Πες μου καρδιά... (13 Φεβ 2017)

Πες μου καρδιά...      (13 Φεβ 2017)

(Φωτο-συνθέσεις Υιώτας, 2016)

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΡΔΙΑ

Πες μου, καρδιά, πόσες καρδιές χωράς στην αγκαλιά σου.

Πες μου, αλήθεια, αν μετράς τα αμέτρητα φιλιά σου.

Πες μου, καρδιά, πώς τις καρδιές αληθινά ζυγίζεις;

Κάτω από το βάρος τους πόσες φορές λυγίζεις;

Η Αγάπη και ο Έρωτας, πόσο σε συγκλονίζουν,

τα μυστικά σου όνειρα μαζί να ξενυχτίζουν…

Ξέρω, καρδιά, 

κι ας σε ρωτώ, κι ας σταματώ το δάκρυ

να μη το δουν οι άκαρδοι. 

Στου κόσμου κάποια άκρη χτυπούν καρδιές 

σαν κρύβονται απ’ της ζωής τους γύπες

που αδίστακτοι σε νέμονται.

Εσύ, 

μετράς τις λύπες

που σέρνονται ασταμάτητες και σε περιτυλίγουν,

τραυματισμένη, ανήμπορη, τους εύχεσαι να φύγουν...

Πες μου, καρδιά, αν σε αρνηθώ, 

ποιος θα σου συγκρατήσει

τους τελευταίους χτύπους σου; 

Ποιος θα τους σταματήσει;

Κι εκείνη μου απάντησε με τον δικό της τόνο:

-Μόνο κάτω απ’ τη Μάνα Γη θα σβήσεις κάθε πόνο.

*******

Υιώτα

http://astoriani.blogspot.gr/2017/02/blog-post.html 

Ύπνος ανάλγητος

 

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας.2021)

Ύπνος ανάλγητος

Με το φεγγάρι παραμάσχαλα κι ένα ζευγάρι άπτερα σανδάλια, ανηφορίζω στου ουρανού τα σύννεφα

να συναντήσω το ξεκίνημα της νύχτας. 

 Δίχως ανάσα διάβηκε η μέρα μου.

Δίχως ανάσα κι η καρδιά.

Το στοργικό κρεββάτι, κρύα αγκαλιά, ανέραστη. 

Ο ύπνος, εχθρός ανάλγητος στις θύμησες.

 

Πέτρα ασήκωτη η φυγή. Οι δρόμοι έκλεισαν.

Ο ωκεανός τόσο κοντά και τόσο μακριά μου.

Η όχθη αδιαπέραστη.

(Φωτο. από τον πλάτανο που ξεράθηκε, 2016)

Χρώματα οδηγούνε μια ταραγμένη άνοιξη. 

 Τα όνειρα ασυνόδευτα. Αδόκιμες οι ώρες.

Η νιότη, αδιάκριτα ζει τον δικό της κώδικα.

 

Λιθοβολεί τον ήλιο. 

Αιμορραγούν τα οράματα.

 

Φθονώ την άγνοια της. 

Σφίγγει ο πόνος στην ψυχή.

Στεγνώσανε τα μάτια. 

 Άνυδροι δρόμοι οι ποταμοί.

Τα όρη, μαραμένα. Στέρφη η πηγή. 

Βογγάει η Γη.

 Κι ο λογισμός; 

 

Τρελό χαρτί στην δίνη του αγέρα.

 

Φέρτε μου λυγερόκορμες, άλικες παπαρούνες. 

Να είναι το όπιο πολύ. Να λιγοστέψει η θλίψη.

*****************************************

 

Φίλες και Φίλοι μου,

Σας φιλώ πάντα με Αγάπη.

Υιώτα

 Η νύχτα των βεγγαλικών

( φωτο-σύνθεση Υιώτας. 3 Ιουλίου, 2016. Παραμονή 

240ής Επετείου Αμερικανικής Ανεξαρτησίας)

Η Νύχτα των βεγγαλικών

Κρατήστε λαμπερή τη νύχτα των βεγγαλικών. 

Για πάντα.

Όταν εξατμιστούν οι πολύχρωμες, φωτεινές αστραπές, 

όταν καταλαγιάσουν τα μεθυσμένα αστέρια,

όταν σωθούν οι προσωρινές εξώκοσμες εικόνες… 

όταν καθησυχάσουν τα παθιασμένα επιφωνήματα,

και τα βλέφαρα πάψουν να φτεροκοπούν σαν τρομαγμένες πεταλούδες, 

όταν το στέρνο ξεφουσκώσει από την προσωρινή ενθουσιώδη επίτευξη,

τα μάτια των παιδιών 

πάλι θα θολώσουν από τις αναθυμιάσεις 

των ανεύθυνων μέσων εξόντωσης…

Η Αδιαφορία θα πνίξει τις ανάσες τους.

Η Αποξένωση θα κυριαρχήσει στην σύντομη ζωή τους. 

Θα ακολουθήσουν δάκρυα της απώλειας. 

Θα εθιστούν σε καπνούς εγκεκριμένους, 

σε ήχους θανατερούς, σε δάκρυα 

και κραυγές οδύνης.

Τώρα,

ο Κίνδυνος δεν μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. 

Δεν καραδοκεί να επιτεθεί στο σκοτάδι. 

Δεν χρειάζεται έλεγχο, ούτε άδεια «εξασκήσεως επαγγέλματος» …

Τον συναντάς με θράσος κι αυτοπεποίθηση στο προαύλιο του κήπου σου, 

στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού σου, 

στην καρδιά του διαμερίσματός σου… 

Η εξώπορτα; άσπαστη!

Η δική σου αυτοπεποίθηση, θρύψαλα.

Μα τα παιδιά; 

Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά;

Οι έχοντες, νομίζουν ότι τα έχουν ασφαλή. Οι μη, τα στέλνουν με μια ευχή να γυρίσουν σώα στο σπίτι! 

Κι ο Κίνδυνος, καραδοκεί! 

Με όλες τις μάσκες που φοράει. 

Με όλες τις γνωστές παραγράφους για μια νομική «εξιλέωση»…

Τα παιδιά; 

τα ευαίσθητα, που τα …ξέρουν όλα; 

που θα θέλουν όλα; 

που εμπιστεύονται τα «μούβις» που τους διδάσκουν ότι 

η βία είναι ένα ανώδυνο δίωρο, 

ότι η βόμβα είναι «ψεύτικη, ψεύτικος κι ο κρότος…»,

ο δε, Θάνατος, 

είναι μέρος της ιστορίας του έργου…;!

Ο φυσικός πόνος; 

Η αλλοφροσύνη; 

Τα αίματα; 

Ότι 

Είναι αληθοφανή, για χάρη του έργου;…!

Τα παιδιά,

αυτές οι εύπλαστες τρυφερές ψυχές, 

αυτές οι καρδιές που δεν επιθυμούν παρά μια σύντομη ιστορία αγάπης… 

ένα τραπέζι στρωμένο με καλούδια, 

ένα δωμάτιο γεμάτο καινούρια παιγνίδια…

ένα σύντομο, ζωντανό παραμύθι...,

Για αυτά τα παιδιά μιλάω… 

με το άπηχτο μυαλό.

Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. 

Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα 

δεν τον διορθώνουμε…

Κρατήστε την νύχτα των βεγγαλικών, 

για πάντα.

Κρατήστε το φευγαλέο όνειρο όσο μακρύτερα γίνεται.

Για να ξενερώσουν τα παιδιά.

Κρατήστε την Ελπίδα από το χέρι 

κι ας είναι γεμάτη αγκάθια, 

με κρυφή την προσευχή…

Γκρεμίστε τα τερατόμορφα νέα είδωλα.

Αρχίστε από τα γύρω σας.

Ο Κίνδυνος δεν είναι μακριά. Είναι και για σας.

Μα εδώ,

Για τα ΠΑΙΔΙΑ λέω!

Μετά από το πρώτο βήμα, έρχεται και το δεύτερο… και το τρίτο…

ΕΜΕΙΣ κάνουμε το πρώτο βήμα!

Για το συμβόλαιο της Ζωής…

(3 Ιουλίου, 2016)

*********     ************     ***************

           (...μια ακόμη φωτο-σύνθεσή μου. 

               Παραμονή, 3 Ιουλίου, 2016, 

           για την 

                      Ημέρα της 240ής Αμερικανικής                                         Ανεξαρτησίας)

(Όμως, 

...Μπορεί να ήταν και Πρωτοχρονιάτικη Νύχτα...)

Φίλες και Φίλοι μου, Αγαπημένοι,

Καλό σας Μήνα!

Πάντα με την αγάπη,

Υιώτα

ΛΕΥΚΗ ΘΥΕΛΛΑ

 ΛΕΥΚΗ ΘΥΕΛΛΑ

Γενάρης, 6, .22

(Σχέδιο με σπάθες πάγου. Υιώτα)

ΛΕΥΚΗ ΘΥΕΛΛΑ

Κάτασπρη η νύχτα του χιονιά. Θύελλα μαστιγώνει άτακτες σκέψεις.. Άνυδρες.. Μισόκλειστο το βλέφαρο, -κρύβεται η Σελήνη, καγχάζοντας στους οδυρμούς ψυχών τε κολασμένων. 

Σείεται η Γη, αδιάφορη, αγνοώντας 

προσευχές εσώτερες. 

Έχει ξεχωριστό Θεό, αυτή. Γι’ αυτό κι αλλάζει εσθήτες.

Η θάλασσα, ακούραστη, υφαίνει και ξ'υφαίνει προικιά νερένια, άσωστα. Ολημερίς κι ολονυκτίς, μια  πλέκει, μια ξεπλέκει τις μακριές δαντέλες της, πάντοτε δίχως σχέδιο. Λυσίκομη τραντάζεται -η χαίτη λευκής φοράδας, όταν την αγνοήσουνε άτια ξετρελαμένα στην κορυφή του οίστρου της...

Τρέμουν ποτάμια αδέσποτα στις εκβολές να σμίξουν με τα κογχύλια στις ακτές, άνοστο το φιλί τους, σειόμενη κι η άμμος, αδέσμευτη, αναίσχυντη, τα πάντα καταπίνει..

Τα έγκατα, κατάμαυρα, Μέδουσες οι σκιές τους. ΄Εύθραυστα δρομολόγια πάνω σε Γη  αχόρταγη, συνέχεια πεινασμένη. Κι η  θάλασσα; Απύθμενη. Άγνωστος, ξένος κόσμος.

Ω! τα αναρίθμητα, τα απαίσια μυστικά τους!

Ο δε, Ουρανός; Ποτέ, ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι αυτός είναι ΄Ενας. Άλλωστε, 

αλλού χειμάζουν οι Ψυχές, αλλού τρέμουν τα αστέρια. 

Κι εμείς; Τοξότες δίχως θήραμα, Λέοντες που γρυλίζουν να μας ακούσει ο Θεός, να φοβηθεί ο Ήλιος.

Ζούμε σε ώρες άστεγες, στοχεύοντας στην αίγλη. Είναι η ψυχή μας άυλη, είν΄ η καρδιά από λάσπη. 

Με το σκοτάδι ανήμπορο να απορροφήσει ΉΛΙΟ, μένουμε κόκκοι στην ακτή, με μάτια τυφλωμένα, Επαίτες στο ερώτημα που απάντηση δεν έχει…

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ,

αγαπημένοι μου.

Πάντα με την Αγάπη μου,

Υιώτα

 ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ,

01/03/.22

Όπως οι τυφλοί ψηλαφίζω του κορμιού σου την γνώση,

εξαλείφοντας κολασμένες υποψίες εικόνων σε ταξίδια άγνωστα.

Ακατάστατοι της καρδιάς σου οι χτύποι αγωνίζονται να

δραπετεύσουν μέσα από τα χείλη που σφραγίζουν την

αιωνιότητα… Αποκλείεται η αυγή να μαρτυρήσει ότι ο

πληγωμένος εγωισμός μου σε κρατάει δέσμιο. 

Μου ανήκεις, κι ας γνωρίζω της καρδιάς σου το μόσχευμα 

είναι νυστέρι στην δική μου. 

Αθόρυβα κυκλοφορούν οι νοσοκόμες -νυχτερίδες της νύχτας,

αγνοώντας τον μύχιο τρόμο που δεν μοιράζεσαι μαζί μου.

Ένα καλώδιο μετακινήθηκε από το ανήσυχο χέρι της καρδιάς

κι εσύ, άφοβα, με τον δείχτη σου έγραψες 

την πιο γλυκιά μας λέξη: "ΑΓΑΠΗ" !

Τούτη την λέξη συνάντησα, απόψε, 

σημάδι στα χνώτα του Καινούριου Χρόνου, 

υπογραφή ανεξίτηλη στον υπόλοιπο δικό μου χρόνο αναμονής,

ώσπου να σε αγκαλιάσω, λευκοντυμένη.

Α! Με ξέρεις. Αργά ή γρήγορα, κρατώ τις υποσχέσεις μου.

- Χρόνια Πολλά, Αγάπη μου.   Θα σε δω, αύριο, στου Αγίου Μιχαήλ, αν ο χιονιάς το επιτρέψει.