Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α
Για όλο τον κόσμο !!!
(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 12-31-22)
Ξενιτεμένος Ερωδιός *
Άσε να τρέχουν τα δάκρυα ! Η Γη
τα χρειάζεται να καρπίσει η Άνοιξη,
κι οι ωκεανοί, να κοχλάζουν
για να ξεθυμαίνουν της καρδιάς οι πίκρες!
*Αποδημητικός μικρόσωμος πελαργός
στον υδροβιότοπο Αλυκής Αιγίου (Αχαϊα)
ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ !!!
Πάντα με την Αγάπη μου
Υιώτα
ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΟΣ ΕΡΩΔΙΟΣ
(Φωτο-σύνθεση Υιώτας 12-22-22 )
ΤΟΥΤΗ Η ΚΥΡΙΑΚΗ :
(Απόσπασμα από το μουσικόδραμα: "Γελωτοποιός από ...σόϊ", Π.Ε.Λ. 1987, Εκδόσεις ΔΡΥΜΟΣ, Αθήνα, 1988, ...λίγο πριν από το Τέλος, που θα ακολουθήσει σε λίγες μέρες... ...)
(Ταιριάζει με την ζεστή Οικογενειακή Εορτή των Χριστουγέννων που είχαμε στο σπίτι της Όλγας και του Ανδρέα Χ., με γονείς-παιδιά- κι αδέλφια, μαζί και παιδιά που τιτίβιζαν σαν χαρούμενα χελιδόνια στον Δεκέμβρη...) ******************
Τούτη η Κυριακή στη μακρινή Πατρίδα
δώρισε φιλιά, ανάσταση κι ελπίδα.
Μοίρασε φιλιά, χαμόγελα κι ακόμα
έκανε ζεστό της ξενητειάς το χώμα.
Ρεφραίν:
Νάταν πάντα Κυριακή, με αγάπη και ρακί
άσπρο, κόκκινο κρασί να το πιούμ΄εγώ κι εσύ!
Νάταν Κυριακή οι μέρες μας, τα χρόνια!
Άνοιξη η Ζωή, μ΄ανθούς και χελιδόνια!
Άνοιξη ζεστή, δροσάτο καλοκαίρι,
Μάης της χαράς, θαλασινό αγέρι.
Ρεφραίν:
Νάταν πάντα Κυριακή, με Αγάπη και ρακί
άσπρο, κόκκινο κρασί, να το πιούμε εγώ κι εσύ...
(ο Κυρ-Αντώνης) :
_ Μαζευτείτε, ελάτε όλοι γύρω μου!
Τέτοια νύχτα δεν είναι παρά νύχτα χαράς. Είναι σαν Χριστούγεννα, σαν Πασχαλιά. Είναι χαρά που δεν θα σβήσει το φως της ημέρας. (Σηκώνεται, πιάνει το χέρι της Μαρίας, και : - ελάτε όλοι να χορέψουμε ... Μαράκι μου, εσύ να σύρεις πρώτη το χορό,
για σένα φροντίζει ο Θεός ...)
*****************************************
Φίλες και Φίλοι μου,
αυτός, είναι ένας τρόπος να σας μεταφέρω 34 ολόκληρα χρόνια πίσω, όπου η δική μου εργασία έδενε με το γνήσιο νοσταλγικό συναίσθημα τής ελληνικής - αστοριανής ομογένειας ... κι όλα αυτά, προσφορά κυρίως δική μας, μερικά χαριτωμένα γειτονόπουλα κι εθελοντές Ηθοποιοί, ...
Τότε, που το μάτι δάκρυζε στην σκέψη της Πατρίδας! ... Χρόνια ΠΟΛΛΑ σε όλους, και θα σας "δω" στην επόμενη ανάρτηση.)
Π Α Ι Δ Ι Α Μ Ο Υ
Τότε, και τώρα.
(Από το δίγλωσσο "ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ, Δρυμός, Αθήνα, 1986, σελίδα 10)
Πώς να ΄ξηγήσω τις φωτιές που τέφρωσαν ελπίδες,
με τί να γεφυρώσω την άλλη όψη του ουρανού,
πώς να υποστηρίξω την κλονισμένη πίστη μου;
Ο φόβος πώς μετριάζει:
κι ο ύπνος μοιάζει θάνατος ...
Τα δέντρα στον ορίζοντα, όσο το μάτι φτάνει,
βαθύρριζα, πολύγνωρα, μιλούν. Αφουγκραστήτε.
Χτυπά η καρδούλα των πουλιών, χαμογελούν τ΄αστέρια!
Άσπρο το ΄λιοβασίλεμα, κι ο ήλιος πικραμένος.
Κοντά μου, τρυφεράδια μου, κοντά μου,
όσο αντέχω
να χαμηλώνω τον Θεό στο παιδικό σας μπόϊ !
**** ****
Φίλες και Φίλοι μου,
Εδώ είναι οι Γιορτές! Οι σοφοί συμβολισμοί.
Των ΠΑΙΔΙΩΝ οι Γιορτές. Το χτυποκάρδι τους.
Η Ελπίδα. Το όνειρο.
Όλων των παιδιών.
Ας ευχηθώ να αστράψουν τα ματάκια τους.
Ας προσπαθήσουμε
να φωτιστούν τα πρόσωπά τους.
ΕΜΕΙΣ τα φέραμε. Εμείς έχουμε την ευθύνη!
Καλές Γιορτές σε όλους! Με Υγεία και Αγάπη!
Σ Ε Λ Ι Ν Ο Υ Ν Τ Α Σ
- ο Πατέρας της (αρχαίας) Ε Λ Ι Κ Η Σ ,
ο άρχοντας ΤΟΥ ΤΌΠΟΥ ΜΟΥ
(Βαλιμήτικα Αιγίου, νομός Αχαϊας)
Μισή η Σελήνη απόψε
(12-12-22)
Τη θωρώ πίσω από το κρυσταλλιασμένο τρίγωνο
του μισού παραθύρου.
Ανταγωνίζεται τον ενοχλητικά αναρριχόμενο κάκτο γιατί ποτέ του δεν άνθισε, να το στολίσει. Μισόν αιώνα πρίν, κάποιος έχτιζε δική του εκκλησιά στα βορεινά αυτού τού σπιτιού, που τελικά απέρριψε.
Η Πίστη δεν είναι αντικείμενο να το αγγίζεις.
Θέλει εκείνη την κρυμμένη,
την άσωστη δύναμη τού βυθού της θάλασσας.
Εκείνη τη βαθιά ταραχή που κάνει την δόνηση να παραμιλά,
να γκρεμο-τσακίζει ό,τι μένει άφωνο και μοιάζει να την απορρίπτει.
Εκείνη τη δύναμη που τη φοβάσαι όταν την διαπιστώσεις.
Έχω περάσει αμέτρητους φόβους από τότε που το ζεστό καρβέλι της προσφοράς έπαψε να μου χαρίζεται.
Δίπλα στον κυκλοθυμικό Σελινούντα ποταμό, με την
κομματιασμένη ιλύ -εκείνη την ανοιχτόχρωμη λάσπη που απορροφούσε τα γυμνά
πέλματα φτιάχνοντας προϊστορικά καλούπια-, πλεόναζαν τα ξηρά κλαδιά, τότε ταγμένα να
τροφοδοτήσουν την Εστία.
Τα μάζευα με ενθουσιασμό, δίχως να υπολογίζω το βάρος τους, ούτε και την πιθανή
διέλευση της οχιάς ή του φαρμακερότερου γιου της, του αστρίτη....
Πολλάκις έπλαθα σχήματα ανορθόδοξα, πιατάκια, βάζα, μαργαρίτες, αφήνοντάς τα στην ράχη του, την καυτή πέτρινη όχθη, να ψηθούν στον ήλιο, να στεγνώσουν.
Η αφή εκείνης της λάσπης έχει μείνει απαλό δέρμα στην θύμηση των άπειρων χρόνων όπου η φύση ήταν η μόνη απόλαυση...
Τότε, που ο φόβος ήταν απλή περιέργεια, ανυπεράσπιστη, ανώριμη γνώση.
Τότε που η Σελήνη,
άδεια ή ολόγεμη, τραγουδούσε μαζί μου.
(απόσπασμα. Αρχικά παρουσιάστηκε στου Σ. Παρέλη …
και συνεχίζεται σε επόμενη ανάρτηση .)
Σας ευχαριστώ,
Υιώτα
Ίσως δεν βλέπω πια όσα θα έπρεπε· ερευνώ αγγίζοντας ένα άλλο βάθος·
είναι η καταβύθιση σε ένα απρόσμενο κρησφύγετο του εαυτού που κάνει δύσκολο
το να το δεις και να το εκφράσεις· (απόσπασμα από την ανάρτηση του Στρατή Παρέλη
στην ομώνυμη ιστοσελίδα του, 1 η Δεκεμβρίου.22)
*** *** ***
κι είναι
δελεαστική η γραφή σου ώστε να μη την αγνοήσω
-πάντα στα όρια αγαστής Εκτίμησης και πολυετούς Φιλίας.
Συνδιαλέγομαι
και τολμώ να παρουσιάσω σκέψεις ατίμητες για μένα, πάντα
με την γνωστή μου έκφραση: " ΥΠΕΡ-ΑΤΛΑΝΤΚΟ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ"
-ευελπιστώντας πράγματι σε μια επικοινωνία ποιητικής Αστραπής του νου!
Μισή η Σελήνη απόψε.
Τη θωρώ πίσω από το κρυσταλλιασμένο τρίγωνο του μισού παραθύρου
που ανταγωνίζεται τον ενοχλητικά αναρριχόμενο κάκτο
γιατί ποτέ του δεν άνθισε να το στολίσει.
Κάποιος ιδιοκτήτης έχτιζε δική του εκκλησιά
στα βορεινά του σπιτιού που τελικά απέρριψε.
Η Πίστη δεν είναι αντικείμενο να το αγγίζεις.
Θέλει εκείνη την κρυμμένη, την άσωστη δύναμη του βυθού
της θάλασσας.
Εκείνη τη βαθιά ταραχή που κάνει την δόνηση να παραμιλά,
να γκρεμο-τσακίζει ό,τι μένει άφωνο και μοιάζει να την απορρίπτει.
Εκείνη τη δύναμη που τη φοβάσαι
όταν την διαπιστώσεις.
Έχω περάσει αμέτρητους φόβους από τότε που το ζεστό καρβέλι
της προσφοράς, έπαψε να μου χαρίζεται.
Δίπλα στον κυκλοθυμικό Σελινούντα ποταμό, με την κομματιασμένη ιλύ
- εκείνη την ανοιχτόχρωμη λάσπη που απορροφούσε τα γυμνά πέλματα
φτιάχνοντας προϊστορικά καλούπια, πλεόναζαν
τα ξηρά κλαδιά ταγμένα να τροφοδοτήσουν την Εστία.
Τα μάζευα με ενθουσιασμό, δίχως να υπολογίζω το βάρος τους,
ούτε και την πιθανή διέλευση της οχιάς ή του φαρμακερότερου γιου της,
του αστρίτη.... Πολλάκις έπλαθα σχήματα ανορθόδοξα αφήνοντάς τα
στην ράχη του, να στεγνώσουν.
Η αφή εκείνης της λάσπης έχει μείνει απαλό δέρμα στην θύμηση
των άπειρων
χρόνων όπου η φύση ήταν η μόνη απόλαυση ...
Τότε, που ο φόβος ήταν απλή περιέργεια,
ανυπεράσπιστη,
ανώριμη γνώση.
Τότε που η Σελήνη, άδεια ή ολόγεμη,
τραγουδούσε μαζί μου.
(απόσπασμα)
Αδελφέ μου,
(...όπως κι εσύ έχεις , εδώ, μέρος από κορμί της "αστραπής" σου,
διακόπτω και την δική μου, χάριν κάποιας μελλοντικής συνέχειας,)
Φίλες και Φίλοι μου ΟΛΟΙ αγαπημένοι,
Προσωρινά,
με μια ακόμη "δημιουργία μου, με τίτλο: "Οργισμένη Θάλασσα . 22"
Εύχομαι Καλό Μήνα,.,
Πάντα με την Αγάπη, Υιώτα
Στρατής Παρέλης,
Ακίνητο κινούν.
φθόγγοι γαλανοί του αέρα∙
ανάσες που η δροσιά θεσπίζει με μια αγαλλίαση λαμπρή.
Πού νομίζεις σώθηκε η ζωή;
Όταν ο τρόπος του νερού την έκανε ν’ ακούγεται πιο σίγουρη
με το αρχαίο μυστικό της, μουσικής διαδεδομένο…
Πεταλίδες πάνω στον θαλάσσιο βράχο
θρύβονται, μέσα στο δρολάπι του καιρού∙
επάνω τους σωρεύεται το κέλυφος του αιώνα
κι οι μέρες που έριξαν σαν ένα
ταιριαγμένο του αφρού τραγούδι
που ακίνητο κινείται τώρα μέσα στους αιθέρες.
Αναζητάς το σωματίδιο του θεού –λες και ο
νόμος
του αοράτου θα σου υπακούσει–
βαφτισμένος στο φως
του ακίνητου κινούντος τις επιταγές εξαργυρώνεις
βρίσκεσαι τώρα
ν’ αναζητάς «εαυτόν»!
Από τα μέσα της έχει διάρκεια η νύχτα: Ωραία σιωπή που απλώνεται κι όνειρα πέφτουν κάθετα μες το αβυσσαλέο στόμα του αποκοιμισμένου χρόνου…
Κι εκείνο το ανεξερεύνητο κινούν που άγνωστα
ακίνητο είναι
αξίζει όλα τα λεφτά!
Μιας και μονάχα
αυτό διαβάζει
θεό
μέσα στην κάθε γύρω μας κρυμμένη μουσική!
2007
Δημοσιευμένο στο ιστολόγιο
του Στρατή Παρέλη
ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΕΡΩΔΙ΄ΟΣ
(Ελεγεία στην Αρχαία Ελίκη. Μέρος Πρώτο.)
Γεννήθηκα στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης!
Βαφτίστηκα στην εκβολή των αγνών δακρύων
της, εκεί που το καθάριο νερό τους ταξιδεύει
ανενόχλητο από κόλπο σε λιμανάκι, από καμπύλη
σε δαντελωτή ακτή, κι ακόμη πέρα,
συναθροίζοντας μυστικά ανείπωτα.
Μέγας εκμαυλιστής ο αρχαίος Σελινούντας που έχυνε τα ιερά της λείψανα στην αεικίνητη αγκαλιά της θάλασσας, μακριά, μέχρι που να αγγίξουν γλυκο-φιλώντας την Νέα Ιωνία, χώρα θεϊκή του δικού της Ίωνα .
Γυάλισαν τα πέλματά μου πατώντας στην
κινούμενη άμμο της
ανιχνεύοντας κρυφές εστίεςεπικίνδυνης αναγνώρισης του ιστορικού της κήπου. Έπλεξα προικιά με τις αφρισμένες φλυαρίες της, έφτιαξα σκεπάσματα με τα άγρια κύματά της … Τυλιγόμουν με γαλάζιες εσθήτες στις ήρεμες
ώρες της, ίππευα στην καμπυλωτή ράχη τών
παλινδρομήσεών της, χάιδευα τις γκριζογάλανες χαίτες των οργισμένων εκδικήσεων της,
θαρρείς μαγεμένος μικρός Τοξότης που δεν είχε ακόμη δοκιμάσει τον αιχμηρό πόνο της αιχμής του φαρμακωμένου βέλους.
‘Ενα μικρό τεμάχιο γης, με έξι ΄λιόδεντρα και πέντε σειρές κλίματα -τραγανά κέρινα- ήταν ο τόπος της αφετηρίας μου, πριν ο ανισόρροπος ποταμός Σελινούντας το καλύψει με πέτρες κι άμμο, χτίζοντας ράχη δύστροπης ανάβασης …
Τότε θα ήταν
που ταξίδεψε ο σπόρος του ελεύθερου νου για να ενωθεί με το αλαβάστρινο κορμί της ονειρο-παρμένης, της τολμηρής Σαπφούς.
Τότε θα ήταν,
όπου Αυτή τόλμησε να παραβεί νόμους αυστηρούς για να εισέλθει να προσκυνήσει τα άσπιλα πόδια της Πανέμορφης Θεάς της Λέσβου … τότε, που απλώθηκαν και φύτρωσαν στο νου οι αστραπές, και βλάστησαν οι ρίζες της Ποίησης
στα εύφορα μυαλά.…
(Συνέχεια, Μέρος δεύτερο)
BLOOD MOON = ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΕΛΗΝΗ
Νοέμβρης 8, 2022 Ωρα 5.48 !!
Η έγνοια της με ξύπνησε! Αλαφιασμένη, την πρόφτασα!
Την κοιτούσα! Άφωνη. Συγκλονισμένη!
Άραγε ήταν η ψυχή της που μάτωνε
από της Γης τις αμαρτίες?
Ήταν "Ψυχές Αιωρούμενες" που έκλαιγαν
συσσωρευμένες κι αμίλητες? Άραγε ήταν
ανάμεσα τους κι η δική σου, Αγαπημένε,
ηχηρό σημάδι ότι η ΨΥΧΗ υπάρχει!
ότι κυκλοφορεί, ανάμεσά μας,
φροντίζοντάς μας?
ΕΣΥ με ξύπνησες απ' τον βαθύ ύπνο
των αμφιβολιών? από το σκοτάδι της νύχτας
-όπου σκοτάδι δεν είναι αν ψάξουμε
το Φως να εντοπίσουμε?
Ό,τι και να είναι,
όποιο άγραφτο μήνυμα και να έστειλες, νους και
καρδιά, σου απαντούν "ευχαριστώ"
για αυτή την μοναδική εμπειρία!
για τούτο το λίγο ξαλάφρωμα της δικής μου ψυχής,
πριν φτερουγήσει στην τροχιά σου.
********
Φίλες και Φίλοι,
όντως συγκινημένη, στέλνω σε όλους την Αγάπη μου.
 |
| (Φωτο-δημιουργία Υιώτας¨ Βελανιδιά κι Ευκάλυπτος.) |
1 σχόλιο:
Πολλά Φθινοπωρινά "Ευχαριστώ"
Στρατή μου.
Συμπλρώνοντας:
Ξεραμένα φύλλα βελανιδιάς
μαζί και του δισεύρετου ευκάλυπτου,
σκεπάζουν πλέον
καλοσχεδιασμένα χείλη
που δρόσιζαν κάποτε
νύχτες του καλοκαιριού
με το φλύαρο τραγούδι τους
και το βάναυσο άγγιγμά τους.
Είναι κι εκείνες οι ανατριχίλες
του παιγνιδιάρικου θαλασσινού εσπερινού
όπου δεν έμαθαν άλλη λέξη,
παρά μόνον ΑΠΩΝ!
********************
***********************************************
Πάντα με την Αγάπη μου,
Αστοριανή
ΝΥ