30 Δεκ 2024
23 Δεκ 2024
10 Δεκ 2024
κρεμασμένο στο φράχτη του σπιτιού που αγοράσαμε, στο Long Island, New York, April 7, 2007 )
Δύο νεκροί στη
Γη του Τίγρη και του Ευφράτη
(Νοητό Γράμμα σ’
ένα μισθωτό στρατιώτη, στο Ιράκ.)
Βραβείο, από
τον «ΠΕΙΡΑΪΚΟ Σύνδεσμο», 2014.
Αναδημοσιεύτηκε στον
Εθνικό Κήρυκα Νέας Υόρκης
την Πέμπτη Μαρτίου,
2015.
Φίλοι μου, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
…και ΤΙΠΟΤΑ στο κόσμο, δεν άλλαξε!
Με τα χείλη διψασμένα, όπως
τη γη που πατάς και φλογισμένη τη σκιά σου ανέχεται,
-τη γη του Τίγρη και του
Ευφράτη όπου πλημμύρες εγκυμονεί και ποτέ δεν σε δέχεται-
έρημος άκαρπη η δική μου
αγκαλιά τώρα μένει
και σε προσμένει.
Με τα χέρια ανοιγμένα ωσάν
σταυρό αθώρητο,
θωρώ έναν ήλιο καυτό, ανελέητο,
έναν ήλιο ασυγχώρητο,
να σφυροκοπάει τις άνυδρες
μέρες μου και να σε λειώνει στις πνιγηρές νύχτες
όπου οι σκέψεις γυρνούν
ακατάπαυστα ωσάν τρελοί ανεμοδείκτες,
στο λίγο θρόισμα του βοριά,
τη πόρτα τρέχω ν’ ανοίξω,
στο κάθε σύννεφο του νοτιά
αμίλητη τους λυγμούς μου θα πνίξω…
Κι ενώ πεθαίνω στο βάρος
του χωρισμού, και λίγο ανασταίνομαι
στο μακρινό της φωνή σου
άκουσμα : « …κάνε κουράγιο, έρχομαι …»
για σε, που συνεστιάζεσαι με το Θάνατο,
που λες κλείνεις τα μάτια
και με ονειρεύεσαι,
ξεγελώντας το Θάνατο,
εγώ, που αρνούμαι ν’
ακούσω πως -δήθεν- ερωτοτροπείς με το Θάνατο,
πες μου,
πώς θα κοιτάξω τα μάτια
σου π’ ολημερίς εκείνος ταλάνιζε,
πες μου,
πώς θ΄ αγκαλιάζω το σώμα
σου, όπου μόνο εκείνος αγκάλιαζε;
Πώς θα διώξω τις εικόνες
φρίκης από του νου σου τα βάθη;
Στις πτυχές της καρδιάς
σου, πώς θα σβήσω τα λάθη;
Πώς θα δέσω το είναι μου
με σένα που έμεινες πίσω;
Πώς, όταν βρίσκεσαι πλάι
μου ήδη νεκρός, θα σε θρηνήσω;
Κι ας αλώβητος γύρισες,
του Τίγρη το άγριο μάτι,
με τα φαντάσματα του εύφορου, του ματωμένου Ευφράτη,
θα στοιχειώνουν τη μνήμη μας,
θα ρουφούν τη ψυχή μας,
θα κυοφορούν την Εκδίκηση
στη σαθρή ύπαρξή μας …
Πες μου, πώς διορθώνεται
λογική ισοπεδωμένη,
αφού η Πίστη αλλαξοπίστησε
και μόνο ο Πόλεμος μένει;
Μα, κι αν θάρθεις
ζωντανός-νεκρός, μη τρομάξεις καρδιά μου!
Κοιμητήριο απάνεμο θα σε
δεχτεί η αγκαλιά μου.
9 Νοε 2024
ΟΤΑΝ η ΑΠΟΥΣΙΑ του Ματώνει (09-04-20)
(... ένας φίλος της "αστοριανής" το ανακάλυψε στη γιορτή του Αγίου Δημητρίου ... κι έστειλε ευχές ... λες και με "διάβαζε, απόψε ...)
Στιγμές Πυρακτωμένες
Θυμάμαι, Νύχτα νωπή. Σελήνη μισή. Τραυματισμένη.
Αμίλητη. Θαρρείς κοχλάζει ενοχή.
Αναπολώ αίσθηση που δεν σώνεται,
που με πληγώνει και ριγώ.
Στιγμές πυρακτωμένες:
Όταν τα χέρια τύλιξες στο πρόσωπο που
διψούσε για φως
να λάμψουν τα γκριζοπράσινα μάτια σου.
Με δίπλωσες αργοσέρνοντας τα χείλη
-ίσως να συμπληρώσεις ετών αποστάσεις.
Ασθμαίνοντας έγραφες έναν ανείπωπο επίλογο
που ούτε εσύ γνώριζες ότι θα σημάδευε
αυτή την πρώτη του μήνα.
Ξημέρωνε Αύγουστος. Ο μήνας σου,
που υπέγραφε ταξιδιάρικες αγάπες κι
επικίνδυνα μακροβούτια
στα προκλητικά Συριανά ακρογιάλια.
Ένα αγκάθι τρυπούσε τα σωθικά όταν ξεδίπλωνες απόκρημνες τοποθεσίες με πανσέληνο
σπουδάζοντας την τέχνη του έρωτα.
Εσύ νοσταλγούσες πατρίδα.
Εγώ τα πρώιμα χρόνια σου.
Μια κρυφή ανασφάλεια μείωνε το χρώμα των λουλουδιών που αγαπούσα και σκόρπιζε την ευωδιά του κόκκινου γαρύφαλλου
που φορούσες κατάκαρδα.
Αδιάβαστο βιβλίο ο νους.
Ωκεανός οι σκέψεις.
Η δε καρδιά; Άσωστη. Άσωτη. Σαστισμένη.
Πόσες φορές στους χτύπους της να λύνει και να
δένει γιορντάνι, ασημόχρυσο;
Στιγμές που φύγαν, άσωτες,
ξέδερμα επιστρέφουν.
Κι είναι ο Αύγουστος λειψός.
Μισάνοιχτη η πόρτα.
Ξέρω, ποτέ δεν έφυγες.
Κι η λυγαριά ολάνθιστη, σε προσκαλεί μαζί μου.
Μα απόψε η Σελήνη ντύθηκε πάλι μαρασμό.
Μισή. Τραυματισμένη.
Και ξενυχτώ,
να μειωθεί της νύχτας το σκοτάδι,
που με έντυσε πρωτομηνιά
Στιγμές Πυρακτωμένες.
29 Οκτ 2024
(Ερωδιός στην Αλυκή Αιγίου. Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2010 )
Η ΕΝΤΟΣ ΣΙΩΠΗ
Αφού πνίγεται και θέλει να σωθεί, βουλιάζει,
ζητώντας χέρι στοργικό.
Δεν έχει σημασία σε ποιό κύτταρο ανήκει.
Η θάλασσα
και στη στιλπνή γυαλάδα τους.
Γι' αυτό στο άτοπο άγγιγμα ματώνουν τα κοράλια,
γι' αυτό χάνουν τις ρίζες τους οι βράχοι ...
Γι' αυτό, το ακάνθινο στεφάνι άνοιξε
και μια ελπίδα αντοχής
στης καρδιάς τη ρίζα...
Άκουγε την καρδιά όμως
Γι' αυτό και τα δυο ανθίζουν
με το αίμα της ροδιάς...
Με πόνεσε η εντός σιωπή...
Γι' αυτό σας κάνω συντροφιά στην νύχτα.
(20-10.Σελ. 14, από το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!")
19 Οκτ 2024
ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Εδώ, με τον Σύλλογο των Αιγιωτών, όταν η Βάσω, εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης, ήρθε στη Νέα Υόρκη, να επικοινωνήσει με τους Ιθύνοντες ... Αριστερά, ο σύζυγός μου Δημήτρης, εγώ, η Μάχη Χριστοδουλάκη, η Βάσω (μόλις διακρίνεται η ...ανθοδέσμη με τα κόκκινα τριαντάφυλλα), ο Κονταρίνης, και πίσω, συγγνώμη, μα δεν θυμάμαι τα άλλα δύο πρόσωπα ... Υιώτα
****************************************************************************************
ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
14 Οκτ 2024
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ( 2008),
με 40 ΣΧΟΛΙΑ : ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ
Τ' ΟΝΕΙΡΟ!
(Φωτογραφία δανεισμένη)
:Πώς να γεννιέται τ' όνειρο?
Χιλιετίες τώρα δεν επαρκεί, διάχυτο
κατ' απ' το φως του Ήλιου;
Ή προκαλεί τα τρυφερά στόματα να διαλαλήσουν:
-Διάτρητο τ' όνειρο
οδεύει προς τη δύση!
Σώστε, μαζί μας τ' όνειρο!
Φίλες και Φίλοι μου,
διάβαζα το ποίημα του Langston Hughes, προμετωπίδα στο θεατρικό της Lorraine Hansberry «A raisin in the Sun” - μία
μεγάλη επιτυχία του1988, όπου μεταφράζοντάς το, σας το μεταφέρω στην «Αστοριανή»
:
«Τί να συμβαίνει σ' ένα όνειρο που αντιτίθεται;
Άραγε να ξηραίνεται, όπως σταφίδα στον ήλιο;
ή εμπυάζει φλογισμένο έως ότου να τρέξει;
Άραγε βρωμάει σαν κρέας σαπισμένο;
Ή σκληραίνει και μελώνει σαν γλυκό σιροπιασμένο;
Μπορεί, απλά, να γέρνει όπως φορτίο υπέρβαρο.
Ή μήπως να εκρήγνυται;»
Και καταθέτω,
ταπεινά, κάποιες δικές μου σκέψεις:
ΟΝΕΙΡΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ
Πού κατοικεί το όνειρο σαν άξεστοι το
σκότωσαν;
Μήπως σημαία, στοργική, τυλίγεται στο σώμα ονειροπόλου
που έχασε
το δρόμο στης το λαβύρινθο
κι έτσι αγκαλιά κι οι δυο στη γη,
ως που να επανέλθει
κι ένα να γίνει με το
Φως
που δεν αντέχεται;
(Με την ευχή μου, για ηρεμία του Νου και της Καρδιάς)
Υιώτα
Αναρτήθηκε από την Αστοριανή στις 1:33 π.μ. 40 σχόλια:
(αντιγραφή από τα (40! Εκτεταμένα)
σχόλια😊)
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στον αξέχαστο ΦΑΙΔΩΝΑ
ΘΕΟΦΙΛΟΥ:
Για κείνους
που ακολουθούν, κοιτάζοντας το βάθος των πελμάτων μας στο χώμα,
όπου αμίλητο μας δέχεται, μα όχι αμέτοχο,
για κείνους
όπου τη ζέστα του κορμιού διαισθανόμαστε κύματα-κύματα να μας τυλίγει
κι ας ανέγγιχτη τούτη η ανέπαφη αφή να μας μιλάει
με όποια γλώσσα των καιρών και των σημάτων,
για κείνους
όπου η σκιά σηματοδότης γίνεται απλησίαστος
-κι ας προσπαθούνε να την σβήσουν επιτήδειοι, μια μονοκονδυλιά
-το σάλιο τους δε φτάνει-
για κείνους
που την καρδιά κορμού ελιάς ψηλάφισαν κι έγιναν κτήμα τους
αιώνες σελασφόροι,
για κείνους
που την μπουκιά ψωμιού μοιράστηκαν,
που τύλιξαν λιβανωτά απ' της μάθησης την
κλίνη,
κι άνοιξαν τη παλάμη χλυκοχάραμα σπαρτά
να δρέψουν,
θεριστάδες σοδιάς νέας στ' αλώνι της
θυσίας,
εκείνοι ξέρουν
πώς να κοιτούν το φως κατάματα.
Εκείνοι ξέρουν
ότι το φως Αγάπη είναι...
Φίλε μου, ακριβέ, Χαιρετισμούς από μια βροχερή Νέα Υόρκη,
Υιώτα
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008 8:49:00
μ.μ
ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ Οι ποιητικές γεύσεις και σκέψεις που παρατίθενται στο τραπέζι σου Γιώτα μου είναι μοναδικές και σπάνιες. Όσο για τα όνειρα, το θέμα είναι να μπορούμε να κάνουμε όνειρα ώστε να έχει νόημα και περιεχόμενο η ζωή μας.
Το μέγα πρόβλημα για τον άνθρωπο αρχίζει όταν δεν μπορεί πια να κάνει
όνειρα. Τότε έχει πια καεί...
Πέμπτη,
Δεκεμβρίου 18, 2008 2:43:00 π.μ.
Απάντηση
Αστοριανή:
Φαίδωνά μου,
τα λόγια σου, τόσο γλυκά και καλόδεκτα!
(μου θύμησαν "γλυκειά κολοκυθόπιττα"...(ψάχνω από χτες να βρω
συνταγή!!!... αυτό είναι το μικρό "όνειρο"!
Όσο για το μεγάλο? ακόμη καίει για να το πλησιάσω...)
ΥΓ.Ρώτησε την κ. Θεοφίλου, αν ξέρει, (έστω και με τυρί) κάνε την
"ε-μαιλ" ή κι εδώ, να τη δουν οι φίλοι μας...
Σίγουρα θα τα πούμε τα "Χρόνια Πολλά", έχουμε λίγο καιρό!
Ήδη έχω αργήσει,
με την Καληνύχτα μου,
Υιώτα Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2008 10:16:00 μ.μ.
Απάντηση
ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Αστοριανή
Χαίρομαι που οι απόψεις μου για την ποίηση και τα όνειρα, δημιουργούν και
τερψιλαρύγγιες προσδοκίες!!!! Πρέπει να σου πω όμως Γιώτα μου πως η Έφη είναι
τόσο απησχολημένη με τους δικούς δημιουργικούς τομείς, που δεν έχει και
ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τη μαγειρική. Η γιαγιά Μαριάνθη ήξερε τη συνταγή της
γλυκιάς κολοκυθόπιτας, καθ' ότι Ιέρεια της κουζίνας, αλλά θα ήταν μέγα θαύμα αν
την είχαμε ακόμα εν ζωή..Παρασκευή,
Δεκεμβρίου 19, 2008 8:27:00 π.μ.
Απάντηση
Αστοριανής
Tούτη η απάντηση... είναι από μνήμης, Φαίδωνα. Δεν ξέρω γιατί
"χάθηκε"!
Έγραφα, λοιπόν, ότι
σε κέρασα ροδοζάχαρη-γλυκό, από τον τόπο μας για να γλυκάνουμε λίγο την
ατ(ι)μόσφαιρα λόγω των ημερών όπου λίγο-πολύ, ποιητές, συνθέτες και λοιποί,
αγωνίζονται να δώσουν το παρών και να μη μείνει έξω η άποψή τους (...μαζί κι
εγώ, το ξέρω)
για να μπούμε στην εορταστική ατ(ι)μόσφαιρα, άλλα κι εκεί...
Η γιαγιά-Μαριάνθη, δεν ξέρει πλέον τίποτα!
Η κ. Έφη, όμως, ξέρει να ΤΡΩΕΙ, δίχως να βασανίζεται με ταψιά και φούρνους!
Θα τη βρω, όμως, πού θα μου πάει. Τα υλικά τα έχω, θα την κάνω αλά-Υιώτα, κι η γεύση θ' ακολουθήσει!
Θα πάω κι από κει, στο δικό σου, σίγουρα, κάτι Ενδιαφέρον πρέπει να έχεις!
Χαιρετισμούς,
από μια κάτασπρη Νέα Υόρκη,
Υιώτα
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 19, 2008 3:38:00 μ.μ.
Πρόσφατες ΣΚΕΨΕΙΣ της Αστοριανής:
Με τα χρόνια,
Φίλοι «του Νου και της Καρδιάς»
παραμερίζονται στο αόρατο κουτί των
ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ …
Στην «ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ» όμως, μια ξεχωριστή
Φίλη, από τον ιστορικό Βόλο,
-που ποτέ δεν την συνάντησα-
συναρμολόγησε με την γνώση της την «πρόσοψη»
της ιστοσελίδας μου,
ώστε να ξεχωρίζουν οι αναρτήσεις μου, μαζί με τα υπέροχα σχόλιά σας, χρονολογικά,
αρχίζοντας από το 2008 !!!
Όλα μαζί, είναι ένα πολύτιμο μακροσκελές
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!
Ειδικά το «ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ»
όπου η ίδια ήταν -και μπορεί ακόμη να
είναι – διαχειρίστρια !!!
είναι το σπουδαιότερο δώρο που θα
μπορούσε κάποιος να μου χαρίσει.
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ,
όπου πάρα πολλοί σημαντικοί γραφείς «του ΝΟΥ και της ΚΑΡΔΙΑΣ»
με τίμησαν!
Αμέτρητα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» σε Εκείνη,
Και σε όλους ΕΣΑΣ! ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Πάντα με την Αγάπη μου,
Υιώτα, 10-15-24