνευση είναι στο νου
ό,τι στα χέρια η Τέχνη».Φαίνεται σε κάθε λέξη, σε κάθε παράγραφο,
σε κάθε σελίδα.
«Ε.Ε.» Ελλάδα, Τρίκαλα, Σεπτέμβρης 20 2015
Βάιε, Φίλε, ακούραστε Πρόεδρε της ΕΕΛΣΠΗ,
η "Αστοριανή"
-που μετακόμισε από την Αστόρια στο Λονγκ Άϊλαντ, -το Μακρονήσι - όπως η καρδιά μου το ονόμασε- σε ευχαριστεί μια ακόμη φορά για την τιμή που μου έκανες να αναφερθείς πάλι στο βιβλίο μου. Είθε να ήταν κι άλλοι
όπως εσύ που φροντίζεις τόσους πολλούς.
Καλό Μήνα στην Μαρίνα σου,
μαζί και σε όλους που αγαπάς.
Να είστε καλά και με υγεία.
Ευχαριστώ θερμά,
Υιώτα
και Δημήτρης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)