29 Δεκ 2017

Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α , 2 0 1 8 !!! !!! Ε Υ Τ Υ Χ Ι Σ Μ Ε Ν Ο Ι

(Φωτο-σύνθεση  Υιώτας, 2017)

Ευχές
στο χρώμα του κυκλάμινου



...από   καρδιά 
στο χρώμα του λευκού τριαντάφυλλου!

Είθε το 2018
να είναι ειρηνικό, με γνώση
και υγεία.

Πάντα με την σκέψη μου
και την αγάπη μας.

Υιώτα, Δημήτρης
και η υπόλοιπη οικογένειά μας.

19 Δεκ 2017

Φ Ι Λ Ο Ι Μ Ο Υ , ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ ! ... Όταν οι Άγγελοι ελαφρά πετούν ...

(φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2016)


Όταν οι Άγγελοι ελαφρά πετούν

Όταν οι άγγελοι αλαφροπετούν, 

η γη σείεται αγαλλιάζοντας.

Οι εποχές, στέλνουν μηνύματα μυστηριώδη. 

Θάλασσες κι ωκεανοί ακατάπαυστα κυλούν, 

ανανεώνοντας τα ρεύματα 

στης ζωής την συνέχεια. 

Σαστισμένο το τελειότερο του Θεού επίτευγμα. 

Συμπεριφορά ακατανόητη. Προέχει η ατομική 

ικανοποίηση. Η φθορά απαξιώνεται. Αγνοείται.


Της φωτιάς τα χρώματα, Σαλωμική πρόκληση.

 Ανταγωνίζονται ηφαιστειακές εκρήξεις. 

Η κατάρα, 

-α! ποιος την στέλνει; 

Η βροχή η ασταμάτητη; Άραγε να διαλύεται 

στην εμφάνιση του ουράνιο τόξου; 

Κι οι σκέψεις, οι ασυγκράτητες, οι ανεξάντλητες; 

Τα αισθήματα που συγχέονται με τα

 συναισθήματα; 

Τί φταίει;


Τί να συναντούν οι Άγγελοι, στην σιωπηλή τους κάθοδο; 

Τί ξεχωρίζουν από τις μύριες φωνές; 

Τί αποκρυπτογραφούν από τις ανάσες, τα τραγούδια, ή τις 

κραυγές της Φύσης; 

Πώς ερμηνεύουν την ανέκφραστη γλώσσα

 των κυρτωμένων ηλικιωμένων; 

Πώς αντέχουν το πικρό κλάμα

των παιδιών με τα γυάλινα μάτια; 

Ακούν, οι αθώρητοι 

Άγγελοι;

Βλέπουν; Ή τα θολωμένα τους αγγελικά μάτια 

απλώς 

κοιτάζουν;





(Φωτο-σύνθεση Υιώτας.2016)

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2017)

...για να χαρείς το ουράνιο τόξο,
πρέπει να λουστείς στην βροχή...

Για να γευτείς την Ελπίδα, πρέπει να ξεκινήσεις από την Αρχή...

Χαρές και λύπες, Φίλες και φίλοι μου,
συμβαδίζουν.

Καλά Χριστούγεννα.

ΕΥΧΕΣ 
ξεχωριστές, σε όλους όσους γιορτάζουν
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα-Δημήτρης και όλη η Οικογένειά μας.

22 Νοε 2017

Μ έ ρ α Ευχαριστιών.



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

με σκέψεις ζεστές, 
για όλο
το κόσμο.

Προσευχή από καρδιάς
για το χαμόγελο της Ελπίδας,
σε όλα τα παιδάκια.

Είθε να γίνει 
"Ημέρα των Ευχαριστιών"
η κάθε μέρα
της ζωής.

Υιώτα


12 Νοε 2017

Ε Ν Ν Ε Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α ΑΡΓΟΤΕΡΑ !!!

(δέκα και χρόνια πριν, στη Δήλο)
ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
από τη πρώτη μου Ιστοσελίδα !!!!!!!!!!!!
Θεέ μου και πώς πέρασαν!!!

(Το Φεγγάρι της αυλής μου!) 

Τούτο το φεγγάρι 
δεν μαρτυράει ΤΙΠΟΤΑ!!!
και εύγε του!!!
Ξεχωριστό, επίμονο στη τροχιά του, αλλοπρόσαλλο στις προτιμήσεις του,
ζαλισμένο από τις γήινες εξερευνήσεις μας,
άραγε πότε θα μας πει: 
"Σταματάτε! Σας βαρέθηκα! 
Νου δεν βάζετε. Καρδιά σταθερή δεν έχετε! 
Τη μια με ονομάζετε γαλάζιο, την άλλη χρυσό, 
κάποια άλλη ματωμένο, σκιερό, άπονο, άδικο, 
καθρέφτη άμοιρης ψυχής, ταψί μπακιρένιο... 
φέτα καρπουζιού... 
χρηματίζεστε -δίχως την έγκρισή μου- ποικιλοτρόπως, 
με έργα, μελωδίες, και τόσα άλλα!
Μετά βίας σας αφουγράζομαι, γίνατε τόσοι πολλοί...   Μέχρι 
που φαντάζεστε ότι θα πατήσετε στο κορμί μου, ότι θα ...χτίσετε, θα πηγαίνετε για εξερευνήσεις... 
ότι θα με κάνετε σαν τον δικό σας τόπο!!! 

Με ρωτήσατε ΑΝ ΘΕΛΩ; 
Αν το επιτρέπω;! 
Αφήστε με να τριγυρίζω στους δικούς μου μονόδρομους,
στα δικά μου μονοπάτια. 
Αρκετά!


 (από το αρχείο του Γαβρίλη: Δημήτρης,Υιώτα, Ιουστίνη, Βάνα, Γαβρίλης)

Από ΠΟΥ ξεκίνησαν όλες τούτες οι σκέψεις;:
Σκέφτηκα να επισκευτώ τις παλιές μου αναρτήσεις
και ...πελάγωσα!
Ξεκίνησα από την πρώτη-πρώτη (κάτω, δεξιά, στη πρόσωψη, με σειρά χρονολογημένη...) υπάρχουν,
και δεν συνέχισα... 
Ολόκληρα βιβλία θα είχαμε γράψει! 
Επισκευτήτε την μόνο αν... αντέχετε!
Τί και ποιον να πρωτοθυμηθώ! 
Τί να διαβάσω και να μην υγρανθούν τα μάτια...
ΤΙ έγινε όλο αυτό το ξέσπασμα; 
όλη αυτή η βαθυστόχαστη σκέψη;
Σκέπτομαι: Συνεχίζουν να είναι τόσο ευαίσθητοι οι "ξενητεμένοι μας;"
ή
κάπου τινάξαμε το κεφάλι ψηλά, 
δήθεν αδιάφορα σφίξαμε τις πηγές και τις πληγές 
και προχωρούμε... 
ΠΟΥ; 
...ο Θεός το ξέρει.

'Ομως, πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα



6 Νοε 2017

Δ Υ Σ Κ Ο Λ Ε Σ Ω Ρ Ε Σ (Difficult Hours)



(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. "Ματωμένη θάλασσα". 2013)
Αγαπημένοι, 
δύσκολες ώρες μας μουδιάζουν. Τα χείλη τρέμουν, η καρδιά γοργοχτυπάει... ο νους δεν συμμαζεύεται!
Δεν θα αναφερθώ στις τραγικές λεπτομέρειες.
Δεν μπορείς να πεις κάτι που να διορθώσει ή να βοηθήσει... Η οργή, ο φόβος, η αγανάκτηση, μαζί με πολλά άλλα συναισθήματα παραμερίζουν την αγάπη
στην κοντινή μα και στην απέραντη έννοια της.

Θυμήθηκα μια από τις πρώτες αναρτήσεις μου, το 2009, ένα ποίημα που είχε διακριθεί στο POETRY FORUM OF NEW YORK, όπου ήμουν μέλος. 
Σας το παρουσιάζω μαζί με τη μετάφρασή του στην γλώσσα μας, διαπιστώνοντας ότι σχεδόν στα δέκα χρόνια που έχουν περάσει, συνέβησαν τρις-χειρότερα γεγονότα!!!
Μα ΤΙ γίνεται, Φίλοι μου; 
Πιστεύουμε
Προσευχή κι Ελπίδα;
Ο Μεγαλοδύναμος ας βοηθήσει τον Κόσμο. 


(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. "Άγρια θάλασσα". 2013)

LIFE IS HOPE

In times of despair, 
with not enough air 
to breathe, with no hope for a better tomorrow, 
where can we shed our sorrow?
Where, can we unload our grief 
when life resembles a boat thrown 
onto a stormy reef?

When tears flood the eyes 
with no rivers to flow into,
when the heart is not a sea 
for tall ships to navigate, 
how 
can dreams go past a locked gate
to find destination and flourish
since 
there is no one to help them perish
and walk straight on solid ground?


How can hope find its erased way around?

But 
LIFE IS HOPE. 
It’s a magical, bright kaleidoscope.

He, who sees it as such and smiles
and is making new paths, 
setting new signs,
he, who is becoming part of new designs, 
lucky he is, fortunate, as those who hear
the voice of God everywhere, 
as those 
who count on God’s blessings and declare:
GOD IS HERE. Do not despair!

Yiota Stratis, 915 Mirabelle Ave., 

Westbury, NY, 11590 
http://astoriani.blogspot.com 
E-mail: astoriani8@gmail.com

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. "Οργισμένη θάλασσα". 2013)




(Υιώτα Στρατή)

ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

Στις ώρες της απόγνωσης, 
όπου αέρα αρκετό δεν έχει 
ν’ αναπνεύσεις, με ελπίδα ανύπαρκτη 

για ένα καλύτερο αύριο,
πού θα ξαποστάσει η θλίψη;
Πού, την λύπη θα ξεφορτώσουμε 
όταν καράβι μοιάζει η ζωή πεταγμένο σε ύφαλο θυελλώδη;

Όταν τα μάτια δάκρυα πλημμυρίζουν
και ποταμοί δεν υπάρχουν για να κυλήσουν,
όταν η καρδιά θάλασσα δεν είναι 
για ψηλο-κάταρτα καράβια, 
να τη διασχίσουν,
πώς τα όνειρα θα περάσουν 
την κλειδωμένη πύλη
προορισμό να βρουν και να ριζώσουν,
αφού κανείς δεν τα βοηθά να ζήσουν 
κι ευθυτενή σε έδαφος στέρεο 
να περπατήσουν;
Πως σ’ ασημάδευτο δρόμο 
θα προχωρήσει  

η Ελπίδα;

Η ζωή, είναι Ελπίδα

Ένα καλειδοσκόπιο
λαμπερό, και μαγικό. 
Κι αυτός που το θωρεί 
και χαμογελάει, 
ανοίγοντας νέα μονοπάτια, 
νέα σήματα,
εκείνος που βοηθά και συμμετέχει 
σε νέα σχήματα,
ευνοούμενος είναι, τυχερός.
Όπως αυτοί όπου αφουγκράζονται 
τη Θεϊκή Φωνή ολόγυρα,
όπως εκείνοι που ελπίζουν 
στην ευλογία του Θεού
και λένε: 
Ο Θεός είναι εδώ. 
Μην απελπίζεστε!

(Νέα Υόρκη. 2009)


Ακόμη και τα ψίχουλα Αγάπης είναι καλόδεκτα
αν έχουμε την παλάμη ανοιχτή να τα δεχτούμε.
Είθε οι δοκιμασίες να σφίξουν τη χαλαρωμένη σκέψη μας. 
Η ενοχή υφαρπάζει τη δύναμη της αντοχής μας.
Αποδυναμώνει την ανθρωπιά στην καρδιά μας.
Δέστε τα δάχτυλα σε προσευχή
πριν γίνουν εκδικητική γροθιά.
ΕΝΑΣ είναι ο Μεγαλοδύναμος. Ευλαβικά, 
ας ζητήσουμε την Αγάπη Του.

Καλή Εβδομάδα.
Υιώτα




1 Νοε 2017

ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΜΑΣ...!!!


"...του παιδιού μας το παιδί,
μας είναι ΔΥΟ φορές παιδί"...
πόσο μάλλον 
όταν είναι δυο, ο εξάχρονος Παναγιώτης-Δημητράκης και ο επτάμηνος Ανδρέας!!! ...εδώ (Λονγκ Άϊλαντ, Νέα Υόρκη)
και άλλες δυο στη Βιρτζίνια !!!
Τα...'εβαλε η μαμά τους στο "Φέις" κι εγώ, 
απλά, τα... αντέγραψα!!!!
Πάντα με την αγάπη μου

"Mario" had a little lamb! 😆
LikeShow more reactions

ΚΑΛΟ Ν Ο Ε Μ Β Ρ Η ... με Αντιγραφή !


( " Η τελευταία Νύχτα του Οκτώβρη. 2017.- Φωτο-σύνθεση Υιώτας, ΝΥ)


ΚΑΛΟ  ΝΟΕΜΒΡΗ
!!!
Είθε να μη μας φορτώσει όσα μας έφερε ο Οκτώβρης.
Η τελευταία μέρα του, 
εκτός από το έθιμο(!) του "Χαλλογουήν", μάτωσε ψυχές και γέμισε φόβο
με τη σκια του θανάτου
στη μεγαλούπολή μας...
Τι κι αν σφαλίζεις τα μάτια να σβήσεις 
τις άγριες εικόνες,
τί κι αν προσεύχεσαι με κλειστά τα χείλη
και δένεις σταυροχέρι το κακό, να φύγει "μακριά" -μα πού θα πάει; Πάλι σε συνανθρώπους...

Στις μοναχικές μου ώρες,
 απομονώνομαι και "δημιουργώ"
να φύγει η κατάρα...
Όπως,
η κάτωθι εικόνα τις τελευταίες ώρες της 31ης του μήνα... ας πάνε και να μη ξανάρθουν!
-.-


(¨Η τελευταία εικόνα του Οκτώβρη, 20117.- Φωτογραφία: Υιώτας)
-.-

"Φυλλομέτρησα" τις σελίδες-αναρτήσεις 
των Φίλων μου
και σταμάτησα
στην αγαπημένη του "Ευρυτάνα Ιχνηλάτη".
ΔΕΝ ζήτησα την άδειά του για να σας την "προσφέρω"
Είναι οι σκέψεις του που με συγκίνησαν, που ταίριασαν με τις δικές μου, και τα γεγονότα 
που δεν με άφηναν να τις προσπεράσω...
Εύχομαι να μη μου θυμώσει...
(Υγ.: την πανέμορφη συμβολική φωτογραφία του δεν μπόρεσα να αντιγράψω... μα αν πάτε εκεί, θα δείτε
τί ακριβώς εννοώ...

Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

Τα όσα βιώνουμε σήμερα ως Λαός από τους αφεντάδες μας, ντόπιους και ξένους, δεν χρειάζεται να τα περιγράψουμε ούτε φυσικά να τα επαναλάβουμε. Άλλωστε καθένας μας τα ζει στην καθημερινότητά του, οπότε τι αξία θα είχε να τα ανακυκλώνουμε γενικώς και αορίστως; 

Το δια ταύτα είναι το "τι κάνουμε"!

Οι απαντήσεις πολλές και διαφορετικές, όμως "τα ζητούμενα", η συλλογική τόλμη και η μαζική δράση αντίστασης, παραμένουν μάλλον ισχνά και σίγουρα κατώτερα των αναγκαιοτήτων. Κάποιοι βέβαια "κινούνται" και προς τιμήν τους επιμένουν να αγωνίζονται κόντρα στο τέλμα και το ραγιαδισμό, αλλά οι περισσότεροι εξ' ημών, αντί αυτής της επιλογής, προτιμούμε το εθνικό μοναχικό μας σπορ: τη "σιγουριά της ανάθεσης"! Παραχωρούμε τη ζωή μας σε μεσσίες/μαυρογιαλούρους με την φρούδα προσδοκία ότι ίσως έτσι... σωθούμε, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε "ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες;"

Το... "ποιοι άλλοι αν όχι εμείς;" παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτο με όλες τις γνωστές συνέπειες.

Είπαμε, λοιπόν, να επιλέξουμε ένα σπάνιο δυσεύρετο ποίημα του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940) - σαν μια συμβολική απάντηση στη στασιμότητα και την παραίτηση! 

Εξάλλου καμιά φορά μια χούφτα στίχοι λένε πολλά περισσότερα απ' ότι τόμοι ολόκληροι αναλύσεων!

Ιδού:  

Ο βάλτος

«Ξάδερφε!» φωνάζει ο  βάλτος
στο ποτάμι. «Τι όλο τρέχεις
και σταματημό δεν έχεις;
Από μια γενιά κρατούμε.
Κάτσε λίγο να σε ιδούμε.
Στους καλούς τούς συγγενείς
να 'σαι λίγο ευγενής».

Κι είπε ο ποταμός: «Τεμπέλη
ποιος για συγγενή σε θέλει;
Μη θαρρείς πως είσαι κάποιος
έτσι ακίνητος και σάπιος;
Παρακάλεσε να φύγω
μήπως άσχημα βρεθείς.
Αν έρθω κοντά σου λίγο
χάθηκες! Θα κινηθείς».

24 Οκτ 2017

Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις, και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ


ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 
Της Κατοχής 
(Αφιερωμένο στους Δημήτρηδες της Κατοχής
κι όλους όσους γιορτάζουν τούτη τη Πέμπτη!)

Περπατούσε 
το ψηλόλιγνο αγόρι με κουρασμένα βήματα κοιτάζοντας στις μύτες των παπουτσιών του μήπως και τύχει κάνα πετραδάκι, να το κλοτσήσει να βγάλει κάμποσο από το κρυφό του άχτι. 
 «...Έτσι θα κυλάει ο καιρός, Παναγίτσα μου; 
Ούτε σχολείο, ούτε δουλειά…»

Το Λιμάνι γουργούριζε σαν στομάχι πεινασμένο. Ήταν γεμάτο με πλοία κι εργατιά, μα τούτα ανήκαν στον κατακτητή με τις βαριές στολές και τα κρύα πρόσωπα.

Δεν πρόσεξε σε ποια πύλη του λιμανιού ήταν. Φωνή βραχνή και άγρια τον τίναξε και σταμάτησε απότομα.

«-Κόμε-ίαρ!!!» 
Κάπως έτσι θυμάται τα λόγια που βρόντηξαν σαν κανονιά στα αφτιά του. 
Ο στρατιώτης, ένας μεσόκοπος ψηλός άνδρας, απότομος, που του θύμιζε τον πατέρα του στα νεύρα του, άφηνε το φυλάκιο κι ερχόταν προς το μέρος του.

Τάχυνε το βήμα, δήθεν άφοβος, -το μπόι των δέκα χρόνων δεν του «επέτρεπε» να δείξει φοβισμένος, ήταν ήδη ολόκληρος άνδρας να «προστατεύει» την οικογένεια.

Όταν πλησίασε, ο στρατιώτης-φύλακας σήκωσε το πόδι και του έδωσε μια κλωτσιά που ταράχτηκε όλη η μέση του…
«… φύ(γ)ε-γρήγορα» του είπε με σπασμένη προφορά, και μετά αλλάζοντας προφανώς γνώμη, τον άρπαξε από τον ώμο, τον έστριψε προς το φυλάκιο,
«- μέσα!» του είπε άγρια. «…κάτσεδώ!» και τον ανάγκασε να καθίσει σε μια ψάθινη καρέκλα.

Τα γκριζο-πράσινα μάτια του αγοριού γέμισαν δάκρυα. 
«…Παναγίτσα μου, όχι τώρα, όχι εδώ! Δεν θέλω να με δει αυτός έτσι…»
Ο στρατιώτης πέταξε μπροστά του ένα ζευγάρι μαύρες μπότες με όλα τα απαραίτητα.

«-Βάψε καλά» του είπε κι έστριψε για να πάει έξω.
-Τί να βάψω; Αφού είναι καλογυαλισμένες… σκέφτηκε.
Πήρε το μάλλινο κουρέλι κι άρχισε να τις τρίβει με όλη του τη δύναμη…

Μετά από λίγη ώρα, ο φρουρός επέστρεψε. Ούτε κουβέντα. Προχώρησε στο βάθος και μετά από λίγο του έφερε μια πιατέλα με μαρμελάδα και δυο μεγάλες φέτες ψωμί

«-Φάε!» του είπε και βγήκε πάλι έξω στη σκοπιά του.

Τα κρυμμένα δάκρια δεν κρατιόντουσαν πλέον πίσω από τα μάτια. Ο λάρυγγας είχε στενέψει. Το στομάχι είχε σφίξει. 
Τα χέρια έτρεμαν.

«-Φάε γρήγορα!» τον άκουσε πάνω από το κεφάλι του.

Το πότε άδειασε η πιατέλα, ούτε που το κατάλαβε. Το μόνο που ήθελε ήταν να βγει έξω, να  κόψει δεξιά στο δρόμο που έβγαζε στο «Μαγαζί Υποδημάτων» και να τα πει με το αφεντικό του!!!

 «-Σήκω-πάνω! Βγάλε το ζακέτο σου» του είπε ο στρατιώτης.

Στα χέρια του κρατούσε δυο μεγάλες παραμάνες. Κάρφωσε τη μια στην άκρη του μανικού, «-χέρι-μέσα» πρόσταξε το παιδί, κάρφωσε την άλλη και στο άλλο μανίκι, βοηθώντας τον να φορέσει την μάλλινη χειρό-πλεκτη ζακέτα από τη γιαγιά του Λένη.

Ο στρατιώτης, έχωσε βιαστικά μια τζάρα μαρμελάδα στο ένα μανίκι, μια καραβάνα στο άλλο, και δίνοντάς του άλλη μια κλοτσιά στα πισινά,

«Τονομάσου;»

 «-Δημτράκης!» φώναξε το λιγνό παιδί με το κορμί ορθωμένο.

 «-Σπίτι γρήγορα!» ακολούθησε η διαταγή!

Καλπάζοντας έφυγε ο Δημητράκης, ο αγαπημένος της γειτονιάς.
-Να ήταν καλός, μέσα του; Να είχε κι αυτός ένα παιδί στο σπίτι τους; …
 Οι σκέψεις και τα ερωτήματα έτρεχαν γρηγορότερα από τα αδύνατα πόδια του… Άρχισε να λαχανιάζει. 
Λίγο ακόμη και θα έφτανε στο σπίτι τους. Ήταν τότε γωνία Παπαστράτου, αριθμός 109, απέναντι στο εργοστάσιο 
«ΚΟΠΗ-ΡΑΦΗ».

Η τριανταφυλλιά τους, θα τον καλησπέριζε με τρία κόκκινα τριαντάφυλλα κι η γαριφαλιά, με τον αέρα στη βιάση του, θα κουνούσε τα λουλούδια της γελαστή, φθινοπωριάτικη.

Ήταν αργά το απόγευμα, 10 του Οκτώβρη, 1944.

Σε δυο μέρες, η Αθήνα κόχλαζε από ιαχές απελευθέρωσης. 
Του παιδιού τα γκριζοπράσινα μάτια ξέπλεναν με ασταμάτητα δάκρυα την ασχήμια του πολέμου, βάφοντας το μέλλον με χρώματα λευκά, θαλασσιά, ρόδινα…

ΥΓ.: Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός από την παιδική ζωή του Δημήτρη μου, στον Πειραιά.


(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 10-10-17)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
στις Δημητρούλες, 
και στους Δημήτρηδες.

Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα.


Υγ: Αμέτρητα "Ευχαριστώ"
και για τη δική σας Αγάπη
όλο το ...δίμηνο που έλειψα!