Ε Ρ Χ Ο Μ Α Ι !
ΕΡΧΟΜΑΙ;
Μα, αφού ποτέ δεν έφυγα πώς γράφω ότι έρχομαι!
Οι εποχές με σάστισαν, οι αποσκευές, ο χρόνος
που έκανε τα δάχτυλα να δένουν τους αρμούς μου…
κι ενώ πετώ ακούραστη σαν τις αλκυονίδες
γύρω από αθώρητα κατάρτια!
πώς αντέχουν
τα μάτια να καταχωρούν αυτό το Μέγα Θάμβος!
Παραμιλώ κι αγχώνομαι σ’ αυτή την προσδοκία.
Τι να σου φέρω, σκέφτομαι, πώς να σε γαληνέψω!
Μα, αφού ποτέ δεν έφυγα πώς γράφω ότι έρχομαι!
Οι εποχές με σάστισαν, οι αποσκευές, ο χρόνος
που έκανε τα δάχτυλα να δένουν τους αρμούς μου…
κι ενώ πετώ ακούραστη σαν τις αλκυονίδες
γύρω από αθώρητα κατάρτια!
πώς αντέχουν
τα μάτια να καταχωρούν αυτό το Μέγα Θάμβος!
Παραμιλώ κι αγχώνομαι σ’ αυτή την προσδοκία.
Τι να σου φέρω, σκέφτομαι, πώς να σε γαληνέψω!
Δεν είμ’ εγώ το δώρο σου; Εσύ το όραμά μου;
Δυο ίριδες ο νόστος μου, με τις βροχής διαμάντια
να σου δροσίσουν το καυτό της μνήμης καλοκαίρι
κι ένα κογχύλι απ’ το γιαλό της βυθισμένης Ελίκης
να σου μιλάει για Προεστούς, γι’ αστερισμούς,
για θρύλους…
κι εγώ,
να ονειρεύομαι, στον φωτεινό σου Ήλιο…
***
Αφιερωμένο σ' όλους εκείνους που συνετέλεσαν σε τούτο το ταξίδι,
κυρίως
στον Δημήτρη,
τον συνοδοιπόρο της ζωής μου...
Υιώτα