Η ΜΟΝΑΞΙΑ και η ΧΑΡΑ ...

(Στον κήπο μου, 11-04-22)

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ (απόσπασμα, σελίδα 21)

Ένα από τα 12 τραγούδια μου, στο "ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ από ...Σόι", Μουσικό-δραμα σε δύο πράξεις. 

Βραβευμένο, ΠΕΛ, 1987. 

Εκδοση ΔΡΥΜΟΣ, 1988.

Παρουσιάστηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής, Αστόρια, 15 Μαίου, 1988. Έλαβαν μέρος: Όλγα Στρατή (Μαρία), Τζόυ Στρατή (ένα κορίτσι στο παγκάκι, και στο πιάνο), 

Μαίρη Βαρβατάκου (Λένα), Κλεάνθης Μπακάλης (γελωτοποιός Κυρ-Αντώνης),Τάκης ο Κύπριος (ναυτικός). Μουσική, ενδυμασίες, σκηνοθεσία, Γιώτας. Σκηνικά Δημήτρης Στρατής. 

Τελική επίβλεψη Λουκάς Σκηπιτάρης.

***********************************************

***

Κυρ Αντώνης : - Κάποτε-κάποτε, η προκομένη έστελνε και καμιά φωτογραφία του παιδιού ... μετά όμως που παντρεύτηκε, άστα, τίποτε. (ακουμπάει την πλάτη στο παγκάκι, και τραγουδάει):

Η μοναξιά και η χαρά, ποτέ τους δεν πιαστήκαν χέρι-χέρι

και στην καρδιά η παγωνιά εθρόνιασε χειμώνα, καλοκαίρι ...

χωρίς παιδί, ξερό δεντρί, την άνοιξη κλωνάρι δεν θ' ανθίσει,

χωρίς αγάπη και φιλί, το γέρικο κορμί μου θα λυγίσει ...

Τρέχει η ζωή γοργά μέσ' απ' τα χέρια

οι νύχτες είν΄χωρίς αστέρια,

οι μέρες δίχως ζεστασιά ...

Βρέχει στα τζάμια, δάκρυα στα μάτια!

Φτωχή καρδιά, χίλια κομμάτια,

πώς ν΄ανεχτεί την μοναξιά ...

Φτωχή καρδιά, χίλια κομμάτια ... 

πώς να δεχτεί την μοναξιά !

*********************************

Πολύτιμες αναμνήσεις,

Φίλες και Φίλοι μου!

Ο Κλεάνθης, έφυγε -κάμποσα χρόνια τώρα,

η Μαίρη, κάπως πρόσφατα ...

Τα παιδιά, έχουν ήδη δικά τους παιδιά ...

Έφυγε κι ο Δημήτρης μου ...

Ναι, 

η ζωή γλυκόπικρα, 

συνεχίζεται!

Σας ευχαριστώ, Υιώτα.

 

 

 

Στρατής Παρέλης,

Ακίνητο κινούν.

                      Ανατρέμουν πάνω στις πυκνές φυλλωσιές

φθόγγοι γαλανοί του αέρα∙
ανάσες που η δροσιά θεσπίζει με μια αγαλλίαση λαμπρή.

Πού νομίζεις σώθηκε η ζωή;
Όταν ο τρόπος του νερού την έκανε ν’ ακούγεται πιο σίγουρη
με το αρχαίο μυστικό της, μουσικής διαδεδομένο…

 

Πεταλίδες πάνω στον θαλάσσιο βράχο
θρύβονται, μέσα στο δρολάπι του καιρού∙
επάνω τους σωρεύεται το κέλυφος του αιώνα
κι οι μέρες που έριξαν σαν ένα 

ταιριαγμένο του αφρού τραγούδι
που ακίνητο κινείται τώρα μέσα στους αιθέρες.

 

Αναζητάς το σωματίδιο του θεού –λες και ο νόμος
του αοράτου θα σου υπακούσει–

βαφτισμένος στο φως
του ακίνητου κινούντος τις επιταγές εξαργυρώνεις

βρίσκεσαι τώρα

ν’ αναζητάς «εαυτόν»!

Από τα μέσα της έχει διάρκεια η νύχτα: Ωραία σιωπή που απλώνεται κι όνειρα πέφτουν κάθετα μες το αβυσσαλέο στόμα του αποκοιμισμένου χρόνου…

Κι εκείνο το ανεξερεύνητο κινούν που άγνωστα ακίνητο είναι
αξίζει όλα τα λεφτά!
Μιας και μονάχα
αυτό διαβάζει
θεό
μέσα στην κάθε γύρω μας κρυμμένη μουσική!

2007

Δημοσιευμένο στο ιστολόγιο του Στρατή Παρέλη

                                      (Φωτο-σύνθεση Υιώτας, Μοναχικός Ερωδιός. 11-17-22)
 

ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΕΡΩΔΙ΄ΟΣ

(Ελεγεία στην Αρχαία Ελίκη. Μέρος Πρώτο.)

 

Γεννήθηκα στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης!

Βαφτίστηκα στην εκβολή των αγνών δακρύων

της, εκεί που το καθάριο νερό τους ταξιδεύει

ανενόχλητο από κόλπο σε λιμανάκι, από καμπύλη

σε δαντελωτή ακτή, κι ακόμη πέρα,

συναθροίζοντας μυστικά ανείπωτα. 

Μέγας εκμαυλιστής ο αρχαίος Σελινούντας που έχυνε τα ιερά της λείψανα στην αεικίνητη αγκαλιά της θάλασσας, μακριά, μέχρι που να αγγίξουν γλυκο-φιλώντας την Νέα Ιωνία, χώρα θεϊκή του δικού της Ίωνα .    

Γυάλισαν τα πέλματά μου πατώντας στην

κινούμενη άμμο της 

ανιχνεύοντας κρυφές εστίεςεπικίνδυνης αναγνώρισης του ιστορικού της κήπου. Έπλεξα προικιά με τις αφρισμένες φλυαρίες της, έφτιαξα σκεπάσματα με τα άγρια κύματά της … Τυλιγόμουν με γαλάζιες εσθήτες στις ήρεμες

ώρες της, ίππευα στην καμπυλωτή ράχη τών

παλινδρομήσεών της, χάιδευα τις γκριζογάλανες χαίτες των οργισμένων εκδικήσεων της, 

θαρρείς μαγεμένος μικρός Τοξότης που δεν είχε ακόμη δοκιμάσει τον αιχμηρό πόνο της αιχμής του φαρμακωμένου βέλους. 

‘Ενα μικρό τεμάχιο γης, με έξι ΄λιόδεντρα  και πέντε σειρές κλίματα -τραγανά κέρινα- ήταν ο τόπος της αφετηρίας μου, πριν ο ανισόρροπος ποταμός Σελινούντας το καλύψει με πέτρες κι άμμο, χτίζοντας ράχη δύστροπης ανάβασης …

Τότε θα ήταν 

που ταξίδεψε ο σπόρος του ελεύθερου νου για να ενωθεί με το αλαβάστρινο κορμί της ονειρο-παρμένης, της τολμηρής Σαπφούς.

Τότε θα ήταν, 

όπου Αυτή τόλμησε να παραβεί νόμους αυστηρούς για να εισέλθει να προσκυνήσει τα άσπιλα πόδια της Πανέμορφης Θεάς της Λέσβου … τότε,  που απλώθηκαν και φύτρωσαν στο νου οι αστραπές, και βλάστησαν οι ρίζες της Ποίησης 

στα εύφορα μυαλά.…

(Συνέχεια, Μέρος δεύτερο)

    BLOOD MOON = ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΕΛΗΝΗ

                                           Νοέμβρης 8, 2022   Ωρα 5.48    !!

             Η έγνοια της με ξύπνησε! Αλαφιασμένη, την πρόφτασα!

                                (Φωτογραφία Γιώτας: Ματωμένη Σελήνη. 11-08-22, 5'48 Α.Μ.)

 Την κοιτούσα! Άφωνη. Συγκλονισμένη! 

Άραγε ήταν η ψυχή της που μάτωνε 

από της Γης τις αμαρτίες?

Ήταν "Ψυχές Αιωρούμενες" που έκλαιγαν

 συσσωρευμένες κι αμίλητες? Άραγε ήταν 

ανάμεσα τους κι η δική σου, Αγαπημένε, 

ηχηρό σημάδι ότι η ΨΥΧΗ υπάρχει! 

ότι κυκλοφορεί, ανάμεσά μας,

φροντίζοντάς μας? 

ΕΣΥ με ξύπνησες απ' τον βαθύ ύπνο 

των αμφιβολιών? από το σκοτάδι της νύχτας 

-όπου σκοτάδι δεν είναι αν ψάξουμε 

το Φως να εντοπίσουμε?

Ό,τι και να είναι, 

όποιο άγραφτο μήνυμα και να έστειλες, νους και

καρδιά, σου απαντούν "ευχαριστώ"  

για αυτή την μοναδική εμπειρία! 

για τούτο το λίγο ξαλάφρωμα της δικής μου ψυχής, 

πριν φτερουγήσει στην τροχιά σου.

********

Φίλες και Φίλοι,

όντως συγκινημένη, στέλνω σε όλους την Αγάπη μου.

 

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2022Αντιγραφή από τους  ΠΟΙΗΤΕΣ  του  ΚΟΣΜΟΥ                     (Ιστοσελίδα: Στρατής Παρέλης)

(Φωτο-δημιουργία Υιώτας¨ Βελανιδιά κι Ευκάλυπτος.)

Παραπλανημένη Σελήνη

Υπάκουα, η Σελήνη σέρνεται, πάνω στη τροχιά 

του Ήλιου.

Αυτός, μεγαλοπρεπής. Αλάνθαστος. Εκείνη,

βλέφαρο μισόκλειστο,

αργοπορεί να γεμίσει το μπακιρένιο ταψί της

με όνειρα μάταια.

Αρχαίες οι μνήμες, ασφυκτυούν 

για την αμόλυντη ανάσα

των επερχόμενων εορτών.

Ανήσυχος ο άνεμος, κακο-ορθογραφεί τα λάθη. 

Επιδεικτικά σφυρίζει τραγούδια ανείπωτα, 

διασκεδάζοντας σε ένα χορό πολύχρωμων, 

ξεσπιτωμένων φύλλων...

Οι λευκές μαργαρίτες, 

της καρδιάς αλκυόνες, 

σκορπούν τα πέταλά τους

καταγράφοντας ευαίσθητες επιθυμίες 

σε ντροπαλές ώρες.

Άπειρο συναίσθημα η ζεστασιά των χειλιών σου.

Προμηνύει φθινοπωρινή ηρεμία 

στα μισά του Νοέμβρη.

ΤΑ Χ Ε Λ Ι Δ Ο Ν Ι Α Ε Π Ι Σ Τ Ρ Ε Φ Ο Υ Ν ...

 

                                      (Φωτο-σύνθεση Υιώτας :  Υβίσκοι της νύχτας )

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

                    ΣΤΟΥς "ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

                                                                                                                              του ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΡΕΛΗ:

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2022*****************************************************

ΤΑ Χ Ε Λ Ι Δ Ο Ν Ι Α  Ε Π Ι Σ Τ Ρ Ε Φ Ο Υ Ν ...

της ΥΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ

 Κυλά ο χρόνος ανεμπόδιστος. Το ρολόι του,

δεν επαναφέρει τα σπασμένα όνειρα. 

Φτεροκοπούν, σαν τρομαγμένα χελιδόνια,

στο βάθος το απύθμενο, 

στην αγκαλιά της νύχτας, 

της απύθμενης.

Τα χελιδόνια, μόνο στα προσωρινά όνειρα

επιστρέφουν ...

       Γιώτα και Δημήτρης με τον πρώτο εγγονό τους Παναγιώτη-Δημήτρη,  ΝΥ