Νους σαστισμένος - Ψυχές αιωρούμενες

(φωτο-σχέδιο Υιώτας)

ΝΟΥΣ ΣΑΣΤΙΣΜΕΝΟΣ

- ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ

02-24-16

Έσπασαν κι απόψε οι κρουνοί του ουρανού. Ξεχύνεται

με του βοριά την οργή το χημικό φαρμάκι. 

Αδύναμος ο νοτιάς, σαν φοβισμένο ζαρκάδι στην άκρη του δάσους.

Τα πτερωτά αθώρητα στα στερέωμα, οι φωλιές ξεσχισμένες. 

Τα οικιακά τετράποδα, τα νεογνά, 

φοβισμένα.

Σχίζεται η νύχτα εκρηκτικά. Το στόμα στεγνώνει.

Το χιόνι της «πάλλευκης σελήνης» αργοπορεί.

Οι αμαρτίες της γης δεν σκεπάζονται εύκολα. 

Ούτε παγιώνονται.

Η γη, συνήθισε να ρουφάει άλικο αίμα.

Καγχάζει στην πρόταση επιλογής. 

Κοχλάζει στην οργισμένη ώρα.

Αχόρταγη, 

ρουφάει ζωή αθώα, ζωή απροετοίμαστη, ζωή

στα σπάργανα του ονείρου.

 Άραγε, πόσες λεπίδες χρειάζονται να σχίσουν τον καμβά

της ασυνειδησίας.

Πόσες ψυχές θα αιωρούνται σαστισμένες 

από ανθρώπινη αναλγησία.

Θεέ, 

δείξε σημάδι να στερέψει ο απείθαρχος ρους.

Να στερέψει το έγκλημα.

Να δυνηθεί να αναστηλωθεί η έρπουσα ελπίδα!

(Της Υιώτας)

Να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε άφοβα,

και πάντα με την Αγάπη,

Υιώτα

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ!

(Φωτ. Υιώτας)

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Πρόσωπα σκυθρωπά. Λυγμός κομμένος στα δυο. Η καρδιά μισή. Αιμορραγεί. 

Τα μάτια, ω! τα μάτια, αναδιπλώνουν εικόνες τρόμου, στέλνοντας 

κύματα απόγνωσης

στο νου, τον ανέτοιμο.

Βαθύριζο το φαρμάκι. Δεν επουλώνεται με επάργυρα ή επίχρυσα στρώματα προσωρινής ευμάρειας.

Το σοφό μερμήγκι γνωρίζει ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη.

Η βροχή, δεν μοιράζεται ευεργετικά. Ο σπόρος δεν αναπνέει ολοκληρωτικά, δεν διαιωνίζει την καθαρότητά του.

Ο κόσμος, δεν πνίγεται από τον ωκεανό μόνο. Έχει

και ο ουρανός συμμετοχή στην καταστροφή.

Οι επουλωμένες πληγές έχουν κι αυτές μερίδιο

στην ισορροπία του ψεύδους.

     Θεέ, με τα χίλια τόσα πρόσωπα,

βρέξε, σύντομα βρέξε τα ξεχασμένα χαμόγελα

να φωτίσουν την πλάση. 

Σπάσε την μεγάλη σιωπή της αδιαφορίας. 

΄Ανοιξε, με τον τρόπο που Εσύ γνωρίζεις

την Πύλη του επίγειου μικρού παράδεισου.

Άστραψε με το μοναδικό Σου φως

τον σκοτεινό θόλο της νύχτας, να δούμε

το αληθινό Σου πρόσωπο.

*********************************************************************************

Να έχετε, όλες και όλοι, ένα καλό Σαββατο-Κύριακο.

Πάντα με την Αγάπη μου,
Υιώτα

Ψάχνοντας την αληθινή Αγάπη...

Ψάχνοντας για Αγάπη...

(Φωτ. Υιώτας.  Κείμενο από το βιβλίο της: ΚΑΡΔΙΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ)

Εδώ, η Αγάπη στάθηκε.

Χάδι πουπουλένιο.

Δεν ανασαίνω,

προστατεύοντας την παρουσία της.

Αγάπη βαθύριζη!

Αγάπη των πολλών εννοιών. Των φανερών 

και κρυφών συναισθημάτων...

Η στιγμή σαστίζει...

Στην αίσθηση ότι υπάρχεις, το σώμα ταράζεται.

Στο άγγιγμα των φιλιών,

και των λυγμών,

σπαρταράει.

Αγάπη!   Αγάπη!

********************************

Σε όλες και όλους τους Φίλους μας,

ΕΥΧΕΣ

για όμορφη μέρα...

Πάντα με την Αγάπη, Υιώτα

Ο κύκλος των φιλιών και των δακρύων...

Μια φορά κι έναν καιρό...

 (Νιόπαντροι, στο πρώτο Χριστουγεννιάτικο χορό, στο Κρύσταλ Πάλας, στην Αστόρια, 

το οποίο πλέον δεν υπάρχει...)

Μια φορά κι έναν καιρό, υπογράψαμε ένα συμβόλαιο:

Κάθε χρόνο να σας θυμίζουμε ότι και 

τον επόμενο χρόνο

η Αγάπη θα είναι εκεί, όπως και στο πρώτο φιλί...

Το προηγούμενο βράδυ, 

άνοιξα τα συρτάρια της Μνήμης για να μετρήσω 

τα φιλιά...

... μια ισχνή φωνή μου ψιθύρισε:

-Ξεχώρισε πρώτα τα δάκρυα και μετά να ρθείς 

να κάνουμε την καταγραφή!!!

Διστακτικά υπάκουσα. Κι από πού να αρχίσω!

Ψάχνοντας τα ρυάκια, τα είδα στεγνωμένα...

πήγα στους χείμαρους, κάμποσες λακούβες ήταν άβαθες, ημι-άδειες...

ξάπλωσα δίπλα στην θάλασσα, 

δεν άκουσα καθαρά

ούτε λέξη 

από όσες έλεγε... Απέραντη, άχρωμη, 

δίχως ορίζοντα,

 μια αγριεμένη, μια ήρεμη, μου θύμιζε ότι τα δάκρυα δεν ξεχωρίζουν 

από εκείνα της λύπης ή της χαράς... 

Κυλούν στο ίδιο πρόσωπο, έχουν την ίδια αλμυρή γεύση, έρχονται από την ίδια πηγή... Άλλες φορές χαρούμενα σαν από παιδική χαρά, άλλες 

περαστικός εφιάλτης...

κι έλεγε, έλεγε η θάλασσα η μυστικοπαθής, 

η πολύξερη, με το κύμα των αναμνήσεων: 

άμμος, και νερό, είναι όλα αυτά που γλυστρούν 

μέσα από τα δάχτυλά μας...

Τίποτα δεν κρατιέται για πάντα ατόφιο. 

Ακόμη και την πληγή, την επουλώνουμε... 

το σημάδι; κι αυτό το προσπερνάμε... 

Δέξου τα δάκρυα σαν την βροχή, που πάντοτε ωφελεί. Εσύ θα βρεις το μονοπάτι 

να συγχωρήσεις, εσύ και 

να ξανα-αγαπήσεις...

Η ζωή είναι όμορφη, αρκεί να Βλέπεις γύρω σου, με τα μάτια ανοιχτά!... 

κι αν ακούς τους λυγμούς κοντά σου, 

άπλωσε το χέρι, 

η θέρμη του θα τους λευτερώσει...

Κουράστηκε μα δεν σταματούσε 

να ψιθύριζει η φωνή της ακοίμητης θάλασσας...

Πέρασαν τα μεσάνυχτα... γύρισα το κεφάλι προς το μέρος σου.

Άπλωσα το χέρι να σε αγγίξω. 

Ήσουν εκεί, σε ίμερο ύπνο... Ξέχασα και το μέτρημα των φιλιών, άλλωστε είναι κι αυτά τόσο ανακατεμένα που σίγουρα δεν θα εύρισκα άκρη...

-Χρόνια μας πολλά... 

μισο-είπες ενώ τα χείλη έγραφαν νέο ξημέρωμα του κύκλου των φιλιών μαζί και των δακρύων...

Χρόνια μας πολλά!

Πάντα με την Αγάπη,

Υιώτα και Δημήτρης

ΚΑΛΟ ΦΛΕΒΑΡΗ... με ένα μου ποίημα στην Μελίνα

(Η φωτογραφία, παλαιότερη αντιγραφή από Ιστοσελίδα...)

Το ποίημά μου εμπνευσμένο πιο παλιά...

αφιερωμένο στην Καναδέζα φίλη Μαίρη Υπερείδου-Χατζή...

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ  

Η Αθήνα, σου έδωσε την φλόγα της

κι εσύ, γοητεία την έκανες, κι έρωτα.

Η Ελλάδα, σου χάρισε τους μύθους της 

κι εσύ, λαμπερό στεφάνι τους φόρεσες.

Με την φωνή σου, ιέρεια θύμιζες

σε χορικό αρχαίο, ζωντάνευες

τα μαρμαρόκτιστα θέατρα.

Με το πάθος σου, τα κλεμμένα μας μάρμαρα,

ζωή απέκτησαν και πόθο! 

Το γνήσιο δάκρυ σου,

διαμάντι κύλησε στην καρδιά του κόσμου.

Ο Παρθενώνας, λαχτάρησε στο δικό σου όραμα.

Οι Θεοί, το τραπέζι ξανάστρωσαν,

πανέτοιμο για της Μεγάλης Επιστροφής την ώρα.

Δυναμικός ο αγώνας σου.

Η παρουσία σου, φωτεινή αστραπή στην Ιστορία.

Η έλλειψή σου, κεραυνός τρανταχτός,

σ’ ανθισμένα όνειρα.

Στο μέγα πάθος σου, ένα μόνο ξέχασες:

Η  ψεύτικη Μακεδονία ήταν επικίνδυνα κοντά,

κι εσύ, ψηλά κοιτάζοντας,

ασυλλόγιστα, την προσπέρασες!

Τώρα παράσιτο μένει, σαν βέλος βουτηγμένο

στο κώνειο, καρφωμένο στον περήφανο νου 

και

στην καρδιά, την ευαίσθητη!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ,

Φίλες και Φίλοι μου.

Πάντα

με την  Αγάπη μου,

Υιώτα