Φίλες και Φίλοι αγαπημένοιφτάσαμε στα μισά του Οκτώβρη
με πανέμορφες λιακάδες, με απροσδόκητες θύελλες,
με χαλάζι (!!!), βροχή, θυμωμένους αγέρηδες, μετά νέα χαμόγελα του ήλιου...,
με σαστισμένα δέντρα που μπερδεύουν τα χρώματα των φύλλων τους ...
-κι είναι μια άλλη Άνοιξη το εδώ Φθινόπωρο... λες και τα λουλούδια άνθισαν ψηλά... αγναντεύοντας το κόσμο που προσπερνά σχεδόν αδιάφορος...
Σήμερα,
πηγαίνοντας στο Νορθ Σσορ Χόσπιταλ, -ιατρική επίσκεψη του Δημήτρη στο γραφείο του Δόκτορα Λουκά Μπούτη-, σαν συνοδηγός κοιτούσα τις πυκνές δεντρο...φυτείες του χάιγουέι,
αμίλητη... Το μυαλό μου, ακόμη κι όταν δεν το ομολογούσα, έφερνε εικόνες από την περιπέτεια που είχαμε σχεδόν δυο χρόνια πριν, με τη καρδιά του...
Στο ραδιόφωνο, η διάσωση των ३३ ανθρακωρύχων στο Σαν Χοσέ της Χιλής... μια υπεράνθρωπη προσπάθεια που στέφθηκε μ΄απόλυτη επιτυχία,
γέμιζε αισιοδοξία ότι όταν η Υπέρτατη Δύναμη το επιτρέπει...
Θαύματα Γίνονται!
κι ενώ
όλη την ημέρα, ο κόσμος παρακολουθούσε το ανεβοκατέβασμα της ειδικής "σωλήνας" που έφερνε έναν-ένα τους Τυχερούς της ζωής, με τελευταίο τον Επιστάτη τους, κατά τις εντεκάμιση απόψε -ώρα Νέας Υόρκης-
το μυαλό μου, ΠΑΛΙ ξαναγύριζε σ΄ένα Φίλο, τον Ντένη Κονταρίνη, -γνωστό και σε σας από το μπλογκ του "Επτάνησα"- ... κι όλο έλεγα:
...δεν γινόταν κι εκεί ένα παρόμοιο θαύμα... να ΜΗ ΦΥΓΕΙ για πάντα ο μονάκριβος γιος τους... αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στη ζωή όλων τους, ιδίως στους γονείς του και τα παιδάκια του...
Θα σταματήσω εδώ... οι λέξεις δεν έχουν πλέον το βάρος που ζητώ...
απλά, θυμήθηκα μια από τις φωτογραφίες μου είχε κάτι ανθάκια που έμοιαζαν μ΄αστέρια...
Ίσως να φέρει λίγη ηρεμία στις οδυνηρές σκέψεις...
Καληνύχτα...-Καλημέρα...
όπου και να είστε,
πάντα με υγεία και αγάπη।
Υιώτα
...Όταν τα σύννεφα μεταμορφώνονται...
...το πορτοκαλί χρώμα, κυριαρχεί στις ανεμοδαρμένες πλάτες του μπαλκονιού...
...κι εγώ, ψάχνοντας να εντοπίσω την ομορφιά κοντά και γύρω μου,
...ένα από τα τελευταία ηλιανθάκια γέρνει γι΄αγάπη!
κι εμείς,
