Πάει κι ο ΓΕΝΑΡΗΣ του 2024!

                                   (ο "Ερωδιός" ανιχνεύει νέα μηνύματα. Φωτο-σύνθεση Υιώτας )

Φευγάτος κι ο Γενάρης. 

Καμπουριασμένος από το βάρος των ασήκωτων παγερών ημερών, πρώτη και καλλίτερη η Πρώτη του ημέρα, με τις ατέλειωτες προβλέψεις και τις τυπικές Ευχές, με τις ζαχαρο-πασπαλισμένες πίττες και τα επιμελώς κρυμμένα Τυχερά στο εύγευστο "σώμα" τους,  λαχανιασμένος να προφτάσει τη σοφία και τα θρησκευτικά μηνύματα των ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ, όπου μετρημένοι οι εκτελούντες τα, μεταφέροντας τα ηνία σε ένα συντομότερο  ακόλουθο, τον Μάρτη ... 

Κρυφο-γελά στην ασωτία των θνητών, αδιαφορεί για το ΤΙ μπορεί να επακολουθήσει στη συνέχεια της ζήσης, κι αρνείται να εμφυτεύσει την Λογική στο νου των ανθρώπων. 

Γνωρίζει ότι η Μεγάλη Ανακύκλωση για να ηρεμήσει ο Κόσμος, έχει ήδη εκπνεύσει, και ό,ποιες αναλαμπές μας εντυπωσιάζουν, 

δεν διορθώνουν ΤΙΠΟΤΑ.

Παραδίδει έναν ανήσυχο κόσμο σε ένα άγνωστο ΑΥΡΙΟ -επιμελώς οργανωμένο από πολλού εθελοτυφλούντες Υψηλά Ιστάμενους, οι οποίοι το μόνο που φοβούνται είναι ούτε οι εκδικητικές ανάσες τής διπλο-κατοικημένης Γης, ούτε οι αθώρητες ωκεάνιες φλέβες της, ούτε τα απροσδόκητα θανατηφόρα καιρικά φαινόμενα, ούτε η αγωνία των μη εχόντων και η τυχόν έκρηξής των, παρά να ΜΗ γίνουν και ίδιοι "deplorables" = αξιοθρήνητοι (!!!), όπως έχει ήδη χιλιο-ειπωθεί, μα "περνάει ΄ξώπετσα" λες κι είναι σκόνη που τινάζεις από πάνω σου!

Φευγάτος και τούτος ο Γενάρης!

Καλώς τον "κουτσο-Φλέβαρο".

Είθε να είναι πιο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ!

 Κι ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ!

((Πριν από τον Δεκαπενταύγουστο, επισκέφτηκα το άδειο πατρικό μου. Ακατοίκητο, φυσικά, μόνο δύο μείναμε, και οι δυο πέραν του ωκεανού ... Πληγή αγιάτρευτη!  Έμοιαζε σχεδόν ξένο! Σ΄ένα μισάνοιχτο παράθυρο, κάτω από ένα σπασμένο κεραμίδι, είδα κάτι ανεμοδαρμένα χαρτιά... τα φωτογράφισα...!!! και μετά τα μισοξεφύλλισα. Τρία θρησκευτικά φυλλάδια της μάνας μου, κι ένα χιλιοδιπλωμένο χαρτί, κιτρινισμένο... Όταν επέστρεψα τα ξανακοίταξα. Φυλάω τα φυλάδια. Ξανάγραψα το ποίημα... ΔΕΝ μπορώ να σκεφτώ ποιος τα έβαλε εκεί! Ακόμη, ΠΩΣ με περίμεναν... από το καλοκαίρι του 2005 !!!)

               (Μόνο ο "Ερωδιός" της καρδιάς μου ξέρει όσα δεν γίνεται να γράψω!)

ΦΛΟΓΕΡΕΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΕΣ                                                 

Καλόδεχτος, στο γιορτινό τραπέζι, Διόνυσε, άπλετης ξεγνοιασιάς, κρασοπατέρα.

Ρυάκι η πεθυμιά, κελάρυσμα από τα στήθη -όπου άπληστα σφουγγάρια

γλυκόπιοτο κρασί σαν απορρόφησαν, έγιναν ξέφρενης χαράς ακόλουθοί σου.

Σε θέλουν σε γιορτές, σε ξεφαντώματα.

Η φαντασία με τους μύθους οργιάζει,

-παρόλο ότι Σιληνοί, Μαινάδες, Σάτυροι, ασύδοτοι και σήμερα, γυρίζουν.

Ω! κι είναι η σάρκα επιρρεπής, κι ανομολόγητος ο πόθος όταν ξεγυμνώνεται

κι η πεθυμιά  ωσάν ηφαίστειο κοχλάζει..

 

Στου τρύγου και στου θερισμού, χαρούμενα, ολόγιομα φεγγάρια ταξιδεύουν.

Στων σταφυλιών το μάζεμα, τρανή γιορτή. Στου δε, ληνού το πάτημα,

Διόνυσε, Εσύ τους έμαθες τη φλόγα της καρδιάς σου.

Τους δίδαξες της γης την καλλιέργεια. Το σώμα να λατρεύουν, και τις Τέχνες.

Κι οι άνθρωποι, στα ύψη σε ανέβασαν, παιδί του Δία, εξωγήϊνης μαγείας,

π΄ ακόμα η δύναμή σου ανανεώνεται σαν τους κρουνούς ανοίξουν, στα βαρέλια.

 

Τις λύπες, σε κουβάρι, απόψε τύλιξε. 

Ρίξε τους στου ωκεανού τα βάθη,

και σαν Διό-θεος που είσαι, γιάτρεψε 

αδύναμων κι αμαρτωλών μεγάλα πάθη.

(Φυσικά και δεν θυμάμαι πότε το έγραψα... Ας είναι. Ανήκει στις παλαιές μου "αμαρτίες"

Και πάλι "Χρόνια Πολλά. Καλή Χρονιά" 

Σας φιλώ