ΠΟΙΗΣΗ, ΑΓΝΩΣΤΟΥ. 
Στην Φωτογραφία: 
Ο Παναγιώτης-Δημήτρης μας, 18 μηνών.

Φίλες και Φίλοι μου,
Κάποτε, κάποιος έγραψε ένα ποίημα. 
Του το δημοσίευσαν σε μια ... σελίδα δέντρου. 
Από τότε, υπάρχει σχεδόν παντού. 
Πέρυσι, τον Δεκαπεταύγουστο, έλαβα μια κάρτα από τον μικρό μας, με την φωτογραφία του και το παραπάνω ποίημα. 
Και οι δύο, πήραν την θέση τους στην Αγάπη.

                                        *-*
Μου αρέσει να περπατώ με την Γιαγιά μου. Τα βήματά της είναι μικρά, σαν τα δικά μου.
Η Γιαγιά, δεν μου λέει  " -Περπάτα βιαστικά "  
διότι πάντα απολαμβάνει τον χρόνο της.

Πολλοί άνθρωποι που πρέπει να βιαστούν, δεν σταματάνε για να δουν.

Είμαι χαρούμενος που ο Θεούλης έφτιαξε 
την Γιαγιά 
να μη βιάζεται, νέα, όπως κι εγώ να περπατά.
                                                                 *-*
Χαμογελαστή, σας τους χαρίζω, με την αγάπη μου. Σας εύχομαι ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
 Υιώτα

Μας τσάκισε πάλι και τούτη η πανσέληνος! Ψυχρή, αντιπαθητική, στον άδειο, άχρωμο ουρανό της, δεν νοιάζεται για κανένα! Η σκέψη μου δεν συμμαζεύεται.
Τα τοπικά Μ. Ε. δεν παύουν λεπτό να θυμίζουν στους τυχερούς (διότι τυχερός είσαι όταν είσαι στην έστω και μέτρια -λόγω κρίσης- ζεστασιά σου, με τις μικρο-ανέσεις, και την μοναξιά σου) ως και στους υψηλά ιστάμενους ότι ο κόσμος της ΅ΣΑΝΤΥ΅ υποφέρει! 
Μαζί τους, βέβαια εκείνοι που τους ξεγύμνωσαν οι πυρκαϊές, το απλήρωτο ενοίκιο, κι άλλα δεινά...

 Κι εγώ, με τον ακοίμητο νου, να προσπαθώ να δώσω πανιά στην σκέψη, ανεμο-στροβιλίζοντας στον κοντινό μα και στον μακρινό κόσμο μου. 
Σε μια πρόσφατη, άγραφη σελίδα, οι λέξεις τυπώθηκαν, οι μνήμες καρφώθηκαν, 
οι εικόνες ενσωματώθηκαν σε μια ακόμη θλίψη, την μεθεόρτια Θλίψη!

***************************************      *******************************************

Σελινούς, το Αρχαίο ποτάμι

Ασυνείδητος ο Σελινούς! Φραγμούς απεχθάνεται. Κοιμάται, ζωντανεύει, βαριανασαίνοντας απραξία.

Θυμάμαι 

τον άρρωστο πατέρα που δεν άντεχε να κουβαλάει σακιά με πέτρες και άμμο, πίσω από τις ευάλωτες όχθες του ποταμού, αναγκαστική εντολή της κοινότητας, μέσα στο αγριο-χείμωνο,

κι εμάς, ένα τσούρμο παιδιά 

που έβραζε το αίμα και η απειρία τους, να συνδαυλίζουμε την υπαίθρια φωτιά για μια ζεστή φασουλόσουπα των εργατών και 

να φτιάχνουμε αγγεία με την  πλούσια ιλύ του ποταμού.

Φέτος, μου είπαν, ο ποταμός αναπτερώθηκε στα ψηλά και φοβερίζει εκείνους που του στέρησαν την παραθαλάσσια εκβολή και τα ακατάληπτα ψιθυρίσματα με την υπόγεια σπηλιά 

της καταποντισμένης Αρχαίας Ελίκης.

Απογυμνωμένη, ένδεια, η κουρασμένη μικρόπολη ψειρίζει αποφάσεις. 

Οι νέοι, προ πολλού, ταξίδεψαν. 

Οι γέροι, καμπουριασμένοι, πικραίνουν τον καφέ και την βροχή. 

Ο ποταμός εκδικείται. Η φύση εκδικείται.

Τα δαφνόφυλλα ανανεώνουν το δηλητήριο της οχιάς και του αστρίτη. Δηλώθηκαν διατηρητέα, λόγω μείωσης πληθυσμού  τους!

Στην πατρίδα, τα παιδιά είναι αμελητέα για τους ιθύνοντες. 

Εκεί, οι ήρωες ψάχνουν για σπαθί. Τα παιδιά για ήρωες. 

Ημιθανής Ελευθερία! Δεν ομιλείς;

Θεέ, δώσε μου άνεμο να ταξιδέψω την φωνή μου 

πριν σκοτεινιάσουν τα αστέρια στα μάτια μου.

*********************************    *********************************

Καλό Σαββατο-Κύριακο,
Φίλες και Φίλοι μου, όλοι αγαπημένοι.
Υιώτα

Αγάπη! Αγάπη!

Έδωσα χρόνο πιότερο στην χαρά. Οι στιγμές το άξιζαν.

Ανάσανε ο φλοιός της γης. Για λίγο. Το αξίζαμε.

Αύριο, εκείνοι που ζουν στην σκληράδα των γεγονότων, ελπίζουν, πάλι.

Υποθέτω, η επανάληψη γυαλίζει την πέτρα. 

Σφυρηλατεί την αντοχή.

Κάποιες σκληροτράχηλες, κίτρινες μαργαρίτες έστειλαν τα μικρά τους ασήμαντα χαμόγελα να δαμάσουν την θύελλα.

Τα άγρια κρωξίματα των πτερωτών δεν σημαίνουν πάντοτε επερχόμενο θάνατο. Η φωνή τους είναι.  

Εμείς, υπηρέτες αδύναμοι του Εγώ, αδιαφορούμε.

Μισώ τα όπλα, κι η γροθιά δεν είναι αρκετή στην υπερίσχυση.

Η λησμονιά, έστω προσωρινή, ενδυναμώνει την θέληση.

Για το Αύριο...

Κερί ανάψαμε για κείνους 

που μας πόνεσαν στο ξεχείλισμα της δικής τους τραγωδίας.

Στις Άνδεις, ψηλά εκεί, 

για χιλιάδες χρόνια προσφέρουν τσάι από φύλλα κόκας 

για να συμπληρώσουν την έλλειψη οξυγόνου. 

Ζούμε, απολαμβάνοντας οδύνη…  Ζούμε;

Εδώ, η αγάπη στάθηκε. Χάδι πουπουλένιο.

Δεν ανασαίνω, προστατεύοντας την παρουσία της.

Αγάπη, βαθύρριζη! Στην αίσθηση ότι υπάρχεις

το σώμα ταράζεται.

Αγάπη! Αγάπη!

01-13-13

Καλή εβδομάδα, Φίλες και Φίλοι μου, αγαπημένοι.

Πάντα με την αγάπη, 

Υιώτα

Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α Αγάπες μου!

...με ρώτησαν, προ ημερών ποιον αγαπάω πιο πολύ:
το ξανθό ηλιοβασίλεμα ή  την κροκάτη ανατολή;!
σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα
και γελαστή, απάντησα:
--- διαλέξετε, και πες τε μου, πολύξεροι:

του άνδρα μου η αγκαλιά,
                                      ή του εγγονού μας το φιλί;

Ζωγραφισμένη η ευτυχία στα γενέθλια του παππού!
Να σε χαιρόμαστε, και να μας αγαπάς!
Χρόνια σου πολλά και γερά.
Φιλιά από όλους μας