28 Φεβ 2015

Καλημέρα Μάρτη!


( Φωτο-σχέδιο Υιώτας, 2015. "Οδηγός στα όνειρα")

                            Η καρδιά μου, η τσιγγάνα...


Ω! Μη κοιτάζετε πλέον το βαρύ μέτωπό μου,
όπου ασήκωτο σύννεφο την βροχή προμηνύει.

Ειν' το βάρος των χρόνων που λυγίζει τους ώμους,
είν' τα ίχνη βημάτων που σαστίσαν στους δρόμους.

Ειν' το φάσμα ονείρων όπ' ατέλειωτα μένουν
στα μεγάλα συρτάρια και το φως περιμένουν.

Μη κοιτάζετε άλλο το σκυφτό πρόσωπό μου.

Το μοιράστηκ' ο χρόνος, το χαράκωσ' η θλίψη.
Μαραθώνιος το δάκρυ τη χαρά να συνθλίψει.
Όποια αγγίζω ρυτίδα, ποταμός ειν' που τρέχει
την ανείπωτη πίκρα, που σφραγίδα δεν έχει.

Την ψυχή μου κοιτάξτε που συχνά δραπετεύει.

Μ' ένα τόξο καλπάζει, με βοστρύχους λυμένους
λες κι ατίθασο άτι σ' ουρανούς μαγεμένους,
σε κορφές χιονισμένες, σε λιβάδια ανθισμένα,
σε πηγές κοιμισμένες, σ' ακρογιάλια θλιμμένα...

Την καρδιά μου κοιτάξτε, που ξεχνά να γεράσει.
Πέννα αίμα να στάζει στο τρεμάμενο χέρι,
ασταμάτητος τζίτζικας σε καυτό καλοκαίρι.

Σαν βοριάς στροβιλίζεται στη μεγάλη αλάνα
και χορεύει, χορεύει, παθιασμένη τσιγγάνα.

Την ψυχή μου σας δίνω, την καρδιά σας δωρίζω,
κι ας το ξέρω, καμία απ' τις δυο δεν ορίζω!
******************************************************************
Καλό Μάρτη, Αγαπημένοι μου.
Είθε να είστε όλοι καλά.
Καλή Σαρακοστή.
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

25 Φεβ 2015

ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ, ΣΤΗΝ ΓΗ ΤΟΥ ΤΙΓΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΦΡΑΤΗ!...

(Φωτο-σχέδιο Υιώτας, 2015)


ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΗΝ ΓΗ 
ΤΟΥ ΤΙΓΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΦΡΑΤΗ
(
Γράμμα σ' ένα μισθωτό στρατιώτη, στο Ιράκ, βραβείο Πειραϊκού Συνδέσμου)

Με τα χείλη διψασμένα, όπως τη Γη που πατάς
και φλογισμένη την σκιά σου ανέχεται
-τη γη του Τίγρη και του Ευφράτη όπου πλημμύρες εγκυμονεί
και ποτέ δεν σε δέχεται,

έρημος άκαρπη η δική μου αγκαλιά τώρα μένει
και σε προσμένει.

Με τα χέρια ανοιγμένα σαν σε σταυρό αθώρητο,
θωρώ έναν ήλιο καυτό, ανελέητο,
έναν ήλιο ασυγχώρητο,
να σφυροκοπάει τις άνυδρες μέρες μου
και να σε λιώνει στις πνιγηρές νύχτες,
όπου οι σκέψεις γυρνούν ακατάπαυστα, ωσάν τρελοί ανεμοδείχτες.

Στο λίγο θρόισμα του βοριά, την πόρτα τρέχω ν' ανοίξω,
στο κάθε σύννεφο του νοτιά αμίλητη τους λυγμούς μου θα πνίξω.
Κι ενώ πεθαίνω στο βάρος του χωρισμού, και 
λίγο ανασταίνομαι
στο μακρινό της φωνής σου άκουσμα 
"... κάνε κουράγιο, έρχομαι..."

για σε, που συνεστιάζεσαι με τον Θάνατο,
συνομιλείς με το Θάνατο,
που λες κλείνεις τα μάτια και με ονειρεύεσαι, 
ξεγελώντας τον Θάνατο,

εγώ, που αρνούμαι ν' ακούσω πως, δήθεν, ερωτοτροπείς με τον Θάνατο,
πες μου, 
πώς θα κοιτάξω τα μάτια σου π' ολημερίς εκείνος ταλάνιζε;
πώς θ' αγκαλιάζω το σώμα σου που μόνο εκείνος αγκάλιαζε;

Πώς θα διώξω τις εικόνες φρίκης από του νου σου τα βάθη;

Στις πτυχές της καρδιάς σου, πως θα σβήσω τα λάθη;

Πώς θα δέσω το είναι μου με σένα που έμεινες πίσω;
Πώς, όταν βρίσκεσαι πλάι μου, ήδη νεκρός, θα σε θρηνήσω;

Κι ας αλώβητος γύρισες, 
του Τίγρη τ' άγριο μάτι
με τα φαντάσματα του εύφορου, του ματωμένου Ευφράτη,
θα στοιχειώνουν τη μνήμη μας, 
θα ρουφούν την ψυχή μας,
θα κυοφορούν την Εκδίκηση στη σαθρή ύπαρξη μας...

Πες μου, πως διορθώνεται λογική ισοπεδωμένη
αφού η Πίστη αλλαξοπίστησε και μόνο ο Πόλεμος μένει;

Μα κι αν θάρθεις ζωντανός-νεκρός, μη τρομάξεις, καρδιά μου!

Κοιμητήρι απάνεμο θα σε δεχτεί η αγκαλιά μου.

(Φωτο-σχέδιο Γιώτας, 2015)

**********************************
                                                     ****************************************************

Φίλες και Φίλοι μου,
φορτωμένη κρύο... μέχρι τους βρόγχους...... σας στέλνω την αγάπη μου με δυο σχέδια κι ένα ακόμη επίκαιρο ποίημά μου...
Υιώτα


16 Φεβ 2015

NIKOS KAZANTZAKHS, Ο Κρητικός Ημίθεος

Από τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ, την θαυμάσια αυτή Ιστοσελίδα που ανήκει στην ΑΣΤΡΑΙΑ, (ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για την λογοτεχνική σχέση μας, θα διαβάσετε σε παλαιότερη ανάρτησή μου ως και σε δική της!!!) αντέγραψα ένα ποίημα του Νίκου Καζαντζάκη, το οποίο -ομολογώ μου ήταν άγνωστο- ...άλλωστε ΠΟΣΑ να περιμένεις από λάτρεις της Γλώσσας μας ως και τις τοπολαλιές της, όταν π.χ. λείπεις 43 χρόνια μακριά της... Θυμάμαι ένα μικρό δοκίμιο που είχα γράψει παλαιότερα στον Εθνικό Κήρυκα με θέμα ότι ο Καζαντζάκης ΔΕΝ ήταν Άθεος, βασιζόμενη σε μελέτη κάμποσων έργων του και με αποσπάσματα που φανέρωναν την άμετρη πίστη του στο Θείον, στην Φύση και στον Άνθρωπο. Αιτία ήταν οι τότε  αναταραχές που έγιναν έξω από την αίθουσα κινηματογράφου στην πόλη της Νέας Υόρκης, όταν παρουσιάστηκε το "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" -ομολογώ ότι δεν γνώριζα πόσο ο σκηνοθέτης ήταν πιστός στο κείμενο του βιβλίου...-
όμως, θυμάμαι τον σάλο που έγινε, όταν πήγαν αντιφρονούντες ακόμη και με ...μπαστούνια και κάπες τοπικές, για να σταματήσουν την προβολή και τους θιασώτες να παρακολουθήσουν την ταινία...  (μία ακόμη "αιρετική" διάγνωση της γνώσης και της γνώμης ομογενών) ... ας είναι! Αυτοί οι άνθρωποι έμειναν στην ανωνυμία, ενώ ο Νίκος Καζαντζάκης φτερουγίζει όλο και ψηλότερα...
Ας μου επιτραπεί να αφιερώσω τον "φωτοστέφανο του ήλιου", μια πρόσφατη φωτογραφία μου από την πίσω αυλή του σπιτιού μου.


" Ήλιε, 
μεγάλε ανατολίτη μου, χρυσό σκουφί του νου μου,
αρέσει μου στραβά να σε φορώ, πεθύμησα να παίξω, όσο να ζεις, όσο να ζω κι εγώ, για να χαρεί η καρδιά μας.
Ήλιε, τρισήλιε, που περνάς ψηλά και χαμηλά αγναντεύεις, ένα σκουφί θαλασσινό θωρώ 
του καστροκαταλύτη, ας το κλοτσήσουμε, να παίξουμε,
να δούμε ως πού θα πάει!
Έχει ο καιρός μαθές γυρίσματα, το ριζικό ΄χει ρόδες,
κι ο νους του ανθρώπου κάθεται αψηλά και τις στρουφογυρίζει. Άιντε, και κλότσο ας δώσουμε της γης, να πάει την κατρακύλα...

Τη φρονιμάδα, θε μου, πάρε μου, ν΄ανοίξουν τα μελίγγια, ν΄ ανοίξουν οι καταπαχτές του νου, να πάρει αγέρα ο κόσμος...
Όρτσα! τις έρμες πίκρες όξω νου, τρουλώσετε τ΄αυτιά σας,
τα πάθη και τα βάσανα θα πω του ξακουστού Οδυσσέα!
********************
                                        *********************************
                                                                                                         ***************************

ΥΓ.: Κάθε σειρά, κάθε στροφή και μια γροθιά στο στέρνο! Αυτό ήταν το συναίσθημα του νου και η ταραχή της καρδιάς μου! "Κλότσο δίνουμε της γης, να πάει στην κατρακύλα!" "...οι καταπαχτές του νου"  δεν δύνανται να ανοίξουν. Σκούριασαν!!!
Αθάνατε Καζαντζάκη!

κι είπα, Φίλες και Φίλοι μου,... εδώ, οι Ημέρες των Γραμμάτων φυλλορούν... Ας βάλω ένα μικρό σημάδι!

Πάντα με την Αγάπη μου,
Υιώτα
 

13 Φεβ 2015

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΄ΕΡΩΤΑ !!!

Καλημέρα Έρωτα! Καλημέρα Αγάπη! 
Μάγεψε, έστω και για μία ημέρα τον Κόσμο! Αξίζει η προσπάθεια!       Υιώτα

8 Φεβ 2015

45 Χρόνια !!! Πώς πέρασαν;! ...όταν μιλούν οι φωτογραφίες...

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ  ΠΟΛΛΑ, Αγαπημένε μου Δημήτρη!

Ανοίγοντας σήμερα το πρωί τέσσερα  Αλμπουμς

διάλεξα μερικές αντιπροσωπευτικές στιγμές από τον γάμο μας.  Ήταν 8 του Φλεβάρη, 8 η ώρα, του .70 ,
μία όμορφη μέρα της Αθήνας... Η εντυπωσιακή, τότε, εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος, Αχαρνών, με τα αμέτρητα μαρμαρένια σκαλιά, είχε τις πύλες ορθάνοιχτες. Τρεις οι ιερωμένοι, με χρυσοποίκιλτα άμφια, περίμεναν στο κατάφωτο εσωτερικό του Ναού, με τον Δημήτρη, με συγγενείς, κουμπάρους, και Φίλους...
Κλασσική η φωτογραφία της μεγάλης απόφασης...
Το νυφικό, ολοκέντητο με μικρά μαργαριταρένια αστεράκια (φυσικά νοικιασμένο, 14.000 δρχ., και το πέπλο, δαντελένιο, από το Βέλγιο... παρακαλώ) του Οίκου "Αντωνοπούλου" στο Σύνταγμα... δεν ξέρω αν υπάρχει εκεί, ακόμη, το Κατάστημα Νυφικών...
Ανάμεσα τους, η πολυαγαπημένη, με τον πατέρα μου ...

και η τελική της νομιμοποιημένης ένωσης...


Η ...ανθοδέσμη; δανεισμένη, συμπληρώνει την επέτειο...


Η δική μου; Τα δυο κυκλάμινα, συμβολικό λουλούδι που και οι δυο μας αγαπούμε...!!!

Η ζωή μας; Ποτέ εύκολη, μα πάντα νικηφόρα.
Δύο κόρες, τρία μέχρι στιγμής εγγόνια... τα ξέρετε!

...και με ρώτησε, τότε, η μαμά μου: -Πώς το ...αποφάσισες, κόρη μου, να φύγεις!!! ... και με τον πατέρα σου στον Ευαγγελισμό... είναι πλούσιος;
-Όχι, μαμά! Φωνακλάς, μα του περνάει γρήγορα... Δώσαμε τα χέρια... κι έγιναν ένα... άστο... μπορεί να κάνουμε όμορφα παιδιά και εκείνα, να κάνουν καλύτερες σπουδές...  ...

Φίλες και Φίλοι μου,
Ας είμαστε καλά.

Από το Γουέστμπερυ, μια παγωμένη γωνιά της Νέας Υόρκης, το γνωστό σας πλέον Λονγκ Άϊλαντ 
( ...μακρονήσι, στην μετάφραση...)

Σας φιλώ, πάντα με αγάπη
Υιώτα


6 Φεβ 2015

Μια στεντόρεια φωνή σίγασε!

( φωτογραφία Υιώτας)
Ο φίλος μας, στα κυπαρίσσια!
Αναπάντεχο, ταυτόχρονα αναμενόμενο!

Ευθυτενής, σαν το υψηλό αειθαλές δέντρο, μυστηριώδης κι οξυδερκής, 
άκαμπτος κι ισχυρογνώμων, τρυφερός 
εκεί που έλειωνε η καρδιά του, θύμα κι αυτός της Κατοχής, όπως πολλοί της γενιάς του,
μαζί με τόσα άλλα που σχηματίζουν μια ζωντανή ύπαρξη...
(Τριαντάφυλλα σε γαλάζια ακτή. Υιώτας, 2015) 
Αφιερώνω αυτόν τον "πίνακά μου" στην ξεχωριστή φιλία μας και στις κοινές εμπειρίες που ανακάλυψαν με τον Δημήτρη μου, όταν υπηρετούσαν στο " Ένδοξο Βασιλικό Ναυτικό"!
Καλό σου ταξίδι, φίλε Υποπλοίαρχε! 
*********************************************
*********************************

 Τιμής Ένεκεν
αναδημοσιεύω την παρουσίαση του βιβλίου του, ένα χρόνο περίπου πριν, στην "Αστοριανή":

3 Δεκ 2013

Ξεφλουδίζοντας τις λέξεις...

Ένα δώρο έφτασε χθες στο μπρούτζινο γραμματο-κιβωτιό μας, χαρά ευπρόσδεκτη, ξεχωριστή, όταν πρόκειται για βιβλίο. Μάζεψα, μάλιστα, κόκκινες πεταλούδες μπιγκόνιας, ζαλισμένες από το κρύο πρωϊνό και το καλημέρισα. 
Το φυλλομέτρησα, διάβασα μερικά καυτά άρθρα του, μα γύρισα πάλι στο πρόλογο του συγγραφέα. 
Στην πλέον τρυφερή του αφιέρωση: 
Στον εγγονό του Ιωάννη-Αλέξανδρο:
Αγόρι μου,
το γέλιο σου τον ήλιο σκοτεινιάζει.
Τα μάτια σου είδε η ροδαυγή
και βαριαναστενάζει.

Και νάταν μόνο αυτή του η εξομολόγηση...( σελίδα 11)
" ...τα πρώτα δεκαοκτώ μου χρόνια τα άντεξα μέσα στον κυκεώνα της Αθήνας, στα βάραθρα της κακομοιριάς, της πείνας, του μίσους, των βασανιστηρίων, κάτω από την μπότα των Γερμανών. Τότε, οι άνθρωποι φύτευαν σφαίρες στην καρδιά, αντί λουλούδια στη γη. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα συνετελέσθη η τήξις και η πήξις του μυαλού και του χαρακτήρα μου. Μπήκα σε πειρασμούς πολλούς, μα σύντομα η πλανεύτρα θάλασσα, με πήρε στην αγκαλιά της. Την γεύτηκα ολόκορμη σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη, απ' τον Βερίγγειο πορθμό ως την Ανταρκτική. Καριέρα στο Ναυτικό, - σπουδές -έρευνες - ασκήσεις - ποντοπορείες - προαγωγές - περιπέτειες, και ξαφνικά ένιωσα πως γερνάω. Παντρεύτηκα την Ελένη, κόρη Καλύμνιου σφουγγαρά, δημιουργό της κόρης μας της Μαριέλενας.Τη σύζυγό μου όμως ζήλεψε ο Χάρος και κείνη τόσκασε μαζί του. Κι έμεινα μόνος για να θυμίζω φάρο σε κάβο, που του σβήσανε το φως.  ..."
κι ακόμη: (σελίδα 7):
Είχα κάποτε ακούσει πως ο ευκολότερος τρόπος για ν΄αποκτήσεις μερικούς εχθρούς, είναι να λες συνεχώς την αλήθεια. Μ΄αυτό τον τρόπο κατάφερα κι εγώ... να με ξεφορτωθούν κάμποσοι φίλοι και φίλες.
(Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. Σε συμπαιγνίες, ποτέ δεν παίρνω μέρος. Γράφω απονήρευτα και αφιλοκερδώς για να μεταδίδω πάντοτε δωρεάν τα παράγωγα της ανεξάρτητης σκέψης μου.
Έτσι ελπίζω ότι, ανάβω κάποια φτωχά κεράκια, με λίγο έστω φως, στον άναστρο ουρανό μας.
Και δεν θα σβήσουν αυτά τα κεράκια πριν σβήσει το δικό μου.... .... "

...κι είναι το δεύτερο, κατά σειραν, βιβλίο του με άρθρα και ποίηση ...

Κρατώ
ένα πρόσφατο άρθρο του στον Ε. Κήρυκα, ΝΥ, Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, ε.ε., από τα πάμπολλα που έχει δημοσιεύσει, με τίτλο: 
"Οι πρώτοι φθόγγοι", εννοώντας την Αγάπη, όπου μετά από μια ανάλυση εκ βαθέων καταλήγει:
"... Παντού και πάντα υπάρχει Αγάπη. Όμως, για να φανερωθεί, χρειάζεται χώμα για να βλαστήσει και νερό να ποτισθεί. Ο άνθρωπος την εγκατέληψε, και τώρα εκείνη μοιάζει με δέντρο δίχως ρίζες! 
Μοιάζει με ιστιοφόρο χωρίς πανιά... Ε.Δ."

Αυτά τα λίγα για τον :"... (Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. "  !!!!

Όμως, μια κάποια στιγμή, θα πρέπει να επανέλθω για τον  Ευάγγελο Διακογιάννη.
Αυτή, ήταν μια παρουσίαση κι ένα ¨"Ευχαριστώ" για το Βιβλίο-δώρο, 
ιδίως σε ώρες... κρυωμένες  που με ταλαιπωρούν...
**********************************************************************
                                                     ********************************************************


Μιλήσαμε την περασμένη Πέμπτη από την κλινική: ..... - νομίζω ότι την "σκαπουλάρισα, Υιώτα! ευχήσου να τα πούμε από κοντά..." 
Ποτέ μου δεν διανοήθηκα ότι 
η τρεμάμενη φωνή του ήταν το τρεμοσβήσιμο κεριού στην επερχόμενη θύελλα της ζωής... 
Γενναία η απόφαση του να παίξει "ή του ύψους ή του βάθους" με την νέα τεχνολογία, για να κερδίσει την αξιοπρέπεια στην εναπομείνουσα διάρκεια της ζωής του... Το βέλος χτύπησε στην καρδιά, κι εκείνη φτερούγησε το πρωί της Τετάρτης του Φλεβάρη... 
  
Ο μικρός μας φάρος στο παράθυρό σου, θα μας δένει, στα επίγεια...      
Αντίο Φίλε μας.
Υιώτα και Δημήτρης