8 Αυγ 2013

...ένας μικρός θάνατος, δεν παύει να είναι!

Ένας μικρός θάνατος δεν παύει να είναι θάνατος!
Με ένα αστεράκι-φούλι στην καρδιά ανέρχεται...


 Δεν ήταν η ώρα του να δραπετεύσει! κι άλλωστε δεν υπήρχε καλλίτερη γωνιά, ανάμεσα στα βιβλία και τις γλάστρες, με γλυκιά συντροφιά τα άλλα δυο του αδελφάκια!
Ήταν ένα καναρίνι που επέζησε της αδύναμης μάνας του, που καθοδήγησε τα άλλα δύο στο πώς να τρώνε, να δυναμώσουν...
κι όταν άρχιζε το τραγούδι, τα αδέλφια του σιωπούσαν μέχρι που σιγά σιγά άρχισαν κι εκείνα να σιγοντάρουν...
Όνομα δεν είχε! Μόνο άσπρη ουρίτσα, απλά για να ξεχωρίζει η πρωτιά! Ούτε και τα άλλα δύο έχουν όνομα, και θα είναι πολύ δύσκολο τώρα να τα ξεχωρίζω αφού μοιάζουν περισσότερο με σπουργίτια παρά με καναρίνια.

(Θυμάμαι ότι κάπου έχω μια μικρή ιστορία για δυο κατακίτρινα καναρίνια, τότε που ήμουν στο άλλο μας σπίτι, στην Αστόρια. Τραγουδούσαν και ξεσήκωναν τη γειτονιά. 
Έζησαν δέκα χρόνια... μέχρι που έγινα κι ο γιατρός τους... 
Μα αυτή είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία.)

Αυτός, ο ...ασπρονούρης μας, ήταν καλοφαγάς, ενεργητικός..., περιηγητής
για ένα εικοσιτετράωρο... αφού άνοιξε την αριστερή πορτούλα τους -που σκάλωσε κι έμεινε ανοιχτή- και περιηγήθηκε από κάδρα μέχρι φυτά...
Τον έπιασα με μια απόχη, χτυποκάρδισε για λίγο, δεν μου τραγουδούσε για δυο-τρεις μέρες... μέχρι που ξεθύμωσε.

Στην αρχή του Ιουνίου, όταν έβγαλα πίσω το γαλάζιο τους σπίτι, να το φρεσκάρω... πάλι δεν μου μιλούσε! 
Κάποια στιγμή, μάλιστα, γοργοφτερούγησε, κι έπεσε λιπόθυμος πλάι στο κουπάκι με το νερό!!!
Τον άρπαξα, βούτηξα το κεφαλάκι του στο νερό, τινάχτηκε, μετά έβαλα την μυτούλα του... και συνήλθε.

Χθες, όπως τους άλλαξα, παρατήρησα ότι ήταν σαν ...φουσκωμένος διάνος...  Κάτι δεν μου πήγαινε καλά, κι "... έψελνα στον Δημήτρη που μας έχει τρελάνει με τις ανεμιστήρες και το αιρκοντίσιον... ότι αυτός είναι η αιτία να μου κρυώσουν τα πουκλάκια..."
το παρακολουθούσα... το στομάχι του δεν ήταν φυσιολογικό..., 
μετά, ασχολήθηκα με άλλα πράγματα...

Σήμερα το πρωί, ξαπλωμένος ανάσκελα, ζεστούλης ακόμη... μα ο μικρούλης μας ένοικος είχε πετάξει!

Δεν θα συνεχίσω, Φίλες και Φίλοι μου.
Τον τίμησα όπως με αγάπησε...
κι επαναλαμβάνω: Ευτυχώς που έχω τα άλλα δύο ... τα αβάπτιστα! Θα τους δέσω μια διαφορετική κλωστή, για να τους ξεχωρίζω...
Την καληνύχτα μου, γι΄απόψε,
μαζί με την αγάπη μου.
Υιώτα




2 Αυγ 2013

...ιατρικόν πόρισμα : ΚΑΘΑΡΌΝ !!!


Είμαι καλά! και σας
Εύχομαι 
ΚΑΛΌ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!


Αγαπημένοι μου
Φίλες και Φίλοι!
... καθαρό το ...δελτίον υγείας!!!
Ούτε χολή! Ούτε νεφρά! Ούτε πέτρες! Ούτε κοτρώνες... ούτε καν άμμος!!!
(...μόνη ανάμνηση που ο Δημήτρης, τότε, άσπρισε, ξάσπρισε, η καρδιά του χτυπούσε σαν ταμπούρλο... τον εξέτασαν κι εκείνον -λόγω μακράς καρδιο-ιστορίας-, και τον έστειλαν να ...κοιμηθεί μόνος του στο ...σπίτι!)
Τώρα, το τί ήταν;  :::;;;
Πέρασε και πάει.

Για να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας, αντιγράφω το ποίημα στα δεξιά της περασμένης ανάρτησης, 
- φίλοι μου το ζήτησαν-, 
χαρά μου να το ξαναγράψω:

Δρομέας της σκέψης (απόσπασμα)

Όταν είσαι δρομέας στο στοίβο της Σκέψης
δεν βάζεις βαρίδια στα πόδια.
Οι λέξεις, γυμνασμένες φτερούγες στο ρυθμό 
της Αλήθειας,
συμφωνούν με το βάρος σου.
Ατονούν στο σκοτάδι της μέτριας ενόρασης.
Δύσκολη η παίδευση 
στης ζωής το ανελέητο γυμναστήριο.

Χαίρομαι όταν η επιλογή μου ισορροπεί 
στα πρώτα γράμματα της Αλφαβήτας.
Όταν η ανάσα μου, φέρνει την έμπνευσή μου 
μια δρασκελιά προς το φως, 
σαν τον δικαιωμένο αθλητή,
κάτω από τον ήλιο.
Τότε, η καρδιά πάλλεται. Ω! πώς πάλλεται...

ΚΑΛΟ ΣΑς ΜΉΝΑ!
Υιώτα