31 Δεκ 2013
23 Δεκ 2013
20 Δεκ 2013
ΥΠΕΡΟΧΟ ΔΩΡΟ ένα βιβλίο : ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ του Ντένη Κονταρίνη, ΝΥ
"...Πολλές οι εμπειρίες, πολλά τα δάκρυα, πολύς ο πόνος. ------- Κάποια στιγμή αποφάσισα όλα εκείνα που εμάθαινα διαβάζοντας να τα δώσω και στους άλλους να τα μάθουν. Να τα διαβάσουν. Και διάλεξα τον δρόμο της αφήγησης... Δ.Ε.Κ. ..."
Κατατοπιστικά τα λόγια του συγγραφέα, μερική αντιγραφή μου από το οπισθόφυλλο του καινούριου ιστορικού βιβλίου του:
ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ.
"... Ο Εμφύλιος πόλεμος
είναι η πιο μεγάλη κατάρα που μπορεί να δώσει ο Θεός σε μια χώρα...
Ο πόλεμος όπου σκοτώνει ο πατέρας το παιδί, ο αδελφός τον αδελφό... "
"Οι Αντίθετοι" με τον επιτυχημένο τίτλο του Ντένη, τυπώθηκε σε μια καλόδετη έκδοση 2013, από τις εκδόσεις "Αλφα Πι" Ροδοκανάκη 7, Χίος.-
www.alfapiprint.gr tel.: 22710 41287
Οι εντυπώσεις μου;
Ο Ντένης,
ο Πατρινός με Κεφαλλονίτικες ρίζες, με ένα πράγματι ενδιαφέρον βιογραφικό ανήσυχου πνεύματος και μια ζωή περίπου 45 χρόνων στη Νέα Υόρκη, όπου
ζει με την οικογένειά του και δημιουργεί συνεχώς,
είναι ένας δυνατός χειριστής του λόγου.
Στο "ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ" είναι πλέον ένας ώριμος αφηγητής όπου ζυμώνει οδυνηρά γεγονότα του 1946, βασισμένα σε ιστορικές πηγές,
με αναλαμπές και φαντασία, προσφέροντας μεγάλο ενδιαφέρον στον αναγνώστη,
ειδικά στον ομογενή αναγνώστη ως και εκείνους που γεννήθηκαν αργότερα...
Στην Ιστοσελίδα του: ΤΑ ΕΦΤΑΝΗΣΑ
Θα διαβάσετε τα όσα παραλείπω να αναφέρω εδώ...
Ντένη μου,
ένιωσα ξεχωριστή ικανοποίηση για τη δημιουργία του βιβλίου σου.
Αυτή η παρουσίασή του, στην δική μου ιστοσελίδα, είναι χαρά.
Να έχεις επιτυχία και να συνεχίζεις τη γραφή.
Η ομογένεια χρειάζεται "αφοσιωμένους εργάτες του λόγου".
Ο καθένας μας με το δυναμικό του.
Ο καθένας μας με την πνευματική του ανάταση.
Προσφέρουμε
εκείνο που η Πατρίδα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να προσέξει,
να "αξιολογήσει", να πει ένα "ΕΥΓΕ"!
"Έστω για τα μάτια..." που λένε εκεί πέρα...
Αφηγητές, διηγηματογράφοι, τροβαδούροι του λόγου, λαϊκοί στιχοπλόκοι,
κι όσοι, σεμνά, βάζουν τη ψυχή τους στο υφάδι των λέξεων,
όλοι έχουν μια θέση στην "εκτός Ελλάδας μικρή Ελλάδα".
Άλλοι, γνωρίζουν τους "κανόνες της Γραφής",
άλλοι τους μαθαίνουν γράφοντας.
Η Γραφή είναι ΜΑΘΗΣΗ!
Εφαρμογή, κατά το δυνατόν, πάνω στα βήματα των καθιερωμένων.
Τα θέματα, ο τρόπος έκφρασης, φανερώνουν όχι μόνον τη μάθηση
μα και την ψυχοσύνθεση εκάστου.
Διακρίνεται ο πεπαιδευμένος,
το ίδιο και ο ανεπίδεκτος μαθήσεως.
Είναι κι εκείνοι που προσπαθούν. Κι αυτοί αξιέπαινοι.
Να μη ξεχνιέται η Γλώσσα μας.
Σε άλλους αρέσουν, σε μερικούς δεν αρέσουν.
Όπως γυρίζεται η εικόνα στην τηλεόραση,
με τον ίδιο τρόπο γυρίζεται και η τυπωμένη σελίδα.
Πεποίθησή μου είναι η αξία της Νέας Γενιάς. Τα παιδιά μας, που εκπαιδεύονται στα Σχολεία και ειδικεύονται στη γραφή και τη ποιότητα της Λέξης.
Ευχή να γνωρίζουν και την Ελληνική, τη Γλώσσα μας, το ίδιο επάξια.
ΚΑΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ
Ντένη μου
και Φίλοι Αγαπημένοι.
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
Θα διαβάσετε τα όσα παραλείπω να αναφέρω εδώ...
Ντένη μου,
ένιωσα ξεχωριστή ικανοποίηση για τη δημιουργία του βιβλίου σου.
Αυτή η παρουσίασή του, στην δική μου ιστοσελίδα, είναι χαρά.
Να έχεις επιτυχία και να συνεχίζεις τη γραφή.
Η ομογένεια χρειάζεται "αφοσιωμένους εργάτες του λόγου".
Ο καθένας μας με το δυναμικό του.
Ο καθένας μας με την πνευματική του ανάταση.
Προσφέρουμε
εκείνο που η Πατρίδα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να προσέξει,
να "αξιολογήσει", να πει ένα "ΕΥΓΕ"!
"Έστω για τα μάτια..." που λένε εκεί πέρα...
Αφηγητές, διηγηματογράφοι, τροβαδούροι του λόγου, λαϊκοί στιχοπλόκοι,
κι όσοι, σεμνά, βάζουν τη ψυχή τους στο υφάδι των λέξεων,
όλοι έχουν μια θέση στην "εκτός Ελλάδας μικρή Ελλάδα".
Άλλοι, γνωρίζουν τους "κανόνες της Γραφής",
άλλοι τους μαθαίνουν γράφοντας.
Η Γραφή είναι ΜΑΘΗΣΗ!
Εφαρμογή, κατά το δυνατόν, πάνω στα βήματα των καθιερωμένων.
Τα θέματα, ο τρόπος έκφρασης, φανερώνουν όχι μόνον τη μάθηση
μα και την ψυχοσύνθεση εκάστου.
Διακρίνεται ο πεπαιδευμένος,
το ίδιο και ο ανεπίδεκτος μαθήσεως.
Είναι κι εκείνοι που προσπαθούν. Κι αυτοί αξιέπαινοι.
Να μη ξεχνιέται η Γλώσσα μας.
Σε άλλους αρέσουν, σε μερικούς δεν αρέσουν.
Όπως γυρίζεται η εικόνα στην τηλεόραση,
με τον ίδιο τρόπο γυρίζεται και η τυπωμένη σελίδα.
Πεποίθησή μου είναι η αξία της Νέας Γενιάς. Τα παιδιά μας, που εκπαιδεύονται στα Σχολεία και ειδικεύονται στη γραφή και τη ποιότητα της Λέξης.
Ευχή να γνωρίζουν και την Ελληνική, τη Γλώσσα μας, το ίδιο επάξια.
ΚΑΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ
Ντένη μου
και Φίλοι Αγαπημένοι.
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
17 Δεκ 2013
...Μάνα Χελιδόνα ...
ΑΓΩΝΙΑ
ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
(απόσπασμα
από την “Ελεγεία του Σελινούντα”)
Μάνα
χελιδόνα η μνήμη,
σε
λατρεμμένους τόπους επιστρέφει.
Άδεια
η φωλιά. Οι νεοσσοί, μάλλον σκόρπισαν.
Χάθηκαν
τα
τιτιβίσματα -ήχοι καλόδεκτοι σε ημέρες
εύκαρπες.
Ανακαλώ
τους
βρυχηθμούς της θάλασσας,
το
θανατερό παλιρροϊκό κύμα,
τα
ανεξήγητα μηνύματα στις κορδέλλες των
φυκιών,
του
βυθού το εύρος
στα χείλη των αιωνόβιων
κογχυλιών...
Ριγώ
στον ψίθυρο των ασημένιων φύλλων της
ιτιάς,
ρόδινη
όψη στης αυγής το ξύπνημα.
Ζεσταίνομαι
στο φιλί του ήλιου πάνω στα αγρολούλουδα
της
κοιλάδας πέραν του αγαπημένου ποταμού,
τινάζω
απ΄τα
νυχτόχρωμα μαλλιά μου τη γύρη των
λεμονανθών
στις
πρώτες βρόχινες δροσοστάλες...
Πνίγεται
η καρδιά στη λάβα προσφιλών αναμνήσεων.
Στη
νύχτα της ξαγρύπνιας,
τα
πλοία
πληγώνουν
τους ωκεανούς των ονείρων.
Η
θλίψη δεν επουλώνεται.
Ο
νους προσγειώνεται ταραγμένος.
Το
κορμί, βαρύ. Η ομίχλη σφραγίζει τα
βλέφαρα.
Το
κλάμμα ενός μωρού, νωρίς το ξημέρωμα,
προσθέτει
στην αγωνία του Αύριο.
============
Φίλες και Φίλοι μου, Αγαπημένοι όλοι.
Παντού οι δύσκολες ώρες... όταν είναι τριγύρω, πιότερο οδυνηρές...
Να είστε όλοι καλά. Με υγεία. Γιορτές να έχετε πρώτα στη καρδιά.
Θα επανέλθω σύντομα.
Με την αγάπη μου,
Υιώτα
10 Δεκ 2013
Απογευματινό προμήνυμα: Tο πρώτο χιόνι ...
(Το κρύωμα, 4η εβδομάδα, συνεχίζεται, κάπως ελαφρύτερο.
"Απολαύσαμε" στο στέρνο "πίπιζες ιρλανδέζικες!!!",
νταούλια και βουίσματα στα αυτιά,
κορνέτες και ...μπλουζ στη μύτη...
Πρώτη φορά τόση διάρκεια... )
Τα μωρά σκέπτομαι, μαζί και τα παιδιά του κόσμου...
Γιορτές έρχονται. Μάλλον έφτασαν.
Συσπειρωθείτε γύρω από την Κατανόηση και την Αγάπη.
Σας φιλώ,
Υιώτα
7 Δεκ 2013
...όταν ο Θάνατος ανεμίζει την κάπα του...
(Σχέδιο Υιώτας, .12)
Τα λιμάνια
αφιλόξενα. Οι ωκεανοί, άδοξο όνειρο.
Ο Θάνατος, συμπλέει πίσω από τον ώμο μας.
Αόρατος.
Αδιάφορος. Αδιάφθορος.
Αβάπτιστα ποιήματα. Ομίχλη αδιαπέραστη
του "Αχ!" του αδικαίωτου.
Πολλές φορές του ξέφυγα
κι ας ερωτοτροπούσε ο Αδίστακτος...
κι άλλες τόσες καμώθηκα
ότι τον αγνοούσα
ως ανύπαρκτο
σαν τριγύριζε ανεμίζοντας τη μαύρη κάπα του
για καρδιακούς μου ανθρώπους...
Αν και το μαύρο του μαχαίρι πορφυρό
έσταζε αίμα
που το ξέπλενε
σε λίμνες γεμάτες πίκρα και γόο,
γονυπετής παρακαλούσα να τυφλωθεί,
δρόμο ν' αλλάξει...
Συμφωνίες δεν δέχεται.
Παρατάσεις δεν δίνει.
Έχει ένα προσύμφωνο αόρατο
ν΄ανεμίζει επάνω μας...
Η "ώρα" μας; Εκεί. Αδιάλεκτη μοιάζει,
σε καταλόγους αδήρητους ...
Ο χρόνος, αδιόριστος κι ας εξακοντίζει
σημάδια
αδιατύπωτα. Η εξουσία του
αδιαμφισβήτητη. Κι ας δείχνει
πολλάκις αγύρτης.
Στις ξαγρύπνιες μου, ταπεινή,
Τον καληνυχτίζω μ΄ευγένεια.
Μήπως ο ούριος άνεμος τον σπρώξει
μακριά μας...
(Στον αγαπημένο συμπέθερο, ακόμη ένα υποψήφιο θύμα του)
Υγεία. Αγάπη. Κατανόηση.
Φίλη σας,
Υιώτα
3 Δεκ 2013
Ξεφλουδίζοντας τις λέξεις...
Ένα δώρο έφτασε χθες στο μπρούτζινο γραμματο-κιβωτιό μας, χαρά ευπρόσδεκτη, ξεχωριστή, όταν πρόκειται για βιβλίο. Μάζεψα, μάλιστα, κόκκινες πεταλούδες μπιγκόνιας, ζαλισμένες από το κρύο πρωϊνό και το καλημέρισα.
Το φυλλομέτρησα, διάβασα μερικά καυτά άρθρα του, μα γύρισα πάλι στο πρόλογο του συγγραφέα.
Στην πλέον τρυφερή του αφιέρωση:
Στον εγγονό του Ιωάννη-Αλέξανδρο:
Αγόρι μου,
το γέλιο σου τον ήλιο σκοτεινιάζει.
Τα μάτια σου είδε η ροδαυγή
και βαριαναστενάζει.
Και νάταν μόνο αυτή του η εξομολόγηση...( σελίδα 11)
" ...τα πρώτα δεκαοκτώ μου χρόνια τα άντεξα μέσα στον κυκεώνα της Αθήνας, στα βάραθρα της κακομοιριάς, της πείνας, του μίσους, των βασανιστηρίων, κάτω από την μπότα των Γερμανών. Τότε, οι άνθρωποι φύτευαν σφαίρες στην καρδιά, αντί λουλούδια στη γη. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα συνετελέσθη η τήξις και η πήξις του μυαλού και του χαρακτήρα μου. Μπήκα σε πειρασμούς πολλούς, μα σύντομα η πλανεύτρα θάλασσα, με πήρε στην αγκαλιά της. Την γεύτηκα ολόκορμη σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη, απ' τον Βερίγγειο πορθμό ως την Ανταρκτική. Καριέρα στο Ναυτικό, - σπουδές -έρευνες - ασκήσεις - ποντοπορείες - προαγωγές - περιπέτειες, και ξαφνικά ένιωσα πως γερνάω. Παντρεύτηκα την Ελένη, κόρη Καλύμνιου σγουγγαρά, δημιουργό της κόρης μας της Μαριέλενας.Τη σύζυγό μου όμως ζήλεψε ο Χάρος και κείνη τόσκασε μαζί του. Κι έμεινα μόνος για να θυμίζω φάρο σε κάβο, που του σβήσανε το φως. ..."
κι ακόμη: (σελίδα 7):
Είχα κάποτε ακούσει πως ο ευκολότερος τρόπος για ν΄αποκτήσεις μερικούς εχθρούς, είναι να λες συνεχώς την αλήθεια. Μ΄αυτό τον τρόπο κατάφερα κι εγώ... να με ξεφορτωθούν κάμποσοι φίλοι και φίλες.
(Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. Σε συμπαιγνίες, ποτέ δεν παίρνω μέρος. Γράφω απονήρευτα και αφιλοκερδώς για να μεταδίδω πάντοτε δωρεάν τα παράγωγα της ανεξάρτητης σκέψης μου.
Έτσι ελπίζω ότι, ανάβω κάποια φτωχά κεράκια, με λίγο έστω φως, στον άναστρο ουρανό μας.
Και δεν θα σβήσουν αυτά τα κεράκια πριν σβήσει το δικό μου.... .... "
...κι είναι το δεύτερο, κατά σειραν, βιβλίο του με άρθρα και ποίηση ...
Κρατώ
ένα πρόσφατο άρθρο του στον Ε. Κήρυκα, ΝΥ, Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, ε.ε., από τα πάμπολλα που έχει δημοσιεύσει, με τίτλο:
"Οι πρώτοι φθόγγοι", εννοώντας την Αγάπη, όπου μετά από μια ανάλυση εκ βαθέων καταλήγει:
"... Παντού και πάντα υπάρχει Αγάπη. Όμως, για να φανερωθεί, χρειάζεται χώμα για να βλαστήσει και νερό να ποτισθεί. Ο άνθρωπος την εγκατέληψε, και τώρα εκείνη μοιάζει με δέντρο δίχως ρίζες!
Μοιάζει με ιστιοφέρο χωρίς πανιά... Ε.Δ."
Αυτά τα λίγα για τον :"... (Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. " !!!!
Όμως, μια κάποια στιγμή, θα πρέπει να επανέλθω για τον Ευάγγελο Διακογιάνη.
Αυτή, ήταν μια παρουσίαση κι ένα ¨"Ευχαριστώ" για το Βιβλίο-δώρο,
ιδίως σε ώρες... κρυωμένες που με ταλαιπωρούν...
Κι έρχονται τ' "ΑηΝικολοΒάρβαρα"
κι εύχομαι Χρόνια Πολλά σε όλους...
Πάντα με την Αγάπη, Φίλες και Φίλοι μου,
Υιώτα και Δημήτρης, (ακόμη με την Γρίππη του Λονγκ Άϊλαντ...!!!)
Το φυλλομέτρησα, διάβασα μερικά καυτά άρθρα του, μα γύρισα πάλι στο πρόλογο του συγγραφέα.
Στην πλέον τρυφερή του αφιέρωση:
Στον εγγονό του Ιωάννη-Αλέξανδρο:
Αγόρι μου,
το γέλιο σου τον ήλιο σκοτεινιάζει.
Τα μάτια σου είδε η ροδαυγή
και βαριαναστενάζει.
Και νάταν μόνο αυτή του η εξομολόγηση...( σελίδα 11)
" ...τα πρώτα δεκαοκτώ μου χρόνια τα άντεξα μέσα στον κυκεώνα της Αθήνας, στα βάραθρα της κακομοιριάς, της πείνας, του μίσους, των βασανιστηρίων, κάτω από την μπότα των Γερμανών. Τότε, οι άνθρωποι φύτευαν σφαίρες στην καρδιά, αντί λουλούδια στη γη. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα συνετελέσθη η τήξις και η πήξις του μυαλού και του χαρακτήρα μου. Μπήκα σε πειρασμούς πολλούς, μα σύντομα η πλανεύτρα θάλασσα, με πήρε στην αγκαλιά της. Την γεύτηκα ολόκορμη σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη, απ' τον Βερίγγειο πορθμό ως την Ανταρκτική. Καριέρα στο Ναυτικό, - σπουδές -έρευνες - ασκήσεις - ποντοπορείες - προαγωγές - περιπέτειες, και ξαφνικά ένιωσα πως γερνάω. Παντρεύτηκα την Ελένη, κόρη Καλύμνιου σγουγγαρά, δημιουργό της κόρης μας της Μαριέλενας.Τη σύζυγό μου όμως ζήλεψε ο Χάρος και κείνη τόσκασε μαζί του. Κι έμεινα μόνος για να θυμίζω φάρο σε κάβο, που του σβήσανε το φως. ..."
κι ακόμη: (σελίδα 7):
Είχα κάποτε ακούσει πως ο ευκολότερος τρόπος για ν΄αποκτήσεις μερικούς εχθρούς, είναι να λες συνεχώς την αλήθεια. Μ΄αυτό τον τρόπο κατάφερα κι εγώ... να με ξεφορτωθούν κάμποσοι φίλοι και φίλες.
(Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. Σε συμπαιγνίες, ποτέ δεν παίρνω μέρος. Γράφω απονήρευτα και αφιλοκερδώς για να μεταδίδω πάντοτε δωρεάν τα παράγωγα της ανεξάρτητης σκέψης μου.
Έτσι ελπίζω ότι, ανάβω κάποια φτωχά κεράκια, με λίγο έστω φως, στον άναστρο ουρανό μας.
Και δεν θα σβήσουν αυτά τα κεράκια πριν σβήσει το δικό μου.... .... "
...κι είναι το δεύτερο, κατά σειραν, βιβλίο του με άρθρα και ποίηση ...
Κρατώ
ένα πρόσφατο άρθρο του στον Ε. Κήρυκα, ΝΥ, Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, ε.ε., από τα πάμπολλα που έχει δημοσιεύσει, με τίτλο:
"Οι πρώτοι φθόγγοι", εννοώντας την Αγάπη, όπου μετά από μια ανάλυση εκ βαθέων καταλήγει:
"... Παντού και πάντα υπάρχει Αγάπη. Όμως, για να φανερωθεί, χρειάζεται χώμα για να βλαστήσει και νερό να ποτισθεί. Ο άνθρωπος την εγκατέληψε, και τώρα εκείνη μοιάζει με δέντρο δίχως ρίζες!
Μοιάζει με ιστιοφέρο χωρίς πανιά... Ε.Δ."
Αυτά τα λίγα για τον :"... (Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. " !!!!
Όμως, μια κάποια στιγμή, θα πρέπει να επανέλθω για τον Ευάγγελο Διακογιάνη.
Αυτή, ήταν μια παρουσίαση κι ένα ¨"Ευχαριστώ" για το Βιβλίο-δώρο,
ιδίως σε ώρες... κρυωμένες που με ταλαιπωρούν...
Κι έρχονται τ' "ΑηΝικολοΒάρβαρα"
κι εύχομαι Χρόνια Πολλά σε όλους...
Πάντα με την Αγάπη, Φίλες και Φίλοι μου,
Υιώτα και Δημήτρης, (ακόμη με την Γρίππη του Λονγκ Άϊλαντ...!!!)
29 Νοε 2013
HAPPY BIRTHDAY "ΥΙΆΓΙΑΖιώτα" ...
Υπάρχουν κάποιες μοναξιές όπου ο θόρυβος είναι μεγαλύτερος από τη δύναμή σου να τον αγνοήσεις.
...Το κρύο να σπάζει τους πάγους του μέσα στο στέρνο σου, ένα ενοχλητικό μελίσσι να μην εννοεί να καθησυχάσει στο βάθος του λαιμού... εκρήξεις βήχα να αναζητούν πεδίο στον ... κάλαθο των αχρήστων...
Α! Γιώτα! Σταμάτα!
Η βραχνιασμένη φωνούλα του Πίτερ-Τζέϊμς αγωνιά να βγάλει την ευχή: Χάππυ Μπέρθντευ ΓιάγιαΖιώτα... Αυτό το ΓιάγιαΖιώτα του! (Όχι ότι δεν ξέρει να το πει σωστά, μα είναι η αγαπημένη πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλη λέξη!)
Άντε να μη τρυπάει τους τοίχους της "μοναξιάς"... αυτής της αναγκαστικής απομόνωσης, αυτή η φωνούλα.
Όχι ότι οι... μεγάλες μας αγάπες, Τζόυ, Έμπυ και Άντζυ έμειναν... πίσω!
Α-τηλεφώνητες(!) χτύπησαν την πόρτα να φωτίσουν το σπίτι.
Τα νειάτα, δεν φοβούνται τίποτα! Ούτε την γρίππη της Νέας Υόρκης που έχει απλώσει τα πλοκάμια της ασφυκτικά. Άλλωστε, παλιές ...γνωριμίες, αφού... δεν λείπουν και πολύ!
Ο χρόνος της απόστασης ξεχνιέται όταν βλέπεις κι αγκαλιάζεις τρυφερά αγαπημένα πρόσωπα.
Ο ΙΣΟΝ, ο νεόφερτος κομήτης, κοίταξε κατάματα τον Ηλιο και διαλύθηκε... Μέρος από τη φωτεινή ουρά του προετοίμασε την εμφάνισή του στη γλάστρα με το "φιδάκι". Μπορεί να περιμένεις 25 χρόνια για να το δεις ν΄ανθίζει. Το πρώτο, από την... Αστόρια, ποτέ δεν άνθισε, μέχρι που ξεράθηκε... ένα κλαδάκι του σώθηκε, δυνάμωσε και νάτο!
Μόνο που όλα τα αστέρια δεν είναι πάντα ότι δείχνουν!
Υπάρχουν τόσα ανεξήγητα μυστικά στη Φύση.
Εμείς, είμαστε τόσο αδαείς...
...μα η λεμονίτσα μου!!!!!!!!!!!!! Με αποζημίωσε πέρυσι με τρία πανέμορφα λεμόνια, ένα το έκοψα, το άλλο περιμένω να το... κόψει ο εγγονούλης μας για να ταυτίζεται με την αγάπη, και το τρίτο είναι ακόμη πρασινάκι... υποθέτω για να διατηρεί την αγάπη. Μα, δες τε, πόσα ετοίμασε για το μεγάλο "Ευχαριστώ". Ο κόπος μου, μεταφορά έξω από το σπίτι κατά τον Μάη, επαναφορά κατά τον Οκτώβρη... έτσι ανταμοίβεται. Εσείς, έχετε τα καλούδια γύρω σας... Εγώ τα κρατώ κοντά μας, διαφοροτρόπως... με τις μικρές "τελειούλες" να συμπληρώνουν τις κρυφές σκέψεις και τη μοναξιά.
Χάππυ Μπέρθντέϊ, Υιώτα!
Η ..."Καλιφορνέζικη" πορτοκαλίτσα έβγαλε τα πρώτα της μπουμπουκάκια. Έχεις τους αγαπημένους σου, γύρω σου. Μερικές απουσίες... τί να γίνει.
Ο κήπος λέει το δικό του "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ". Αρκεί να του λες: "Καλημέρα".
Αυτή είναι η ΖΩΗ!
Μια Καλή Ημέρα να ξημερώσει σε ΟΛΟΥΣ σας, αγαπημένοι μου.
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
...Το κρύο να σπάζει τους πάγους του μέσα στο στέρνο σου, ένα ενοχλητικό μελίσσι να μην εννοεί να καθησυχάσει στο βάθος του λαιμού... εκρήξεις βήχα να αναζητούν πεδίο στον ... κάλαθο των αχρήστων...
Α! Γιώτα! Σταμάτα!
Η βραχνιασμένη φωνούλα του Πίτερ-Τζέϊμς αγωνιά να βγάλει την ευχή: Χάππυ Μπέρθντευ ΓιάγιαΖιώτα... Αυτό το ΓιάγιαΖιώτα του! (Όχι ότι δεν ξέρει να το πει σωστά, μα είναι η αγαπημένη πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλη λέξη!)
Άντε να μη τρυπάει τους τοίχους της "μοναξιάς"... αυτής της αναγκαστικής απομόνωσης, αυτή η φωνούλα.
Όχι ότι οι... μεγάλες μας αγάπες, Τζόυ, Έμπυ και Άντζυ έμειναν... πίσω!
Α-τηλεφώνητες(!) χτύπησαν την πόρτα να φωτίσουν το σπίτι.
Τα νειάτα, δεν φοβούνται τίποτα! Ούτε την γρίππη της Νέας Υόρκης που έχει απλώσει τα πλοκάμια της ασφυκτικά. Άλλωστε, παλιές ...γνωριμίες, αφού... δεν λείπουν και πολύ!
Ο χρόνος της απόστασης ξεχνιέται όταν βλέπεις κι αγκαλιάζεις τρυφερά αγαπημένα πρόσωπα.
Ο ΙΣΟΝ, ο νεόφερτος κομήτης, κοίταξε κατάματα τον Ηλιο και διαλύθηκε... Μέρος από τη φωτεινή ουρά του προετοίμασε την εμφάνισή του στη γλάστρα με το "φιδάκι". Μπορεί να περιμένεις 25 χρόνια για να το δεις ν΄ανθίζει. Το πρώτο, από την... Αστόρια, ποτέ δεν άνθισε, μέχρι που ξεράθηκε... ένα κλαδάκι του σώθηκε, δυνάμωσε και νάτο!
Μόνο που όλα τα αστέρια δεν είναι πάντα ότι δείχνουν!
Υπάρχουν τόσα ανεξήγητα μυστικά στη Φύση.
Εμείς, είμαστε τόσο αδαείς...
...μα η λεμονίτσα μου!!!!!!!!!!!!! Με αποζημίωσε πέρυσι με τρία πανέμορφα λεμόνια, ένα το έκοψα, το άλλο περιμένω να το... κόψει ο εγγονούλης μας για να ταυτίζεται με την αγάπη, και το τρίτο είναι ακόμη πρασινάκι... υποθέτω για να διατηρεί την αγάπη. Μα, δες τε, πόσα ετοίμασε για το μεγάλο "Ευχαριστώ". Ο κόπος μου, μεταφορά έξω από το σπίτι κατά τον Μάη, επαναφορά κατά τον Οκτώβρη... έτσι ανταμοίβεται. Εσείς, έχετε τα καλούδια γύρω σας... Εγώ τα κρατώ κοντά μας, διαφοροτρόπως... με τις μικρές "τελειούλες" να συμπληρώνουν τις κρυφές σκέψεις και τη μοναξιά.
Χάππυ Μπέρθντέϊ, Υιώτα!
Η ..."Καλιφορνέζικη" πορτοκαλίτσα έβγαλε τα πρώτα της μπουμπουκάκια. Έχεις τους αγαπημένους σου, γύρω σου. Μερικές απουσίες... τί να γίνει.
Ο κήπος λέει το δικό του "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ". Αρκεί να του λες: "Καλημέρα".
Αυτή είναι η ΖΩΗ!
Μια Καλή Ημέρα να ξημερώσει σε ΟΛΟΥΣ σας, αγαπημένοι μου.
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
26 Νοε 2013
Happy Thanksgiving to ALL !
ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΘΑΥΜΑΣΙΑ
ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΗΜΕΡΑ
ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
Φίλες και Φίλοι μου,
η Πέμπτη, θα μοιάζει Χριστουγεννιάτικη Ημέρα.
Από τη μία ο καιρός, από την άλλη οι προετοιμασίες...
Είθε να είναι ξεχωριστή,
όπως την ποθεί ο καθένας μας.
Κυρίως ΥΓΕΙΑ
και Αγάπη.
Προσωπικά, ένα κρύωμα μου έχει ...επιτεθεί αγρίως... Σκόπιμα θα στερηθώ τα παιδιά μας για λίγες μέρες, ιδίως εκείνα που ταξιδεύουν από την ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ, για να μας δουν,
μα την ΠΕΜΠΤΗ κατά τις 3.00, τα πάντα θα υπάρχουν στο Τραπέζι της δευτεροκόρης μας.
Υγ.: ...στις φωτογραφίες μου: η πρώτη, συνδυασμός από τα διακοσμητικά "πάμπκινς" που αγόρασα προχθές, και η δεύτερη αγγουράκια (!!!), γιασεμάκι, και φτερά από τον βαλσαμωμένο φασιανό...
Φυσικά, "σκαναρισμένα" ...
Η μοναξιά της νύχτας, ...τέχνες κατεργάζεται!
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
22 Νοε 2013
ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ ...
Ψυχές
Αιωρούμενες
Παιδί της
αστραπής, είναι ο ποιητής
που τρέμει
στο πάλλευκο της νέας σελίδας.
Ένας
πηλός, οι λέξεις οι απανωτές, που κοχλάζει,
κι απορεί πώς θα μπουν στα εκμαγεία του
νου
για να αναστηλώσει γκρεμισμένες
αξίες.
Στης πλαγιές
της μνήμης, ανέμελο το θυμάρι,
θυμιατό
στο φίλημα της βροχής, σαν ροβολάει στις ακρογιαλιές της αγάπης. Η θάλασσα κρύβει τα μυστικά, ευεργετικά, μα όταν αγριεύει, δεν νοιάζεται! Εκδικείται.
Και διαλογίζεται ο ποιητής, πώς να ανασαίνουν
οι ΨΥΧΕΣ ΟΙ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ
και πώς να συνετίζεται ο νους, ο ατίθασος.
Τάφοι πάνω σε τάφους τα ανθρώπινα
κατορθώματα, φαινομενικά ισχυρής θέλησης, σίγουρα μοίρας πανίσχυρης, κι απορούμε ποία,
δήθεν, ευφυολογήματα θα δικαιολογήσουν τα ανοσιουργήματα,
και ποίες δικαιολογίες θα ξεπροβοδίσουν
τον Μέγα Φόβο της ανυπαρξίας.
Αν
τύχει ο ποιητής να σέρνεται όπως η έχιδνα κάτω
από ξεραμένα πλατανόφυλλα, ίσως προφτάσει
να πει:
-
Εδώ Τετέλεσθαι! Ίσως προφτάσει να
ζητήσει μια θέση πέραν της Ακοίμητης
Φωτιάς...
Μα,
αν γίνει η παραπλάνηση, με Ανοιξιάτικα
θροϊσματα ή με απόηχους καλοκαιρινών
συναυλιών...
άξιος της δικής του μοίρας.
Άγνωστο
το πώς του ποιητή την καρδιά θα ξεριζώσεις,
αφού αθέλητα γαντζώνεται -ίδιος κισσός
γύρω στο δέντρο της έσωθεν αναζήτησης,
ή στον ωκεανό της μεγάλης αλλαγής.
Νους και καρδιά, σφιχταγκαλιασμένα πορεύνται
γι αυτό
ο ποιητής, δεν συγκατατίθεται στον
επερχόμενο καβαλάρη του Σκότους.
Παιδί
της Αστραπής ο Ποιητής, ο άξιος.
Αναγνωρίζει
τον φόβο τον άγριο, λυγίζει
για να μη
σπάσουν οι κεραίες του,
κι ενώ ακέραιες
κρατά τις εντολές της έμπνευσής του
-ώστε ποτέ να μην πάψει να σκέφτεται,
ποτέ να μην πάψει να αισθάνεται-,
διαμελίζει ό,τι ακριβό, ό,τι πολύτιμο
πίκρες
κι εμπειρίες του έδωσαν
για να θεμελιώσει
τον όρκο τον άγραφο:
Ποτέ
μην υποκύψεις, ποιητή!
Ψυχή
είναι η ίδια η Ποίηση.
Κι
ας είναι
οι ΨΥΧΕΣ
ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ!
Με το νωπό φεγγάρι που σώνεται αδιαμαρτύρητα,
Φίλες και Φίλοι, όλοι αγαπημένοι,
σκέφτηκα ότι για να μειωθεί η μελαγχολία, ένα μου ποίημα
από τη συλλογή που διακρίθηκε το καλοκαίρι στο διαγωνισμό του
ΤΕΧΝΗ, Κιλκίς,
θα ήταν ένα αντίδοτο καλόδεχτο...
Ταυτόχρονα, φωτογραφία μου με μερικά κογχύλια (από παλαιότερη επίσκεψη σε ακρογιαλιά του Κορινθιακού -που μου τον θύμησε ο συμπατριώτης ποιητής Σπύρος Δαρσινός, από το Τέννεσσί)
θα σας ψιθυρίσει όσα είναι δυνατόν να ...ειπωθούν στη μακρινή Σελήνη, κάθε φορά που της κάνω παρέα στο μοναχικό μπαλκόνι μας...
και,
προφταίνω ακόμη, να στείλω ευχές για τις Κατερίνες που είναι τόσο μακριά για μια αγκαλιά...
Να είστε όλοι καλά, πάντα με την αγάπη,
Υιώτα
13 Νοε 2013
Ευτυχώς που υπάρχουν χαρές!
...ήταν ένα γλυκός Νοέμβρης, τότε, στο άλλο μας σπίτι, στην Αστόρια. Στην πίσω αυλή, οι τριανταφυλλιές ακόμη άνθιζαν. Στην αριστερή πλευρά, δυο αζαλέες, ζαλισμένες από κάποιες παγωμένες μέρες του Οκτώβρη -όπως και το χθεσινό διήμερο που μας πάγωσε και χιόνισε, και τούτη τη στιγμή χαρά θεού...!- άνοιξαν κόκκινα και λευκά μπουμπούκια, χαμογελώντας για τα παράξενα της εποχής...
Πήρα το φτυάρι κι άρχισα να ξεριζώνω τη λευκή για να τη μεταφυτέψω στη δεξιά πλευρά, κοντά στη γαλάζια ορτανσία... Η Mrs. Margaret, η αριστερή μας γειτόνισσα, έβαλε τις φωνές.
-Πήγαινε μέσα να ξεκουράσεις τη μέση σου! Θα σου βγει το μωρό μέσα στο κήπο!
Έμεναν τρεις εβδομάδες ως τη γέννα... Χαμογέλασα. -Είμαι εν τάξει, της είπα ισιώνοντας το χώμα... και πήγα να ρίξω νερό στην άσπρη αζαλέα που -άν πραγματικά ακούνε τα φυτά- άνοιξε μερικά μπουμπούκια της, ίσως να μ' ευχαριστήσει για τη νέα της τοποθεσία.
Κατά τα ξημερώματα, κούραση, με μικρά πονάκια με ανησύχησαν.
"Θα περάσει", σκέφτηκα.
Άλλωστε, στη Τζόυ, η περίπτωση ήταν τελείως διαφορετική: την προηγουμένη, είχα πάει σ' ένα ανθοπωλείο, Στάινγουέι και τριάντα, ν΄αγοράσω μια γλάστρα ψιλό βασιλικό, που τέτοια εποχή τον ζήλεψα... πάτησα σ' ένα πεσμένο φύλλο, μέσα στο κατάστημα, γλύστρησα, κάπως ισορρόπησα, μα τελικά, στάθηκα όρθια, μπροστά στην έκπληκτη ταμία του καταστήματος...
Τότε ήμουν μία εβδομάδα μετά τον έβδομο μήνα,
τώρα είχα μπει στον έννατο, άρα -κατά την απειρία μου- ήμουν εντάξει!
Η κούραση κράτησε μέχρι το απόγευμα. Η ανησυχία μου ήταν αλλού! Οι γυναικολόγοι μου, Μπρουκάτο εντ Πελετιέρι, δεν συμπαθούσαν το Νοσοκομείο "Αστόρια Τζένεραλ" -εκεί που είχε γεννηθεί η Τζόυ μας- λόγω μειωμένης φροντίδας και ατασθαλιών, όπως ο κόσμος έλεγε, στο δε Μπούλεβαρντ, που ήταν πιο πάνω από το σπίτι μας, δεν ήταν συμβεβλημένοι...
Σκεπτόμουν να βαστήξω ώσπου να έρθει η Τζόυ από το σχολείο και να με πάει ο Δημήτρης στο Φλάσινγκ, κάπου 25-30 λεπτά μακρύτερα, άν δεν είχε κίνηση...
Φοβισμένη από την ενδιάμεση τρομακτική εμπειρία μιας αποβολής στον έκτο μήνα, κάπου είχα χάσει το χρόνο. 'Επλενα τα πόδια μου στη μπανιέρα λες και είχα να τα πλύνω μήνες!!!
Ο Δημήτρης, μουδιασμένος με την επιμονή μου, μουρμούριζε, μόνο η Τζόυ φώναζε: -Μαμά, θα κάνεις το μωρό μέσα στο μπάνιο! Έλα έξω! Πάμε! Τώρα!!!!
Δύο ώρες αργότερα, η μικρή μας Ολγάνθη (Όλγα-Ανθή επακριβώς) είδε το φως της 14ης Νοεμβρίου!
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ, κόρη μας αγαπημένη.
"..περπατώ εις το ...δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ... " πού το θυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια!
...μη μου πείτε ότι ο γιος της δεν της μοιάζει!!!
...από μια παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Πέμπτη Λεωφόρο, στο Μανχάτταν, ΝΥ, με στολές που είχε φτιάξει η ... πολυτεχνίτρα μαμά τους! και μου λέτε για ...αγάπη για την Ελλάδα! Τί άλλο να πω!
Η Όλγα μας, τραγουδάει στο μουσικό έργο της μαμάς της, "Γελωτοποιός από...Σόι", και η Τζόυ μας
στο πιάνο, (στην πολιτιστική αίθουσα της Αρχιεπισκοπής, Αστόρια,) συνοδεύει τη μαμά της...
Κάμποσα χρόνια από τότε...
Και οι δυο έγιναν μανούλες, η ζωή προχωράει κι εμείς, υγεία να έχουμε για να καμαρώνουμε τα παιδιά των παιδιών μας.
Φίλες και φίλοι μου, πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
27 Οκτ 2013
Η Υπέρτατη Θυσία του Κωνσταντίνου Κουκίδη, Κατοχή 1941
( Ηλέκτρα Μαμινάκη και Κατερίνα Χάστα, Σύλλογος Αθηναίων, Πολιτιστικό Κέντρο Αρχιεπισκοπής, 13 Οκτ. 2009)
Η Γενική Πρόξενος Ελλάδος και Πρέσβειρα κ. Άγη Μπαλτά με την συγγραφέα Υιώτα Στρατή
Επάνω φ/φία:
Ο Γενικός Πρόξενος κ. Κυριακόπουλος, ο Ομιλητής κ. Κρεκούκης, η Ηθοποιοί: κ. Μάρθα Τομπουλίδου, κ. Ηλέκτρα Μαμινάκη, κ. Κατερίνα Χάστα, (δεύτερη σειρά): κ. Δημήτρης Στρατής, η αξιότιμη κα Άγη Μπαλτά, η Υιώτα Στρατή, (τρίτη, επάνω σειρά:) ο Δημοσιογράφος του Ε.Κ., κ. Σταύρος Μαρμαρινός και η Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Χριστίνα Κωστάκη, με δύο καλεσμένους.
Κάτω φωτογραφία: Υιώτα Στρατή, Μάρθα Τομπουλίδου, Δημήτρης Στρατής
Φίλες και Φίλοι μου,
με την Εθνική μας Εορτή της 28ης Οκτωβρίου και το περήφανο "ΟΧΙ", επιτρέψατέ μου να σας παρουσιάσω το θεατρικό μου:
"Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ" του Κ/νου Κουκίδη
Αρχικά, παρουσιάστηκε στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου "Σταθάκειο"
υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης, το 2006, όπου τους δύο χαρακτήρες απέδωσαν η συγγραφέας Υιώτα Στρατή και η γνωστή στην ομογένεια ηθοποιός κ. Μαίρη Βαρβατάκου
και
τιμητικά, πάλι, την 13η Οκτωβρίου, 2009, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής, με το Σύλλογο των Αθηναίων Νέας Υόρκης.
ΤΙΤΛΟΣ:
Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΚΙΔΗ
(ΤΕΛΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ
ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟΥ)
ΣΚΗΝΗ
Ένα απόγευμα,
κοντά στην πλατεία Ομονοίας, στην
Αθήνα.
ΠΡΟΣΩΠΑ:
Ηλικιωμένη κυρία,
85 περίπου ετών. Κρατάει ένα φάκελο και μια διπλωμένη σημαία, στη θέση της
καρδιάς. Στηρίζεται σε μπαστούνι.
Φοιτήτρια, 18
περίπου ετών. Στο Θεατρικό εργαστήρι. Πλάι, μια καρέκλα.
(Η φοιτήτρια,
κρατάει μπουκάλι με νερό και μια σελίδα
μ’ ένα ποίημα…
Την πλησιάζει η
ηλικιωμένη κυρία, ντυμένη στα σκούρα.
Φοράει μαύρη μαντίλα και χτυπάει την
μισάνοιχτη πόρτα, όπου ανοίγει η κοπέλα.)
(ΑΝΟΙΓΕΙ
Η ΑΥΛΑΙΑ)
Η Κυρία
(αφουγκράζεται
για λίγο.
Μια
κοπέλα,
η Φοιτήτρια,
απαγγέλει*:)
«…Στων μακάρων, όπου
περιδιαβαίνεις τα νησιά,
είθε του Απόλλωνα να σ’
ευφραίν’ η λύρα,
Ανδρείε Στρατιώτη.
Ωραία να πεθάνεις για
την πατρίδα, και σάβανό σου
η Σημαία στο κορμί σου
τυλιγμένη νάχεις -ωραία είναι.
Τρόπαια ένδοξα στη μνήμη
σου δεν στήθηκαν
ουδέ αγάλματά σου…
Κυρία
(αφουγράζεται,χτυπάει
ελαφρά την μισάνοιχτη πόρτα της παρόδου και συνεχίζει:)
…μα των Καρυάτιδων το
δάκρυ, το μνήμα σου ες αεί
θ’ αδαμαντοστολίζει κι
ασπασμό στο μέτωπό σου
θ’ αποθέτουν για την
ημέρα εκείνη…
Φοιτήτρια
(παρόλο έκπληκτη, αμέσως
συνεχίζει:)
…όπου του βαρβάρου το ατσάλι,
της Παλλάδος
καταπάτησε την πόλη, κι εσύ,
τη γαλανόλευκη
σφραγίζοντας με το φιλί σου,
στους ώμους τύλιξες, κι
απ’ τον βράχο το άλμα είναι
προς την αθανασία «τα
κείνων ρήμασι πειθόμενος» …
Φοιτήτρια
(συνεχίζει διστακτική, μα φιλική)
-Με τρομάξατε λίγο, κυρία
μου! Τι τρελή σύμπτωση!… Πέστε μου, τι
θέλετε; Και…
πώς ξέρετε αυτό το ποίημα
του Βασίλη Κουρή;
Κυρία
- Συγγνώμη, κορίτσι μου, που ενοχλώ, νομίζω ότι κατέβηκα σε λάθος στάση… θέλω να
πάω στη Κάνιγγος;
Μα σε άκουσα ν’ απαγγέλεις
απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα… κι έτυχε να
λες το γνωστό μου αγαπημένο ποίημα…
Φοιτήτρια
- Είναι εντάξει... Δεν μ' ενοχλήσατε. Πρόβα θα κάνουμε...
Όσο για την Κάνιγγος, δεν είναι μακριά από
δω.
Θα σας πήγαινα, μα…
όπως σας είπα, κάνουμε τελική πρόβα για μια εκδήλωση,
γι’ απόψε... κοιτάω να μάθω καλά το κείμενο...
Μόνο,
αργήσανε οι άλλοι και δεν έχουμε αρκετό χρόνο να
τα μάθουμε, να κινηθούμε με αυτοπεποίθηση!
ουφ! και κάνει τόση κουφόβραση σήμερα!
Κυρία
(κουρασμένα,
διστακτικά κοιτώντας μια καρέκλα)
-Θα πείραζε να καθήσω
λίγο εδώ, πλάι σας; Δεν θα μιλάω…
Φοιτήτρια
-Όχι, όχι, δεν πειράζει, όπως βλέπετε μόνες μας είμαστε
(προσφέρει
καρέκλα)
Σας είπα ότι δεν ήρθαν
ακόμη οι άλλοι.
Όμως, σας βλέπω να
βαριανασαίνετε…
Θα …σας έδινα λίγο
νερό μα ήδη έχω πιει λίγο από το μπουκάλι μου…
Κυρία
-Δεν πειράζει.
Ευχαριστώ. Φαίνεστε τόσο καλό κορίτσι…
Συγχωρήστε μου την
ερώτηση... Από ‘δω είστε;
Φοιτήτρια
-Όχι, αλλά
νοικιάζω κάπως κοντά, με μια φίλη μου.
Έρχομαι συχνά εδώ, σ' αυτό το
Θεατρικό Εργαστήρι…
Ε! Καλό είναι, δημιουργούμε
και φιλίες… ενδιαφέροντα...
Κυρία
-Καλά κάνεις…
Τίποτα δεν πάει χαμένο σ’ αυτή τη σύντομη
ζωή…
Τ΄ όνειρό σου ν’ ανασταίνεις και
το κάθε σου «Γιατί;».
Εγώ, ήρθα, για να
παραστώ στην αυριανή εκδήλωση που θα
γίνει στην οδό Σίνα... Θα είναι για την
«Απελευθέρωση των Αθηνών, από τους
Γερμανούς». Ξέρεις τίποτα απ’ αυτά;
Φοιτήτρια
-Και βέβαια
ξέρω! Άσε που το θέμα γι' απόψε είναι γι' αυτό, μα ειδικά από τον παππού μου, έχω μάθει τόσα
που ίσως δεν τα γνωρίζουν οι άλλες
συμμαθήτριές μου.
Κυρία
-Α, ναι; …κι από
πού είναι ο παππούς σου;
Φοιτήτρια
-Είναι από
την Ίμβρο; Την ξέρετε; Είναι ένα ξερακιανό
νησάκι, μα τώρα μένει μόνιμα στη
Θεσσαλονίκη…
Κυρία
-Από την Ίμβρο!!!
Αχ! παιδί μου! Οι δικοί μου ήταν απ’ τη
Σμύρνη… Πιστεύω, ο παππούς σου θα πρέπει
να σου μίλαγε για « τ’ Άγια χώματα»,
έτσι;
Φοιτήτρια
-Για τις
«κλεμμένες πατρίδες» έλεγε, με δάκρυα
στα μάτια. Στο φευγιό, έχασε γυναίκα και
δύο απ’ τα τρία παιδιά του.
Κυρία
(αναπολεί)
-Ωχ! κορίτσι μου... Κάτι σαπιοκάραβα μας έφεραν κι εμάς
μια νύχτα απέναντι στη Θάσο… πώς σωθήκαμε από τις χατζάρες τους κι απ' τις φωτιές... ένα Θεός το ξέρει...
Αα! Τι σύμπτωση, κόρη μου!
Φοιτήτρια
-Ξέρετε; Ο παππούς
μου έλεγε ότι όσοι κατάφεραν να σωθούν
από σφαγή, φωτιά και πνιγμό, ήταν όλοι
τους ήρωες…
Κυρία
-Ήρωες; Απελπισία και τρόμος, κόρη μου! πού ηρωϊσμός... Όμως, εγώ,... εγώ,
αύριο θα τους μιλήσω για ένα πραγματικό
ήρωα… που πιστεύω να τον έχεις ακούσει. Τον
Κώστα
Κουκίδη…
Φοιτήτρια
-Ω! Ναι!!! Θα μιλήσουμε γι αυτόν απόψε. Τον
Κωνσταντίνο Κουκίδη!
Ξέρετε, ο παππούς μου
μιλούσε με τόσο θαυμασμό γι’ αυτόν...
Μα ήταν στ’ αλήθεια,
υπαρκτό, πραγματικό πρόσωπο; Κάποιοι
έλεγαν ότι ήταν δημιούργημα της φαντασίας
των τότε αριστερών, κάποιοι άλλοι έλεγαν των
ακροδεξιών…
Κυρία
-Τι δουλειά έχουν
τα κόμματα με τους ήρωες, κόρη μου! Η
λεβεντιά, φωλιάζει στην καρδιά του
καθενός.
Όταν έρθει η ώρα...
Φοιτήτρια(με
στόμφο)
-Όταν έρθει η ώρα της να ξεπηδήσει, κανείς
δεν την σταματάει!!!
Το έλεγε ο παππούς
και το πίστευε.
Όμως, δεν είναι ξεκάθαρο
πώς έγινε αυτή η ιστορία! εσείς, τι
ξέρετε; Μερικοί λένε ότι…
Κυρία (κουνώντας
το κεφάλι της)
-Ναι! Πολλοί λένε, και ξε-λένε… Γράφουν,
και ξε-γράφουν… Η αλήθεια, όμως, είναι
μία.
Οι Γερμανοί είχαν πατήσει
με την μπότα τους πάνω στην ζωή τού κάθε
Έλληνα.
Ο φόβος κι η δυστυχία κατέβαινε
από το βορρά στην υπόλοιπη Ελλάδα… Μαζί μ' αυτά, ο πανικός κι η πείνα είχαν απλωθεί
παντού. Η ζωή των ανθρώπων είχε γίνει
εφιαλτική…
Μα πού να καταλάβεις εσύ,
παιδί μου, όταν δεν έχεις περάσει ούτε
κατοχή ούτε πόλεμο…
Φοιτήτρια
-Μα, να που
τα ζούμε και τώρα!!! Με το Ιράκ, με τον
Λίβανο, έχει αρχίσει και το Ιράν…, κρυφο-αναδεύεται η Συρία... ακρίβεια, ανεργία, τ' ακούτε, τα ξέρετε, …
Κυρία (σκεπτική…
παίρνει βαθιά ανάσα)
-Δυστυχώς, του τότε δεν ήταν έτσι… ήταν πολύ χειρότερα...
Εγώ, το
1941, ήμουν δεν ήμουν δεκαεπτά χρονών.
Διαφορετικό δράμα, μεγάλο…
Πρώτοι άρχισαν να
κατεβαίνουν οι προδότες οι Ιταλοί,
αμέσως μετά, οι Γερμανοί!
Στην Αθήνα,
που ήταν η πιο πυκνό-κατοικημένη, ο
κόσμος έτρεμε! Βόμβες! Σκωτωμοί!... Όλοι να κλείνονται στα
σπίτια τους…! η πείνα;!!! αφόρητη!
(παίρνει
κουράγιο)
Ο Κώστας μου, ο νεαρός Κουκίδης εννοώ, μόλις
που είχε γυρίσει από το στρατό… το να να
ακούει ότι οι Γερμανοί είχαν φτάσει
στην Αττική και ότι γρήγορα μπαίνουν
στην Αθήνα;! Τι λες, κόρη μου! Δεν το
άντεχε ο νους του! Πήγε αμέσως και
παρουσιάστηκε στη φρουρά, ξέρεις, για
να φυλάνε τη σημαία μας, στην Ακρόπολη…
(σφίγγει
την σημαία ΤΗΣ...)
Φοιτήτρια:
-Μα πώς;! Πώς
εσείς; Τον γνωρίζατε από κοντά;
Κυρία
–Κοντά; Τί έννοια έχει αυτό...
«Κοντά» είναι μια λέξη που δεν έχει
σύνορα.
Η έννοια «κοντά» είναι: ...όταν
εκείνος περνούσε για το σχολείο και
κρυφο-κοιταζόμαστε από το παράθυρο…
«Κοντά» είναι... όταν κοιτούσαμε κι δυο,
ονειροπαρμένοι, το ίδιο φεγγάρι… (αναστενάζει...)
Φοιτήτρια (χαμογελάει...)
-Εντάξει,
καταλαβαίνω… έχω λίγη πείρα… Καταλαβαίνω. Μα... πώς
τόλμησε να ξεκρεμάσει την σημαία μας,
να την τυλίξει στο σώμα του και να πέσει
από τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης, στο
κενό! πάνω στα βράχια!!!Τρομερό!
Κυρία
-Αχ, κόρη μου! Δεν τον άκουσες
εσύ, με τι πάθος έκανε τις
απαγγελίες των σχολικών ποιημάτων στις εθνικές
μας εορτές! Δεν τον είδες να περπατάει
ευθυτενής, στις παρελάσεις…
Δεν θαύμασες τη λεβεντιά
του!
Δεν ένοιωσες τη φλόγα του!
Φοιτήτρια
-Μα, πώς;! Πώς
τόλμησε να πάρει τέτοια απόφαση!!!
Κυρία
-Μόνο με τόλμη ακινητείς τον κεραυνό, κόρη μου!
Μόνο με τρέλα κατορθώνεις
να ηχήσουν του έθνους οι καμπάνες
και
να ξυπνήσει η ναρκωμένη παλικαριά της
συνείδησης.
Όταν φοβάσαι, το μυαλό
γίνεται πλαδαρό,
χάνεις τη σωστή
κατεύθυνση.
Η τρέλα της στιγμής, γίνεται
τόλμη, αστράφτει, και θαμπώνει τον ήλιο.
Φοιτήτρια (με
θαυμασμό)
-Αυτά
θα τους πείτε αύριο στην εκδήλωση;
Κυρία (Η
κυρία, βγάζει απ’ τον κόρφο της ένα
διλπωμένο χαρτί και διαβάζει)
-«…Μπορεί,
(γυρίζοντας προς τη κοπέλα,)
-έγραφε
τότε, σε μια έκθεσή του ο Κώστας Κουκίδης-,
μπορεί η Άγια
Γη των προγόνων μου να πατιέται από άλλα
πέλματα, να οργώνεται από άλλα χέρια,
μα εγώ,
κάποια μέρα θα υψώσω αυτό το
κορμί για να θυμίσω το ΠΩΣ είναι να
ατενίζεις περήφανα τον ήλιο.»
(δείχνει
στην φοιτήτρια το χαρτί)
Βλέπεις, αυτό το κείμενό του, παιδί μου;
ΑΥΤΟΣ, είναι ο δικός
μου θησαυρός!
Αυτός ανήκει ΜΟΝΟ σε μένα!
Να! Πάρε και
διάβασε, κόρη, για να δεις κι εσύ, με τα
μάτια σου… Να, εδώ… (της
δείχνει)
σ’ αυτή τη σειρά… Διάβασε!
Φοιτήτρια
(παίρνει
ανάσα και διαβάζει συγκινημένη)
-
«…σε τούτο το στήθος, κατοικεί μια
πατρίδα ολόκληρη, μ’ όλη τη δόξα και το
μεγαλείο της, μ’ όλες τις αδυναμίες και
τα ελαττώματά της…
( η
φωνή, σπάζει, «κόβεται»...)
Μα όταν ανοίξω τούτα τα χέρια,
(η Κυρία
τ’
ανοίγει διάπλατα)
θ’ αγγίξουν την αγαπημένη ακτή του
Πόντου,
θ’ αγγίξουν τον αιώνιο Ιωνικό
Πολιτισμό!
Αν όμως, τούτα τα χέρια τα
υψώσω εδώ, στην Αθήνα, στην κοιτίδα του
Παγκόσμιου Πολιτισμού, κι αγγίξω τον
Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, ο ουρανός θ’
ανοίξει στα δύο!!
Οι
φωτεινές αχτίδες του ηλίου θα περάσουν
μέσα από τις κολώνες του Παρθενώνα και
θα υφάνουν το χρυσάφι της Γνώσης.
(η
κυρία, συμμετέχει, φωνή δεν βγαίνει ...
απλά κινούνται τα χείλη ή και τα χέρια
της, αναλόγως...)
Έτσι,
οι πανέμορφες
Καρυάτιδες θα λάμψουν
με το χαμόγελο της
Ελπίδας και της Ειρήνης, και ένα ουράνιο
τόξο θα στεφανώσει τον Αττικό ουρανό!
Τούτα
τα χέρια, θα γίνουν πύρινη ρομφαία και
σύμβολο παγκόσμιας λευτεριάς.
Ναι! Έτσι
σπάζουν οι αλυσίδες που κρατούν λυγισμένο
το σώμα της Μάνας-Πατρίδας!
Για να
τιναχτεί πανέτοιμη, πανέμορφη, μέσα από
το μαύρο σύννεφο της υποδούλωσης, ν’
αγγίξει την Αθανασία,
να αγγίξει το
Θεό….
(μιλούν
και οι δύο)
… τον αιώνιο
Θεό της Ελλάδος…
Κυρία (με προσπάθεια)
-Αυτή
είναι όλη η ιστορία, κόρη μου!
Άφησε
αυτούς τους αντίγνωμους να λένε ότι
θέλουν και να αμπελο-φιλοσοφούν...
Πολλοί
είναι εκείνοι που θέλουν να κάνουν
θυσίες μα φοβούνται... Άλλες θυσίες, όπως αυτή, είναι «επιμελώς ξεχασμένες»… Έτσι τους συμφέρει...
Η
λήθη είναι έγκλημα!!!
Η τιμωρία τών όσων
ξεχνούν, σημαίνει αφανισμό της ελληνικής
ψυχής, της ψυχής και της Ιστορίας του
Έθνους μας, που αστραποβολούν
αιώνια.
(παίρνει
βαθειά ανάσα… Η φοιτήτρια την κοιτάζει
μαγνητισμένη...
Εκείνος, είναι ο
λεβέντης-φρουρός
των ιδανικών,
-μα και δικός μου Λεβέντης!-
που σήκωσε το ανάστημά του πάνω από τη
δύναμη και την υπεροψία της κατακτητικής
Γερμανίας... είναι εκείνος που άρπαξε τη Σημαία μας την
γαλανόλευκη, μακριά από την δική τους τη σημαία της ντροπής…
(βγάζει
την σημαία της, την ανοίγει, τη βάζει στον ώμο, αγκαλιά, και με
τρυφερότητα...)
Εκείνος,ΤΗΣ μίλησε με
λόγια που μόνο οι δυο τους τα ξέρουν... Την
φίλησε... Την τύλιξε στο νεανικό σώμα
του, και σαν αετόπουλο πήδηξε στο κενό,
πάνω στα ιερά, τ’ άγρια βράχια,
(βαριανασαίνει)
...ακολουθώντας την τροχιά
της Δόξας…
Φοιτήτρια:
-Καλέ κυρία! σας παρακαλώ! Πάρτε μια ανάσα. Ηρεμήστε! Να! Σας έχω
και καλά νέα!!!
Πρόσφατα, ο Δήμαρχός μας,
ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, τίμησε την
απελευθέρωση της Αθήνας από τους
Γερμανούς!
Ακούστε με!... άφησε στεφάνι
Τιμής στην πλάκα που αφιέρωσαν στον
Κώστα Κουκίδη! Αλήθεια σας λέω!
Εκεί, κατά την βόρεια
πλευρά, που έπεσε ο Ήρωας!!!
Να ζητήστε να σας
πάνε, αύριο, να την δείτε…
Κυρία
(με
τρεμάμενη φωνή)
-Μέχρι αύριο,
τότε, κόρη μου.
Ν’ αντέξω
μέχρι αύριο.
Να πω όλα
όσα εκείνος ο λεβέντης ήρωας, ο
Κώστας Κουκίδης πίστευε,
και μετά, ας φτερουγίσει κι η δική μου
καρδιά, εκεί, ψηλά, μαζί του… (κρατάει
την καρδιά της)
Φοιτήτρια
– Μα, καλέ, τί
πάθατε! Κιτρινίσατε! Τρέμετε! Να σας
φέρω κάτι; Να φωνάξω...
Κυρία:
-Όχι, κόρη μου! Η
καρδιά μου λύγισε...
Ε! πόσο ν΄αντέξει!!!
(Σφίγγει
την σημαία της στην καρδιά, μα της
γλυστράει... πάνω στα γόνατα. Γυρίζει
προς το δρόμο, τεντώνοντας το χέρι)
–αν μπορείς, φώναξέ μου
ένα ταξί... ι ι ι !
(και στρίβει το κεφάλι πάλι, στη κοπέλα:)
-Ήσουν καλή, κόρη μου, που
μ’ άκουσες.
Έλα αύριο, στην εκδήλωση,
αν μπορείς… θα... χαρώ να σε δω...
(ανασηκώνεται
και τρεκλίζοντας ... παραπατάει και ξεδιπλώνεται
η Ελληνική Σημαία. Ανακάθεται στην
καρέκλα…
Η
κοπέλα, την σηκώνει, προσέχει ο σταυρός
να είναι όρθιος... την ανοίγει, την βάζει
μπροστά τους, και…)
Φοιτήτρια:
-Καλέ, όχι
τίποτ’ άλλο... τόσα είπαμε... δεν μου είπατε τ’ όνομά
σας!
Κυρία (Γυρίζει,
ζαλισμένα)
-Τ’
όνομά μου!!! Τι πειράζει, κορίτσι μου!
Αρκεί, αρκεί που μίλησαν
οι καρδιές μας…
(και
-γέρνοντας- πέφτει στην άκρη)
ΤΕΛΟΣ
«Το
Όραμα, είναι στο νου,
Ότι
στα χέρια η Τέχνη»
Υιώτα Στρατή
«αστοριανή»
Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)