Friedrich von Schiller, 1759 -1805

Friedrich von Schiller

(Γερμανός ποιητής, δραματουργός, ιστορικός και κριτικός (1759 - 1805)

Φίλοι καλοί κι αγαπημένοι, 

μου έστειλαν χθες, 

το περίπου διακοσάχρονο ποίημα του Σίλλερ,

τονοτικό στην ... μεγάλη απουσία μου από την Ελλάδα...!!!

-Πάντα μας φθονούσαν και μας ζήλευαν! Πάντα τους είμαστε καρφί στο μάτι. Εμείς, που φτιάχναμε αγάλματα, Τέχνη, τότε που ο "βορράς" σκαρφάλωνε στα δέντρα...  !!!"

- ΣΤΟΠ!!! αρκετά! απάντησα εκνευρισμένη...

-Γιατί; με διέκοψε! Εδώ δεν γεννήθηκες; 

΄Επαψες να είσαι ελληνίδα;;;;

-ΕΜΕΝΑ το λες;! Εμένα;

Ηταν μια από κείνες τις φιλικές θύελλες που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλείσεις τα αυτιά ή το ...στόμα και να συμφωνείς!

Να συμφωνώ, όμως, σε ΤΙ!

-Θυμήσου για ποιό λόγο αποφάσισα να "πάρω τα μάτια μου" και να φύγω! της απάντησα. Θυμήσου ότι είχα όλα τα εφόδια να μείνω εκεί, και να σταδιοδρομήσω! Θυμήσου ότι με το να μένω αμέτοχη στα πολιτικά, να αγνοώ τις έχθρες, και να απέχω... βρήκα χειρότερο μπελά με τις πισόπλατες μαχεριές... Εσύ, τουλάχιστον, δεν θάπρεπε να μου μιλάς έτσι, 

τώρα που σας στρίμωξαν οι "εξυπνοι"... 

έχω κι εγώ οικογένεια, πίσω, 

κι εδώ ΔΕΝ είναι καλύτερα... δεν σας τα λένε...

Τσίριζα!

Βροντόφωνος ο Δημήτρης: 

- ΚΛΕΙΣΤΟ! διέταξε. Σε πήραν για να τους σκουπίσουμε τα δάκρυα; Αυτοί έχουν. Άλλοι είναι οι πεινασμένοι. ΚΛΕΙΣΤΟ!

-Θα τα ξαναπούμε. Ο Θεός βοηθός. Σας αφήνω τώρα.

Έκλεισα το τηλέφωνο. Μόνο που δεν έκλαιγα από την πολυετή αναστάτωση,

κι από την πεντάλεπτη αντίδραση...

Δεν ξέρω αν έχω δίκιο ή άδικο. Δεν ξέρω ΤΙ μυαλό κυβερνούσαν κι ακόμη κυβερνούν όλοι...

Ένα διαπιστώνεται.

 Ότι ο Ελληνας, εκτός πατρίδας, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, 

είναι πράγματι Καλός Έλληνας.

Καλή Εβδομάδα, Φίλες και Φίλοι μου.

Να είστε δυνατοί.

Πάντα με την αγάπη,

Υιώτα

HAPPY FATHER'S DAY, for my PAPPOU, and for my DAD !

Xρόνια Πολλά, Παππού μου!

Χρόνια Πολλά

Πατερούλη μου!

Σας αγαπώ!

Παναγιώτης-Δημτράκης

Είθε οι ευχές των αθώων να συνοδεύουν τους αγαπημένους τους!

Πάντα με την Αγάπη:

΄Εμπυ, Άντζυ, και Πι-Τζέυ.

Μαζί τους κι εμείς,

 ευχόμαστε σε ΟΛΟΥΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

με 

πολύτιμες αναμνήσεις για κείνους που μας βλέπουν από ψηλά!

Ευχές κοντινές και μακρινές...

Υιώτα

ΘΕΑΝΩ ΜΑΡΓΑΡΗ, 24 χρόνια πέρασαν...

Καλή εβδομάδα, Φίλες και Φίλοι μου! 
Ψάχνοντας σε συρτάρια και κιβώτια... θεέ μου τί ανακάλυψα!
Είμαι πολύ συγκινημένη με τις ανανεωμένες θύμησες... που θα μου επιτρέψετε να τις βάλω σε μεγένθυση ώστε να τις διαβάσετε δίχως να επαναλαμβάνομαι...:

*Δημοσιεύθηκε στον Εθνικό Κήρυκα Νέας

 Υόρκης (Σάββατο-Κυριακή 

2-3  Νοεμβρίου 1991, σελίδα 8, πλαισιωμένο

 με το κείμενο-επικήδειο του Δρος ΦΩΤΙΟΥ

 Κ. ΛΙΤΣΑ, Καθηγητή Πανεπιστημίου,

ΣΙΚΑΓΟ. Έγραφε για την Θεανώ που

 γνώριζε πολύ κλειστά: «Σεμνή, 

παραδομένη 

μέσα στον κόσμο του μετανάστη και 

 της ξενητιάς του Σικάγου που και η ίδια 

έζησε,

 η Θεανώ Μάργαρη ήταν ίσως η καλύτερη

 επωδός του δράματος και του μεγαλείου

 του ξεριζωμού. Τραγούδησε με το λόγο της

 τον πόνο, το διχασμό και την έξαρση που

 νιώθει κάθε Έλληνας στα

 ξένα»… 

 Προσωπικά, δεν γνώρισα την Θεανώ

 Μάργαρη. Τελευταία μιλούσαμε στο

 τηλέφωνο, με την άνεση και την

 αυτοπεποίθηση της τεράστιας πείρας της: 

«-...έχω γράψει κι εγώ θεατρικά, χρόνια πριν

 ανεβάσαμε ένα, τίποτα, χαμένος κόπος…

 Ποίηση, δεν έγραψα…» κ.α. μου έλεγε...

 Θησαυρός μου:

 από τα ελάχιστα του πρώτου βιβλίου της

 «Η Ευτυχία και άλλα διηγήματα»,1939,

 όπου κιβώτια γεμάτα έμεναν αζήτητα, «- τα

 πέταξα στο φούρνο, να μη τα βλέπω…

 ελάχιστα βρέθηκαν ξεχασμένα στο

 πατάρι…σου στέλνω ένα, να με θυμάσαι. 

Και… να γράφεις,

                    για σένα, άσε τους άλλους…

 αυτή θα είναι η

 δική σου ευτυχία».

Δυο χρόνια μετά, στο

 διαγωνισμό διηγήματος "Τέχνης και 

Λόγου" 

 Σικάγου,

 στην μνήμη της Θεανώς Μάργαρη, κέρδισα

 £1,000.00, άνευ συναγωνισμού, με

 πρόσκληση στο Σικάγο. 

Τίτλος: "Ο Αη-Βασίλης της Αγάπης", που 

το 

παρουσίασα 

 μετέπειτα και

 θεατρικό.

Η μεγαλύτερή μου συγκίνηση ήταν όταν στο κείμενο που της αφιέρωσε ο καθηγητής 
κ. Φώτης Λίτσας, που ποτέ δεν γνώρισα ( μετά από την Θεανώ, ΕΦΥΓΕ κι ο κ. Λίτσας)
ήταν κι ένα δικό μου ποίημα, στην Μνήμη της!
Στην συχνή αλληλογραφία που είχε με τον Δημοσιογράφο Γιώργο Αγγελίδη, (κι αυτός θα τα "λέει" μαζί τους, εκεί ψηλά...) μου διάβασε ο Γιώργος: "... μακάρι να είχαμε κι άλλους σαν την Γιώτα... "     Θυμάμαι, δεν πρόφτασα να την ευχαριστήσω και γιαυτά της τα λόγια που -ελπίζω- κάποια μέρα, όταν συνατηθούμε, να της τα πω από κοντά...
Το ποίημά μου, ξεχωριστά, για σας.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ (στην Θεανώ Παπάζογλου-Μάργαρη, 2-3/11/1991)*

Ελεύθερη, σαν τον άνεμο, η ψυχή σου θα φτερουγίζει.

Τώρα δεν θα φοβάσαι το εκτυφλωτικό φως, το πηχτό σκοτάδι, τις αποστάσεις ανάμεσα στους χώρους και τους ανθρώπους που αγάπησες. 

Οι φωτιές της Σμύρνης, τα γκρεμισμένα αγάλματα, η αλλοφροσύνη του ξεριζωμού 

δεν θα πονούν πια τα μάτια σου.

Το πνεύμα σου θα επισκεφθεί με αγάπη ό,τι γήινο γνώρισες κι όσα καλέσματα θα σου κάνουν 

αυτοί που σε γνώρισαν. 

Ανεξίκακη θα αιωρείσαι, όσες χαρές κι αν σου στέρησαν. 

Στη μεταβατική εποχή τού Φθινοπώρου, με τις αλκυονίδες μέρες και τα ινδικά καλοκαίρια

 -όπου της Άνοιξης τα λούλουδα θαρρείς ανέβηκαν στα δέντρα τα φύλλα βάφοντας 

σε χρωματικό πανηγύρι- 

η ψυχή σου θα ευφραίνεται.

Με ένα κόκκινο μαντήλι δεμένο σε γραφίδα ευαίσθητη, θα γράφεις στην ποίηση που δεν έγραψες 

και θα ανεμίζεις ευχές σε όσους μέστωσαν 

την ζήση σου, σε όσους γέμισαν τις ώρες 

της περισυλλογής σου.

Στο αιθέριο ταξίδι σου, να αγγίξεις τα σύννεφα.

Στο λευκό και πιο ανάλαφρο 

θα σε περιμένει η σκέψη μας

για το «Καλό Κατευόδιο».

Υιώτα

Στα 100χρονα του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΡΥΚΑ

100 χρόνια Εθνικός Κήρυκας! Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, η Φωνή της Ομογένειας,

η περηφάνεια μας!

Κύριε Αντώνη Διαματάρη,
Τις πιο θερμές μας ευχές για τα «εκατόχρονα» του Εθνικού Κήρυκα! Άλλα τόσα, και καλύτερα! Είναι όντως εκπληκτικό να υπάρχει μια ελληνική εφημερίδα εκτός Ελλάδας, να  που να έχει διανύσει έναν εκατόχρονο-μαραθώνιο όπως αυτός και να συνεχίζει με την αντοχή ενός καλογυμνασμένου Αθλητή τον καθόλου εύκολο δρόμο της πληροφόρησης, της δημιουργίας, και της συνέχισης της Γλώσσας των γλωσσών στον κόσμο της πανσπερμίας. Από την καρδιά της Νέας Υόρκης, σαν δυνατός ποταμός –όπως τα δυο ποτάμια της- να απλώνεται και σε άλλων νομών ορίζοντες και να προσφέρει το ζείδωρο νερό της ελληνικής μας γλώσσας στον νου και στην καρδιά των ξενιτεμένων.
Ο σύζυγός μου Δημήτρης, θυμάται τους γονείς του να καλημερίζουν τον Εθνικό Κήρυκα όπως η γη τον ήλιο! Κι εμείς, από το 1970, δημιουργήσαμε οικογένεια, συμβαδίζοντας με την ίδια εφημερίδα, ανανεωμένη και δυναμική. Προσωπικά, η άσβεστη δίψα μου για το Ελληνικό Πνεύμα, συνάντησε στον Εθνικό Κήρυκα ένα φίλο, ένα μαγνήτη, έναν τροφοδότη αμφίδρομης σκέψης κι επαφής με την Πατρίδα. 
Εκεί, στις σελίδες αυτής της Εφημερίδας, άφησα τις σκέψεις μου, τις εμπνεύσεις μου, την δημιουργία των βιβλίων μου στην βιβλιοθήκη του, εκεί και η αναφορά της πνευματικής παρουσίας μου στην ομογένεια για τις λογοτεχνικές και θεατρικές εκδηλώσεις των έργων μου, ως και η συμβολή μου σε άλλα ομογενειακά γεγονότα. Η εκτίμηση και η αγάπη των συνεργατών του Εθνικού Κήρυκα είναι ξεχωριστή στην καρδιά μου, αφού, μάλιστα υπήρξα έστω και για μικρό χρονικό διάστημα μέλος αυτής της αξιέπαινης Οικογένειας. Τιμητικό επιστέγασμα ήταν το ένθετο της εφημερίδας «Γυναίκα του Μήνα», τον Αύγουστο του 2012, αφιερωμένο στην λογοτεχνική παρουσία και προσφορά μου στα Γράμματα και στην Ομογένεια. Φυσικά, ισόποσο μέρος σε όλα αυτά είναι και η συμβολή της οικογένειάς μου, μαζί με την αγάπη μας στην διατήρηση της μητρικής μας γλώσσας «εις την ξένην».

Πανέμορφη Φρεγάτα, με ανεμόδαρτα πανιά και αφοσιωμένο προσωπικό, φαντάζει το ταξίδι του Εθνικού Κήρυκα, στην ταραγμένη διαδρομή των 100 χρόνων του. Κι ενώ έχει ανανεώσει τα μέσα επικοινωνίας και τα γραφικά πανιά δεν υπάρχουν παρά στην εύφορη φαντασία… η «ταραγμένη θάλασσα», αυτή η αδηφάγος πληροφόρηση γεγονότων, η ατέρμονη εναλλαγή της παγκόσμιας οικονομικής, της κοινωνικής και ψυχολογικής κατάστασης, χρειάζεται «γερό τιμονιέρη»! 
Ο Αντώνης Διαματάρης, μετανάστης ο ίδιος, με εξαίρετη Οικογένεια, προσωπική, και επαγγελματική, Πίστεψε στο Μακρύ Ταξίδι! Ο Εθνικός Κήρυκας σηματοδότησε έναν αιώνα που κλυδωνίζεται παγκόσμια από θύελλες της φύσης και των ανθρώπων της γης. Έναν αιώνα μάχης για την μείωση του αδέσποτου κέρδους, ένα αγώνα επιστροφής στην ανθρώπινη αλληλεγγύη.
( Λόγω χώρου, τα ακόλουθα, δεν έχουν συμπεληφθεί στην στήλη των αναγνωστών της εφημερίδας. Νομίζω, η συνέχεια συμπληρώνει το όλο κείμενο.)
Κύριε Διαματάρη, 
θέλησα να σας ευχηθώ, με τα ειλικρινέστερα συναισθήματά μου. Ότι κι αν έγραψα, είναι ελάχιστο μπροστά στις σκέψεις του Γίγαντα των Γραμμάτων, του οποίου έχω αποστηθίσει σαν προσευχή:
"... Απ' όλες τούτες τις γενεές, απ' όλες τις δυστυχίες και τις χαρές, από τους έρωτες, από τους πολέμους, από τις Ιδέες, αναδίνεται μια φωνή αγνή και γαλήνια, αγνή και γαλήνια, γιατί περιέχει όλες τις αμαρτίες και τις ανησυχίες του αγωνιζόμενου ανθρώπου και τις ξεπερνάει κι ανεβαίνει...    ...

Δεν είναι τούτη η καρδιά που πηδάει και χτυπάει μέσα στο αίμα. Είναι η Γης ολάκερη. Στρέφεται πίσω της και ξαναζεί το φοβερό ανηφόρισμα στο χάος. Τώρα η Γης ολάκερη, πιάστηκε πάνω σου, έγινε κορμί σου...

... Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της...  πάντα θα δικαιώνουμε ευλογημένες αποφάσεις.

Επιτρέψτε μου, παρακαλώ, 
το κλαδί της καρπισμένης δάφνης που "πέρασα" από την άλλη όχθη του Ωκεανού, 
να κοσμήσει τον Εθνικό Κήρυκα!
Ευχαριστούμε!
Υιώτα Στρατή
915 Mirabelle Ave., Westbury, NY, 11590  
Tel.: 516- 833 59 42
www.astoriani.blogspot.com, 
E-mail:yiotas@optonline.net 

Τα τριαντάφυλλα, στην Βέτα, 

και όλη την "οικογένεια" του Ε. Κήρυκα,

με την αγάπη μου.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Υιώτα