Ε Π Τ Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ρ Ι Ν ...

Μικρό σπουργίτι

Επτά χρόνια πριν 

και πόσο γρήγορα πέρασαν!

Πόσα συνέβηκαν, πόσα ξεχάστηκαν, πόσα συγχωρήθηκαν,

πόσα σημάδεψαν σημαντικά την ζωή μου και τους ανθρώπους που ΑΓΑΠΩ!

Κι ήρθε τούτο το ποίημα 

να μου πει ότι ένα 

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΖΩΗ"

Είναι το πιο σημαντικό!

**************************

"  15 Ιαν 2012

Μικρό σπουργίτι

(... ένα παλιό ποίημα, σαν τωρινό! Καλή σας Εβδομάδα!)

(...Στους Φίλους που με πόνεσαν αναίτια...)

Τίποτε στη ζωή δεν είναι εύκολο!

κι η ζωή; Τόσο πολύτιμη, σχεδόν γλυκειά...

Ήταν,  οκτώ του Ιούνη २००५, μαρτυράει η σφραγισμένη η ημερομηνία στο φάκελο, 

στον οποίο ακούμπησα τις γρήγορες σκέψεις μου πριν ... εξατμιστούν.

Συμπτωματικά το είδα σήμερα! Τίποτε άλλο δεν θυμάμαι...

καμμία άλλη λεπτομέρεια που να δηλώνει του τότε

την θλίψη της στιγμής και

τη μικρή αναταραχή του μυαλού...

(Μόνο το πληγωμένο πουλάκι στο κήπο μου,
κι η ταπεινή έμπνευσή μου...)

Φτερούγες...

Σκόρπιζες, Θε μου, απλόχερα στων τυχερών το σπίτι

κι άφηνες μόνο ψίχουλα

να ψάχνω σαν σπουργίτι...

Κι όσο φτερούγες άπλωνα κι όσο ψηλά κοιτούσα

ήταν ο φόρτος πιο βαρύς

απ΄ότι προσδοκούσα...

Στο πήγαιν'-έλα της ζωής, συνάντησα στη ρούγα

κουτσό σπουργίτι να πετά

με τη μισή φτερούγα...

Τόπιασα και το σήκωσα με περισσή φροντίδα,

τα μάτια ΄πάνω σήκωσα

με νιόβγαλτη ελπίδα,

κι είπα; Θεέ, αφού αϊτός δεν πρόκειται να γίνω,

είθε με τις φτερούγες μου απείραχτες να μείνω!

ΚΑΛΗ ΣΑς ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Υιώτα

Τ Ο Π Ρ Ω Τ Ο Χ Ι Ο Ν Ι

Το πρώτο χιόνι!

( εργασία του εγγονού μας Peter-James)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΙΟΝΙ

Την Πύλη άνοιξε ο Ουρανός απρόθυμα.

Όρμησε ο χιονιάς, Τοξότης άτρωτος.

Δυναμικός, να σπρώχνει τους βοριάδες

όπως ώριμος νεανίας, ερωτευμένος.

Άπιστη η Γη, τις εποχές  φλερτάριζε. Στο σώμα της, 

μύρια τα χρώματα  Ανάμεικτα.

Η εσάρπα της, γαλάζια, θαλασσένια, ανέμιζε  

τρομάζοντας τα γλαροπούλια . 

Στα βράχια, οι Αλκυονίδες έσκουζαν  τον γνώριμο 

τού τρόμου θρήνο.

Τα έλατα καρτερικά αργοπορούσαν το ώριμο κορμί τους 

να λυγίσουν. Να θριαμβολογήσουν.

Τα σύννεφα παραμέρισαν για την απρόσκοπτη ένωση.

Η Σελήνη ύπνο καμώθηκε. 

Η Γη σπαρτάρησε. 

Το ξημέρωμα την βρήκε εύθραυστη. Σκεφτική, 

για τις επερχόμενες εορτές.

Το πρώτο χιόνι,

μέλισσα αχόρταγη σε αφύλακτο κήπο, έφυγε.

Υπεροπτικό χαμόγελο τάραξε τους Δεκεμβριάτικους πανσέδες

που λύγισαν τα πολύχρωμα προσωπάκια τους

σε κατανόηση και υποταγή.

Ο ήχος του πολύβοου δρόμου σκέπασε το μυστικό τους.

Έτσι, ολόλευκος ξεκίνησε ο Δεκέμβρης. Κρέμασε

ολόλευκα σταφύλια μπροστά στην πόρτα.

Θύμησε μήνες θερινούς, στο κρέμασμα 

της Αιγιώτικης σταφίδας. 

Αναμάρτητος.

Άτρωτος. 

Και του χρόνου!

(από το σπίτι μας)

Να είστε όλοι καλά, 

Φίλες και Φίλοι μου.

Πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα

ΟΝΕΙΡΑ ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΕΝΑ

ΟΝΕΙΡΑ, ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΕΝΑ

(Φωτο. Υιώτας. Νοέμβρης 14, 2019)

ΟΝΕΙΡΑ, ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΕΝΑ

Ας όψεται η νεραντζούλα, η δίφορη. Εγκυμονεί

την νέα της ανθοφορία ενώ ο Νοέμβρης φθίνει.

Ταυτόχρονα υπερυψούται με τα χρυσά πικρόγευστα 

φρούτα της επιδεικνύοντας την διαφορά ανάμεσα 

στα άλλα εσώκλειστα δέντρα.

Θαμβώνει το μάτι με τα άστρα της. Ξεχειλίζει το στέρνο

με το υπνωτικό της άρωμα, αίσθηση Πατρίδας 

που και οι δυο μας στερηθήκαμε.

Δακρύβρεχτες μέρες. Ακάνθινες αναμνήσεις.

Εκεί που τα δάκρυα  κρυφούς δρόμους άνοιγαν

σε επιστροφής μονοπάτια, βράχοι κατρακυλούσαν 

κλείνοντας την συνέχεια του ονείρου.

Στον άγιο τόπο όπου ο Λόγος θέριεψε

τον Κόσμο θαμβώνοντας, 

εκεί που το Πνεύμα άνθισε

το Σύμπαν κεντρώνοντας με την υπερούσια γνώση,

εκεί που ο ήλιος ζέσταινε τα καλλίπλαστα αγάλματα

ζωντανεύοντας την επιθυμία να αγγίξεις το κάλλος,

εκεί που η αλμύρα της θάλασσας πληγές ανοιχτές

θεράπευε και νέα δρομολόγια σχεδίαζε,

ήρθαν οι Αρνητές 

κι υπέγραψαν θανατική απόρριψη.

Παρόντες δεν ήταν στην γέννηση, στο ανάθρεμμα, 

στην στέρηση.

Πλάι δεν παραβρέθηκαν να στεγνώσουν 

τα μουσκεμένα από δάκρυα αποχωρισμού μαντήλια,

ούτε «Καλό κατευόδιο» ψέλλισαν μέσα 

από τα σφιχτόκλειστα χείλη.

Ίσως κι αγένητοι να ήταν.

Υπέγραψαν, όμως, σαν άλλοι Προκρούστες, τα πόδια 

να κόψουν.

Το ύψος του εύρους του μετανάστη

να μειώσουν. 

Το εύρος της πίστης και της αγάπης στην Πατρίδα να 

διχοτομήσουν, εφαρμοστές νόμων παράνομων.

Αναριγά η Νεραντζούλα στο θρόισμα της αναπνοής

με τον λυγμό και το πικρό-κρυφό δάκρυ να την

συνοδεύουν.

Ακόμη και στην θύμηση του ουράνιου τόξου

τα χρώματα δεν μετριούνται. 

Πλημμυρίζει το ατλάζι του ουρανού σφιχτοδεμένο 

με εκείνο της θάλασσας και το στόμα αφρίζει…

Θεέ μου, Εσύ ίσως ξέρεις καλύτερα.

Θα συλλέξω ένα προς ένα τα πέταλα των αστεριών 

της νεραντζούλας

να συμπληρώσω το μαξιλάρι της Υπομονής.

Θα σηκώσω τον αόρατο σταυρό μακριά και πλάι 

στα δικά μου κλωνάρια.

Η Πατρίδα το επιτάσσει.

Σαν άλλη Πυθεία θα αφήσω την θεϊκή ευωδιά 

να με ζαλίσει 

τροφοδοτώντας το άπιαστο όνειρο.

Ας όψεται η νεραντζούλα, η δίφορη.

(Φωτογραφία Υιώτας. 11-14-19)

Καλές Γιορτές.

Υιώτα

"Δεν υπάρχουν σχόλια:" -ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ !!!

"Δεν υπάρχουν σχόλια:"   -ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ !!!

(φωτο-σύνθεση: Υιώτας, 12 Νοέμβρη..19 "Ταξιδεύοντας")
ΦΙΛΕΣ και ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΟΛΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙΕύχομαι να είστε καλά. Σκέφτηκα πολύ πριν αντιγράψω ένα μου "σχόλιο" από το "ΜΕΤΕΡΙΖΙ" της γνωστής Βολιώτισσας συγγραφέως και χρονογράφου  Κατερίνας Παπαθεοδώρου, όπου δεν διστάζει να παρουσιάζει ευαίσθητα θέματα.Στο ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ  (της "Αστοριανής")-όπου διαχειρίζεται  για χρόνια την ιστοσελίδα μου,δίχως περιορισμούς εκ μέρους μου-παρουσίασε μια απάντησή μου (σχόλιο όπως το συνηθίζουν) στο κείμενο του γνωστού και καταξιωμένου μουσικού: Σταμάτη Σπανουδάκη.

Γράφει η Κατερίνα: Ήταν σχόλιο ΕΔΩ, μα σημαντικότατο για ανάρτηση! 

https://meterizi12.blogs...490#c3003530158450546411

που σημαίνει αν "πατήσετε στο ΕΔΩ", θα διαβάσετε ολόκληρο το κείμενό του.

-------------

Εξοργίστηκα, διαβάζοντας τις αλήθειες! ...και σαν "Τοξότης" που είμαι, έγραψα τα ακόλουθα, τα οποία αντιγράφω:Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2019

ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ να μάθουμε, για να μας δοθεί το αναφαίρετο

  ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ΨΗΦΟΥ!!!

***

"Αστοριανή"
13 Νοεμβρίου 2019 - 1:26 π.μ.

.... Μα που πήγαν οι Έλληνες; Πάντως όχι στην βουλή.
Αυτά τα λίγα περί των εορτών και των ανθρώπων που θα μας «διδάξουν» την «πραγματική» ιστορία μας.
Πως βρε παιδιά μου, θα καταφέρετε να βγάλετε από το αίμα μας, την Ελλάδα πού κυλάει; τούς ήρωες, τους αγωνιστές, τους Αγίους, και τελικά τον ίδιο τον Χριστό; Το Α και το Ω; Ποιοί είστε; ποιόν αντιπροσωπεύετε; (απόσπασμα)
Σταμάτης Σπανουδάκης

Εξοργίστηκα, διαβάζοντας τις αλήθειες!

... κι έχω πολλά μαζέψει μέσα μου κυρίως από την "προσπάθεια της Πατρίδας" να "ψηφίζουν οι "αλλοδαποί Έλληνες..."
Πρέπει, λέει, να έχουν 30 -άντε, μετά τα ύψωσαν σε 35 χρόνια μακρυά από την Πατρίδα- μέ δύο χρόνια παραμονής κι ενημέρωσης γύρω από τα... "τεκταινόμενα" της... (δηλαδή να αφήσουμε το εδώ σπίτι μας, την οικογένειά μας, τις εργασίες μας, κ.λ.π. για να ζήσουμε από κοντά και να ...εμβαθύνουμε π.χ.: Τα χάλια των Εξαρχείων, τις καταλύψεις των Πανεπιστημίων, την άρνηση για "δικαιωματικό άσυλο" (!!!) των εξτρεμιστών-βαλτών ταραχοποιών, και.ά. , τους σκουπιδότοπους της Αθήνας, τα ξηλωμένα μάρμαρα, τις 
" προκλητικές ενημερωτικές" αφίσες... τα γεροντάκια που συντηρούν τα εγγόνια... την κρυφή μα και την εμφανή σωματεμπορία των κουκουλωμένων αντζέντηδων, τις βραβεύσεις των ημιμαθών..., την αδιαφορία για τον πραγματικό πόνο, τον διασυρμό της Πατρίδας για "βολέματα, για ανήκουστες άδειες σε εγκληματίες -λόγω Καλής Συμπεριφοράς τους (για να πάνε να οργανώσουν περισσότερες οργανώσεις, κρυφές γιάφκες κ.α. τρομερά...) τις σφαγές στους αυτοκινητόδρομους, τον φόβο, την ψευτο-μαγκιά των εξυπνάκηδων, την επιδεικτική ευμάρεια και διανοητική ανωτερότητα των εντός της Πατρίδας προς εμάς -τους αναγκαστικά εκτός- για να επιβιώσουμε, για να βοηθήσουμε εκείνους που κλαίγοντας, αφήσαμε πίσω, με την παράκληση: να τους βοηθήσουμε... τα ίδια τα αδέλφια μας που μας θεωρούν ξένους που λερώνουν την αυλή του σπιτιού τους(!!!) 
ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ να μάθουμε, για να μας δωθεί το αναφαίρετο ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ΨΗΦΟΥ!!! 

Κι εμείς, που έχουμε 35 χρόνια και μία... ημέρα, ή 45 ή 50 χρόνια!!! Που μάθαμε και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε τα παιδιά μας Ελληνικά, που τα γαλουχήσαμε με τραγούδια, Ύμνους, Αξίες Ελληνικές, που τα ντύσαμε με Ελληνικές ενδυμασίες στις καθιερωμένες παρελάσεις των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων της Πατρίδας...
ΠΩΣ ΜΑΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΕ εφαρμόζοντας "νόμους και... προφήτες" της αρεσκείας σας!
Τι θα μάθουμε που δεν το ξέρουμε και το συναντούμε συνέχεια μπροστά μας;
Γιορτές!!! ΤΙ ΓΙΟΡΤΕΣ θα κάνετε -και ΠΟΣΑ θα ξοδέψετε-;;; 
Θα δείξετε και τις αποδείξεις;;;
Θα διορίσετε κι άλλους Υπουργούς ... αντί να μειώσετε τον αριθμό που διατηρείτε;

Θα... αλλάξετε τον "Ελληνα;" και ΠΩΣ!

Κι ο υπόλοιπος Ελληνισμός που γερνάει, ελπίζοντας τα παιδιά του και τα εγγόνια του να παραμείνουν ΕΛΛΗΝΕΣ κι ας ζουν σε ξένη χώρα, δημιουργημένοι και σεβαστοί,

ΤΙ θα τους ΠΕΙ;

Ότι ξεχάστε την Ελλάδα. 

Ήταν μια απλή σύμπτωση στην ιστορία του Κόσμου;

(Συγγνώμη που μακρυγόρησα. 

Γνωρίζετε ότι δεν είναι μόνον αυτά.)

ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΑ ΤΩΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΙΘΥΝΟΝΤΩΝ.

Αυτά, με ευχές και χαιρετίσματα...

"Αστοριανή"

***

Τ Ο Α Ν Ε Π Ι Δ Ο Τ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α του Κ Υ Ν Α Ι Γ Ε Ι Ρ Ο Υ ( Μάχη της Σ Α Λ Α Μ Ι Ν Α Σ )

ΤΟ ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΥ

(Νοητό Αφήγημα)

(Σχέδιο Υιώτας. Οκτ. 2015) 

                                                                                                                  

ΤΟ ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ 

ΤΟΥ ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΥ

«…Φίλτατε αδελφέ, Αισχύλε,

Αυτήν την ώρα 

τολμώ να ασεβήσω στην αγάπη που 

σου έχω και στον θαυμασμό που με 

κατέχει για το θεϊκό σου πνεύμα 

με το 

να ψάχνω για λέξεις σωστές που να μη 

βαραίνουν σαν άψυχα κορμιά στο 

βάθος της θάλασσας που περιβάλλει

την αγαπημένη μας Σαλαμίνα.  

Με βασανίζει 

που δεν είχαμε χρόνο να υμνήσω την 

ανδρεία σου, όταν πολεμούσες σαν 

λιοντάρι τους Πέρσες, ούτε για τον 

τρόμο που πήρα σαν έπεσες κατάχαμα,

 πληγωμένος…  

Τόση ήταν η οργή που με κυρίευσε που 

ξέσπασα σ’ έναν αφηνιασμένο 

μακρυμάλλη τοξότη και 

τον ξάπλωσα αιμόφυρτο μόνο με δυο 

χτυπήματα! Ακόμη κι όταν τα μάτια του 

είχαν βασιλέψει, τα πόδια μου, 

ενεργώντας σαν να είχαν δικό τους 

νου, τον κλότσαγαν μέχρι που να γυρίσει ανάσκελα!  

 (Σχέδιο Υιώτας, 2015)

Τέτοια αγριάδα δεν είχα φανταστεί ποτέ

μου ότι κατοικούσε εντός μου, αγαπητέ μου αδελφέ, μα εκείνο το ρηθέν του «Μεγάλου Βασιλιά τους» ότι μας ζήτησε «γην και ύδωρ» 

πριν επιτεθούν, είχε καρφωθεί μέσα μου κι έτρωγε νυχθημερόν τα σωθικά μου.

Δεν ζητούσε «γην και ύδωρ» αδελφέ μου! 

Ζητούσε την πατρίδα μας και την 

θάλασσά μας! Όταν έκαναν «γέφυρα» 

τα πλοία τους για να περάσουν στην 

πολύτιμη γη μας, Αυτό εννοούσαν! 

Όταν ειρωνικά φοβέριζαν ότι τα βέλη 

τους θα σκοτεινιάσουν τον ήλιο μας, 

Αυτό εννοούσαν! Οι εντολές τους ήταν 

νόμος. Οι στρατηγοί τους αδίστακτοι!

(σχέδιο Υιώτας)

Η ψυχή μου και το αίμα μου βράζουν στην όψη της αδικίας 

κι όταν ο βρασμός είναι για την πατρίδα, τίποτα δεν τον μετριάζει!

Αδελφέ μου, εσύ, αναμειγνύεσαι με τα 

κοινά και τους νομοθέτες. 

Η ιστορία θα μνημονεύσει τα ονόματα και τα κατορθώματά τους. 

Μα η γη θέλει αίμα για να ποτιστεί, για να φυτρώσουν ήρωες! 

Η γη μας, θέλει τον ήλιο της καθαρό για να λάμψει, κι η θάλασσά μας θέλει τραγούδια των γλάρων πάνω από τα κατάρτια των πλοίων της 

για να μπορεί να μοιράζεται το χρώμα και τα χαμόγελα του ουρανού. 

 Αν δώσω το αίμα μου για την πατρίδα, 

είναι Ιερή η αιμοδοσία.   

Αν γκρεμίσω ένα εχθρικό πλοίο στην κοιλιά της θάλασσας, δεν θα είμαι μόνος μου! 

     Θα έχω την θεά Αθηνά και τον παμμέγιστο Δία να μ’ επιβλέπουν και να με καθοδηγούν…

(σχέδιο Υιώτας. 2015)

Αδελφέ μου Αισχύλε, εύχομαι να

μπορέσω να σου δώσω τούτη την 

έκρηξη της ψυχής μου, που με πνίγει.

Ανέκαθεν μ’ εντυπωσίαζε η λαμπρότητα

 του μυαλού σου μα και με δείλιαζε! 

Βάζω αυτήν την επιστολή κάτω από την 

ασπίδα, στο μέρος της καρδιάς και 

προσεύχομαι πρώτα για την Πατρίδα, 

μετά για τον πατέρα μας 

τον Ευφορίωνα και μετά για σένα. 

Εύχομαι οι θεοί να μου δωρίσουν έναν τιμημένο θάνατο…..»

…κι έτσι έγινε! 

Οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί και η 

παράκληση του Κυναίγειρου 

εισακούσθηκε!

Φιλόπατρις, ήλιος φλεγόμενος, 

κυνήγησε με άλλους Αθηναίους τους 

Πέρσες στρατιώτες που πάσχιζαν να

μπουν στα αραγμένα πλοία τους για να 

διαφύγουν και να σωθούν από το κύμα 

της δίκης που τίποτα δεν το 

πισωγύριζε!

(σχέδιο Υιώτας)

Ο μύθος «λέει»  πως ο

Κυναίγειρος πρόσεξε ότι το 

κοντινό του πλοίο ανήκε στον 

στρατηγό Δάτι  

κι ότι το μυαλό του θόλωσε! 

Τα μάτια του έγιναν πελώρια, 

το κορμί  του ατσαλώθηκε, ίδιο κοφτερό διαμάντι πάνω σε γυαλί…

Ο Κυναίγειρος, άπλωσε 

το στιβαρό του χέρι να κρατήσει

 το Περσικό πλοίο που προσπαθούσε 

να ξεφύγει από τον θανατερό κλοιό…

 κι ένας, από ψηλά, του το έκοψε 

μ’ ένα τσεκούρι!

Τ’ αρπάζει το άλλο του χέρι, ο

 γενναίος Κυναίγειρος, η ίδια τύχη 

τον περίμενε!

Μόνον τα γερά του δόντια 

τού έμεναν να καθυστερήσει το 

εχθρικό πλοίο για να καταστραφεί…

(σχέδιο Υιώτας)

 Όμως, ο χαλκέντερος, 
ο παθιασμένος φιλόπατρις 

Κυναίγειρος, 

ακέφαλος πλέον, σπαρτάριζε στην αγκαλιά της θάλασσας, έχοντας το γράμμα που δεν αξιώθηκε να δώσει στον αδελφό του, ματωμένο να πλέει  δίπλα του…   

                             

                                 ΤΕΛΟΣ

(Σημείωση:

Αυτό είναι ένα 

νοητό αφήγημα 

 που έλαβε  διάκριση στο Διαγωνισμό; «Μάχη της Σαλαμίνας»

  από την Δημαρχεία Σαλαμίνας.

Υπεβλήθη με το ψευδώνυμο: «Θαλασσένια» )     

                                                            

    Φίλες και Φίλοι μου, 

με ένα ακόμη σχέδιό μου

σας εύχομαι Καλοτάξιδα όνειρα.

Ο Οκτώβριος έχει ακόμη πολλές μέρες Δόξας

κι ο ήλιος μας πολλές μέρες γλυκές.

Να είστε όλοι καλά,

Υιώτα

                                                                                    

 Υιώτα Στρατή

  915 Mirabelle Avenue, Westbury, NY, 11590, NY

  Τηλ. : 516-833-59 42 

E-mail:yiotas@optonline.net   

«ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ»: (http://astoriani.blogspot.com )