24 Φεβ 2009

Μια Αστοριανή από το διαδίκτυο

στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής

Η πολύ καλή συγγραφέας Ελένη Γκίκα «συνάντησε» την Αιγιώτισσα Γιώτα Στρατή μέσα από το blog της και την παρουσίασε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (κλικ για να δείτε τη σελίδα)
.
Από εδώ, τη μεγαλούπολη των ΗΠΑ, κυρία Ελένη Γκίκα σου στέλνω τις ευχαριστίες και τους θερμούς χαιρετισμούς μου.
Αστοριανή (Υιώτα Στρατή)

23 Φεβ 2009

Ετικέτες

ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ

Παπά, χτύπα την καμπάνα για χαρά! Η εφημερίδα Έθνος και η συγγραφέας Ελένη Γκίκα παρουσιάζουν το ιστολόγιο και μέσα απ' αυτό τα βιβλία και τα έργα της Γιώτας Στρατή στο μπλογκ της ΑΣΤΟΡΙΑΝΗΣ!
Συγχαρητήρια θερμά, Γιώτα μου! Πάντα http://pylaros.blogspot.com/ gabrielkp4@optonline.net panagiosoulis@gmail.com gkap33@yahoo.com

18 Φεβ 2009

ποιηση, ο προαγγελος της ανοιξης

(από τον πίνακα της Τζόντυ Μπέρκσμαν)

ΠΟΙΗΣΗ: Ο ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Ο γοητευτικός χορός των λέξεων!
Από την ετήσια συνάντηση ποιητών και πεζογράφων
στην Ημέρα του «Αι-Βαλεντίνου»
στο ΛΗΜΝΙΑΚΟ ΣΠΙΤΙ, στην Αστόρια της Ν. Υόρκης.

Μια ετήσια συνάντηση έτοιμη να… εκραγεί
από την ποιητική λάβα
όπου για τρεις ώρες κράτησε
τις κεραίες των ακροατών σε υπερένταση!
Συναντηθήκαμε από τα τέσσερα σημεία του
Νέο-Υορκέζικου ορίζοντα
στο φιλόξενο Λημνιακό Σπίτι,
στην γνωστή σε όλους Αστόρια.
(Οργάνωση της δραστήριας
Ιόνιας Πολιτιστικής Ομοσπονδίας
και της ασθμαίνουσας
Εταιρίας Ελληνο-Αμερικανών Λογοτεχνών Νέας Υόρκης)
.
Αστοριανή

12 Φεβ 2009

HAPPY VALENTINE’S MY LOVE!

Τρυφερή αφιέρωση στο Δημήτρη Στρατή

ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ
.
Με οδήγησες στις κρύες πολιτείες όπου σύννεφα ακουμπούσαν μ’ ανθρώπους δεν άγγιζαν. Στα πεζοδρόμια τους, είδαμε τις ασχήμιες της ζήσης -μονόδρομοι της παγωνιάς φτωχών από αγάπη- κι έγινε τούτη η εντύπωση στη σκέψη αγκάθι.
Ταίρι μου,
Με τ’ αγκάλιασμα σμίκρυνες κάθε νόστο π’ ασίγαστος επιστροφή στα πάτρια γυρεύει. Κι έγινες τόπος, χώρος μου, λιβάδι, κορφοβούνι, περιγιάλι, ώριο χτήμα μου, του ιδρώτα μου γεύση, σχήμα από τα χέρια μου, όχθη αντίστασής μου σε ποταμό ασυλλόγιστο…
Αλφαβητάρι έγινες σε πλάτανο πολύλαλο, της λυγαριάς ξεφάντωμα, κλωνί ιτιάς ζαλισμένο στον ατρύγητο κόρφο μου, καναρίνι κι αηδόνι μου, μουσική ενωμένη με τ’ αγέρα τ’ ανάσεμα, συγκομιδή και τραγάνισμα κερασιών, και ροδίτη…
Ανεμελιά της πέρδικας έγινες, λαχτάρα της πέστροφας, της πέρκας το σπαρτάρισμα στα πόδια του Σελινούντα. Καλωσόρισμα. Απρίλης μου, του Χελμού, και της Φτέρης… Πλανευτής υιός κι άλκιμος…
Ζεστό τζάκι και χόβολη έγινες, για τα μήλα, τα κάστα, το ψωμί το σταρένιο, το κρασί το γλυκόπιοτο…
Κι εγώ, χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα με την φωτιά των ματιών μου, κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου,
στον Ελικώνειο Απόλλωνα θέτις.
Κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου, κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου,

.
Και Σ’ αγαπώ!



Αστοριανή

7 Φεβ 2009

Η...καπέτα

Φίλες και Φίλοι της Αστοριανής και του... γελαστού ηλίανθου, σκέφτηκα να σας προσφέρω μια κουταλιά «κεράσι, με λίγη ροδοζάχαρη...» τώρα που τα βράδια δεν έχουν και τόσο ενδιαφέροντα νέα...
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα ελάχιστα τροποποιημένο –λόγω χώρου- από την ανέκδοτη νουβέλα: "Η νύφη της Πανσελήνου"
Μ' ένα ποτήρι δροσερό νερό, σας το προσφέρω.

Πάντα με χαμόγελο,
Υιώτα


Η... καπέτα
.
Ξεψυχώντας ο Ιούλιος είχε τροχίσει τα δόντια του και τα έμπηγε στη σάρκα.
Η πλατεία έβραζε. Η μελίγκρα στ' αρρωστημένα πορτοκαλόδεντρα και τις
απεριποίητες τριανταφυλλιές είχε φουντώσει. Τα μάτια μου αποτύπωναν
τις γύρω εικόνες, τόσο διαφορετικές από εκείνες του τότε.
-Αργεί, σκέφτηκα. Καλύτερα, να ηρεμήσω...
Το ντύσιμό μου, για την συνάντηση, ένα λευκό ντεπιές, κι ένα καπέλο σε
ξέχρωμο ροδακινί. Δεκαπέντε χρόνια ήταν πολλά για μια αγάπη που κόπηκε
με το μαχαίρι της εγωιστικής αξιοπρέπειας.
Ερχόταν, με βήματα αργά.
-Είναι δυνατόν να περπάτησε, μ' όλη αυτή τη ζέστη; Σκέφτηκα. Ναι.
Μπορεί, για να μη δώσει υποψίες... Και, πώς έχει αλλάξει, Θεούλη μου!
Ξεροψημένος, ξερακιανός, μόνο το κάτω χείλι του διατηρούσε την
προκλητικότητά του.
-Μοντελάκι είσαι, είπε. Πολύ όμορφη!
Λίγο το χαμόγελο. Μικρή η σιωπή.
-Πρέπει να είσαι ευτυχισμένη, έτσι; και... πού είναι ο άνδρας σου;
Να είναι η αντίδραση, ο εγωισμός της ανταρσίας μου στην μη υποχώρηση
της τότε στιγμής; Μέσα μου ζητούσα απάντηση, μα έξυπνα, δεν συνέχισε.
-Πήγαν για μπάνιο... Βγήκα ν' αγοράσω μπαταρία, για τη φωτογραφική μου
μηχανή. Τα καταστήματα είναι κλειστά, κι είπα να σε ανησυχήσω...
Θυμήθηκα ότι εσύ ξέρεις από...μηχανές...
Ήθελα να ξεκαρδιστώ στα γέλια μα σοβάρεψα!
-Κι εγώ ήθελα κάποτε να σε δω... Εμείς, εδώ, τα ίδια! Έχω αγοράσει
κάτι δεντροπερίβολα, αγρότης πλέον, κανονικός...
Έφτιαξε λίγο την καπέτα απ' τ' αραιά μαλλιά του. Ακολούθησε το βλέμμα
μου. Κάποτε περνούσα τα δάχτυλα κι έφτιαχνα "στριφτά σαλιγκάρια"... Τί
ανόητοι που είμαστε, τότε.
-Ναι, το διαπίστωσα, έχεις ξεροψηθεί, είπα. (μα... καρό φθινοπωρινό
σακάκι και καφέ πολιέστερ παντελόνι!!! Αυτός!!! Σκέφτηκα περίεργα.)
Περίμενα να χαμογελάσει λίγο, άλλωστε αυτό ήταν κάποτε η γοητεία του...
-Πώς τα περνάτε πέραν του Ατλαντικού; ξαναρώτησε.
Του έδειξα τ' αγόρια μου, εκείνος τις κόρες του... -Ομορφόπαιδα!
Είπε...Σφιγμένα τα χείλη.
Οι πορτοκαλάδες δεν πρόφτασαν να ζεσταθούν, ούτε και η συζήτηση. Η
ζέστη είχε διπλασιαστεί...
-Πρέπει να γυρίσω, είπα.
Δεν επέμεινε. Δώσαμε τα χέρια, χαμογέλασε και... στο στόμα που κάποτε
άφηνα τα δειλά φοιτητικά φιλιά μου, δυο δεξιά δόντια έλειπαν!
-Αύριο θα πάω στον οδοντίατρο, είπε με φανερή δικαιολογία.
-Αύριο πάμε στο αεροδρόμιο, είπα πετώντας ήδη ξαλαφρωμένη...